Vanmiddag dus HET telefoontje gekregen van school. Je staat aan de grond genageld en tegelijkertijd ben je niet eens echt verbaasd. Het was gewoon een kwestie van tijd. Gelukkig is het de school en niet een winkel of, nog erger, de politie. Nu wil het toeval dat ik net een nieuwe manier van het benaderen van dit soort problemen heb ontdekt. Nu kan ik deze nieuwe techniek gelijk uitproberen. De aanpak van deze techniek is van de Amerikaan Bryan Post, een expert op het gebied van moeilijk opvoedbare kinderen en kinderen met hechtingsproblemen. Hij legt het volgende uit: Met het uitvoeren van de volgende techniek zal je snel resultaat zien. Als je deze methode twee weken lang consequent volhoudt zal je kind minder gaan liegen of nog beter gewoon de waarheid vertellen als er iets is gebeurd.
De kern van deze methode is:
Negeer de leugen, niet het kind
Als je kind je een leugen vertelt dan gebeurt er iets met je. Je wordt geïrriteerd, gestrest of gelijk boos. In ieder geval is neutraal reageren moeilijk omdat het liegen al een poosje op de agenda staat bij je kind. Je kind is op zijn beurt ook al gestrest. Het weet dat het iets heeft gedaan wat niet door de beugel kan en is bang dat je boos wordt. Wat een reële gedachte is natuurlijk. Kinderen met hechtingsproblemen gaan door deze stresssituatie alleen nog maar meer in de ‘overlevingsmodus’ staan. Dit betekent dat zij alleen maar nog meer en harder zullen gaan liegen. Zij zijn immers aan het overleven en hebben helemaal geen grip meer op de situatie. Je kind zal dus alleen maar leugens of onzin uitkramen.
Voor je kind gaat het niet om het liegen zelf maar om het overleven van de situatie. Kinderen met hechtingsproblemen kunnen geweldig liegen. Zelfs zo goed dat je aan jezelf gaat twijfelen. Kinderen met deze problemen zullen liegen over van alles en nog wat. Belangrijke of onbelangrijke dingen. Over dingen die onzin zijn of dingen die heel makkelijk zullen uitkomen. Echt alles. Het is voor hen ook een manier om controle over de situatie te houden of te krijgen.
De manier van aanpak is als volgt:
Als je kind weer een leugen vertelt zorg dan eerst dan je zelf van de eerste stress af bent zodat je je kind rustig kan benaderen.
Zeg vervolgens iets met woorden van deze strekking:
'Lieverd, alles zal goed komen'
Voor pleeg- en adoptie ouders:
'Je bent precies goed zoals je bent en jij blijft bij ons wat er ook gebeurt'
Loop na deze woorden weg. Je zult een verbaasd kind achterlaten. Vervolgens wacht je twee tot drie uur en wacht je tot je kind met iets bezig is. Bijvoorbeeld iets aan het schrijven is of huiswerk aan het maken is. En zegt dan op zo’n moment:
'Lieverd als jij mama een leugen vertelt dan doet dat mij pijn. Ik word dan bang en verdrietig. Ik wil dat jij weet dat je mij kunt vertrouwen. En dat alles goed gaat komen. Begrijp je mij?'
En dan loop je weg. That’s it!! Op deze manier deel je een “message to the heart” zonder veroordeling. Je kind zal geen behoefte voelen om zich te moeten verdedigen. Je vraagt bijvoorbeeld ook niet meer: Oke, vertel mij nu eens waarom jij daarover liegt. Want dan schiet je kind gelijk weer in zijn overlevingsmodus. En als je kind in de overlevingmodus staat zal er geen logica uitkomen alleen maar allerlei manieren om te kunnen overleven. Nu heb ik vanmiddag gelijk kunnen oefenen en heb al gelijk een bijzonder moment met deze methode meegemaakt. Toen ik met de juf aan het praten was kwam Yasmine al binnen wandelen en ze begreep dondersgoed dat er iets gaande was met het telefoongesprek en ze sloop gelijk naar boven. Toen het gesprek was afgerond kwam zij met een sorry briefje voor de juf de trap af. Heel even begon ik te preken zoals ik gewend was, maar ik kon mijzelf snel tot de orde roepen. Ik liep door naar boven en zweeg. Ze kwam naar mijn kantoor en wilde iets vragen om de boel af te leiden. In plaats van de preek te vervolgen, pakte ik haar handen vast en zei:
'Alles zal goed komen.'
Voor de zekerheid zei ik ook de andere zinnen:
'Je bent precies goed zoals je bent en je blijft voor altijd bij ons.'
Toen gebeurde er iets heel bijzonders: Ik voelde haar helemaal zacht worden. En er kwamen tranen in haar ogen. Ik heb haar op mijn schoot getrokken en heb haar zachtjes op en neer gewiegd. Ondertussen huilde ze heel zachtjes. Haar lichaam ontspande tegen mij aan. Na een poosje zei ik ga maar lekker naar de manege om paard te rijden. ‘Oke mam’. We keken elkaar even heel diep in de ogen aan. Heel even leek het alsof we echt contact met elkaar hadden. Zo mooi en dichtbij. Vanavond zal ik het tweede gedeelte van de methode toepassen. Ik hou jullie op de hoogte over het resultaat. In ieder geval kan ik nu al trots op mijzelf zijn dat ik niet uit mijn dak ben gegaan. Dat scheelt alweer een hele hoop. En dit bijzondere moment neemt ook niemand meer van ons af!
