- Je bent hier:
- Home »
- Geen categorie »
- Tien dingen die je niet moet doen als je zorgt voor een kind met hechtingsproblemen
Tien dingen die je niet moet doen als je zorgt voor een kind met hechtingsproblemen
- Neem het gedrag van je kind niet persoonlijk. Zoals het gedrag jou overvalt, overvalt het je kind ook. Je kind laat dit gedrag niet expres zien. Het komt voort uit een [on]bewuste trauma prikkel en een brein wat in overlevingsmodus staat.
- Verzand niet in met je vinger naar anderen wijzen voor schuld. Hoe meer jij je focus legt op het beschuldigen van anderen voor de diagnose van je kind hoe minder tijd je hebt om te kijken naar waar je een oplossing kunt vinden voor deze problematiek. Het is beter je tijd en energie te gebruiken om het traumatiseerde brein van je kind te helen met de juiste trauma sensitieve tools dan opzoek te blijven gaan wie je daar verantwoordelijk voor kunt stellen.
- Geef je zelf ook niet de schuld dat je kind deze diagnose heeft. Ik weet het, de diagnose is moeilijk om te accepteren, helemaal als je weet dat het door situaties is gekomen waarin jij je kind hebt gebracht. Maar weet je, als je toen beter had geweten had je beter gedaan. We kunnen het verleden niet veranderen, maar we kunnen wel met alles wat we in ons hebben het heden en de toekomst anders inzetten om onze kinderen zo goed mogelijk te helpen helen. Jij hebt je uiterste best gegaan gezien de omstandigheden die er toen waren. En nu jij beter weet ga jij het vanaf nu anders doen.
- Verlies niet het vertrouwen van je onderbuikgevoel, als jij een diagnose of andere uitslag krijg waarvan je voelt: dit is niet juist. Ga dan op zoek naar een second option, je hebt als ouder recht om dit te doen. Je hoeft je niet zomaar neer te leggen bij wat 1 zorgprofessional of instelling je verteld.
- Geef nooit, maar dan ook nooit op. Er is altijd hoop. Ook al ga je door perioden heen waarvan je denkt: het hoeft voor mij niet meer, het lukt niet meer, ik geef op, ik kan echt niet meer. Er is altijd licht aan het einde van de tunnel, na regen komt er altijd weer zonneschijn. En ik, als ouder van een kind met hechtingsproblemen, kan dit met je delen. Ik weet hoe het is als je het echt niet meer ziet zitten, dat je denkt dat het nooit meer beter gaat worden. Maar als je de juiste trauma sensitieve opvoedmethoden gaat toepassen zal je zien dat je met kleine aanpassingen grote veranderingen kunt ervaren in het opvoeden van jouw kind met hechtingsproblemen.
- Zorg dat je niet over je eigen grenzen heen gaat, als ouder en helemaal als moeder ben je geneigd om jezelf helemaal weg te cijferen voor je kind en je gezin. Dit kun je best een aantal jaren vol houden maar op een gegeven moment gaat dit mis en kun je te maken krijgen met een burn-out of depressie. Daar zit je kind en gezin natuurlijk helemaal niet op te wachten. Het is daarom zo belangrijk dat je ook me-time in blijft plannen. Als is het maar 1 keer per maand. Dit verdien jij als ouder, dit heb je nodig als ouder om het vol te houden. Niemand heeft er iets aan als jij onderuitgaat en je hele gezin op zijn gat ligt.
- Laat je niet op je kop zitten door wachtlijsten, protocollen, bepaalde toelatingseisen of werkwijzen van instellingen of reguliere hulpverleners. Blijf voor je kind vechten, blijf onderzoeken, blijf bellen, blijf mailen. Geef nooit op. Als je blijft vechten voor je kind zal je uiteindelijk vinden waar jij, je kind en gezin recht op hebben. De juiste zorg om het brein van je kind te helen. Het is jammer dat je naast je intensieve opvoedtaak ook nog moet strijden voor de juiste zorg en onderwijs voor je kind. Maar dit is realiteit en hoort bij het hebben van een zorgintensief kind. Helaas pindakaas voor ons als ouders. Maar laat je nooit aan de kant schuiven door instanties of gemeenten. You can do this!
- Vergeet niet opzoek te gaan naar andere ouders van kinderen met hechtingsproblemen, je zult ervaren dat dit super helend voor je kan zijn. Eindelijk andere ouders die aan een half woord genoeg hebben om je te begrijpen, eindelijk ouders die niet met van die suffe of pijnlijke opmerkingen komen van: ‘geef hem of haar maar een weekje met mij mee’, of ‘gewoon even flink aanpakken en dat is dat gedrag zo verdwenen’.
- Denk niet dat je geen verschil maakt in het leven van je kind. Alhoewel de dagelijkse werkelijkheid een heel ander beeld laat zien. Bent jij ondanks alles toch een van de belangrijkste personen die een verschil kan maken. Jij bent degene die jouw kind nodig heeft om een veilige en fijne relatie mee op te bouwen. Pas als de hechtingrelatie met de directe verzorgers op een juiste manier is opgebouwd is je kind klaar om met anderen volwassenen, denk daarbij aan een leerkracht, zorgverlener, voetbalcoach een fijne en veilige hechtingsband op te bouwen.
- Vergeet niet om tijd vrij maken om je te verdiepen in de diagnose. Er is gelukkig steeds mee informatie beschikbaar. Handig is om te beginnen bij het begin; heeft mijn kind hechtingproblemen? Om daarachter te komen heb ik een handig gratis te downloaden e-boek gemaakt met de titel: Wat is er met mijn kind aan de hand? Een boek met meer dan 155 symptomen die kunnen voorkomen bij hechtingsproblematiek. Ben jij als ouder veel te moe om boeken over deze diagnose te lezen? Dan zou ik je willen uitnodigen om een kijkje te nemen op mijn YouTube kanaal Als Hechten Niet Vanzelf Gaat. Daar staat meer dan 35 uur Q&A-sessies over hechtingsproblemen op. Deze kun je beluisteren via de telefoon zodat je op bank, fiets of in de auto kunt luisteren naar de meest voorkomende vragen en natuurlijk de meest handige oplossingen over dit onderwerp.
En ‘last but nog least’ vergeet vooral niet om je aan te melden bij onze community Als Hechten Niet Vanzelf Gaat. Dit kan op verschillende manieren. Klik op de onderstaande link om gelijk naar de community te gaan.
Als Hechten Niet Vanzelf Gaat Community
35 uur Q&A-sessies over hechtingsproblemen
Welke valkuil val jij nog weleens in als ouder van een kind met hechtingsproblemen? Wat vind jij het meest lastige van het opvoeden van jouw kind? Als je jouw moeilijke of pijnlijke momenten deelt kunnen we anderen helpen om de diagnose beter te begrijpen. Sharing is caring!