De 7 lessen die ik heb geleerd tijdens de schooljaren van mijn dochter

Schrijven, gummen, schrijven, gummen….

Ik ben al verschillende malen aan deze tekst begonnen om hem vervolgens weer weg te drukken.

Ik wil zo graag iets met je delen maar het lukt mij niet om de juiste toon te vinden. Zoals je weet deel ik mijn kennis over trauma en hechtingsproblematiek vanuit hoop en positiviteit en ben ik van mening ben dat iedereen zijn stinkende best doet om er voor onze kinderen te zijn. Maar als het over onze eigen ervaringen met school gaat kan ik maar lastig met deze overtuigende toon iets schrijven.

Laat ik beginnen met het leuke nieuws:

Mijn dochter is geslaagd!!

Wat een mijlpaal, wat heeft ze daar hard voor gewerkt!

Wat hebben wij als ouders daar hard voor gestreden om dit zo ver te krijgen. Het schoolsysteem is niet gebouwd voor bijzondere kinderen die hun eigen pad bewandelen.

Onze lieve prachtige bijzondere dochter heeft door omstandigheden en haar diagnose op meer dan 10 scholen gezeten, wat dat voor haar trauma en hechting heeft gedaan zullen wij nooit helemaal ontdekken, maar het heeft haar in ieder geval geen goed gedaan.

Maar waar ik nog steeds zo’n moeite mee heb is hoe wij op een aantal van deze scholen zijn behandeld. Als ik daar over begin na te denken dan schiet ik gelijk zelf in mijn reptielenbrein. Wat een ellende, machteloosheid en verdriet hebben wij meegemaakt tijdens haar basisschool- en voorgezet onderwijsperiode.  

Dat zullen we nog wel eens zien

Het begint al bij de dagbehandeling van mijn dochter, ze was toen 6 jaar.

Na twee jaar dagbehandeling was ik ervan overtuigd dat mijn dochter klaar was voor een gewone basisschool bij ons in de buurt. De instelling was het niet met mijn beslissing eens, we werden gelijk uitgeschreven. U dochter zal waarschijnlijk altijd speciaal onderwijs nodig hebben en in de toekomst niet verder komen dan iets van begeleid werken. Ik dacht alleen maar, dat zullen we nog wel eens zien.

Bekijk alles per jaar

Nu had ik gelukkig geleerd van onze geweldige therapeut Ilse Prins: bekijk alles per jaar, het heeft geen zin om nu al naar over 10 jaar te gaan kijken. Daar hebben wij ons altijd aan gehouden en heeft ons veel stress bespaard.

We vinden een klein dorpsschooltje bij ons om de hoek wat haar graag wil aannemen. We zijn super dankbaar en gaan vol goede moed aan de slag. Het is best even wennen. Na twee jaar intense behandeling en begeleiding is het voor ons allen best even aanpoten. Ik had nog graag wat begeleiding naast school gehad maar omdat wij het advies van de instelling niet opvolgde kregen wij begeleiding niet toegewezen. So be it.

We hebben een aantal fantastische jaren op deze school tot dat we een juf treffen die er duidelijk geen zin in had. En dat was goed te merken, alles waar we in de jaren daarvoor zo hard voor gewerkt hadden zakte zo onder onze voeten weg.

Donderslag

We wisten dat het niet zo boterde tussen onze dochter en de juf maar dat de juf het advies zou geven om naar speciaal onderwijs te gaan voor groep 8 kwam toch als een donderslag. Dit kun je niet menen, geen kamp met haar vriendinnetjes, geen musical met de klas. Maar de juf en directrice waren onverbiddelijk: wij kunnen niet meer het onderwijs klimaat bieden wat Yasmine nodig heeft. Uit deze machteloosheid is wel mijn eerst boek voortkomen. Hechtingsmonster in de klas.

Uw dochter gaat het echt niet redden hoor…

We krijgen een plekje op een school voor autistische kinderen velen daarvan met externaliserend gedrag. We zien haar helemaal afleiden. De juffen op deze school zijn fantastisch maar hebben geen kennis van hechtingsproblematiek en trauma. Er gebeuren allemaal hele nare dingen die te voorzien waren maar door het gebrek aan trauma kennis niet goed op is gereageerd.  Gelukkig doet Yasmine het zelf heel goed op deze school qua leren en mogen we al snel een volgende school gaan uitzoeken. We krijgen het advies om op praktijkonderwijs te gaan kijken. Deze scholen bezoeken was voor ons een schok. We wisten gelijk daar hoort onze dochter niet thuis. Dit gaan we niet doen. We moeten dus weer ingaan tegen het advies van de school. En het wordt ons niet in dank afgenomen dat we een andere beslissing maken, maar dat waren we inmiddels wel gewend: uw dochter gaat het echt niet redden hoor op een gewone school daar is ze veel te zwak voor. Eh, oke, dank je wel voor het advies en vertrouwen in onze dochter.

Laat ik dit blog maar niet nog langer en vervelender worden om te lezen want dan haak je zeker af…

Alleen nog de opmerkingen die we op de meest recente school van mijn dochter mochten ontvangen. De school waar ze dit jaar is geslaagd voor haar examen!

1 misstap en je mag gelijk van school!

Daar zitten we dan voor de zoveelste keer voor een intakegesprek. Altijd weer spannend. Er was al toegezegd dat ze mocht komen maar opeens was er nog een gesprek nodig. We zijn allebei een beetje gespannen. Opeens ‘’out of the blue’ vraagt degene die over de intake gaat: Eh, Yasmine, jij hebt hechtingsproblemen, zou je daar iets over kunnen vertellen?

Ik ben in shock.

Hoe kunnen ze dat nu weten?

Heeft Yasmine daar al iets over gezegd, dat heeft ze nog niet eerder gedaan.

Maar als snel bedenk ik mij, ze hebben waarschijnlijk haar naam gecheckt en hebben mijn website gevonden.

Yasmine, als je het niet fijn vindt om erover te praten mag je wel even op de gang staan, dan vraag ik wat dingen aan je moeder.

Ik ben totaal overdonderd, zijn dit nu mensen die hebben gestudeerd om op deze manier gesprekken te voeren? Maar ik houd mij sterk en laat niets blijken. Oké, scherp blijven zeg ik tegen mijzelf. You can do this, jij gaat dit doen voor je kind!

Het gesprek was kort en bondig. Er kwam geen oprechte interesse wat deze diagnose voor haar betekent en hoe zij daar op de juiste manier mee kunnen helpen. De opmerking waar wij het mee mochten doen was:

Wij hebben verschillende kinderen gehad met hechtingsproblemen en dit is nog nooit gelukt op onze school.

Ik kon het niet laten om te beantwoorden:

Dat kunt u niet weten, hechtingsproblemen worden heel vaak verkeerd gediagnosticeerd waardoor veel vaker met ADHD of autisme worden gekenmerkt.

Daar had ze niet van terug.

Leuk vond ze het niet want ze antwoorde: Nou dan spreken we bij deze af dat we het gaan proberen maar bij 1 misstap van uw dochter mag zij gelijk van school en een entreeopleiding gaan doen.

Ik was perplex, hoor ik dit nu echt?

Ik kook van binnen maar laat niets merken, ik wist dat mijn dochter dit kon.

Je bent het wel gewend maar het went nooit

Wat een warm welkom van deze school, echt een fijn en vertrouwd gevoel waar zij nu in terecht komt. Je bent het wel gewend, maar het went nooit. Het gaat over je dochter, je alles, daar blijf je voor strijden en dat betekent ook dan je soms deze opmerkingen verdraagt zodat zij wel een start kan maken op een school die haar past. Maar het liefst had ik natuurlijk stennis lopen maken of een klacht ingediend over de gang van zaken. Gelukkig waren op deze school geweldige leerkrachten in het bijzonder haar mentor, de heer Hengst, waar we super dankbaar voor waren. En gelukkig kunnen we deze deur nu met een hele harde klap achter ons dichtdoen met het diploma opzak.

Ben jij een ouder en herken jij je in mijn verhaal?

Dan wil ik je echt een hart onder de riem steken als ouder van een bijzonder kind. Ga nooit zomaar af op de prognoses van de professionals, blijf luisteren naar je onderbuikgevoel. Dat zal ervoor zorgen dat het soms lastiger is om je pad te blijven volgen maar uit eindelijk kom je uit op het beeld wat jij hebt over wat jouw kind aan kan in het leven. Voor mijn dochter was dat niet praktijkonderwijs en begeleid werken, niet dat dit niet goed genoeg voor haar zou zijn geweest, integendeel, maar ik wist en zag dat ze meer aankon, dat er meer in zit dan wat alle testen ons vertelden.

Mijn dochter kan straks beginnen aan haar droom opleiding, en daar heeft ze keihard voor moeten werken, niet alleen met school maar juist met alle randverschijnselen omdat zij geen gemiddelde weg heeft bewandeld. Op school was ze voor iedereen ‘’O, dat is dat meisje wat 20 jaar is en nog steeds op voorgezet onderwijs zit’, ook door leerkrachten. Dat verwonderde mij zo. Kan men niet ietsje verder kijken dan de leeftijd van mijn kind? Maar goed, ik kan de wereld niet veranderen maar wel de wereld creëren waar mijn dochter optimaal haar talent kan ontwikkelen en daar gaan we gewoon mee verder.

De 7 lessen die ik heb geleerd tijdens de schooljaren van mijn bijzondere dochter:  

1. Blijf luisteren naar je onderbuikgevoel
2. Blijf kritisch bij prognoses die professionals over je kind stellen
3. Creëer zelf een omgeving waar je kind optimaal in kan ontwikkelen
4. Creëer je eigen pad die je daarbij wilt bewandelen
5. Laat je einddoel niet los als daar geen geldige reden voor is
6. Probeer er niet te veel met anderen over te praten, voorkom dat je in gesprekken terecht komen die niet helpend zijn.
7. Geniet vooral van alle kleine en grote successen die je kind tijdens de schoolperiode ervaart.