Ken jij iemand met een getraumatiseerd kind en wil jij leren hoe jij deze ouders het beste kunt aanspreken?

Ken jij iemand met een getraumatiseerd kind en wil jij leren hoe jij deze ouders het beste kunt aanspreken?

Een van de dingen die ik in de loop van de jaren heb ontwikkeld is een olifantenhuid voor kritiek en opmerkingen over mijn kind. Dit ging niet zonder slag of stoot. Er zijn heel wat tranen overheen gegaan voordat ik zo ver was. De soms onschuldige en goed bedoelde opmerkingen raakten mij diep. Ik zal er een aantal met jullie delen. 1. ‘Ik zie helemaal niets aan je kind, ze ziet er normaal uit’ ‘Ik merk helemaal niets aan je kind, wist ook niet dat er iets aan de hand was.’ Hiermee krijg je als moeder van een zorgintensief kind gelijk het gevoel: ik hou mijn mond maar. Alles wat ik nu gaat zeggen zal gebagatelliseerd worden. Je krijgt geen gevoel van; joh vertel wat is er aan de hand met je kind. Ik geloof best dat de meeste mensen dit zeggen met de juiste intenties. Waarschijnlijk om te laten weten dat zij vinden dat het zo erg nog niet is. Maar daarmee krijg je als moeder van een bijzonder kind niet het gevoel dat er ruimte is voor een gesprek over je kind. Wat je beter kunt zeggen is: ‘Wauw, ik wist dit niet zeg, wat heftig. Wat zul je trots op haar zijn zoals ze de dingen doet ondanks haar beperkingen.’ Of: ‘O, ik wist helemaal niet dat zij deze problemen had. Dat zal best lastig zijn voor jullie als gezin.’ 2. ‘Ik vind dat je kind normaal is, net als ieder ander kind. ‘ Met deze opmerking veeg je in een keer de hele diagnose van tafel. Alsof er geen ruimte is om het over de diagnose en de daarmee samen hangende problemen te hebben. Beter zou zijn: ‘Jeetje, wat hebben jullie hard gewerkt met z’n allen. Ik als leek zie niets van de problemen waar jullie mee worstelen. Wat kun je trots zijn op je kind en je gezin. Ik begrijp dat een zorgintensief kind zwaar kan zijn voor alle leden van een gezin. ‘ 3. ‘Als ik jouw dochter zie, zie ik niets speciaal aan haar.’ Deze opmerking vind ik altijd erg opmerkelijk. Mijn dochter is namelijk 14 en heeft het uiterlijk van een 10/11 jarige. Bovendien heeft mijn dochter Gilles de la Tourette en last van oncontroleerbare bewegingen in haar gezicht. Ze heeft een emotionele leeftijd van 6/7 jaar. Ze komt dus zeer kinderlijk over. Waarschijnlijk wordt deze opmerking gemaakt om mij een fijn gevoel te geven. Maar ik voel mij door deze opmerking juist helemaal niet serieus genomen. Wij moeders van bijzondere kinderen vinden het juist fijn als er ruimte is voor onze kinderen met al hun eigenaardigheden. Het is niet zo dat als we maar niet over de problemen praten, de problemen er niet zijn. Het is juist fijn om erover te kunnen praten. Of soms ook juist niet. Maar het is fijn om te voelen dat er wel ruimte is om over te praten. Wij zijn natuurlijk niet gek, en weten donders goed hoe onze kinderen het doen en hoe ze overkomen op andere mensen. Beter zou zijn: ‘Hoe gaat het met je kind?‘ En dan ook echt oprecht geïnteresseerd zijn in het verhaal van de moeder. En niet bij elke situatie waarover de moeder verteld zeggen: ‘O, dat doet mijn kind ook en daar is niets mee aan de hand. Het aller fijnste voor moeders van bijzondere kinderen is om een luisterend oor te hebben zonder op of aanmerkingen of goed bedoelde tips. 4. ‘Hoe kan jouw kind nou hechtingproblemen hebben het is toch niet geadopteerd?’ Deze vraag is op zich een logische vraag. De diagnose is voornamelijk bekend door de problemen rond adoptiekinderen. Maar bij 20/30 procent van de biologische kinderen spelen er ook hechtingsproblemen. Alleen wordt daar nu vaak een ander label opgeplakt en komen deze problemen nooit onder de noemer hechtingsproblemen naar buiten. Een gemiste kans om deze problemen aan te kunnen pakken maar dat is een heel ander onderwerp. Ondanks dat de opmerking logisch is doet deze opmerking mij nog het meeste pijn. Deze opmerking geeft mij een gevoel dat ik de problemen rond mijn dochter aan het verzinnen ben omdat ik niets beter te doen heb. Maar ik heb jarenlang gestreden met verschillende instanties omdat ik het niet eens was met de diagnose. Ik wilde dat de instanties de diagnose veranderden in autisme. Hechtingsproblemen was inderdaad iets voor adoptiekinderen en niet voor mijn kind. Ik wist zeker dat ik goed voor mijn kind had gezorgd en van haar had gehouden. Nu ik mij heb verdiept in de diagnose zie ik duidelijk dat mijn dochter hechtingsproblemen heeft en geen autisme, maar daar zijn heel wat jaren van ongeloof en acceptatieproblemen overheen gegaan. Beter om te zeggen is: ‘Ik weet niets van hechtingsproblemen af, dit staat zo ver van mijn bed. Zou je mij kunnen uitleggen hoe het komt dat jou dochter deze problemen heeft? Of heb jij misschien wat informatie over de diagnose zodat ik jouw dochter beter kan begrijpen?’ 5. ‘Elk kind is een bijzonder kind.’ Deze opmerking is waarschijnlijk heef lief bedoeld maar ook deze opmerking veegt in een keer alle ruimte en veiligheid van tafel om iets over de diagnose van je kind te vertellen. Afgelopen zomer kreeg ik deze opmerking nog naar mijn hoofd geslingerd. We waren met opa en oma op vakantie naar Amerika. Opa wilde heel graag naar de alligators kijken in de Everglades. Ik weet van mijn dochter dat zij met spannende situaties onverwachte dingen kan doen. Toen ik de man van de boot vertelde dat we onze dochter niet te dicht bij de kant van de boot moeten laten zitten, omdat zij een ‘special needs kid’ is antwoorde hij: ‘every kid is a special needs kid’. Oké, lief bedoeld maar o zo de plank mis geslagen. Verder geen probleem voor de rest van het uitje maar toch wel weer zo typerend. Beter is om te zeggen: ‘Fijn dat je mij dit zegt, ik zie namelijk niets aan je kind en daarom is het fijn dat je mij op de hoogte stelt zodat ik er rekening mee kan houden.’ Welke opmerkingen over je kind heb jij over je heen gekregen? Wat deed dat met jou? Deel jouw ervaring met lief bedoelde maar ongepaste opmerkingen in de onderstaande reactie box. Ik ben benieuwd naar jullie reacties!
Over de schrijver
michiel
Door

michiel

op 09 Dec 2014

oh zo waar, en inderdaad toch ook wel begrijpelijk. Er is zo weinig bekend over hechting dat we zelfs bij onze beste vrienden af en toe opmerkingen krijgen die ze eigenlijk niet moeten maken, maar waar ze totaal geen weet van hebben. Ook voor ons is het dan moeilijk om daar direct een adequaat verweer op te geven.

kirsten
Door

kirsten

op 09 Dec 2014

Als je probeert uit te leggen waar je tegen aanloopt met je kindje: 'oh, maar dat doen alle kinderen hoor'. Met andere woorden, je maakt je zorgen om niets. Of de opmerking: 'Je moet haar meer vrijheid geven, je bent veel te veel met haar bezig'. Met andere woorden, je moet je niet zo druk maken om je kind en niet alles voor haar willen regelen. Terwijl je kindje juist begrenzing en voorspelbaarheid nodig heeft. Allemaal goed bedoelde feedback overigens....

Esther Groenewegen
Door

Esther Groenewegen

op 10 Dec 2014

Hoi Kirsten, Dankjewel voor de twee opmerkingen. Deze twee heb ik ook verschillende malen te horen gekregen. In het verleden ging ik nog wel eens twijfelen als ik deze twee opmerkingen te horen kreeg. "Zou ik het dan allemaal maar uit mijn duim zuigen? Is er misschien niets met mijn kind aan de hand en overdrijf ik de boel? Moet ik mijn kind gewoon meer vrijheid geven en haar de dingen zelf laten regelen? Nu ik mij verdiept heb in de 'hechtingsmaterie' weet ik dan mijn dochter te maken heeft met een groot verschil tussen haar kalenderleeftijd en haar emotionele leeftijd. Op sommige punten heeft zij een emotionele leeftijd van 6/7 jaar. Dit terwijl haar kalenderleeftijd al 14 jaar is. Deze kennis hebben ouders van veilig gehechte kinderen niet. Je vraagt van een kind van 6 jaar nu eenmaal andere dingen dan van een kind van 14 jaar. Met deze spagaat moet ik steeds dingen afwegen met het opvoeden van mijn dochter. Dat is op zich al ingewikkeld genoeg. Je hebt gelijk dat de feedback goed bedoeld is. Het heeft mij echter wel altijd zo verbaasd dat andere mensen wel opmerkingen geven maar eigenlijk bijna nooit vragen: 'maar wat betekent dat dan hechtingsproblemen en wat voor gevolgen heeft dat dan voor je kind?'.

Tineke
Door

Tineke

op 09 Dec 2014

Dat is weer een heel verhaal Esther, en oh zo waar, waar we met z,n allen tegen aan lopen, waar we heel veel geduld moeten hebben, en gelukkig krijgen we het steeds meer in de vingers, maar dat komt door jou vasthoudendheid, heel goed. We waarderen wat je allemaal doet en op touw zet om het allemaal voor elkaar te krijgen., liefs van ons

Nancy
Door

Nancy

op 11 Dec 2014

Esther, Ik kwam op school om te melden dat ze een hechtingsstoornis heeft, een wat? Nou dat ken ik niet, is zeker alleen bij adoptiekinderen? Nee juf bij veel kinderen komt dit voor. Oh! Huh uh tsja, kunnen we daar wat mee? Nu jaren later zit zij nog steeds op deze school en wordt er fout op fout gemaakt. Afspraken met de juf worden niet overgenomen door de leerkracht van het volgende jaar. Ze is al voor de klas gezet en iedereen mocht zeggen wat ze niet leuk aan haar vonden. Ze wordt dagelijks gepest en slaat en schopt van zich af. School zegt dat ze niet mag slaan en schoppen, maar doordat ze verbaal niet sterk is, is dat haar oplossing. Hoe vaak ik al moeders aan de deur heb gehad en hoe vaak ik al mail van ouders heb gehad.... Ja stoornis of niet, slaan en schoppen mag niet. Ik kan dan alleen maar antwoorden met: mijn kind pesten of uitdagen of treiteten mag ook niet! Ik heb pogingen gedaan om het uit te leggen, helaas bijna niemand die het snapt of wil begrijpen op een enkeling na. Mijn dochter is altijd de Sjaak, niet sluw genoeg. Ze wordt onder de tafel ongezien geknepen en slaat hard zichtbaar boven de tafel terug.( niet letterlijk). Nog 2 zware jaren basisschool en dan hopen wij 'beter passend' onderwijs voor haar te vinden. Kind heeft er zelf het meeste last van, van al dat onbegrip.

Esther Groenewegen
Door

Esther Groenewegen

op 11 Dec 2014

Nancy, Met tranen in mijn ogen lees ik jou bericht. Het liefst zou ik jou en een dochter een hele dikke knuffel komen geven! Wat verschrikkelijk dat ze voor de klas is gezet zodat iedereen kon vertellen wat er niet leuk aan haar was. Wat is daar het nut van? Alsof het zelfbeeld van je dochter al niet laag genoeg is?? Net als jouw dochter is mijn dochter ook niet verbaal sterk genoeg om zich verbaal te verweren. Net als jou dochter is mijn dochter jaren lang ontzettend geplaagd. En net als jij heb ik regelmatig contact gehad met moeders omdat mijn dochter weer wat onhandigs had uitgehaald. En niemand wil echt horen wat er aan de hand is. Niemand neemt de tijd om te luisteren wat hechtingproblemen eigenlijk inhoud. En waar ik ook allang achter ben gekomen, kinderen zijn niet eerlijk. Als kinderen merken dat er 'een zwakkere' in de groep of klas zit is die gene inderdaad de 'Sjaak'. Wat onze redding is geweest is dat wij Yasmine twee jaar in dagbehandeling hebben gehad bij Yulius. Daar heeft zij in die twee jaar tot rust kunnen komen en was ze in ieder geval veilig. Is het een idee als je dochter nu naar speciaal onderwijs gaat? Mijn dochter heeft voor het laatste jaar basisschool ook op speciaal basisschool onderwijs gezeten. Dat is ook niet helemaal ideaal. Maar het schoolsysteem en de juffen zijn op deze scholen geweldig! Wie weet hoe zij daar dan de ruimte krijgt om weer op te bloeien zodat zij met een sterktere basis naar het vervolg onderwijs kan gaan. Het zou zo sneu zijn om je dochter nog zo lang aan deze ellende bloot te stellen en bovendien wordt ze daar alleen maar zieker van. Ik leef met je mee!!

Ashley
Door

Ashley

op 11 Dec 2014

Hoi Esther, Ik weet niet goed hoe ik hier op moet reageren, sinds kort weet ik wat er is met mijn zoon. Ik ben daar vanaf die tijd ook erg open in geweest richting mijn dierbaren en school. En ik leg in mijn eigen woorden uit wat de hechtingsstoornis inhoudt. (Of ik het goed uit heb gelegd, weet ik niet). Ik denk dat men dit niet zal kunnen begrijpen, als ze het zelf niet hebben ervaren. Ja, die paar keer dat mijn zoons gedrag niet naar behoren was, dan krijg je wel te horen dat het eén en ander met de opvoeding te maken heeft. Maar het verschil tussen de emotionele- en kalenderleeftijd is voor sommigen al iets wat ze niet begrijpen. Hoe dan ook, een kind met deze stoornis, heeft een eigen gebruiksaanwijzing. Stap voor stap leren we er mee omgaan, nadat we het hebben geaccepteerd... Ashley

Esther Groenewegen
Door

Esther Groenewegen

op 11 Dec 2014

Hoi Ashley, Dank je wel voor je reactie! Zelf heb ik ook jarenlang gestruggeld met alle opmerkingen van andere moeders vandaar ook mijn blog met dit onderwerp. Ik heb intussen smsjes gehad van vrienden die mijn blog hadden gelezen. Zij hadden natuurlijk geen idee dat hun opmerkingen pijnlijk waren en boden hun excuses aan. Lief! Misschien is het een idee om mijn blog door te sturen aan mensen die er misschien iets van kunnen en willen leren? Ik ben op dit moment druk aan het schrijven aan mijn boek en op dit moment ben ik over 'de drie breinen' aan het schrijven. Onze kinderen hebben hersenen die anders zijn ontwikkeld en werken dan breinen van veilig gehechte kinderen. Dit kun je niet aan de buitenkant van onze kinderen zien. En daarom ziet een leek ook niet wat er mis is met onze kinderen. Onze kinderen hebben getraumatiseerde breinen. Onze kinderen gedragen zich daarom ook anders. Onze kinderen kunnen daarom ook niet op dezelfde manier opgevoed worden dan veilig gehechte kinderen. Acceptatie is ook weer een heel ding, ik heb er jarenlang over gedaan om het een beetje te accepteren. En soms vind ik het nog moeilijk. Wat ik wel heb gedaan is een wereld om ons heen creëren waar ons hele gezin baat bij heeft. Wij doen niet meer mee met 'de rat-race' van de rest van de wereld. Wij hebben mensen om ons heen die ons kind accepteren en er voor ons zijn als wij hulp nodig hebben. Voor ons geen dames 1 hockey of andere hippe, snelle, populaire activiteiten. En zo schaaf je beetje bij beetje een wereld waar mijn dochter kan zijn wie ze is met al haar eigenaardig heden. En ik moet zeggen daar vaar ik zelf ook best lekker bij! Hopelijk komt er een dag dat onze kinderen wel beter begrepen worden. Ik wil daar in ieder geval alles aan gaan doen. IK heb nu echt mijn zinnen gezet om onze kinderen een gezicht te geven en helderheid te creëren over de diagnose van onze kinderen. Sterkte met alles!!! Esther

Fenna Janssen
Door

Fenna Janssen

op 18 Dec 2014

Goed artikel Esther! Als potentiële weekendpleegmoeder ben ik door Pleegzorg getraind en gewaarschuwd over wat 'men' over je (pleeg)kind gaat zeggen. Sinds 1 jaar verzorg ik 2 x per maand een jongen van nu 5 jaar. Veel van de reacties die jij krijgt herken ik. Voor mij is/was het fijn dat ik door het Pleegzorg traject goed voorbereid was. In mijn omgeving snapt 'men' het denk ik ook beter dat ogenschijnlijk normaal gedrag van een pleegkind in de thuissituatie veel zorg vraagt. Hechtingsproblemen bij kinderen die in hun biologische gezin wonen zijn bij het publiek denk ik weinig bekend. Goed dat jij hier aandacht aan besteed. En heel goed dat je concrete voorbeeldzinnen geeft.

Esther Groenewegen
Door

Esther Groenewegen

op 19 Dec 2014

Hoi Fenna, Dank je wel voor je compliment over mijn artikel! Wat geweldig dat jij er voor hebt gekozen om een pleegkind te helpen. Goed om te lezen dat pleegzorg je daarin heeft getraind. Ik denk dat pleegkinderen bij 'andere mensen' al iets meer empathie hebben omdat het kind immers uithuis is geplaatst. Biologische kinderen met hechtingsproblemen [en hun ouders] die thuis wonen krijgen deze empathie meestal niet. Dit maakt het extra moeilijk. Vond het best lastig om het blog te plaatsen omdat ik niemand voor het hoofd wilde stoten omdat ik weet dat de opmerkingen niet verkeerd zijn bedoeld.

esther
Door

esther

op 08 Mar 2015

Ik vind zelf de opmerking 'ja die van mij heeft ook driftbuien maar dat moet je gewoon negeren' een de pijnlijkste. Of vol onbegrip zeggen dat mijn zoon altijd zo lief beleefd gezellig is als hij bij hun thuis is, als ik zeg dat ik het soms zo moeilijk vind..... Ik denk wel dat ik iets meer begrip krijg van buitenstaanders omdat mijn zoon geadopteerd is. Maar nog steeds snappen de meeste mensen niets van hechtingsproblematiek. Dat een kind met hechtingsproblematiek anders opgevoed moet worden staat 'men' vaak niet open voor. geef hem mij maar een weekend. .. Is het zo over. ik vind het fijn dat er in ieder geval op het Internet meer openheid is.

Esther Groenewegen
Door

Esther Groenewegen

op 10 Mar 2015

Hoi Esther, Dank je wel voor je reactie op mijn blog! Heel herkenbaar wat je schrijft. En ondanks dat er dan misschien een heel klein beetje meer begrip is omdat je kind geadopteerd is komen de opmerkingen net zo pijnlijk binnen bij mij als bij jou waarschijnlijk. Nu is het ook moeilijk om hechtingsproblemen te begrijpen zeker als je er zelf niet mee te maken hebt. Het is alleen jammer dat als mensen niet weten wat hechtingsproblemen zijn zij er ook niet echt in geïnteresseerd zijn. Het is heel zelden dat er iemand is die oprecht vraagt wat hechtingproblemen nu echt inhouden. De meeste mensen hebben hun eigen kinderen als referentie kader hoe zij andere kinderen interpreteren. Voor ons soms heel pijnlijk voor die mensen zeer begrijpelijk. Dat is ook een van de redenen dat ik mijn verhaal op internet wilde gaan delen. Aan de ene kant om moeders zoals jij een gevoel te geven dat je er niet alleen voor staat. Aan de andere kant wil ik heel graag deze diagnose bekent maken bij een groter publiek zodat er meer begrip komt voor ons en onze kinderen.

lotte
Door

lotte

op 21 Apr 2015

Hoi Esther Los van het feit of dat het een pleeg-adoptie of bio- kind is staat hier hechtings problematiek binnen het gezin toch centraal? De omgeving van het kind is echter niet meer begripvoller wanneer het een pleeg of adoptie kind betreft hoor.. Want adoptie ouders horen dan vaak: jij wilde dat kind toch? En binnen de pleegzorg krijgen de pleegouders zeker begeleiding maar de omgeving kan zich daarin ook kritisch opstellen. Opmerkingen van : Ik zou hem eens goed duidelijk maken dat dit niet kan en harder aanpakken helpt..Deze mensen zitten in elk netwerk. Ook dus in die van ons. Verschil is zeker wel dat jij hebt kunnen opkrabbelen, je hebt kunnen verdiepen in deze problematiek dat -helaas- weinig bekendheid kent. Binnen de pleegzorg zijn de bio-ouders vaak pedagogisch onmachtig en al willen ze graag, ze zijn niet in staat geweest om te geven wat een kind nodig heeft. Deze ouders zijn vaak niet leerbaar of zitten dermate in de problemen dat ze hun kinderen geen veilige gestructureerde thuishaven kunnen bieden. Jij kan dat wel. En veel ouders ook. Maar het blijft retezwaar!! Voor elke bio-adoptie of pleegouder.

Esther Groenewegen
Door

Esther Groenewegen

op 21 Apr 2015

Hoi Lotte, Dankjewel voor je reactie op mijn blog! Natuurlijk heb je helemaal gelijk als je zegt dat in elk gezin de hechting centraal staat. En gelukkig is 60% van alle kinderen veilig gehecht. Maar dan is er toch ook nog een vrij grote groep kinderen met een verstoorde hechting. Veel van deze kinderen zullen nooit deze diagnose 'opgeplakt' krijgen. Soms zijn de symptomen licht en valt er best mee te leven. De ernstige gevallen komen in de hulpverlening terecht en sommige daarvan worden opgenomen zoals mijn dochter. Door de verhalen van andere ouders op mijn blog begin ik steeds meer in te zien dat pleegouders van kinderen met hechtingsproblemen het ook vaak niet makkelijk hebben. Ongelofelijk wat er soms tegen ons als moeders gezegd word. Inderdaad heb ik het geluk gehad dat ik heb weten op te krabbelen, maar dit heeft mij wel jaren gekost. Ik begrijp ook heel goed dat niet iedereen dit vermogen heeft om te doen. Ieder gaat zijn eigen weg in dit leven. Maar daarom vind ik het ook zo ongelofelijk wat pleegouders voor deze kinderen doen, ik doe het jullie niet na!! Echt petje af voor alle pleegouders!! Ik vind het al moeilijk met mijn eigen kind laat staan een kind wat op oudere leeftijd in huis komt wonen. Maar wat een geweldig geschenk geven jullie deze kinderen, een nieuwe kans in het leven. Dat is toch onbetaalbaar, je kunt echt een verschil maken in het leven een kind!

Reactie plaatsen