Ken jij iemand met een getraumatiseerd kind en wil jij leren hoe jij deze ouders het beste kunt aanspreken?

Hoi Kirsten, Dankjewel voor de twee opmerkingen. Deze twee heb ik ook verschillende malen te horen gekregen. In het verleden ging ik nog wel eens twijfelen als ik deze twee opmerkingen te horen kreeg. "Zou ik het dan allemaal maar uit mijn duim zuigen? Is er misschien niets met mijn kind aan de hand en overdrijf ik de boel? Moet ik mijn kind gewoon meer vrijheid geven en haar de dingen zelf laten regelen? Nu ik mij verdiept heb in de 'hechtingsmaterie' weet ik dan mijn dochter te maken heeft met een groot verschil tussen haar kalenderleeftijd en haar emotionele leeftijd. Op sommige punten heeft zij een emotionele leeftijd van 6/7 jaar. Dit terwijl haar kalenderleeftijd al 14 jaar is. Deze kennis hebben ouders van veilig gehechte kinderen niet. Je vraagt van een kind van 6 jaar nu eenmaal andere dingen dan van een kind van 14 jaar. Met deze spagaat moet ik steeds dingen afwegen met het opvoeden van mijn dochter. Dat is op zich al ingewikkeld genoeg. Je hebt gelijk dat de feedback goed bedoeld is. Het heeft mij echter wel altijd zo verbaasd dat andere mensen wel opmerkingen geven maar eigenlijk bijna nooit vragen: 'maar wat betekent dat dan hechtingsproblemen en wat voor gevolgen heeft dat dan voor je kind?'.

Nancy, Met tranen in mijn ogen lees ik jou bericht. Het liefst zou ik jou en een dochter een hele dikke knuffel komen geven! Wat verschrikkelijk dat ze voor de klas is gezet zodat iedereen kon vertellen wat er niet leuk aan haar was. Wat is daar het nut van? Alsof het zelfbeeld van je dochter al niet laag genoeg is?? Net als jouw dochter is mijn dochter ook niet verbaal sterk genoeg om zich verbaal te verweren. Net als jou dochter is mijn dochter jaren lang ontzettend geplaagd. En net als jij heb ik regelmatig contact gehad met moeders omdat mijn dochter weer wat onhandigs had uitgehaald. En niemand wil echt horen wat er aan de hand is. Niemand neemt de tijd om te luisteren wat hechtingproblemen eigenlijk inhoud. En waar ik ook allang achter ben gekomen, kinderen zijn niet eerlijk. Als kinderen merken dat er 'een zwakkere' in de groep of klas zit is die gene inderdaad de 'Sjaak'. Wat onze redding is geweest is dat wij Yasmine twee jaar in dagbehandeling hebben gehad bij Yulius. Daar heeft zij in die twee jaar tot rust kunnen komen en was ze in ieder geval veilig. Is het een idee als je dochter nu naar speciaal onderwijs gaat? Mijn dochter heeft voor het laatste jaar basisschool ook op speciaal basisschool onderwijs gezeten. Dat is ook niet helemaal ideaal. Maar het schoolsysteem en de juffen zijn op deze scholen geweldig! Wie weet hoe zij daar dan de ruimte krijgt om weer op te bloeien zodat zij met een sterktere basis naar het vervolg onderwijs kan gaan. Het zou zo sneu zijn om je dochter nog zo lang aan deze ellende bloot te stellen en bovendien wordt ze daar alleen maar zieker van. Ik leef met je mee!!

Hoi Ashley, Dank je wel voor je reactie! Zelf heb ik ook jarenlang gestruggeld met alle opmerkingen van andere moeders vandaar ook mijn blog met dit onderwerp. Ik heb intussen smsjes gehad van vrienden die mijn blog hadden gelezen. Zij hadden natuurlijk geen idee dat hun opmerkingen pijnlijk waren en boden hun excuses aan. Lief! Misschien is het een idee om mijn blog door te sturen aan mensen die er misschien iets van kunnen en willen leren? Ik ben op dit moment druk aan het schrijven aan mijn boek en op dit moment ben ik over 'de drie breinen' aan het schrijven. Onze kinderen hebben hersenen die anders zijn ontwikkeld en werken dan breinen van veilig gehechte kinderen. Dit kun je niet aan de buitenkant van onze kinderen zien. En daarom ziet een leek ook niet wat er mis is met onze kinderen. Onze kinderen hebben getraumatiseerde breinen. Onze kinderen gedragen zich daarom ook anders. Onze kinderen kunnen daarom ook niet op dezelfde manier opgevoed worden dan veilig gehechte kinderen. Acceptatie is ook weer een heel ding, ik heb er jarenlang over gedaan om het een beetje te accepteren. En soms vind ik het nog moeilijk. Wat ik wel heb gedaan is een wereld om ons heen creëren waar ons hele gezin baat bij heeft. Wij doen niet meer mee met 'de rat-race' van de rest van de wereld. Wij hebben mensen om ons heen die ons kind accepteren en er voor ons zijn als wij hulp nodig hebben. Voor ons geen dames 1 hockey of andere hippe, snelle, populaire activiteiten. En zo schaaf je beetje bij beetje een wereld waar mijn dochter kan zijn wie ze is met al haar eigenaardig heden. En ik moet zeggen daar vaar ik zelf ook best lekker bij! Hopelijk komt er een dag dat onze kinderen wel beter begrepen worden. Ik wil daar in ieder geval alles aan gaan doen. IK heb nu echt mijn zinnen gezet om onze kinderen een gezicht te geven en helderheid te creëren over de diagnose van onze kinderen. Sterkte met alles!!! Esther

Hoi Fenna, Dank je wel voor je compliment over mijn artikel! Wat geweldig dat jij er voor hebt gekozen om een pleegkind te helpen. Goed om te lezen dat pleegzorg je daarin heeft getraind. Ik denk dat pleegkinderen bij 'andere mensen' al iets meer empathie hebben omdat het kind immers uithuis is geplaatst. Biologische kinderen met hechtingsproblemen [en hun ouders] die thuis wonen krijgen deze empathie meestal niet. Dit maakt het extra moeilijk. Vond het best lastig om het blog te plaatsen omdat ik niemand voor het hoofd wilde stoten omdat ik weet dat de opmerkingen niet verkeerd zijn bedoeld.

Hoi Esther, Dank je wel voor je reactie op mijn blog! Heel herkenbaar wat je schrijft. En ondanks dat er dan misschien een heel klein beetje meer begrip is omdat je kind geadopteerd is komen de opmerkingen net zo pijnlijk binnen bij mij als bij jou waarschijnlijk. Nu is het ook moeilijk om hechtingsproblemen te begrijpen zeker als je er zelf niet mee te maken hebt. Het is alleen jammer dat als mensen niet weten wat hechtingsproblemen zijn zij er ook niet echt in geïnteresseerd zijn. Het is heel zelden dat er iemand is die oprecht vraagt wat hechtingproblemen nu echt inhouden. De meeste mensen hebben hun eigen kinderen als referentie kader hoe zij andere kinderen interpreteren. Voor ons soms heel pijnlijk voor die mensen zeer begrijpelijk. Dat is ook een van de redenen dat ik mijn verhaal op internet wilde gaan delen. Aan de ene kant om moeders zoals jij een gevoel te geven dat je er niet alleen voor staat. Aan de andere kant wil ik heel graag deze diagnose bekent maken bij een groter publiek zodat er meer begrip komt voor ons en onze kinderen.

Hoi Lotte, Dankjewel voor je reactie op mijn blog! Natuurlijk heb je helemaal gelijk als je zegt dat in elk gezin de hechting centraal staat. En gelukkig is 60% van alle kinderen veilig gehecht. Maar dan is er toch ook nog een vrij grote groep kinderen met een verstoorde hechting. Veel van deze kinderen zullen nooit deze diagnose 'opgeplakt' krijgen. Soms zijn de symptomen licht en valt er best mee te leven. De ernstige gevallen komen in de hulpverlening terecht en sommige daarvan worden opgenomen zoals mijn dochter. Door de verhalen van andere ouders op mijn blog begin ik steeds meer in te zien dat pleegouders van kinderen met hechtingsproblemen het ook vaak niet makkelijk hebben. Ongelofelijk wat er soms tegen ons als moeders gezegd word. Inderdaad heb ik het geluk gehad dat ik heb weten op te krabbelen, maar dit heeft mij wel jaren gekost. Ik begrijp ook heel goed dat niet iedereen dit vermogen heeft om te doen. Ieder gaat zijn eigen weg in dit leven. Maar daarom vind ik het ook zo ongelofelijk wat pleegouders voor deze kinderen doen, ik doe het jullie niet na!! Echt petje af voor alle pleegouders!! Ik vind het al moeilijk met mijn eigen kind laat staan een kind wat op oudere leeftijd in huis komt wonen. Maar wat een geweldig geschenk geven jullie deze kinderen, een nieuwe kans in het leven. Dat is toch onbetaalbaar, je kunt echt een verschil maken in het leven een kind!