De moeder die ik nooit zal zijn…

Soms maak ik mij zo’n zorgen om jou, mijn lieve dochter. Vooral ook omdat ik twijfel of je wel weet dat ik van jou hou. Gevoelens uiten is lastig voor jou. Eigenlijk heb ik nog nooit iets gehoord over jouw gevoelens. Wij zeggen thuis altijd ‘i luv you’ als we elkaar gedag zeggen. Dat zeg jij ook altijd gezellig met ons mee op jouw ‘robotachtig’ manier. Maar hoe voel jij je nu werkelijk?
Het is mij een raadsel. Soms hoop ik dat je heel boos op mij wordt of ongelofelijk gaat huilen als ik weer eens tegen je ben uitgevallen, maar er komt nooit iets. En dan voel ik mij zo schuldig. Wat een vreselijke moeder ben ik toch om mij zo te laten gaan tegen mijn eigen dochter. En jij die dan als ‘bevroren’ staat met een glimlach op je gezicht waar je echt niets aan kan doen. De juiste gezichtsuitdrukkingen bij de juiste situaties plaatsen is voor veel kinderen met hechtingsproblemen lastig, dat weet ik natuurlijk ook wel en toch kan ik er zo moeilijk mee om gaan.

Op die momenten hoop ik vurig dat ik ooit zo’n moeder zal worden die ik soms in mijn omgeving zie. Zo eentje die nooit haar geduld verliest. Zelfs niet als haar kind totaal uit zijn of haar dak gaat.
Zo’n moeder waar jij hard naar toe rent als jij mij nodig hebt. Als je pijn hebt of verdrietig bent. Zo’n moeder waar jij kan schuilen op moeilijke momenten en waar het veilig is.

Maar zo’n moeder voel ik mij niet. Ik voel mij een moeder die altijd te kort schiet. Hoezeer ik mij na mijn laatste schreeuwuitval of uitgebreide preek ook voorneem dit nooit meer te doen. Op de een of andere manier lukt het mij niet om neutraal te blijven als ik er weer achter kom dat jij toch weer met dingen bezig bent geweest die gevaarlijk zijn voor jou.
Ik word dan boos en ga schreeuwen maar eigenlijk ben ik moe en verdrietig. Moe omdat ik nu al 14 jaar voor je zorg en ik soms de moed aan het verliezen ben. Dan denk ik: Hoe moet het in godsnaam goed komen met jou? Wie gaat er voor je zorgen, je beschermen, als ik er niet meer ben?

Ik wil jou zo graag de warmte en liefde geven die ik voor je heb maar het wordt te vaak overschaduwd door allerlei situaties waar wij wekelijks mee te maken krijgen. Met als resultaat dat jij en ik allebei weer terug kruipen in onze schulp om niet verder gepijnigd te worden. Jij door mijn schreeuwen, ik omdat jij soms zo lastig te bereiken bent en je zo donders goed weet waar mijn pijnplekken zitten. Soms lijkt het net of je dit express doet. Maar ik weet dat dit niet zo is.

Nog steeds denk ik dat wij de ‘sleutel’ ergens gaan vinden. Daarom zal ik de moed ook nooit opgeven en altijd doorgaan. Maar soms heb ik even niets meer om te geven en wil ik het liefst wegkruipen onder een steen. Even niet meer voelen. Er even niet meer zijn. Maar dan krijg ik deze lieve woorden van jou aan mij. Daarmee kan ik dan weer even voort.

Herken jij jezelf in deze woorden?

Twijfel jij ook soms zo aan jouw moederschap?
Ik ben benieuwd wat jouw gevoelens zijn op moeilijke momenten en kijk er naar uit om deze te lezen in onderstaande reactiebox!

Previous Post Help mijn kind liegt!!! Next Post Wil jij weten waarom mijn vader de beste is?

eline says

Rob says

Respect voor je moed, kracht en kwetsbaarheid.
Big Hug Lieve Esther!
En natuurlijk ook eentje voor je kids en mannetje… X

Esther Groenewegen says

Hoi Rob, dank je wel voor je lieve, bemoedigende woorden!
Ik zal de hugs doorgeven aan mijn kids and hubby!

En ook een knuffel voor de mooie en lieve moeder die je al bent…

Dat is lief!

Willeke says

knuffel

Susanna Ricci says

wat een lieve brief van Yas voor een lieve en zorgzame moeder!

Dank je wel Suus, het is zeker een lieve brief van Yasmine!

Ilse says

De ‘goed-genoeg’ moeder is veel fijner voor kinderen dan de ‘perfecte’ moeder!
Dan mag je zelf namelijk ook goed genoeg zijn in plaats van perfect…

Wat een wijze woorden weer Ilse, helemaal waar natuurlijk! En wat een opluchting, ik hoef niet perfect te zijn!!

Esther says

Hai lieve Es,

Jeetje de tranen lopen weer over mijn wangen als ik je indringende verhaal lees. Ik hoop zoveel voor je en vooral dat je ondanks de tegenslagen steeds weer de moed “krijgt”/weet te vinden door te gaan!!!! Ik heb heel veel bewondering voor je. X

Hoi Es,
Dank je wel voor je lieve reactie. Reacties als die van jou geven mij ook moed om weer door te gaan!

Marga says

De tranen lopen over mijn wangen, ook ik heb deze gevoelens. Mijn dochter van bijna
14 is ook onbereikbaar en ook ik wil zo graag weten wat er in dat koppie van haar omgaat.
Ik mag haar sinds kort even aanraken…. een knuffel is bijna uit den boze en als ze knufffelt is het met
een grote afstand die ik tussen ons in voel. Soms laat ze me even dichtbij om mj daarna weer op grote afstand te zetten. Dank je wel voor blog, ik laat het haar lezen…. misschien kruipt ze dan iets meer uit haar schulp….

Hoi Marga,
Fijn om te lezen dat je jouw dochter toch soms even mag aanraken. Hebben jullie daar een therapie voor gevolgd? Wij hebben 2 jaar geleden de fasentherapie en differentiatie therapie gevolgd. Deze therapieën hebben ontzettend geholpen bij het lichamelijk kunnen aanraken van mijn dochter. Ik kan haar nu aanraken en zij raakt mij aan. Behalve als ze echt ergens pijn heeft zoals laatst toen haar vingers tussen de deur zaten. Je ziet haar dan bijna letterlijk op slot gaan. Haar hele lijf ‘bevriest’ en ze blijft stok stijf staan met vingers die steeds blauwer worden. Ze geeft geen kik en aanraking is dan onmogelijk. Dit zijn dan moeilijke momenten.
Daar weet jij natuurlijk alles van!
Zou jij het daarom fijn vinden als ik een meeting zou organiseren waar wij als moeders van kinderen met hechtingproblemen samen kunnen komen? Dit idee zit al een tijdje in mijn hoofd. Ik krijg zoveel reacties op mijn blog. Zelf heb ik contact met andere moeders in de zelfde situatie erg gemist. Wat zou jij van vinden? Is dit haalbaar voor jou?
Ik zou dan op deze meeting een expert kunnen laten langs komen die ons zou kunnen helpen met de dingen waar we allemaal mee zitten.
Ik ben benieuwd naar jou feedback!

Ashley says

Hallo Marga,

Ook ik heb even je berichtje gelezen, en krijg de rillingen. Enerzijds blij om te beseffen dat ik niet de enige ben die dit meemaakt. Anderzijds omdat ik intens met je mee leef, wetende hoe zwaar het af en toe kan zijn. Mijn zoontje (11jaar) was afgelopen dagen wat ziekerig, heb hem toen bewust thuis gehouden. En daar waar kon, geknuffeld met hem. Of een aai over zijn bolletje heen, maar zodra hij beter was… kwam zijn gedrag weer tevoorschijn…, hartverscheurdend is het dan. En er zijn maar zo weinig mensen die begrijpen wat wij doormaken.

Sterkte met alles,
Gr. Ashley

De moeder die ik nooit zal zijn…

Laat een reactie achter

15 comments