Rotzooi maar wat aan, net als Karel Appel

Ik kreeg dit artikel doorgestuurd en bedacht mij; wat fijn dat ik mij niet focus op alles wat mij niet verder helpt bij het begeleiden van ouders en hun getraumatiseerde kinderen....

Ben jij ook net als Karel Appel?

Inmiddels maak ik al jarenlang mee dat ouders enorm worstelen om de juiste zorg te vinden en deze vergoed te krijgen. Fantastische ouders die vechten tegen de stoom in van logge bureaucratische systemen als Veilig Thuis, gemeenten, centrum jeugd en gezin, Raad van Kinderbescherming. Regelmatig word ik gevraagd om mee te vechten om dit voor elkaar te krijgen maar ik heb voor mijzelf deze regel gesteld; Ik wil alleen ergens voor strijden en strijd dus nergens tegen. Deze regel is geïnspireerd op wat moeder Teresa ooit eens heeft gezegd:

'Ik ga niet tegen oorlog of armoede strijden maar als je een vredesmars hebt sluit ik aan'

- moeder Teresa

Dat is de reden dat ik niet mee doe met deze gesprekken en het mijn missie gemaakt om hechtingsproblemen beter bekend te maken zodat er meer begrip, bewustzijn en juiste begeleiding beschikbaar komt voor deze ouders en hun getraumatiseerde kinderen.

Er gaat heel veel mis in de psychiatrie maar om daar nu steeds over in discussie te gaan zoals in alle programma’s op tv.  Daar zijn de ouders en de kinderen die ik begeleid echt niet mee geholpen. In Rotterdam, waar ik woon, zeggen ze vaak: niet lullen maar poetsen. En dat is wat heel veel hulpverleners toch nog steeds elke dag doen. Zij proberen tussen alle regelgeving, protocollen en administratie onze kinderen en hun ouders te helpen. Laten we het daarover hebben en onze energie aan besteden.

En laten we als ouders en begeleiders van kinderen met hechtingsproblemen gewoon ‘wat aan rotzooien’ zoals Karel Appel dat ook al deed zoals aangeven in het bovenstaand artikel. Daar komen hele mooie dingen van. Ik rotzooi graag net als Karel Appel ook 'gewoon' wat aan, tenminste als ik reguliere hulpverleningsprotocollen moet geloven. Als je niet binnen de reguliere hulpverlening je opleidingen hebt gevolgd ben je geen expert. Als je daarnaast niet bij een beroepsvereniging bent aan gesloten ben je ook geen ‘echte’ hulpverlener en wordt er geen echte waarde gehecht aan je expertise door de beleidsmakers en politiek. De hoogst genoten status die je kunt verdienen is ervaringsdeskundige. Zelfs als ouders van kinderen met hechtingsproblemen vragen of ze alsjeblieft mijn hulp in mogen schakelen omdat reguliere hulpverlening faalt blijft men argwanend over de expertise die we in huis hebben.

Dat vele ‘ervaringsdeskundigen’ inmiddels deze status allang voorbij zijn door jarenlange zelfstudie soms in het binnen én buitenland wordt niet serieus genomen; geen gedegen Nederlandse opleiding is geen echte professional. De ouders van kinderen met hechtingsproblemen weten wel beter, zij weten hoe het is om met deze kinderen te leven, zij weten ook dat de reguliere hulpverlening niet snapt wat zij nodig hebben.

Maar weet je, laat mij maar ‘aan-rotzooien’ net zoals Appel dat deed. Ik weet dat ik mij nu al meer dan 6 jaar 24/7 verdiep in trauma en hechtingsproblemen. En dat ik mijn dochter al 19 jaar met heel veel succes begeleid in haar uitdagingen vanuit haar onveilige gehechtheid. Ik inmiddels veel meer weet over trauma en hechting dan menig professional met wél een gedegen Nederlandse opleiding. Ik weet dat ik ouders wél kan helpen aan de juiste tools, tips, inzichten en methoden. Dat ik de levens van deze gezinnen op een positieve manier mag helpen.

Laat ons maar lekker aan-rotzooien en fantastische kunstwerken 'maken' die vele harten weten te raken, zeker die van mij. Kunstwerken die mij soms naar de keel doen grijpen omdat zij paden hebben bewandeld die anderen niet eens kùnnen bewandelen. Kunstwerken die voor uitdagingen hebben gestaan die wij niet hadden overleefd. Kunstwerken die ondanks alles altijd weer manieren en wegen vinden om door te gaan. Die kunstwerken dat zijn onze kinderen; de kleine, de jongvolwassenen, de pasgetrouwde, de net op zichzelf wonende.

Kinderen met hechtingproblemen zijn pas ware kunstwerken, stuk voor stuk uniek, vol kracht en ultieme liefde maken zij een verschil in de levens om hen heen.

Ik ben trotse moeder van zo’n waar kunstwerk!

Ik ben benieuwd hoe jij jouw kind met hechtingsproblemen zou omschrijven. Ik lees het graag in onderstaande reactiebox.

Over de schrijver
Hyke Felten
Door

Hyke Felten

op 02 Dec 2019

Ik snap je reactie maar het een (aanrommelen) hoeft het ander (signaleren) niet uit te sluiten.

Esther
Door

Esther

op 02 Dec 2019

Dank je wel voor je reactie. Het aanrommelen is natuurlijk figuurlijk bedoelt, natuurlijk rommelen we niet wat aan. Alles wat wij doen is wetenschappelijk onderzocht door vele trauma experts uit Amerika zoals Bessel van der Kolk en Bruce Perry. Maar juist door de focus te hebben op het werken in 'the field' zoals we dat in Amerika noemen creëer je bijzondere resultaten. Bijzondere resultaten creëer je niet als je alleen maar rond de discussie tafel blijft kletsen over wat er anders moet. Ik ga liever werken 'in the field' met onze kinderen ook als dit betekend dat ik soms met onconventionele tools aan de slag moet om het trauma te helen. Onze kinderen kunnen niet wachten tot alles wetenschappelijk is onderzoekt ze hebben nu hulp nodig om hun trauma te helen.

Hyke Felten
Door

Hyke Felten

op 02 Dec 2019

Jeugdzorg: Er wordt te weinig geluisterd. Er wordt te vaak gewisseld van begeleider. ( anders moet ik in vaste dienst dus drie maanden exit en weer terug. BV.) Wij waren zelf al een heel eind gekomen met onze zoon en hadden goed door wat werkte ( ervaring, zelfstudie, workshops) Toen we op het punt kwamen dat er meer ruimte voor hem moest komen omdat de gezinssituatie te knellend werd voor hem, hebben we aan de bel getrokken. De begeleiding vanuit jeugdzorg kwam vervolgens aanzetten met ideeën die we al hadden toegepast of die averechts werkten. We voelden ons nauwelijks serieus genomen door de jeugdzorg werkers van rond de twintig. Zelf hadden we zes kinderen opgevoed en werkte ik als zorgcoordinator op een middelbare school! We hebben , toen jeugdzorg het Uiteindelijk toch van ons had overgenomen, onze zoon uit een park moeten halen waar hij al een paar dagen als een zombie rondliep zonder dat wij het wisten. We hebben hem weer meegenomen naar huis. Twee jaar later hebben we hem opnieuw in huis gehaald met zijn zwangere vriendin. Ze stonden mede door toedoen van jeugdzorg op straat.( slechte voorlichting over de Wajong uitkering) De oplossing was: ze uit elkaar halen en ver van elkaar onderbrengen. Gelukkig heeft een andere tak van zorg het wel opgepakt zodat ze een huisje kregen na de geboorte van de baby. Inmiddels zijn ze al tien jaar samen. Uniek in zijn geval. Dankzij een geweldig strijdbare en sterke schoondochter en het ,gezonde stuk’ van onze zoon. (Hij kwam met 8 maand totaal gestrest bij ons. We hebben dus veel kunnen investeren)

Eva
Door

Eva

op 02 Dec 2019

Hoe ik mijn dochter zou omschrijven met dit hechtingsmonster in zich? Als een lieve meid die worstelt met zich zelf en deze boze keiharde buitenwereld. Die nu als puber tegen van alles loopt aan te schoppen omdat ze diep van binnen nog een klein meisje van 6 is. Iedereen ziet die prachtig mooie meid. Maar niet de meid die een masker op heeft voor de buitenwereld. En zodra ze thuis is ontploft omdat ze het niet allemaal kan plaatsen verwerken. Ik als haar biologische moeder struggle samen met haar om de juiste zorg begeleiding te krijgen. Maar ik loop tegen muren op mensen die niet begrijpen wat er aan de hand is. Hoe heftig het is en de gevaren die ik zie wuiven ze weg. Want ik zit er toch bovenop ze heeft een stabiel gezin. Ja dat heeft ze, maar haar niet biologische vader die vanaf 9 maanden niet meer in haar leven is duwt ze weg liegt ze over... wat weer strijd oplevert tussen ons als ouders en in het gezin. Kortom ik zou willen dat er meer mensen zijn zoals jij Esther die zich inzetten voor onze kinderen. Er zou gewoon een opleiding moeten komen dat jeugdzorg hulpverlening leert hoe wat werkt voor onze kids. Verder te kijken dan het gedrag het kind leren kennen achter dat masker. Want mijn dochter is een fantastische meid als je haar echt leert kennen. Maar dat kost tijd..

Esther
Door

Esther

op 02 Dec 2019

Dank je wel voor je reactie. Kleine kinderen, kleine zorgen. Grote kinderen, grote zorgen. Dat riep mijn oma altijd, ik dacht altijd wat bedoelt ze nu? Nu ik zelf een dochter heb begrijp ik wat ze bedoelt, helemaal als je kind kwetsbaar is. Lieve mama van deze prachtige dochter, ik weet dat het super lastig is, helemaal als de pubertijd om de hoek komt kijken. Deze tegenwoordige tijd en westerse maatschappij brengt mooie en bijzondere dingen met zich mee. Maar voor ouders van kwetsbare kinderen wordt het er niet makkelijker op om onze kinderen veilig te houden. En inderdaad de meeste mensen zien alleen het masker van de problematiek, en niet de werkelijkheid waar wij thuis mee te maken hebben. Het is jammer dat de reguliere hulpverlening daar geen kijk op heeft, in Amerika noemen ze dit ' a blind spot'. Als het plaatje van het gezin aan de buitenkant 'klopt' dan is het heel lastig voor anderen om onze onzichtbare strijd te zien die wij soms al jarenlang in eenzaamheid strijden. En daarom ben ik op een gegeven moment met ons verhaal naar buiten gekomen om het met anderen te delen. We zijn nu een aantal jaren verder en ik moet zeggen het bewustzijn of het beter bekend maken van deze diagnose is in onze directe omgeving niet veel beter geworden. Of het nu op school, privé of bij de hulpverlening is, er is geen interesse voor meer informatie of verdieping. Daarom is het zo belangrijk dat we als ouders zelf gaan staan voor wat we willen neer zetten voor onze kinderen. En dit kan betekenen dat je onconventionele beslissingen moet maken om je kind veilig te houden. Beslissingen waar anderen helemaal niets van snappen. En dit is moeilijk, je wilt zo graag steun bij het maken van deze keuzes. En daarom is het ook zo fijn dat ik met mijn community's in ieder geval mensen bij elkaar kan brengen zodat je niet het gevoel hebt dat je er alleen voor staat.

Mark
Door

Mark

op 02 Dec 2019

Bij veel hulpverleners ontbreekt de kennis en kunde. Ze specialiseren zich op 1 vlak en kijken vervolgens niet verder dan hun neus lang is. Het is bijzonder om te zien hoe veel kinderen met een borderline of narcistische ouder een ASS stempel krijgen terwijl de eerste focus op hechtingsproblematiek zou moeten liggen. En enige kennis en kunde op het gebied van de ontwikkeling van de hersenen van een kind ontbreekt vaak helemaal. We hebben in nederland de hoogste psychologen dichtheid van de wereld. Ook met andere gedragskundigen worden we dood gegooit. Vaak zit er achter gedrag een getraumatiseerd brein en laten ze daar nu geen verstand van hebben. Dat stukje wordt dus niet gezien en zo slaan ze de plank mis. Eigenlijk is de kennis en kunde van menig gedragswetenschapper onder de maat en de vertaalslag van diagnose naar praktijk laat helemaal te wensen over. Hierdoor krijg je als ouder maar ook als hulpverlener op de werkvloer stevast halve of foute informatie. Wat gemakshalve maar even vergeten wordt is dat een foute diagnose of verkeerde insteek/behandeling voor zowel kind als ouder ernstig traumatiserend is. Als dat nu eens als kindermishandeling aangemerkt zou worden zou er waarschijnlijk beter werk geleverd gaan worden.

Esther
Door

Esther

op 02 Dec 2019

Dank je wel voor je reactie. Het woord gedragswetenschapper heb ik zelf moeite mee, ben zelf van mening dat de echte gedragswetenschappers de ouders van de kinderen zelf zijn. Zij ervaren als geen ander het 'hechtings-masker' van onze kinderen. Wat ik in mijn werk 'de twee gezichten' noem, die twee gezichten zorgen voor zoveel verwarring bij de reguliere hulpverlening en voor zoveel onmacht bij de ouders. Wij zien het zo helder; het gedrag wat onze kinderen thuis laten zien en wat zij bij anderen laten zien. Daar gaat het heel vaak zo mis. En inderdaad voordat ouders van deze kinderen de juiste diagnose krijgen gaan er vaak vele kostbare jaren aan voorbij. Allemaal verloren tijd die zo goed gebruikt had kunnen worden voor het helen van het trauma en het brein. Daarom raad ik ouders ook altijd aan om ook zelf opzoek te gaan naar wegen en informatie om zelf aan de slag te gaan en niet blind te vertrouwen op 1 enkele persoon of instantie. Hoe sneller je de juiste trauma therapie gaat toepassen hoe groter de kans dat het trauma nog kunt helen. Dank je wel voor je pakkende woorden over deze kwestie, ik had het zelf niet beter kunnen verwoorden.

Kerstin
Door

Kerstin

op 03 Dec 2019

Heb het gezien op tv, donderdag as komt er volgens mij weer een aflevering. Met brok in mijn keel naar gekeken en met dikke vraagtekens naar bed gegaan. Oh zo blij met een fijne therapeute die ik zelf had gevonden. Dat er een trauma onder zat was zo duidelijk als iets, die bevestiging en herkenning ervan was een opluchting. Met gegeven moment en heel veel lezen, kwam ik telkens met en nieuwe label, die ook echt wel paste. Mijn schat van therapeute luisterde heel goed en ontkende niets van mijn labels. Tot zij met gegeven moment zei: "diagnoses zijn maar diagnoses, de uitdaging en herstel is kijken hoe wij ermee leren omgaan" en toen begon het echte werk, kijken wat is mogelijk, wat zijn de sterke kanten, die zien naar boven te halen en die minder sterke leren accepteren. Denk dit is mij/ons gelukt. De focus wat wel kan wordt denk heel vaak over het hoofd gezien, of niets mee gedaan. Mijn idee is voortaan laat iedereen in zijn waarde, meer empathie voor elkaar. Ben er zelf heel slecht in geweest, maar blijkbaar zat het toch diep in mij verborgen. Wat de meeste mensen toch graag willen, beetje lief zijn voor elkaar, klein beetje begrip voor elkaar, iedereen is anders, niet oordelen wat nou normaal is of niet. Hoe belangrijk is het toch voor deze kinderen, om niet maar allen labels op te plakken. Want als je zo "gelabeld "bent, waar blijft het zelfvertrouwen wat zo ontzettend hard nodig is om in jezelf te geloven. De basis voor het echte leven wat uiteraard niet over rozen gaat. Opr(h)echte groet Kerstin

Esther
Door

Esther

op 03 Dec 2019

Beste Kerstin, Dank je wel voor je prachtige woorden, daar gaat het volgens mij inderdaad ook om. 'Healing Hearts & Saving Lives', is het helen van je getraumatiseerde brein door onvoorwaardelijke liefde, steun en heel veel lichamelijke nabijheid en lichaamswerk. Daar heb je geen labels, protocollen en DSM voor nodig. Moet daarnaast wel zeggen; zonder de juiste kennis over trauma en het brein gaat het trauma niet vanzelf over. Daar heb je wel de juiste tools, tips en methoden voor. Met liefde alleen kom je er ook niet. Maar deze combi is wat wij bij 'Als Hechten Niet Vanzelf Gaat' samen brengen in ons werk. Hechte groet, Esther

Reactie plaatsen