Rotzooi maar wat aan, net als Karel Appel

Ik snap je reactie maar het een (aanrommelen) hoeft het ander (signaleren) niet uit te sluiten.

Jeugdzorg: Er wordt te weinig geluisterd. Er wordt te vaak gewisseld van begeleider. ( anders moet ik in vaste dienst dus drie maanden exit en weer terug. BV.) Wij waren zelf al een heel eind gekomen met onze zoon en hadden goed door wat werkte ( ervaring, zelfstudie, workshops) Toen we op het punt kwamen dat er meer ruimte voor hem moest komen omdat de gezinssituatie te knellend werd voor hem, hebben we aan de bel getrokken. De begeleiding vanuit jeugdzorg kwam vervolgens aanzetten met ideeën die we al hadden toegepast of die averechts werkten. We voelden ons nauwelijks serieus genomen door de jeugdzorg werkers van rond de twintig. Zelf hadden we zes kinderen opgevoed en werkte ik als zorgcoordinator op een middelbare school! We hebben , toen jeugdzorg het Uiteindelijk toch van ons had overgenomen, onze zoon uit een park moeten halen waar hij al een paar dagen als een zombie rondliep zonder dat wij het wisten. We hebben hem weer meegenomen naar huis. Twee jaar later hebben we hem opnieuw in huis gehaald met zijn zwangere vriendin. Ze stonden mede door toedoen van jeugdzorg op straat.( slechte voorlichting over de Wajong uitkering) De oplossing was: ze uit elkaar halen en ver van elkaar onderbrengen. Gelukkig heeft een andere tak van zorg het wel opgepakt zodat ze een huisje kregen na de geboorte van de baby. Inmiddels zijn ze al tien jaar samen. Uniek in zijn geval. Dankzij een geweldig strijdbare en sterke schoondochter en het ,gezonde stuk’ van onze zoon. (Hij kwam met 8 maand totaal gestrest bij ons. We hebben dus veel kunnen investeren)

Hoe ik mijn dochter zou omschrijven met dit hechtingsmonster in zich? Als een lieve meid die worstelt met zich zelf en deze boze keiharde buitenwereld. Die nu als puber tegen van alles loopt aan te schoppen omdat ze diep van binnen nog een klein meisje van 6 is. Iedereen ziet die prachtig mooie meid. Maar niet de meid die een masker op heeft voor de buitenwereld. En zodra ze thuis is ontploft omdat ze het niet allemaal kan plaatsen verwerken. Ik als haar biologische moeder struggle samen met haar om de juiste zorg begeleiding te krijgen. Maar ik loop tegen muren op mensen die niet begrijpen wat er aan de hand is. Hoe heftig het is en de gevaren die ik zie wuiven ze weg. Want ik zit er toch bovenop ze heeft een stabiel gezin. Ja dat heeft ze, maar haar niet biologische vader die vanaf 9 maanden niet meer in haar leven is duwt ze weg liegt ze over... wat weer strijd oplevert tussen ons als ouders en in het gezin. Kortom ik zou willen dat er meer mensen zijn zoals jij Esther die zich inzetten voor onze kinderen. Er zou gewoon een opleiding moeten komen dat jeugdzorg hulpverlening leert hoe wat werkt voor onze kids. Verder te kijken dan het gedrag het kind leren kennen achter dat masker. Want mijn dochter is een fantastische meid als je haar echt leert kennen. Maar dat kost tijd..

Bij veel hulpverleners ontbreekt de kennis en kunde. Ze specialiseren zich op 1 vlak en kijken vervolgens niet verder dan hun neus lang is. Het is bijzonder om te zien hoe veel kinderen met een borderline of narcistische ouder een ASS stempel krijgen terwijl de eerste focus op hechtingsproblematiek zou moeten liggen. En enige kennis en kunde op het gebied van de ontwikkeling van de hersenen van een kind ontbreekt vaak helemaal. We hebben in nederland de hoogste psychologen dichtheid van de wereld. Ook met andere gedragskundigen worden we dood gegooit. Vaak zit er achter gedrag een getraumatiseerd brein en laten ze daar nu geen verstand van hebben. Dat stukje wordt dus niet gezien en zo slaan ze de plank mis. Eigenlijk is de kennis en kunde van menig gedragswetenschapper onder de maat en de vertaalslag van diagnose naar praktijk laat helemaal te wensen over. Hierdoor krijg je als ouder maar ook als hulpverlener op de werkvloer stevast halve of foute informatie. Wat gemakshalve maar even vergeten wordt is dat een foute diagnose of verkeerde insteek/behandeling voor zowel kind als ouder ernstig traumatiserend is. Als dat nu eens als kindermishandeling aangemerkt zou worden zou er waarschijnlijk beter werk geleverd gaan worden.

Heb het gezien op tv, donderdag as komt er volgens mij weer een aflevering. Met brok in mijn keel naar gekeken en met dikke vraagtekens naar bed gegaan. Oh zo blij met een fijne therapeute die ik zelf had gevonden. Dat er een trauma onder zat was zo duidelijk als iets, die bevestiging en herkenning ervan was een opluchting. Met gegeven moment en heel veel lezen, kwam ik telkens met en nieuwe label, die ook echt wel paste. Mijn schat van therapeute luisterde heel goed en ontkende niets van mijn labels. Tot zij met gegeven moment zei: "diagnoses zijn maar diagnoses, de uitdaging en herstel is kijken hoe wij ermee leren omgaan" en toen begon het echte werk, kijken wat is mogelijk, wat zijn de sterke kanten, die zien naar boven te halen en die minder sterke leren accepteren. Denk dit is mij/ons gelukt. De focus wat wel kan wordt denk heel vaak over het hoofd gezien, of niets mee gedaan. Mijn idee is voortaan laat iedereen in zijn waarde, meer empathie voor elkaar. Ben er zelf heel slecht in geweest, maar blijkbaar zat het toch diep in mij verborgen. Wat de meeste mensen toch graag willen, beetje lief zijn voor elkaar, klein beetje begrip voor elkaar, iedereen is anders, niet oordelen wat nou normaal is of niet. Hoe belangrijk is het toch voor deze kinderen, om niet maar allen labels op te plakken. Want als je zo "gelabeld "bent, waar blijft het zelfvertrouwen wat zo ontzettend hard nodig is om in jezelf te geloven. De basis voor het echte leven wat uiteraard niet over rozen gaat. Opr(h)echte groet Kerstin