7 redenen waarom reguliere therapie niet helpt bij hechtingsproblematiek

7 redenen waarom reguliere therapie niet helpt bij hechtingsproblematiek

Ik krijg zo vaak te horen dat kinderen trauma therapie krijgen zonder dat ouders in de ruimte aanwezig mogen zijn. Zo ook weer vanochtend tijdens een van mijn coaching gesprekken met twee ‘awesome parents’. Zij kregen van hun therapeut te horen dat het beter is als zij niet in de ruimte aanwezig zijn als de therapeut met hun dochter bezig was, het zou het proces verstoren.

Ik krijg daar altijd een beetje kriebels van in mijn buik. De therapeut wist hen te vertellen dat als zij niet in de ruimte waren hun kind veel opener zou zijn en haar veel meer vertelde over hoe zij zich voelde. Ehhh duh, ja, dat is nu net het probleem, kinderen met hechtingsproblemen praten veel liever met vreemden dan dat ze een band opbouwen met hun ouders. Buiten dat het ouders een naar gevoel geeft; geef je kind maar in mijn handen, dan los ik het wel even voor je op, is dit nu net waar het knel zit in contact met de ouders.

Hoe kun je een verstoorde gehechtheid oplossen zonder dat je ouders zelf onderdeel maakt van de oplossing? Door dit niet goed te snappen worden er zoveel trajecten opgestart die of halverwege stranden met de mededeling: wij zijn handelingsverlegen, met andere woorden het lukt ons niet.  Of doordat, wat veel vaker gebeurd, de ouders [of het kind] zelf de stekker eruit halen omdat ze er geen heil meer in zien. Dit vaak na wekenlang driemaal op en neer rijden naar een praktijk waar ouders een uur lang in de wachtkamer mogen zitten terwijl een ‘vreemde’ de verstoorde hechting van je kind probeert te helen. Als je er goed over nadenkt kom je al snel tot de conclusie dat dit eigenlijk heel onlogisch is.

Ik blijf het zeggen; ik ben ervan overtuigd dat elke hulpverlener met volle overtuiging zijn stinkende best doet om kinderen en hun ouders te helpen. Maar het behandelen of begeleiden van onveilig gehechte kinderen heeft nu eenmaal een hele andere aanpak nodig. Zoveel kinderen met deze diagnose krijgen jarenlang behandelingen of therapie die niet helpt bij een onveilige gehechtheid. Dit heeft als resultaat dat ouders en deze kinderen ‘therapie-moe’ worden. Ouders maar ook de kinderen beginnen steeds weer met nieuwe hoop aan een nieuwe therapie, traject of behandeling maar telkens weer ervaren ze na een poosje dat het eerder slechter dan beter gaat.

Met als gevolg dat sommigen behandelaars de schuld bij ouders neerleggen; ‘ik denk toch dat u nog te veel met uw eigen trauma bezig bent en daarom geen goede opvoeder bent’.

Of: Ik denk dat uw ‘opvoedskills’ niet voldoende zijn om uw kind op de juiste manier op te voeden.

Ja, eerlijk waar dit zijn de dingen die ouders van onveilig gehechte kinderen regelmatig horen krijgen.

Ik heb het mijn missie gemaakt om voor deze ouders en hun getraumatiseerde kinderen op te komen door de diagnose beter bekend te maken zodat er meer begrip, bewustzijn en juiste begeleiding beschikbaar komt om hen op de juister manier te helpen.

Wat zeggen toonaangevende onderzoekers over trauma en de juiste behandeling?

Zoals je misschien al weet houd ik mij inmiddels al meer dan 10 jaar intensief bezig met hechtingsproblemen en vroegkinderlijk trauma. In deze jaren heb ik bekende trauma experts zoals Bessel van der Kolk en Bruce Perry uitgebreid bestudeerd. Beide experts spreken zich uit over de zinloosheid van de vele therapieën die er nog steeds worden in gezet bij trauma.

Van der Kolk: Traditionele therapie is totaal zinloos voor getraumatiseerde kinderen, er is geen juiste benadering van het trauma omdat er niet gewerkt wordt aan het juiste gedeelte van het brein, de diepere lagen van het brein zoals de hersenstam en het limbisch systeem. Cognitieve therapie, praten over het trauma of het onaangepast gedrag, is niet hoe je trauma kunt helen.

Wat zeggen trauma- en hechtingstherapeuten over de juiste benadering van trauma?

Ik heb de eer gehad om in de afgelopen jaren de meest succesvolle trauma therapeuten aan het werk te zien en onderdeel te mogen zijn van hun werk en benadering. Vele van deze therapeuten hebben de meest getraumatiseerde kinderen zelf in huis gehad. Dit waren soms kinderen die zo beschadigd waren dat zij hun eigen ouders wilde vermoorden. [Bekijk de docu van ‘Beth, Child of Rage’] Elisabeth heeft bij Nancy van ‘Families bij Design’ in huis gewoond, haar brein is nu totaal geheeld. Zij werkt nu als verpleegster op de neonatologie van een ziekenhuis.  Ze deelt haar ervaringen nu door te spreken voor verschillende doelgroepen.

Het team van traumatherapeuten van Nancy hebben dezelfde kijk op cognitieve therapie; het is een fijne therapie om ernaast te laten lopen voor ouders, het geeft ouders een plek om gehoord, gezien en begrepen te worden. Maar het zal niets helen van het trauma in het brein van de kinderen. Getraumatiseerde kinderen zijn niet geholpen met het praten over het gedrag of de diagnose, zij moeten de verandering ervaren.

Cognitieve- en gedragstherapie zijn niet effectief bij onveilig gehechte kinderen en nog steeds wordt deze hulp het meest ingezet bij onveilig gehechte kinderen met steeds hetzelfde negatieve resultaat; aldus Bessel van der Kolk.

Nabijheidverlangen en nabijheidsangst

Het werken met getraumatiseerde kinderen is gecompliceerd. Het hoofddoel is om de relatie tussen ouders en kinderen te herstellen en het trauma in het brein te helen zodat er een positieve neuroplasticiteit van het brein kan plaatsvinden. En daarmee een gezonde leeftijdsadequate hersenontwikkeling bij het kind. Maar helaas is er vaak bij ouder en kind een paradox ontstaan van nabijheidsverlangen en nabijheidsangst. Er is vaak al zo veel gebeurd, gezegd en gedaan. Dat iedereen zijn schild op heeft opgezet om zich te beschermen tegen nog meer pijn en afwijzing.

Gedrag is communicatie

Het gedrag wat onze kinderen laten zien is een vorm van communicatie. Het is een grote schreeuw om hulp, alleen hebben onze kinderen daar wel een hele bijzonder uitdagende manier voor gevonden. Ik noem het gedrag van onze kinderen weleens ‘een spelletje hints’, kijk niet naar het gedrag zelf maar onderzoek de behoefde achter het gedrag. Als je niet weet waar het gedrag vandaan komt is cognitieve therapie niet werkzaam. Pas als je echt snapt waar het gedrag vandaan komt kun je daaraan werken. Maar het gedrag proberen te veranderen zonder te weten waar het vandaan komt is zinloos. Als we echt gaan begrijpen waar het gedrag vandaan komt, daar op de juiste manier op reageren, vaak met tegengas van het kind, zal je zien dat na de crisis je kind weer ‘online’ komt en weer open staat voor contact en nieuwe succesgewoonten. Steeds over de situatie gaan praten, preken of discussiëren zal de situatie niet verbeteren eerder verslechteren. Daarom zeg ik ook zo vaak tegen ouders #handvoorjemond of #Houdjemond. Wij ouders praten veel te veel met onze kinderen als zij in overlevingsmodus staan. Als je liefdevol gaat onderzoeken waarom onze kinderen getriggert worden en dit met hen deelt als dit duidelijk voor je is, dan kun je samen oplossingen gaan zoeken om beter met deze triggers om te gaan. Het begint bij ons als ouders, als wij beter gaan snappen waarom en wanneer onze kinderen getriggerd worden kunnen we hen helpen op deze momenten, en dan kan er een liefdevolle vertrouwensband op gebouwd worden, eerst met de ouders en later ook met andere liefdevolle volwassenen om onze kinderen heen.

7 redenen waarom cognitieve- en gedragstherapie niet werkt bij hechtingsproblematiek

1. Cognitieve- en gedragstherapie werken niet op het gedeelte trauma gedeelte van het brein

Deze therapieën werken niet op de gedeelten van het brein wat het meest is aangedaan door trauma. Trauma is een brein probleem, wat gedragsproblemen veroorzaakt. Trauma zorgt nog voor veel meer lichamelijke disfuncties in het lichaam; Spijsverteringsziekten, endocriene verstoringen, neurotransmitter verstoringen, cardiovasculaire aandoeningen en stress. Als er alleen in gezet wordt op praten over het gedrag zal er nooit verbetering komen in het gehele brein.

2. Hechtingsproblemen zijn geen gedragsprobleem maar een breinprobleem

En daarmee een relatieprobleem. Onveilig gehechte kinderen zijn niet instaat om een veilige, liefdevolle en vertrouwensrelatie met hun ouders op te bouwen. Bovenstaande therapieën gaan ervan uit dat de relatie tussen ouder en kind opgebouwd kan worden en vervolgens gebruikt kan worden als vertrouwensbasis voor de behandeling. Maar daar gaat het gelijk mis, onveilig gehechte kinderen hebben helemaal nog geen intentie om deze met hun ouders op te bouwen. Zij hebben hele andere intenties en zullen daar alles voor inzetten om dat te bereiken. Daarom laten onveilig gehechte kinderen vaak sociaal gepast gedrag zien als zij in een therapeutische zetting zijn. Dit noem ik altijd ‘de twee gezichten’ bij hechtingsproblematiek. Alleen een ervaren en goed geoefende therapeut kan daar doorheen prikken. Maar meestal weten de kinderen therapeuten zo te bewerken dat de ouders de ‘bad guys’ lijken en het kind het zielige slachtoffer.

3. Bij stress of negatieve emoties gaat het neocortex offline

Onderzoek gedaan door Bessel van der Kolk en Daniel Amen laat zien dat kinderen met PTSD of RAD hun frontale kwabben uitschakelen als er negatieve emoties of stress ontstaat. Deze frontale kwabben, wat ik in mijn werk het mensenbrein of het neocortex noem, zijn nodig om logisch en probleemoplossend te kunnen nadenken. Als deze gebieden uitstaan kan er niet geleerd worden van woorden, dus praten tijdens een emotionele meltdown is dus ook zinloos. Tijdens deze meltdowns werkt het veel beter om beweging in te zetten in plaats van het kind apart te zetten zodat het over zijn fout kan nadenken. Laat in het vervolg alle preken, discussies, waarschuwingen, verklaringen, herinneringen achterwege. Ze werken niet bij getraumatiseerde kinderen. Ouders van deze kinderen weten dit allang, die hebben alles al geprobeerd om hun kinderen te helpen.

4. De witte broodweken bij hechtingsproblematiek

Cognitieve- en gedragstherapie heeft [meestal] het kind alleen met de therapeut in de praktijkruimte. Veel kinderen met hechtingsproblemen liegen, manipuleren, charmeren of hebben twee gezichten. Dat is zijn symptomen die bij deze diagnose ‘horen’. Dit is niet hun schuld en daarom ook geen beschuldiging naar hun kant. Maar wel essentieel om te weten zodat je niet in deze valkuilen valt als je alleen met deze kinderen bent. We willen allen onze kinderen helpen. En hen niet dus sterker maken met bovenstaande negatieve eigenschappen en ze dan wereld in sturen. Volwassenen die liegen, manipuleren, charmeren en mensen tegen elkaar uitspelen gaan niet succesvol en gelukkig zijn in hun leven. Daarom is het geen goed idee om onze kinderen in een ruimte te zetten met een andere volwassene die niet de waarheid kent over het leven en de situatie van onze kinderen. Onze kinderen gaan anderen volwassenen testen door te liegen, manipuleren, of ouders tegen hen op te zetten. Dit gedrag is een test om te kijken of deze volwassenen het door hebben.

De volwassenen die de test niet doorstaan zijn voor onze kinderen niet veilig en te vertrouwen. Zij zullen geen respect voor je hebben en op een steeds manipulatieve manier met je omgaan. Meestal duurt dit proces tussen de paar dagen tot een paar maanden. In mijn werk noem ik dit daarom de ‘witte broodsweken’. Vaak zijn onze kinderen in het begin van een therapeutische relatie charmant, meegaand en welwillend om iets aan te gaan. Maar schijn bedriegt nadat de ‘Honey moon’ voorbij is komt de ‘andere kant’ van onze kinderen naar boven. Vaak resulteert dit in het stoppen van de behandeling omdat de therapeut handelingsverlegen is of er wordt een andere reden gegeven. Daarom is het zo belangrijk bij de behandeling van onze kinderen om de ouders of in de praktijkruimte te hebben of in een andere ruimte met een microfoon zodat zij kunnen meeluisteren naar de gesprekken die het kind met de therapeut voert zodat er indien nodig feiten-check kan plaats vinden.

5. Ouders in de wachtkamer achter laten is een verkeerde boodschap aan het kind

Een andere reden waarom het niet verstandig is om kinderen zonder ouders mee te nemen naar de praktijkruimte is omdat je daarmee de boodschap geeft: Jouw ouders zijn op dit moment niet zo belangrijk, zij kunnen niet wat ik wel kan, wij gaan het samen doen en oplossen. En dat is nu net het probleem, het is de bedoeling dat ouders wèl belangrijk zijn en dat kinderen mèt ouders samen vertrouwen en verbinding gaan opbouwen. De aanwezigheid van ouders is essentieel bij het helen van trauma van kinderen.

6. Het kind krijgt controle over de therapiesessie

Nog steeds is vaak de meest gangbare benadering bij therapieën dat het kind de controle krijgt over de sessie tijdens de behandeling. Maar onze kinderen zijn emotioneel te verstoord of te jong om deze rol toebedeelt te krijgen, ze hebben een andere benadering nodig, die bepaald wordt door een liefdevolle volwassene het liefst vervult door de ouders [moeder] zelf. Natuurlijk kan daar een trauma sensitieve therapeut bij helpen en begeleiden. Een trauma sensitieve therapeut is iemand die dit begrijpt en behandelprotocollen opstelt die daarbij passen. Onze kinderen voelen zich niet veilig als zij controle hebben over volwassenen. Als onze kinderen controle krijgen over volwassenen zal dit niet ten gunste zijn van het helingsproces in het brein, dit snappen geoefende traumatherapeuten en hebben op basis van deze kennis hun behandelingen of begeleiding ingericht.

7. Trauma meltdown na behandeling in handen van moeder

Als een getraumatiseerd kind op een reguliere wijze therapie krijgt voor zijn onveilige gehechtheid laten zij hun opgekropte angst na therapie los op hun ouders, meestal de moeder. Als moeder dit terugkoppelt aan de therapeut krijgt zij vaak te horen dat dit een gevolg is van het oprakelen van het trauma tijdens de behandeling. Maar als dat dan zo zou zijn, waarom zou je als behandelaar trauma gaan opwekken, en het kind vervolgens naar huis laten gaan, wetende dat er kans is op een trauma meltdown waar de moeder zelf niet voor opgeleid is? Dat is namelijk de reden dat zij hulp heeft gezocht, ze weet zelf niet hoe ze met deze gedragingen om moet gaan. Het blijft voor mij wonderlijk dat er nog steeds op deze manier met onze kinderen wordt om gegaan. De moeilijke jaren van mijn dochter liggen inmiddels achter ons. Maar nog steeds krijg ik wekelijks verhalen van vele ouders die mij vertellen dat de behandeltrajecten nog steeds volgens deze protocollen worden gedaan.

Deze vraag krijg ik ook regelmatig.

Is er medicatie voor hechtingsproblemen?

Nope, de beste medicatie voor trauma is:

1. Psycho-educatie voor ouders om de breinen en het gedrag van hun kind, en zichzelf, beter te begrijpen. En een onuitputbare bron van geduld en onvoorwaardelijke liefde en vele overvloedige liefdevolle relaties die voorbij het gedrag van onze kinderen kunnen kijken.

2. Naast de liefdevolle relaties is het fijn als je een fijn netwerk om je heen kunt creëren waar jij je gehoord, gesteund en geholpen voelt op lastige momenten. De Als Hechten Niet Vanzelf Gaat community op facebook bijvoorbeeld.

3. En als je daarnaast nog een trauma therapeut kunt vinden die trauma echt snapt en dan vooral de valkuilen van deze diagnose herkend dan mag je echt in je handen knijpen, want die zijn echt lastig te vinden.

4. Als laatste zou je nog een aantal methoden of trainingen in kunnen zetten als Tomatis, Neurofeedback en EMDR. Daarvan is bekend dat het getraumatiseerde breinen kan optimaliseren en herstellen van trauma. Dat is geen medicatie maar een benadering om het brein in balans te brengen en te optimaliseren. Als je daar meer over wilt weten neem gerust contact met mij op over waar je op moet letten als je opzoek bent naar een van deze brein behandelingen.

Aan alle ouders en begeleiders die zorgen voor onze getraumatiseerde kinderen:

You guys are awesome!

Healing Hearts & Saving Lives!

Hechte groet,

Esther

.

.

.

.

Wat zeggen de wetenschappelijke onderzoeken over dit onderwerp?

The Journal of Child Psychology and Psychiatry (28 September 2016) published research by  Sachser, Keller and Goldbeck on children and adolescents diagnosed with Complex Posttraumatic Stress Disorder (CPTSD or another name for RAD) and their response to Cognitive Behavioral Therapy. While they found some improvement in other children and adolescents in the study they reported “those with CPTSD ended treatment with clinically and statistically greater symptoms than those with PTSD”. It documented the CBT made our children worse!

Over de schrijver
Tea
Door

Tea

op 19 Oct 2020

Al jaren pleit ik voor aanwezigheid van ouders bij coaching en therapie. Waar komt toch die misvatting vandaan dat wij kinderen zonder hun ouders kunnen fixen? Ik hoop dat je artikel velen de ogen opent. En dat coaches en therapeuten de moed gaan hebben om samen te werken met ouders. Want wie is het meest bang?

Esther
Door

Esther

op 20 Oct 2020

Dank je wel voor je reactie,Aan alle berichten in mijn mailbox is te zien dat het een gevoelig onderwerp is waar ouders en vooral professionals een eigen mening over hebben. En dat mag. Ik ben ervan overtuigt dat als je wilt werken aan de hechting tussen ouder en kind je daar ook de ouder bij nodig hebt. De laatste vraag vind ik prachtig: Wie is er het meest bang? Misschien wel de therapeut zelf? Wie weet....

Ans
Door

Ans

op 19 Oct 2020

Hoi Esther,Mooi en helder beschreven allemaal. Ik vroeg mij alleen nog af of jij ook ervaring hebt met de matrixmethode en zo ja, wat jouw bevindingen daar van zijn. Ik hoor graag van je.Hartelijke groet, Ans Lemans

Esther
Door

Esther

op 20 Oct 2020

Beste Ans,Dank je wel voor je reactie. Ik heb zelf geen ervaring met de Matrixmethode, wel van gehoord maar nog niet in verdiept. Heb jij zelf wel al ervaringen met deze methode die je met mij wil delen?Ik hoor ze graag van je.Hechte groet, Esther

Patricia
Door

Patricia

op 20 Oct 2020

Wat heb je het weer helder omschreven Esther❣️ Ik ga hem delen op mijn pagina

Esther
Door

Esther

op 21 Oct 2020

Dank je wel voor je reactie, wat fijn dat je het gaat delen op jouw pagina! Sharing is Caring!

Salena
Door

Salena

op 21 Oct 2020

Lieve Esther en anderen,Weer zoveel erkenning in dit artikel ook de houding van vele professionals zoals idd. handelsverlegen of jij bent als ouder te betweterig.Vele ouders erkennen vast het gemis tussen echte samenwerking maar men krampachtig blijven vasthouden aan protocollen en niet buiten de lijntjes durven te kleuren.Gelukkig zijn er zo nu en dan ook nog wat positieve verhalen.Soms helpt het ook om vragen terug te leggen zoals ;Hoe denk je dat je zou voelen als je teveel hebt meegemaakt en je nog maar een kind bent?Heb je ooit gevraagd aan het kind wat heb je nodig denk hier rustig over na en neem de tijd hiervoor?Hoe zou jij je als ouders voelen als je kind midden in een pijnlijk proces zit en een pleister plakken en kusje erop niet helpt, sterker nog sommige kinderen willen niet eens een pleister met een kusje erop.Wat zou jij dan doen ?Hoe denk jij dat je zult voelen als je leeft met zoveel angst en onzekerheid terwijl je nog maar een baby of een kind bent ?Hoe denk jij dat je voelt als volwassenen je alleen maar afwijzen en vertellen wat je allemaal verkeerd doet en wat je nog steeds niet kan, je afwijzend aankijken of je bestempelen als zijnde kansloos of je zo scherp in de gaten houden zodat je alleen om de houding van een volwassenen daarom al van alles uit je handen laat vallen en je automatische wederom aan het criteria voldoet. Zie je we, het kan niets. Volwassen geen hoop meer in jouw als mens zien omdat je teveel hebt meegemaakt terwijl je nog maar een kind bent.Wat denk je dat dit met iemands eigenwaarde en zelfvertrouwen doet?Hoe denk je hoe je voelt als pleeg-, adoptie ouder omdat dit gezegd wordt over jouw kind?Stel hen dan vragen als weet je eigenlijk wel wat is het om wanhopig te zijn, heb jezelf ooit wel eens in die schoenen gelopen?Vaak is men hier helemaal niet mee bezig en schrikken ze van zichzelf.Ik ben blij dat met jouw inzet stap voor stap gewerkt wordt met mensen die andere inzichten hebben zodat hopelijk in de toekomst vele ouders en kinderen hen onnodig ellende, irritatie, tijd en geldverspilling en nog meer traumas wordt bespaart alleen pas dan wordt er echt gehandeld in belang van de kinderen.Ga zo door !!!!X Salena

Esther
Door

Esther

op 22 Oct 2020

Beste Salena,Dank je wel voor je reactie en uitgebreide antwoord. Je doet het fantastisch! Je weet altijd weer manieren te vinden om te blijven vechten voor je kinderen.You can do this!Hechte groet, Esther

Mark ten Seldam
Door

Mark ten Seldam

op 22 Oct 2020

Mooie en heldere blog Esther.Als toevoeging meld ik dat er nog andere vormen van trauma therapie zijn, die inwerken op het limbisch systeem van je brein zoals b.v. Somatic Experience en Grinberg Method.Dit zijn lichaamsgerichte therapieën die werken met aanraking, beweging en verbale begeleiding en daarmee kunnen bijdragen aan een diep helend contact met je brein.groet, Mark.

Esther
Door

Esther

op 23 Oct 2020

Beste Mark,Dank je wel voor je bericht. Het blog heeft veel lost gemaakt, wat heeft geresulteerd in een prachtig overzicht van therapieën en methoden die wél helpen bij trauma en hechtingsproblematiek. Somatic Experience hoort daar zeker bij. Van Grinberg heb ik nog niet eerder gehoord maar zou daar graag meer over te weten komen. Ik ga contact met je opnemen Mark.Hechte groet, Esther

Ann
Door

Ann

op 25 Oct 2020

Dag Esther,Dank je voor deze heldere Blog. Ook ik ben er al even uit dat de reguliere psychotherapie niet helpt. Speltherapie waarnbij uitgegaan wordt van de emotionele leeftijd van het kind lijkt, heel erg langzaam, toch wel iets van effect te hebben. Heb je al gehoord van Reflexintegratie (met name MNRI). En heb je hier ervaringen mee of over gehoord? Dit is erg lichaamsgericht en werkt ook niet via de cortex..Met vriendelijke groet, Ann

Esther
Door

Esther

op 26 Oct 2020

Beste Ann,Dank je wel voor je bericht. Wat fijn dat je mij deelt wat dan wél helpt bij het helen van getraumatiseerde breinen. Inderdaad er zijn gelukkig ook een aantal therapieën die wel helpen bij het helen van trauma en daarmee hechtingsproblematiek en gedragsproblemen. Inderdaad gehoord van MNRI, het kwam voor ons te laat, we hadden er al zoveel jaren therapie opzitten, we waren een beetje therapie-moe geworden. Maar ik weet dat deze benadering helpt. Ik heb zelfs les gehad van Svetlana Masgutova, een hele fascinerende dame met ontzettend veel ervaring en expertise.Hechte groet, Esther

Linda
Door

Linda

op 17 Dec 2020

Hoi. Fijn dat je een boek en een blog hebt gemaakt gebaseerd op je ervaringen. Bijzonder om te leren dat reactieve hechtingsstoornis al kan geschieden in de baarmoeder. Ikzelf heb 2 kinderen geadopteerd. En ja, beiden hadden hechtingsstoornissen. De een was vermijdend de ander ambivalent. Gelukkig hebben we beiden overwonnen.Achteraf gezien voelde ik me net zo eenzaam als jij. Lief kind, voorbeeldig. Maar het doet idd pijn als je als moeder afgewezen wordt. De kinderen zijn er goed uitgekomen. Achteraf ben ik op zoek gegaan op hechtingsgebaseerd opvoeden. Ik kwam uit bij Theraplay, dat in gebruik is genomen wereldwijd. En hier in Noorwegen zweren ze bij Cos. (Circle of Security).

Esther
Door

Esther

op 18 Dec 2020

Dank je wel voor je reactie op mijn blogs, fijn dat je mij hebt gevonden en ik iets voor je heb kunnen betekenen. Inderdaad Theraplay is ook in Nederland een fijne manier om in contact te komen. Maar als je echt het getraumatiseerde brein wilt helen zijn andere therapieën ook zeer aan te bevelen.Hechte groet, Esther

Reactie plaatsen