De dag dat mijn leven voorgoed veranderde.

Vandaag heb ik een heel verdrietige maar ook hele belangrijke podcast voor je online gezet. De podcast gaat over het gevoel hebben dat je niet meer kan, dat je niet meer wil, dat de levenspijn niet meer te dragen is.

Volg je mij al wat langer dan weet je dat ik ook veel van mijn eigen struggels met je deel. Ben ik pas op je pad gekomen dan overval ik je misschien met dit onderwerp. Maar niet meer verder willen, niet meer verder kunnen, willen opgeven komt vaker voor dan je denkt. Vooral ook bij onveilig gehechte kinderen. We praten er alleen liever niet over. En als je al een poging doet krijg je vaak niet de respons of hulp die je nodig hebt. Dit heb ik zelf in mijn leven ook een aantal malen meegemaakt. Ik kan mij de eerste keer nog zo goed herinneren.

Speeltuin en Ko de Boswachter

Ik was 6 of 7, wij waren op vakantie in Nijmegen waar mijn vader elk jaar de Nijmeegse 4-daagse wandelde. Dit waren voor ons super vakanties, we stonden op de camping in een blos vlak bij een grote speeltuin. Samen met andere vriendjes gingen we elke dag naar de speeltuin toe. Op een dag ging ik iets later dan de rest van het groepje die kant op. Onderweg kom ik een man tegen die op Ko de Boswachter lijkt, in die tijd een populair radioprogramma op de zondagochtend. Deze ‘boswachter’ vertelde mij: kom maar met mij mee, ik weet een andere ingang voor de speeltuin die gratis is, dan kun je van het geld voor het kaartje snoep kopen. Dit klonk voor mij als een goed idee. Maar onderweg naar de gratis entree moest ik dingen doen en heb ik dingen gezien die meisjes niet behoren te zien en te doen. Ons afscheid was: Niet aan de vader of moeder vertellen hoor, want ik weet op welke camping je zit. Totaal verdoofd ga ik als klein meisje verder met mijn leven.

Dan een aantal jaren verder en mijn moeder voor de zoveelste keer met mij naar de huisarts gaat omdat ik steeds vaker allerlei lichamelijke klachten heb zoals buikpijn, hoofdpijn en duizeligheid zegt de huisarts: Er is echt niets met uw dochter aan de hand, maar misschien moet u eens met uw dochter praten, misschien is er iets gebeurd.

Mijn moeder volgde het advies van de dokter op en vraagt aan mij of er iets is gebeurd. Na heel lang twijfelen vertel ik dan toch op een ochtend in de keuken: nou, ja, weet je nog toen we in Nijmegen op die camping stonden en wij altijd naar die speeltuin gingen. Daar ben ik een keer met een meneer meegegaan omdat hij een andere ingang wist, maar daar moest ik gekke dingen voor hem doen die ik best eng vond. En ik moest hem beloven dat ik het niet aan jullie zou vertellen.

Ik heb je toch gezegd dat je niet met vreemde mensen mee moet gaan!

Nu zou je denken dat de reactie van mijn moeder zou zijn: wat vreselijk meisje, wat moet dit moeilijk voor je geweest zijn, dit heb je al die tijd voor jezelf gehouden, geen wonder dat jij je nu zo rot voelt. Maar zo reageerde mijn moeder niet, ze werd kwaad. Ik had je nog zo gezegd dat je bij elkaar moest blijven, hoe kun je dit nu doen? Ik heb je ook geleerd dat je nooooooit met vreemde mensen mee moet gaan en dan doe je het toch?’ Dit was het moment dat ik totaal de weg kwijt was, mij duizelig voelde, bijna alsof ik ging zweven en ik niet meer echt op deze wereld aanwezig was. Als of ik in een cocon werd gezogen waar ik zelf niet meer uit kon komen, stemmen vervormden en ik leek van de wereld afgesneden te zijn. Dat was het moment dat ik van de wereld wilde verdwijnen. Mijn ouders zijn daarna nooit meer op de gebeurtenis teruggekomen. We woonden in een klein boerendorp, daar werd niets gedaan met dit soort dingen, die werd allemaal onder het tapijt geveegd. Vanaf dat moment begreep ik niets van de wereld en de wereld waarin ik leefde en wilde ik maar 1 ding: niet meer voelen, er niet meer willen zijn.

Denk jij nu ik weet eigenlijk ook niet zo goed hoe ik met die soort situaties om moet gaan? Lees dan onderstaande tips van de zelfmoord preventie crisislijn.

Hoe help je iemand die aan zelfmoord denkt?

Ten eerste neem het altijd serieus, ook als je vermoedens hebt dat het misschien niet echt is, en het is om aandacht te vragen. Want ook als er nog geen echte concrete plannen zijn gemaakt zijn de gevoelens op dat moment wel echt voor de ander. Omdat moment voelt dit als de enige oplossing voor gevoelens als: ik kom er zelf niet meer uit, de pijn is te groot geworden, ik zie alleen geen andere manier mee om het duidelijk te maken. Ik wil dood betekent: ik kan de pijn niet meer aan en zie geen andere uitweg meer.

Natuurlijk is dit angstig om te horen. Helemaal als het je kind is die deze uitspraken doet, je schrikt je een hoedje als je deze woorden voor de eerste keer hoort. Trouwen ook alle volgende keren, het went natuurlijk nooit. Maar je weet het beter in perspectief te zetten omdat je hebt geleerd op de juiste woorden te gebruiken en de juiste tappen te zetten.

Tips om met suïcide uitingen om te gaan:

1. Stel een vraag

Als je denkt dat iemand aan zelfmoord denkt, vraag er dan naar. Kies een vraag die bij je past. Of kies je eigen woorden maar let er wel op dat je duidelijk bent.

- Denk je weleens: van mij hoeft het niet meer?

- Denk je weleens aan zelfmoord?

- Denk je weleens: zo wil ik niet meer verder leven?

2. Luister, toon begrip

Als er iemand aangeeft aan zelfmoord te denken, vraag dan door naar gevoelens, gedachten en plannen van de ander. Luister open en zonder oordeel.

- Wat rot voor je, hoe komt het dat jij je zo voelt?

- Wat moet jij je wanhopig voelen, is dat zo?

- Hoe vaak denk jij aan zelfwoord?

- Heb je ook al nagedacht hoe je dat gaat doen?

3.  Zoek samen hulp

Als iemand aan zelfmoord denkt is het belangrijk dat diegene de juiste hulp krijgt. Het is te groot om dit zelf op te lossen.

- Ga er niet vanuit dat de ander zelf hulp gaat zoeken of dat het vanzelf weer over gaat.

- Stel voor om samen hulp te zoeken.

- Neem contact op met de huisarts, Veilig Thuis of 113 zelfmoordpreventie.

4. Zorg ook voor jezelf

Het kan voor jou emotioneel zwaar zijn om hier mee om te gaan. Laat dat gevoel er zijn en zoek daar desnoods ook hulp bij.

- Kijk of jij ook iemand kunt vinden waar jij je verhaal kwijt kunt.

- Ga niet beloven dat je het verhaal van de ander geheim gaat houden.

- Kijk of je extra goed voor jezelf kunt zorgen, op tijd naar bed, niet te veel alcohol, ga naar buiten voor een wandeling, luister naar rustgevende muziek. Kortom wees lief voor jezelf.

Do’s en dont’s

- praat niet mee. Toon begrip, maar maak ook duidelijk dat zelfmoord nooit de oplossing is.

- Ga niet adviseren. Voor iemand die het moeilijk heeft zijn dingen die voor jou simpel lijken vaak een grote uitdaging.

- Oordeel niet. Dit kan er voor zorgen dat iemand niet verder wil praten. Er is geen goed of fout.

+ Benoemen. Het woord zelfmoord gebruiken mag. Als je vermoed dat de ander aan zelfmoord denkt, benoem het dan.

+ Vraag verder. Door verder te vragen kom je er achter wat iemand precies bedoelt.

+ Zorg voor veiligheid. Help de ander om ene veilige situatie te creëren en bespreek altijd de mogelijkheden voor hulp.

Kinderen met hechtingsproblemen kampen vaak met zelfmoordgedachten, veel vaker dan veilig gehechte kinderen. Ik heb er in mijn boek Als hechten niet vanzelf gaat een tip [tip 28, Mama ik wil dood] over geschreven hoe je daar op de juiste manier mee om kunt gaan. Bij de tip staan ook een aantal persoonlijke verhalen van andere ouders hoe zij omgaan de uitingen van hun kinderen.

Heb je na het lezen van deze mail behoefte om iets met mij te delen mail mij dan ik help je graag verder.