Mama, ik wil dood...

Maandagmiddag, 15.00 uur, mijn dochter vraagt: mam kom je even bij me zitten als ik mijn broodjes ga eten. Natuurlijk doe ik dat, graag zelfs. Ze eet haar broodjes op en we eten samen nog ieder een mango en dan komt totaal onverwachts het hoge woord eruit.

Mama, ik denk na over zelfmoord, ik wil niet meer leven, ik wil niet meer voelen. De woorden komen binnen als een bom en ik begrijp haar. Ik begrijp waar deze gevoelens en gedachten vandaan komen en voel mij totaal machteloos. Ik voel mij bevoorrecht dat zij mij nu zo vertrouwd dat zij deze woorden met mij deelt. Dat het haar nu ook lukt om woorden aan deze gevoelens te verbinden en deze ook te uiten naar een ander, iets wat zij een jaar geleden nog niet kon. 

Mijn meisje, mijn lieve dochter waar iedereen steeds van zegt: wat een lieverd en wat lacht ze altijd zo lief en attent. Maar deze lieve dochter heeft haar dagelijkse strijd met haar eenzaamheid, haar anders zijn, het gevoel hebben dat ze anders is, haar enorme verlangen naar vriendschappen wat maar niet lukt, het verlangen naar een vriendje iemand die speciaal voor haar is en wat ook maar niet lukt. Waarom ziet niemand dit?

Snapt dan niemand dat die lieve lach en opgewektheid een masker is, een manier om te overleven. Is er dan niemand die de moeite neemt om achter dit masker te kijken en te zien waar ze werkelijk behoefte aan heeft. 

Als moeder probeer ik haar zoveel mogelijk te geven wat er aan mogelijkheden is binnen deze moederrol. Maar rollen die anderen in haar leven zouden moeten vervullen kan ik helaas niet voor haar oplossen. Ik kan niet die groep meiden invullen waar je een hele middag de slappe lach mee hebt. Ik kan niet de rol vervullen van het eerste vriendje die haar het gevoel geeft dat ze de prins op het witte paard heeft gevonden. 

Het enige wat ik voor haar kan doen is om hulp en begeleiding om haar heen zo goed mogelijk te regelen zodat zij de hulp die zij nog steeds nodig heeft krijgt waar ze zo’n behoefte aan heeft. Andere ouders van kinderen met hechtingsproblemen weten dat deze strijd nooit ophoudt, dat je elk jaar weer in gevecht moet om deze hulp weer voor elkaar te krijgen. Al maanden waren we bezig om deze voor 2020 voor elkaar te krijgen. En opeens krijgen we dit bericht:

Gemeente: We gaan de begeleiding voor uw dochter stoppen, de begeleiders hebben niet de juiste papieren en komen dus niet in aanmerking om dit werk te mogen doen.

Ik: Maar deze mensen werken al met haar sinds 2014 en hebben meer dan 20 jaar ervaring in het vak.

Gemeente: Ja, maar volgens de regels van het aankomende jaar niet meer.

Ik: Dus vorig jaar was alles oké met deze begeleiders en nu opeens niet meer. Kunt u mij dit uitleggen?

Gemeente: Nee.

Ik: Kunt u mij dan vertellen aan welke voorwaarden zij moeten voldoen om de zorg door te laten gaan?

Gemeente: Nee, dat moet u zelf maar uitzoeken

Ik: Kunt u mij dan wel vertellen waar ik kan uitvinden hoe ik aan de juiste zorgverleners kan komen met de juiste keurmerken en papieren?

Gemeente: Nee, ook dat zult u zelf moeten uitzoeken

Ik: Maar u bent een adviseur, waarom wilt u mij dan niet adviseren?

Gemeente: ……………………………. geen reactie meer op mijn mail………

En een dag later valt de beslissing bij ons op de mat. Niet zo vreemd dat mijn dochter een dag later met bovenstaande uitspraak komt. Ik snap haar wel, ze heeft zo hard haar best gedaan om een relatie met deze begeleiders op te bouwen. Ze gaat dit jaar eindexamen doen, ze wil graag naar een vervolgopleiding. En dan wordt 4 maanden voor haar examen alle hulp gestopt. Ze moest weer mee naar een gesprek met een vreemde man die vervolgens helemaal niets aan haar vraagt of zegt en alleen maar verteld dat haar begeleiders haar niet meer mogen helpen.

Kan iemand dit aan mij of mijn dochter uitleggen? 

Ik in ieder geval niet, ik heb haar gezegd: we gaan er alles aan doen om het zo goed mogelijk te regelen zodat jij met deze begeleiders je eindexamen gaat halen en hopelijk gaat ons dit lukken. Maar dit zal niet gemakkelijk zijn.

In de afwijzing van de hulp staat ook: moeder ziet begeleid wonen niet zitten. Hoe komt het toch dat de gemeente altijd maar 1 ding als advies geeft als het mijn dochter betreft? Waarom hameren ze elk jaar maar weer op dat begeleid wonen? En waarom moet er elk jaar weer staan: Moeder ziet begeleid wonen niet zitten? Alsof ik hulp weiger…. Ik wil gewoon een klein beetje hulp voor mijn kind zodat we zelf de begeleiders voor mijn dochter kunnen bepalen, is dat te veel gevraagd? Waarom zou begeleid wonen daar een oplossing voor zijn? Als ik deze vraag stel gaat krijg ik daar nooit een helder antwoord op. Mijn dochter naar begeleid wonen zou een nieuw trauma zijn voor haar en dat proberen nu juist te voorkomen.

Kortom wij staan weer totaal onverwacht met lege handen wat begeleiding van onze dochter betreft. Lieve burgemeester of andere beleidsmakers van Rotterdam, dat kan toch niet de bedoeling zijn? 

Herken jij jezelf in ons verhaal? Zou jij jouw verhaal ook willen delen?

Wellicht kunnen we met het bundelen van onze verhalen iets voor onze kinderen betekenen. Ik weet nog even niet zo snel wat maar wellicht heb jij een idee? Ik kijk er naar uit om jouw reactie te ontvangen.

Het delen van dit verhaal wordt erg gewaardeerd!!

Over de schrijver
Eva
Door

Eva

op 21 Jan 2020

Jeetje wat onwijs heftig Esther tranen rollen over mijn wangen. Elke keer weer moet je dochter de strijd aan en dan heeft ze eindelijk mensen gevonden bij wie zich zelf kan zijn en dan verandert iemand weer een regel een wet. En wie zijn de dupe: onze kids. Wat voor vertrouwen kunnen ze zo hebben in de wereld. Als ze zien hoe hun moeder moet knokken voor de plek juiste hulpverlening van haar. De eenzaamheid de leegte die je zo graag wilt weg nemen bij ze maar helaas niet kunt. Waarneer ziet de koude harde buitenwereld is in dat wij moeders weten wat werkt voor onze kinderen. En helpt ons door de juiste hulp begeleiding zelf te laten kiezen inplaats van het te bepalen. Mijn dochter cheyenne heeft dit ook gezegd mama ik wil niet meer leven ben liever dood. We hebben samen gehuild ben baby foto's gaan bekijken en heel veel chocolade gegeten. Beloofd ooit wordt het beter ooit vind je die prins of princces tot die tijd ben ik er weet is niet het zelfde. Heeft ze 1 goeie vriendin? Er zou eigenlijk een soort lotgenoten club moeten zijn voor onze kids waar zich zelf kunnen zijn en herkennen vriendschap opbouwen. Want anders zijn in deze maatschappij is zo lastig. Wij hebben als ouders elkaar en jij die voor ons vecht meedenkt helpt. Je bent een powervrouw en mama! Deze nieuwe uitdaging kan jij aan. Dikke knuffel

Esther
Door

Esther

op 22 Jan 2020

Dank je wel voor je reactie. Wat intens om te lezen dat jouw dochter ook deze gedachten heeft, je voelt je als moeder zo machteloos. Ik blijf vechten voor mijn kind als is het mijn hele leven... Dank je wel voor je lieve woorden!

Monique
Door

Monique

op 21 Jan 2020

Zo herkenbaar. Heel veel liefde en kracht voor jou en je dochter. Gemeente Rotterdam help deze (onze) kinderen gewoon.

Esther
Door

Esther

op 22 Jan 2020

Wat super fijn om te lezen!

Kerstin
Door

Kerstin

op 24 Jan 2020

Beste Esther, lieve Esther Poeh, de vorige blog was leuker. Deze kwam heel dichtbij, ik wilde, ik moest, ik heb hem gedeelt. Maar heb er een nacht over moeten slapen. Er kwam heel veel in mij naar boven en in mijn beleving dacht ik dat iedereen het zou weten als ik deze blog deel, maar ook de gedachte "niet meer verstoppertje" spelen, want alleen door openheid is het mogelijk om taboes te doorbreken en het masker eraf te gooien. Had voor jullie gehoopt en dat dacht ik ook, dat jullie en je dochter alles redelijk onder controle hebben. En dat Y. met zo'n fantastische mama het leven en het monstertje aan kan. Maar ook moeten realiseren dat het leven niet alleen maar uit een veilig thuis bestaat, maar daar is ook de grote wereld waar iedereen zijn weg moet en wil vinden. Moest er ook aan denken dat ooit bij ons een jongen tegenover mij stond en in een ruzie die wij samen hadden en met tranen in zijn ogen dit tegen mij zij, het enige stomme wat ik in al mijn woede en frustratie uit kon brengen was "dan doe dat toch". Dit is jaren terug en schaam me noch steeds daarvoor. Hebben jaren later wel het een en ander uit kunnen praten, geeft wat meer rust en vrede. "Mama, ik wil dood" de eerste gedachte was aan een klein meisje, denk 35/40 jaar geleden, met heel vaak deze gedachte. Zij woonde toen bij haar moeder (die de benaming niet verdient had), samen met haar broertje. Haar papa was weg, scheiding, hij had zijn eigen problematiek, alcohol. Maar ook had hij dit probleem, hij was lief en hield van zijn dochter en zoon. Voor dit meisje begon toen echt het ellende van verwijten, want zij was schuldig dat er getrouwd moest worden met alle gevolgen van dien, wat was zij verdrietig en alleen, niemand die haar hoorde en heeft gezien, de muur werd toen al begonnen groter en dikker te worden . Pas met 47 was zij begonnen haar muur af te breken, toen zij bezefde dat dat zij dreigde alles kwijt te raken waar zij zo van gedroomd had...Een gezinnetje en wat houdt zij zo verschrikkelijk veel van hen. Zo vervelend en triest het voor jullie is, maar een heel belangrijk iets is wel: een super lieve fantastische mama, een warm gezin. Ik denk en hoop jullie komen er wel uit, ben er bijna zeker van. Hopelijk er zitten niet teveel spelfouten in, dit blijft ook met 28 jaar in Nederland een dingetje, maar houdt mij niet meer tegen om te schrijven. Heel veel liefs en het allerbeste voor jullie, Kerstin

Esther
Door

Esther

op 28 Jan 2020

Lieve Kerstin, Inderdaad de vorige mail was prettiger om te lezen. Niemand weet was wij als ouders jarenlang doorstaan. Veel ouders maken mee wat wij meemaken. De meeste ouders zwijgen, begrijpelijk, over deze situaties. Maar als iedereen zijn mond dichthoud weer dus nooit iemand wat wij al jarenlang mee maken. De tranen, de slapeloze nachten, gevoelens van schuld en schaamte. Je bent bang om je kind alleen te laten, je probeert er zoveel goed mogelijk voor haar te zijn. Maar je kunt haar pijn niet weg nemen, je wilt zo graag dat je kind gelukkig is met zijn of haar leven. Maar als je weet dat ze dagelijks stuggelt met haar gedrag, gezondheid en eenzaamheid. En dat dan een overheidsinstantie zo met mijn kind omgaat, daar heb ik dus slapeloze nachten van. Je voelt je zo machteloos en klein. Dat grote overheids-apparaat en jij als oververmoeide ouder die alleen maar het beste wil voor haar kind. En met mij zoveel andere ouders die in dezelfde situatie zitten. Daarom is het zo fijn dat we een community hebben die er voor elkaar is op lastige momenten, jij ben daar echt een kanjer in! Dikke knuffel voor jou en je gezin!

Reactie plaatsen