Laat een reactie achter
6 comments
evawasim says
Jeetje wat onwijs heftig Esther tranen rollen over mijn wangen.
Elke keer weer moet je dochter de strijd aan en dan heeft ze eindelijk mensen gevonden bij wie zich zelf kan zijn en dan verandert iemand weer een regel een wet. En wie zijn de dupe: onze kids. Wat voor vertrouwen kunnen ze zo hebben in de wereld. Als ze zien hoe hun moeder moet knokken voor de plek juiste hulpverlening van haar. De eenzaamheid de leegte die je zo graag wilt weg nemen bij ze maar helaas niet kunt. Waarneer ziet de koude harde buitenwereld is in dat wij moeders weten wat werkt voor onze kinderen. En helpt ons door de juiste hulp begeleiding zelf te laten kiezen inplaats van het te bepalen.
Mijn dochter cheyenne heeft dit ook gezegd mama ik wil niet meer leven ben liever dood. We hebben samen gehuild ben baby foto’s gaan bekijken en heel veel chocolade gegeten. Beloofd ooit wordt het beter ooit vind je die prins of princces tot die tijd ben ik er weet is niet het zelfde. Heeft ze 1 goeie vriendin? Er zou eigenlijk een soort lotgenoten club moeten zijn voor onze kids waar zich zelf kunnen zijn en herkennen vriendschap opbouwen. Want anders zijn in deze maatschappij is zo lastig. Wij hebben als ouders elkaar en jij die voor ons vecht meedenkt helpt.
Je bent een powervrouw en mama!
Deze nieuwe uitdaging kan jij aan.
Dikke knuffel
Esther says
Dank je wel voor je reactie.
Wat intens om te lezen dat jouw dochter ook deze gedachten heeft, je voelt je als moeder zo machteloos.
Ik blijf vechten voor mijn kind als is het mijn hele leven…
Dank je wel voor je lieve woorden!
Reply Monique says
Zo herkenbaar. Heel veel liefde en kracht voor jou en je dochter.
Gemeente Rotterdam help deze (onze) kinderen gewoon.
Reply Kerstin says
Beste Esther, lieve Esther
Poeh, de vorige blog was leuker. Deze kwam heel dichtbij, ik wilde, ik moest, ik heb hem gedeelt. Maar heb er een nacht over moeten slapen. Er kwam heel veel in mij naar boven en in mijn beleving dacht ik dat iedereen het zou weten als ik deze blog deel, maar ook de gedachte “niet meer verstoppertje” spelen, want alleen door openheid is het mogelijk om taboes te doorbreken en het masker eraf te gooien.
Had voor jullie gehoopt en dat dacht ik ook, dat jullie en je dochter alles redelijk onder controle hebben.
En dat Y. met zo’n fantastische mama het leven en het monstertje aan kan.
Maar ook moeten realiseren dat het leven niet alleen maar uit een veilig thuis bestaat, maar daar is ook de grote wereld waar iedereen zijn weg moet en wil vinden.
Moest er ook aan denken dat ooit bij ons een jongen tegenover mij stond en in een ruzie die wij samen hadden en met tranen in zijn ogen dit tegen mij zij, het enige stomme wat ik in al mijn woede en frustratie uit kon brengen was “dan doe dat toch”. Dit is jaren terug en schaam me noch steeds daarvoor. Hebben jaren later wel het een en ander uit kunnen praten, geeft wat meer rust en vrede.
“Mama, ik wil dood” de eerste gedachte was aan een klein meisje, denk 35/40 jaar geleden, met heel vaak deze gedachte. Zij woonde toen bij haar moeder (die de benaming niet verdient had), samen met haar broertje. Haar papa was weg, scheiding, hij had zijn eigen problematiek, alcohol. Maar ook had hij dit probleem, hij was lief en hield van zijn dochter en zoon. Voor dit meisje begon toen echt het ellende van verwijten, want zij was schuldig dat er getrouwd moest worden met alle gevolgen van dien, wat was zij verdrietig en alleen, niemand die haar hoorde en heeft gezien, de muur werd toen al begonnen groter en dikker te worden . Pas met 47 was zij begonnen haar muur af te breken, toen zij bezefde dat dat zij dreigde alles kwijt te raken waar zij zo van gedroomd had…Een gezinnetje en wat houdt zij zo verschrikkelijk veel van hen.
Zo vervelend en triest het voor jullie is, maar een heel belangrijk iets is wel: een super lieve fantastische mama, een warm gezin.
Ik denk en hoop jullie komen er wel uit, ben er bijna zeker van.
Hopelijk er zitten niet teveel spelfouten in, dit blijft ook met 28 jaar in Nederland een dingetje, maar houdt mij niet meer tegen om te schrijven.
Heel veel liefs en het allerbeste voor jullie,
Kerstin
Reply Esther says
Lieve Kerstin,
Inderdaad de vorige mail was prettiger om te lezen.
Niemand weet was wij als ouders jarenlang doorstaan. Veel ouders maken mee wat wij meemaken. De meeste ouders zwijgen, begrijpelijk, over deze situaties. Maar als iedereen zijn mond dichthoud weer dus nooit iemand wat wij al jarenlang mee maken. De tranen, de slapeloze nachten, gevoelens van schuld en schaamte. Je bent bang om je kind alleen te laten, je probeert er zoveel goed mogelijk voor haar te zijn. Maar je kunt haar pijn niet weg nemen, je wilt zo graag dat je kind gelukkig is met zijn of haar leven. Maar als je weet dat ze dagelijks stuggelt met haar gedrag, gezondheid en eenzaamheid. En dat dan een overheidsinstantie zo met mijn kind omgaat, daar heb ik dus slapeloze nachten van. Je voelt je zo machteloos en klein. Dat grote overheids-apparaat en jij als oververmoeide ouder die alleen maar het beste wil voor haar kind. En met mij zoveel andere ouders die in dezelfde situatie zitten.
Daarom is het zo fijn dat we een community hebben die er voor elkaar is op lastige momenten, jij ben daar echt een kanjer in!
Dikke knuffel voor jou en je gezin!