Mama, ik wil dood...

Maandagmiddag, 15.00 uur, mijn dochter vraagt: mam kom je even bij me zitten als ik mijn broodjes ga eten. Natuurlijk doe ik dat, graag zelfs. Ze eet haar broodjes op en we eten samen nog ieder een mango en dan komt totaal onverwachts het hoge woord eruit.

Mama, ik denk na over zelfmoord, ik wil niet meer leven, ik wil niet meer voelen. De woorden komen binnen als een bom en ik begrijp haar. Ik begrijp waar deze gevoelens en gedachten vandaan komen en voel mij totaal machteloos. Ik voel mij bevoorrecht dat zij mij nu zo vertrouwd dat zij deze woorden met mij deelt. Dat het haar nu ook lukt om woorden aan deze gevoelens te verbinden en deze ook te uiten naar een ander, iets wat zij een jaar geleden nog niet kon. 

Mijn meisje, mijn lieve dochter waar iedereen steeds van zegt: wat een lieverd en wat lacht ze altijd zo lief en attent. Maar deze lieve dochter heeft haar dagelijkse strijd met haar eenzaamheid, haar anders zijn, het gevoel hebben dat ze anders is, haar enorme verlangen naar vriendschappen wat maar niet lukt, het verlangen naar een vriendje iemand die speciaal voor haar is en wat ook maar niet lukt. Waarom ziet niemand dit?

Snapt dan niemand dat die lieve lach en opgewektheid een masker is, een manier om te overleven. Is er dan niemand die de moeite neemt om achter dit masker te kijken en te zien waar ze werkelijk behoefte aan heeft. 

Als moeder probeer ik haar zoveel mogelijk te geven wat er aan mogelijkheden is binnen deze moederrol. Maar rollen die anderen in haar leven zouden moeten vervullen kan ik helaas niet voor haar oplossen. Ik kan niet die groep meiden invullen waar je een hele middag de slappe lach mee hebt. Ik kan niet de rol vervullen van het eerste vriendje die haar het gevoel geeft dat ze de prins op het witte paard heeft gevonden. 

Het enige wat ik voor haar kan doen is om hulp en begeleiding om haar heen zo goed mogelijk te regelen zodat zij de hulp die zij nog steeds nodig heeft krijgt waar ze zo’n behoefte aan heeft. Andere ouders van kinderen met hechtingsproblemen weten dat deze strijd nooit ophoudt, dat je elk jaar weer in gevecht moet om deze hulp weer voor elkaar te krijgen. Al maanden waren we bezig om deze voor 2020 voor elkaar te krijgen. En opeens krijgen we dit bericht:

Gemeente: We gaan de begeleiding voor uw dochter stoppen, de begeleiders hebben niet de juiste papieren en komen dus niet in aanmerking om dit werk te mogen doen.

Ik: Maar deze mensen werken al met haar sinds 2014 en hebben meer dan 20 jaar ervaring in het vak.

Gemeente: Ja, maar volgens de regels van het aankomende jaar niet meer.

Ik: Dus vorig jaar was alles oké met deze begeleiders en nu opeens niet meer. Kunt u mij dit uitleggen?

Gemeente: Nee.

Ik: Kunt u mij dan vertellen aan welke voorwaarden zij moeten voldoen om de zorg door te laten gaan?

Gemeente: Nee, dat moet u zelf maar uitzoeken

Ik: Kunt u mij dan wel vertellen waar ik kan uitvinden hoe ik aan de juiste zorgverleners kan komen met de juiste keurmerken en papieren?

Gemeente: Nee, ook dat zult u zelf moeten uitzoeken

Ik: Maar u bent een adviseur, waarom wilt u mij dan niet adviseren?

Gemeente: ……………………………. geen reactie meer op mijn mail………

En een dag later valt de beslissing bij ons op de mat. Niet zo vreemd dat mijn dochter een dag later met bovenstaande uitspraak komt. Ik snap haar wel, ze heeft zo hard haar best gedaan om een relatie met deze begeleiders op te bouwen. Ze gaat dit jaar eindexamen doen, ze wil graag naar een vervolgopleiding. En dan wordt 4 maanden voor haar examen alle hulp gestopt. Ze moest weer mee naar een gesprek met een vreemde man die vervolgens helemaal niets aan haar vraagt of zegt en alleen maar verteld dat haar begeleiders haar niet meer mogen helpen.

Kan iemand dit aan mij of mijn dochter uitleggen? 

Ik in ieder geval niet, ik heb haar gezegd: we gaan er alles aan doen om het zo goed mogelijk te regelen zodat jij met deze begeleiders je eindexamen gaat halen en hopelijk gaat ons dit lukken. Maar dit zal niet gemakkelijk zijn.

In de afwijzing van de hulp staat ook: moeder ziet begeleid wonen niet zitten. Hoe komt het toch dat de gemeente altijd maar 1 ding als advies geeft als het mijn dochter betreft? Waarom hameren ze elk jaar maar weer op dat begeleid wonen? En waarom moet er elk jaar weer staan: Moeder ziet begeleid wonen niet zitten? Alsof ik hulp weiger…. Ik wil gewoon een klein beetje hulp voor mijn kind zodat we zelf de begeleiders voor mijn dochter kunnen bepalen, is dat te veel gevraagd? Waarom zou begeleid wonen daar een oplossing voor zijn? Als ik deze vraag stel gaat krijg ik daar nooit een helder antwoord op. Mijn dochter naar begeleid wonen zou een nieuw trauma zijn voor haar en dat proberen nu juist te voorkomen.

Kortom wij staan weer totaal onverwacht met lege handen wat begeleiding van onze dochter betreft. Lieve burgemeester of andere beleidsmakers van Rotterdam, dat kan toch niet de bedoeling zijn? 

Herken jij jezelf in ons verhaal? Zou jij jouw verhaal ook willen delen?

Wellicht kunnen we met het bundelen van onze verhalen iets voor onze kinderen betekenen. Ik weet nog even niet zo snel wat maar wellicht heb jij een idee? Ik kijk er naar uit om jouw reactie te ontvangen.

Het delen van dit verhaal wordt erg gewaardeerd!!