Soms is een knuffel van je kind het beste medicijn

Ik ben moe.

Ik ben leeg.

Ik kan niet meer.

Ik voel dat ik ga ontploffen… 

Het opvoeden van kinderen met hechtingsproblemen kan zeer veel van je vergen, je soms het gevoel geven dat je zelf wordt opgegeten door het hechtingsmonster. Je bent moe, geïrriteerd, verdrietig te gelijk. Het is alsof je kind alle energie uit je zuigt en er niets meer voor jezelf overblijft. Je hebt het gevoel dat je niets meer hebt om te geven. Zelfs geen argumenten, discussie of boosheid meer. Je wilt verdwijnen, maakt niet uit waar, als je maar even niet hoeft te voelen. Te voelen hoe moeilijk het soms is om je kind op te voeden met al haar beperkingen. Niet alleen de opvoeding van mijn kind zelf is lastig ook alle situaties eromheen. Je kunt niet meer helder denken alsof het mistig is in je hoofd. Je kruipt midden op de dag in bed en ligt half te slapen en half te huilen omdat je geen antwoorden meer hebt op de uitdagingen die op dit moment op je bord liggen. 

Dan hoor je buiten de stem van je kind: 

Mam!!!!!! 

Ik ben thuis!!! 

Je droogt je tranen en veegt snel de uitgelopen mascara van je gezicht gaat naar beneden en doet de deur open voor je kind die al met die ongelofelijke glimlach op je staat te wachten. Hoi mam; zegt ze weer als je de deur voor haar open doet. 

Heb je gehuild? Vraagt ze. 

Mijn dochter ziet namelijk alle kleine details. 

Nee hoor schat ik lag even te slapen. 

En geef haar de grootste knuffel die je haar maar kunt geven. 

Mama je plet mij!! 

Maar ik ben ook zo blij dat je er weer bent!! 

Samen een kopje thee drinken? 

Ja gezellig mam!