De dag na BOOS
Ik werd afgelopen vrijdagochtend wakker en moest huilen. Best gek als je net wakker wordt. Maar ik voelde mij zo verdrietig en machteloos na wat ik de dag ervoor op Youtube had gezien. Ik had eerder op de avond eerst nog mijn onlinetraining Hechting in de Praktijk. Daar een geweldige groep professionals ontmoet die trauma sensitief gaat leren werken en lesgeven. Maar na ons eerste college ging ik doen wat half Nederland ook heeft gedaan. De aflevering van Boos kijken.
De verhalen van de meisjes vond ik lastig om af te luisteren. Ik voelde met ze mee. In mijn leven zijn ook verschillende malen mijn grenzen overschreden. De eerste keer toen ik 6 jaar oud was en op vakantie was in Nijmegen. De tweede keer was ik al ouder en vriendinnetje van een bekende DJ in de housescene, hij werkte destijds in de befaamde Roxy. Wij hadden toen een, zoals je dat noemt, knipperlicht relatie. Ik was ontzettend gek op hem, hij ook op mij, maar de drugs waren gekker op mijn vriendje en daar kon ik het niet van winnen.
Trauma
Een van de keren toen het weer eens ‘uit’ was had ik wat gedronken met vrienden en kon ik dus niet meer naar huis rijden. Zijn vaste chauffeur en beste vriend bood mij aan om bij hem te komen slapen. Zonder daar verder over na te denken ging ik met hem mee. Ik kwam ergens in de ‘middle of no where’ in een klein appartementje terecht. Daar wordt al snel duidelijk, hij biedt daar niet alleen een slaapplek aan. Hij verklaart daar ook zijn liefde voor mij en die mag nu wel eens een keertje beantwoord worden. Ik ben helemaal perplex, wat gebeurt hier nu, hoe kom ik hier weg, het is vroeg in de ochtend, in die tijd nog geen mobiele telefoon, als ik nu weg ga, weet ik niet waar ik ben en hoe ik thuis moet komen. Ik blijf en voordat ik het weet word ik met grof geweld naar zijn kamer getrokken. Daar doet hij waar hij al zolang naar verlangde. Bij mij richtte hij een groot trauma aan waar ik nog jarenlang last van ga hebben.
Geen steun
De rest van de nacht heb ik daar naar het plafond gestaard en gewacht totdat hij mij vroeg in de ochtend naar mijn auto brengt. Ik rijd verdoofd naar huis en weet niet waar ik het zoeken moet. Het is uit met mijn grote liefde op dat moment dus die hoef ik ook niet om hulp te vragen. De volgende avond is er een feest in Abcoude, ik doe wat ik altijd doe, met vrienden naar dit feest waar mijn grote liefde die avond DJ is. Als anderen vragen naar de blauwe plekken op mijn armen vertel ik wat er is gebeurd. Je zou denken dat je dan warmte, steun en liefde gaat krijgen. Het tegenover gestelde gebeurde. Mijn vrienden gingen verhaal halen bij mijn verkrachter. Hij kwam met een sterk verhaal dat ik er zelf om heb gevraagd: anders gaat ze toch niet met mij mee was zijn argument.
Voor een plekje op de gastenlijst
In plaats van dat ik steun kreeg van mijn toen vriendengroep kreeg ik heel duidelijk te horen: “Ja, Es als je aan het einde van de avond met hem meegaat dan weet je dat zoiets kan gebeuren, helemaal als je gedronken hebt. De blauwe plekken op mijn armen wilden ze liever niet naar kijken. Want ja, dan moesten ze waarheid onder ogen zien en een standpunt in nemen en dat wilden ze natuurlijk niet. Zij wilde hun VIP-positie, met in die tijd meest populaire DJ, op deze feesten niet verliezen. Stel je voor dat je voor de kant van je vriendin kiest, dat betekent dat je niet meer op gastenlijsten staat en niet meer in de DJ booth kunt staan tijdens het uitgaan. Het was makkelijker voor hen om mij uit te sluiten dan om hun hele uitgaansleven om te gooien en om voor mij te kiezen.
Eindresultaat na mijn verkrachting: Ik ben verkracht en zit onder de blauwe plekken. Vrienden kiezen toch voor eieren voor hun geld en blijven met mijn verkrachter omgaan en met de vaste groep naar alle feestjes gaan. Mij getraumatiseerd achterlatend, niemand die er voor mij was of voor mij op kwam.
Zwijgen
Aan mijn ouders heb ik het ook niet verteld. Mijn moeder had haar eigen mentale problemen. Mijn vader wilde ik niet opschepen met deze gebeurtenis. Het zou hem zo’n ontzettend pijn hebben gedaan dat wilde ik hem niet aandoen. En het was toch al gebeurd dus wat heeft het dan nog voor zin om nog meer mensen verdrietig en boos te maken.
De verkrachter heeft mij na de gebeurtenis nog een keer op gebeld. Hij vroeg mij of ik met hem wilde komen praten. Ik was zo in schok en heb toen ja gezegd. Toen ik de telefoon ophing kreeg ik een enorme angstaanval en lag op de grond te huilen. Waarom zeg ik nu ja tegen dit verzoek? Toen bedacht ik mij, ik ga de crisistelefoon bellen, die had je toen in die tijd. Een dame met een zwaar Amsterdams accent sprak met mij: ‘Maar lieverd je hoeft er niet naar toe, laat hem maar lekker daar zitten om op jou te wachten.’ Dat deed ik. Daarna heeft hij nog een keer gebeld ik nam op en hij schreeuwde boos: ‘Waar was je nou, ik heb een uur op je zitten wachten.’ En daarna zei hij: ‘Je bent ook net je moeder.’ Daarop heb ik de telefoon erop gegooid. Hij wist van de problematische relatie van mij en mijn moeder en wist dat mijn moeder mij op mijn 17de het huis uit had gezet toen mijn vader op vakantie was.
Gesprek
En daarom werd ik vrijdagochtend wakker en moest ik huilen, huilen omdat ik zag dat anderen niet snappen hoe het zit. Zonder nu allerlei mensen helemaal zwart te maken voor hun onwetendheid. Ik vond de heer De Mol echt een ‘baas’, zoals mijn kinderen dat zeggen, om in het hol van de leeuw in gesprek te gaan met de makers van het programma. Maar we kunnen niet verwachten dat hij begrijpt hoe het werkt in de dynamiek van deze meisjes en de heren.
Als je als meisje uit een kwetsbare jeugd komt heb je niet de skills om goed voor jezelf op te komen. En ga je zeker niet als er iets gebeurt dit met anderen delen, je denkt automatisch dat je het zelf hebt veroorzaakt, dat je zelf dom bent geweest. Of je bent al zo gewend vanuit je eigen jeugd dat je niet op anderen kunt bouwen, waarom zou het dan nu anders zijn?
Model
Na mijn verkrachting kreeg ik een uitnodiging van een Amerikaans modellenbureau om voor hen te komen werken. Die kans heb ik met beide handen aangepakt, weg hier uit Nederland. Tijdens mijn werk in Amerika ben ik getuige geweest van wat later de #metoo gebeurtenissen en beweging is geworden. Een aantal van deze daders ken ik persoonlijk, ik kwam bij ze thuis en ging met ze uit. Onder andere Russell Simmons en Brett Ratner, zij zijn de Amerikaanse Ali B en Jeroen Rietbergen. Gelukkig bleef ik bij deze heren buitenspel omdat ik een relatie had met de beste vriend van deze heren. Maar we hebben het toen ook allemaal zien gebeuren en niemand heeft er iets aan gedaan. Het waren de smeuïge verhalen die aan elkaar werden verteld en waar hartelijk om werd gelachen onderling.
Zoals je pesten op school niet kunt oplossen met pestprotocollen kun je seks overschrijdend gedrag ook niet voorkomen met bepaalde protocollen hoe goed bedoeld het ook is. Ik denk ook echt dat de heren die dit veroorzaken niet goed snappen wat hun gedrag voor impact heeft op deze dames. Niet om het gedrag van deze heren goed te praten, dat zeker niet.
Hechting
Ik denk zelf dat het gedrag van deze heren ook weer ergens vandaan komt. Met mijn kennis over trauma en hechtingsproblematiek zou ik heel graag een anamnese willen doen van de heren. Ik ben benieuwd hoe de hechting met deze heren is verlopen. Van Ali B weten we al dat hij een pittige jeugd heeft gehad voordat hij bekend werd. Dit weet ik ook van Russell Simmons. Niet om het voor hen goed te praten maar wel om dit als maatschappij te onderzoeken. Hoe ontstaat dit gedrag bij de heren? Waarom was het zo lastig om dit gedrag te stoppen zelfs als je al een duidelijke waarschuwing hebt gehad. Hoe komt het toch dat mannen het fijn vinden om dames als object te zien en deze openlijk te kleineren? Wat zegt dat over hun eigen zelfrespect?
Denken ze niet na over het feit dat deze dames ook dochters zijn van vaders en moeders. Denken ze niet na dat dit ook hun dochters kan overkomen? Of de vriendinnetjes van hun zonen? Zouden zij het fijn vinden als hun kinderen op deze manier benaderd worden?
Dat is volgens mij een betere invalshoek om te onderzoeken dan alleen maar alles en iedereen veroordelen voor hun onwetendheid of nog erger het aan de dames overlaten. Die opmerking was wel een ‘beetje dom’ van de heer Mol. De dames vragen of zij dit in het vervolg willen delen. Ik weet zeker dat de heer De Mol dit uit goede intenties heeft gezegd maar wat zou ik hem graag iets willen uitleggen over hechtingsproblematiek en vroegkinderlijk trauma zodat hij de slachtoffers maar ook de daders beter gaat snappen.
Ik ga in de aankomende dagen een social media stop houden. Ik vond het wel weer genoeg na gister. Hoe cool zou het zijn als de rest van Nederland hetzelfde zou doen? Maar stiekem vinden we het allemaal heerlijk smeuïg om over te hebben. Dan hoeven we het even niet over onze eigen problemen te hebben en kunnen online weer heerlijk losgaan over wat we ervan vinden…
