Rain Girl

Het is warm, ik kan niet slapen en het is al laat. Ik zap langs de kanalen totdat ik op België de film Rainman tegenkom. Wat komt deze film binnen zeg. Natuurlijk is Yasmine geen Rainman, maar ze heeft wel Rainman-achtige trekjes. Alles herhalen, erg haar eigen zin door duwen. Veranderingen in het schema zijn moeilijk voor haar. Wat mij nog het meest raakte was dat toen ik deze film voor het eerst had gezien ik nog helemaal niet met autisme of onveilige gehechtheid te maken had gehad. Ik leefde mijn leven en wist toen nog niet dat deze film nu een hele andere lading voor mij zou hebben. Rain-man die helemaal niets snapt van grapjes is zo herkenbaar. Het opnoemen van alle handelingen en constateringen met als doel de spanning te temperen is ook zo herkenbaar. Vooral als we op vakantie gaan doet Yasmine dit veel en vaak. Ze vindt het dan ook maar helemaal niets om op vakantie te gaan. Ze gaat veeeeeel liever bij opa en oma logeren. Maar wij vinden het niet leuk om zonder Yasmine op vakantie te gaan. We willen herinneringen maken voor later en dit kan niet zonder onze Yasje. Gelukkig kan ze nu ook op vele momenten genieten. Maar de eerste jaren wist ze niet wat ze moest doen als ze bijvoorbeeld op het strand was. Ze wilde het liefst de hele dag vastgehouden worden. In het water ging ze al helemaal niet. Alleen als papa haar heel stevig vasthield wilde ze het nog weleens een keertje proberen. Ik weet nog goed dat ik alles voordeed wat ze kon doen met het water en het zand. Ze keek mij dan vreemd aan, zo van wat ben je nu weer aan het doen? En toen was ze toch al zes jaar. Pas toen Jayden steeds zelfstandiger werd en wel zelf ging spelen deed ze hem na. Mijn lieve Raingirl. Ik gun haar zo haar eigenheid en echtheid zodat ze niet steeds het kopieergedrag hoeft te laten zien. Hoe moeilijk is het voor haar om de wereld niet vanuit eigenheid en echtheid te ervaren. Waarschijnlijk zal ik daar nooit achter komen.