Hechtingsproblematiek, een onzichtbare diagnose

Nog een paar daagjes en dan begint voor ons de welverdiende zomervakantie. Net als iedereen zijn we nu druk bezig met de voorbereidingen voor de reis die wij gaan maken. Koffers pakken, laatste wasjes draaien, maar ook mijn geliefde camera en foto’s voorbereiden voor de vakantie. Fotokaartjes op de computer laden. De foto’s van de computer weer op een externe schijf kopiëren voor als de computer, god forbid, gestolen wordt. Zo heb je het maar druk met het bewaren van dierbare herinneringen. Natuurlijk besteed ik daar dan te veel tijd aan omdat ik blijf hangen bij de afgelopen jaren en komen alle herinneringen weer terug. Jeetje alweer een jaar voorbij. Wat gaat dat snel. Wat mij dit keer opviel, en eigenlijk voor het eerst, is dat je aan onze vakantiefoto’s niet kunt zien dat wij een gezin met een zorgintensief kind zijn. Het lijkt zelfs zo dat wij het meest ideale gezin zijn, zo op onze vakantie. Nu ‘helpt’ het ook niet dat fotograferen een van mijn passies is. Op vakantie kan ik eindelijk mijn creativiteit de vrije loop laten. De kinderen zijn het gewend dat zij mama regelmatig kwijt zijn omdat ik dan nog ergens aan het fotograferen ben. Of dat zij een paar keer per dag even moeten poseren voor mama met haar camera. Ze weten, protesteren heeft geen zin, even doen wat mama zegt en dan kunnen ze weer verder met spelen of waar ze mee bezig zijn. Maar nu voor het eerst zit ik mijn foto’s te bekijken en zie ‘niets’. Ja, mooie foto’s met een prachtig gezin, op vakantie. Maar niet de vele moeilijke, lastige en vaak machteloze momenten. Waarvan er zoveel zijn. Vooral aan het einde van de vakantie. Meestal begin ik elke vakantie toch vrij naïef. De vele uitdagingen van de vorige vakantie ben ik dan allang vergeten. Elke keer denk ik ook: deze vakantie zal het vast anders gaan. Yasmine is nu weer een jaar ouder en ze zal het dit jaar vast beter doen. Nu gaat het elk jaar ook wel een klein stukje beter. Maar dit is omdat wij zelf een aantal veranderingen hebben toegepast. (Zie mijn vorige blog over vakantie tips.) Maar er zijn ook nog genoeg momenten over waarop je denkt: Waarom moet ik in godsnaam zo’n verre reis maken met een dochter die daar eigenlijk helemaal niet geschikt voor is? Hier wil ik een aantal foto’s met je delen waarop ‘niets’ te zien is, maar waar toch kort daarvoor iets is gebeurd dat niet terug te zien is op de foto’s: Dit is een foto van ons samen die zelfs vergroot bij ons aan de muur hangt. Toch heb ik deze reis enorm gehuild omdat ik deze reis het telefoontje had gekregen waarmee een plek op een gewone school van de baan was. Alle gewone basisscholen in de buurt hadden haar afgewezen omdat zij een TE negatief dossier had. Ze was toen 6 jaar!!! Ik kan je zeggen dat dit pijn doet als moeder. ‘Is mijn dochter nu al een dossier? Ze is veel meer dan dat!’; had ik willen uitschreeuwen. Maar je staat de directeur beleefd te woord en bedankt hem voor het terug bellen met de beslissing.   Deze foto is genomen toen ik mijn vriendin Anoek opzocht in New York waar ik zelf ook 10 jaar heb gewoond. Het was een heerlijke week. Even eruit. Even terug naar mijn stad waar ik met zoveel plezier heb gewoond. Maar wel met een raar weeïg, verdrietig onderbuikgevoel. Ik had vlak voor deze reis een ‘goed’ bericht gekregen. Ik had een plek voor Yasmine gekregen op een dagbehandeling. RMPI, nu Yulius. Wat dit verder inhield wist ik niet. Ik wist alleen dat ik nu tenminste een plek had waar Yasmine naar toe kon gaan voor het aankomende school jaar. Ze zou niet terug hoeven naar haar oude school waar ze zo vreselijk geplaagd werd en waar haar juf niet wist wat ze met haar aan moest. Ze zou hopelijk een veilige plek krijgen om tot rust te komen. Een plek om nu eens rustig te onderzoeken wat er nu precies met Yasmine aan de hand is. Verder zouden we wel weer zien hoe dit verder zou af lopen.   Deze foto is van een reis naar Schotland. Op zich ziet dit er ook weer helemaal gezellig en fijn uit. Toch had ik vlak voor deze reis een gesprek met een van haar behandelaars dat het soms goed is om te durven beslissen en te bekennen dat de opvoeding van Yasmine te zwaar is geworden om nog thuis te doen. Met dit laatste gesprek zijn wij toen op vakantie gegaan om er over na te denken. Ik voelde mij alsof ik door een mangel was gehaald. Ga ik het dan niet zelf redden met Yasmine? Is het dan toch zo ver gekomen? Ik wilde er niets van weten. Ik kon en mocht mijn kind niet opgeven. Zo voelde dat voor mij. Als klap op de vuurpijl kregen wij als ouders van de mensen met mee wij op vakantie waren nog commentaar op onze opvoeding ook: ‘Ja, wij hebben het er even met elkaar over gehad en wij vinden dat jullie Yasmine veel te hard aanpakken’. Toen ik deze opmerking voor mijn kiezen kreeg heb ik uren liggen huilen in bed. Ik wilde naar huis maar dit kon niet. En ergens ging ik ook aan mijzelf twijfelen. Doe ik het dan toch fout? Of kan ik het gewoon niet, ben ik niet geschikt als moeder? Ben ik niet leuk genoeg, goed genoeg, geschikt genoeg? Ik zat er helemaal doorheen. Toch zie je hier niets van terug op deze foto’s. Deze foto’s zijn van de 13^e verjaardag van Yasmine. Zo te zien een super, gaaf discofeest. Helemaal over de top natuurlijk voor een 13 jarige, denk je misschien. Is ook zo. Maar er zijn heel wat traantjes weggepinkt voordat we dit feestje gingen organiseren. Dit schooljaar had Yasmine een juf die het gewoon ‘verdomde’ om het behandelingsplan uit te voeren. Excuus: Ja, sorry, dit is een enorme rotklas en ik ben de hele dag bezig met ‘brandjes blussen’. Oké, dat snap ik, maar mijn Yasmine heeft een rugzakje en er is dus extra geld vrijgekomen om haar extra aandacht te geven. Ja, sorry maar daar heb ik geen tijd voor. Met als resultaat, een rapport met allemaal vieren. Toen wij op rapport bespreking kwamen, je zult het niet geloven, zei de juf met een genoeglijke lach op haar gezicht: Tsja, wat moet ik er nog van zeggen? Wij helemaal in shock. Waarom lacht u? Tsja, ik weet niet wat ik hier nog aan moet doen. De juf vertelde doodleuk dat Yasmine niet tot last was qua gedrag en dus ondergesneeuwd werd door de rest van de klas. Conclusie voor groep 8 mag ze naar een andere school. We waren helemaal lam geslagen. Dit kun je niet menen? En toch was het zo. Ik heb nog hoog en laag gestreden om dit ongedaan te krijgen maar iedereen op school was onvermurwbaar: Yasmine moet voor groep 8 naar een andere school. Mijn hart was gebroken. Yasmine was zo gelukkig op deze school. Hoe kunnen ze mijn kind dit aan doen? Ik heb uren liggen huilen in bed. Ondertussen moest ik druk op zoek naar een andere school. Het was vreselijk. Als je met dit verhaal naar deze foto’s kijkt snap je misschien waarom wij vonden waarom wij dit knalfeest moesten geven. Het was eigenlijk een reactie om te laten zien aan iedereen en aan ons zelf: ons krijgen ze niet klein! Natuurlijk zijn niet alle foto’s kommer en kwel voor mij om naar te kijken. Sommige op zich gewone foto’s zijn voor mij erg bijzonder: Deze foto is voor mij bijzonder omdat tijdens deze reis ik voor het eerst met mijn dochter hand in hand kon lopen op een fijne, vanzelfsprekende manier. Ze was toen 13 jaar. Ik heb enorm genoten. We waren wederom een weekje op bezoek in New York en hebben niets bijzonders gedaan. Gewoon heerlijk uren rond gelopen met elkaars handen vast. Eindelijk had zij de rust gevonden om dit met haar mama te kunnen doen. Het was het meest heerlijke gevoel dat ik in jaren had ervaren. Ik was zo trots op haar en vond het heerlijk om zo met mijn dochter rond te lopen.         Deze foto is van onze laatste vakantie. Op zich geen bijzondere foto, maar voor mij wel. Op deze foto is Jayden in slaap gevallen tijdens een van onze excursies op Bali. Hij is tegen Yasmine aan in slaap gevallen. Het bijzondere is dat Yasmine dit nog nooit eerder heeft toegelaten. Meestal krijg je onmiddellijk een duw jouw kant op omdat zij het niet kan verdragen om iemand op schoot te hebben. Helemaal haar broertje niet. Maar dat was dus de eerste keer dat zij het wel kon verdragen. Heerlijk om te zien! Kortom: laat je door mijn foto’s op Facebook niet in de verleiding brengen om te denken: Wauw wat ziet dat er gezellig uit! HET ideale gezin op zomervakantie! Voor ons is vakantie: de boel heel erg goed voorbereiden. Het liefst op vakantie met versterking. Dit jaar gelukkig met opa. Heel veel leuke en grappige momenten maar ook veel momenten van uitdaging en geduld. Soms het programma aanpassen voor Yasmine omdat de nieuwe indrukken haar te veel worden. Regelmatig tot tien [of eigenlijk tot 100 tellen] tellen omdat Yasmine ergens in blijft hangen omdat alles zo verdomde lastig en anders is op vakantie voor haar. Maar vakantie is voor ons ook weer het vieren van het einde van een schooljaar. Ook al was dit geen leuk jaar voor ons. Niemand kan ons breken, al helemaal zo’n juf niet die helemaal niet meer voor de klas moet gaan staan omdat er geen greintje passie in haar lesgeven zit. Wij laten ons niet kisten, zelfs niet als ons kind van school wordt gestuurd. Wij worden elk jaar weer een stukje sterker als gezin en wij laten elkaar niet los en geven het nooit op! Ik wens iedereen een heerlijke vakantie! Ik ben benieuwd naar jouw ervaringen achter de geweldige vakantie foto's! Zou jij deze met mij willen delen in onderstaande reactiebox?