Je interventies zijn op
Straffen, belonen, contact maken, negeren: sommige kinderen lijken niet te sturen. Met welke aanpak dan ook.
Dwingen kan niet.
Boos worden helpt niet.
Bovendien wil je alle stress voorkomen, want anders is een woede-uitbarsting gegarandeerd. En dan ben je nog verder van huis.
Ondertussen merk je…
- …dat je de politieagent bent geworden die je nooit wilde zijn
- …dat je geen band opbouwt met kinderen die lastig gedrag vertonen
- …dat jullie contact voortdurend pingpongt tussen aantrekken en afstoten
- …dat je veeleisende kinderen liever ontwijkt dan begeleidt
- …dat de andere kinderen in de groep aandacht tekort komen
Je zou bijna gaan twijfelen aan je eigen ervaring en expertise. Aan de andere kant: diep van binnen voel je dat je het kind kunt helpen.
Maar hoe dan? En waarmee precies?