Wist jij dat er verschillende verstoorde gehechtheidsvormen zijn? Deel 1

Wist jij dat er verschillende verstoorde gehechtheidsvormen zijn? Deel 1

Om te begrijpen wat hechtingsproblemen zijn, is het belangrijk om eerst te weten hoe een veilige hechting tot stand komt. Wat is gehechtheid? Hechting of gehechtheid is een duurzame affectieve relatie tussen een kind en zijn of haar moeder. Gehechtheid is de nabijheid zoeken van specifieke volwassenen met wie een band bestaat die sterk is en een lange tijdsduur heeft. Het is een verbintenis die qua intensiviteit met geen andere relatie te vergelijken is. Hoe ontstaat een veilige hechting? Ik heb in mijn eerdere blogs al geschreven over het belang van een veilige en fijne zwangerschap. En dat de baby in de buik al herinneringen kan opslaan in de vorm van lijfherinneringen. Als de baby na een fijne, veilige zwangerschap geboren wordt, begint het aan een volgende hechtingsontwikkeling. Die buiten de buik van de moeder. Het is essentieel dat de moeder na de geboorte responsief op het kind kan reageren. Dit wordt bijvoorbeeld moeilijk als de moeder een posnatale depressie heeft of als het kind direct na de geboorte al bij de moeder weg gehaald wordt voor medische behandelingen Veilig gehechte kinderen bouwen via 'de cirkel van vertrouwen en hechting' een veilige hechting op. Deze cirkel wordt tijdens het eerste jaar duizenden malen herhaald. Daarmee bouwt je kind een veilige fundering op die zo belangrijk is voor de rest van zijn of haar leven. Een veilige hechting zorgt ervoor dat je kind angst, stress en emotie kan reguleren. Dat is de basis die nodig is voor je kind om veiligheid te voelen en zich dan verder te ontwikkelen in exploratie, spelen en leren. Als je kind veilig gehecht is, kan het trots zijn op zichzelf, het voelt zich waardevol en heeft vertrouwen in zichzelf en in zijn of haar eigen mogelijkheden. Ook heeft een veilig gehecht kind vertrouwen in zijn of haar hechtingsfiguren. Ze weten dat zij deze mensen kunnen vertrouwen en dat zij het beste met hen voor hebben. Doordat zij dit vertrouwen hebben voelen zij de veiligheid om op exploratie [op onderzoek] uit te gaan. Niet veilig gehechte kinderen voelen deze vanzelfsprekendheid van veiligheid niet. Zij zijn vaak bij het minste of geringste angstig en blijven veilig bij de moeder op schoot zitten. Er zijn ook kinderen die de vertrouwdheid van de moeder helemaal niet opzoeken. Deze kinderen zijn vermijdend gehecht. Ze hebben niet geleerd om bij angst, pijn of stress naar de moeder te gaan voor troost. Je ziet niets aan deze kinderen. Deze kinderen lijken vaak hele lieve zoete kinderen van wie je weinig last hebt. Maar wanneer je deze kinderen zou testen op hun stressniveau's, dan is het stressniveau net zo uit balans als van een kind dat totaal uit zijn bol gaat. Alleen hebben vermijdend gehechte kinderen in hun prille jeugd geleerd dat zij voor troost en steun niet bij hun hechtingsfiguur terecht kunnen. Ainsworth-test Om te kunnen zien hoe een kind met de moeder is gehecht kun je een ‘vreemde-situatie’ test met je kind doen. Deze test is ontwikkeld door Ainsworth. Je kunt een video van deze test op youtube vinden. Wat je op de video ziet is een moeder in een ruimte met haar jonge kind. Er komt iemand anders binnen en de moeder praat wat met deze persoon. Dan loopt de moeder de kamer uit en gaat in een andere ruimte kijken hoe haar kind hierop reageert. Als je kind goed gehecht is, raakt het natuurlijk overstuur en begint het te huilen. De moeder komt na niet al te lange tijd terug en troost het kind. Als je kind goed gehecht is, is hij of zij makkelijk te troosten en kan het snel weer rustig verder spelen. Als je kind niet goed gehecht is kunnen er een aantal dingen gebeuren. Of je kind is zo overstuur dat het moeilijk is om je kind weer gerust te stellen. Dat zou kunnen betekenen dat je kind angstig ambivalent gehecht is. Of wat ook zou kunnen is dat je kind bijna niet reageert en rustig veder speelt. Dit zou kunnen betekenen dat je kind angstig vermijdend gehecht is. In beide gevallen laat het kind eigenaardig gedrag zien. In mijn volgende blogs wil ik verder ingaan op de verschillende verstoorde gehechtheidsvormen: *Angstig vermijdend gehecht *Angstig ambivalent gehecht en *Gedesorganiseerd/ gedesoriënteerd gehechtheid Volgende keer ga ik het hebben over angstig vermijdend hechte kinderen. Als jij nog vragen hebt over deze verstoorde hechtheidsvorm stel ze dan in onderstaande reactie box dan kan ik jouw antwoorden verwerken in mijn volgende blog. Ik kijk er naar uit om jullie vragen te mogen beantwoorden in mijn volgende blog! Hechte groet, Esther
Over de schrijver
Richard bovekerk
Door

Richard bovekerk

op 14 Jul 2015

Geldt onderstaande tekst niet voor vaders? ???? "Hechting of gehechtheid is een duurzame affectieve relatie tussen een kind en zijn of haar moeder."

Esther Groenewegen
Door

Esther Groenewegen

op 14 Jul 2015

Hoi Richard, Dank je wel voor deze geweldig goeie vraag. Weet je dat ik zelf ook al een tijdje rond loop met deze vraag. En eerlijk gezegd kan ik je zelf geen goed antwoord geven op dit moment. Ik heb contact gezocht en gemaild met therapeuten met deze vraag en ik hoop snel met een helder antwoord voor je te komen. Voor mijn gevoel is er wel een verschil alleen al om het feit dat de baby 9 maanden in de buik bij de moeder heeft gezeten. Maar hoe dat dan precies zit weet ik niet. Ik laat het je weten zodra ik iets hoor! Hechte groet, Esther

Esther Groenewegen
Door

Esther Groenewegen

op 05 Nov 2015

Hoi Richard, Het antwoord heeft een beetje lang op zich laten wachten maar hier dan toch een reactie op de vraag die jij stelt: Het antwoord komt van de therapeut die Yasmine heeft behandeld voor haar hechtingsproblemen. Zij heeft onder andere de differentiatie en de fasentherapie met haar gedaan. Voor ons een intense, soms zware periode maar het heeft ons wel veel opgeleverd. "Tuurlijk hechtingspersoon kan een man of vrouw zijn. Het is een soort laddertje. Degene die bovenaan staat, is vaak het meest beschikbaar voor het kind. Opa of oma of andere belangrijke anderen (vaste leidster kinderdagverblijf oid) kunnen ook weer wat lager op een treetje staan...." Ilse Prins www.PrinsvanHaarlem.nl

Bart
Door

Bart

op 14 Jul 2015

Een vader kan de schade beperken als het fout loopt met de moeder , maar kan het gemis niet volledig compenseren . Dit zegt mijn therapeute . Ik heb het beide niet gehad . Moeder kon het niet , en vader mocht niet.

Beertje
Door

Beertje

op 19 Jul 2015

Beste Bart, Hoeveel last heb je daar zelf nog van? Mag ik weten hoe oud je nu bent en of je zelf al kinderen hebt???

Esther Groenewegen
Door

Esther Groenewegen

op 21 Jul 2015

Hoi Bart, Dank je wel voor je reactie. Hij is kort en bondig maar hij komt bij mij heel erg binnen. Wat moet jij je eenzaam hebben gevoeld toen jij klein was. Ik heb het geluk gehad dat ik nog een vader had die op spaarzame momenten mij liefde en warmte kon geven waar ik zo naar verlangde. Hechte groet, Esther

Trudy
Door

Trudy

op 14 Jul 2015

Hoe krijg ik het voor elkaar dat mijn kind zich weer goed gehecht voelt. Hij is nu 15. Dank u wel

Esther Groenewegen
Door

Esther Groenewegen

op 21 Jul 2015

Hoi Trudy, Dank je wel voor je reactie en je vraag. Deze vraag is niet zo gemakkelijk te beantwoorden. Ik ben zelf geen therapeut. Ik blog en deel over het leven van mijn dochter die hechtingsproblemen heeft. Ik weet dat professionele hulp essentieel is bij hechtingsproblemen. Zonder hulp van professionals zal het lastig zijn om je zoon te leren om zich weer veilig te hechten. Het ontwikkelen van een veilige gehechtheid is een proces waar eigenlijk iedereen in het gezin actief aan deel zou moeten nemen. Het is niet zo dat onze kinderen 'gefixed' moeten worden. Mijn onderzoek naar mijn eigen hechting is net zo belangrijk geweest als de hulp die we hebben gekregen voor mijn dochter. Kinderen met hechtingsproblemen weten namelijk onze pijnplekken feilloos te vinden en zullen deze keer op keer meedogenloos aanraken. Het is aan ons te taak om dit in te zien en te voorkomen dat zij dit kunnen blijven doen. Pas dan kunnen onze kinderen leren om gezond gedrag te gaan vertonen en te ontwikkelen. Dit is een super lang en moeizaam proces wat je niet alleen kunt, daar heb je echt hulp bij nodig. Wij hebben er nu jarenlang hulp op zitten en zijn gelukkig een stuk verder gekomen maar nog dagelijks krijgen wij toch elke keer weer 'het hechtingsmonster' op bezoek met gedrag waar je telkens weer op de juiste manier mee om moet gaan. Super vermoeiend soms. Maar het lukt ons steeds weer een stukje beter. Ik wens jou heel veel sterkte in je zoektocht naar oplossingen voor je zoon. Als je het fijn vindt kun je steun vinden in onze community op Facebook. Daar hebben wij een besloten FB groep waar je moeders en volwassenen kunt ontmoeten die allemaal met dezelfde problemen struggelen. De groep heet Als hechten niet vanzelf gaat, je kunt op de groep een verzoek doen om lid te worden. Hechte groet, Esther

M.
Door

M.

op 14 Jul 2015

Je schrijft in je blog "Of wat ook zou kunnen is dat je kind bijna niet reageert en rustig veder speelt." Ik begrijp niet goed waarom een kind dat rustig verder speelt niet goed gehecht zou zijn. Het zou toch ook kunnen dat het kind gewend is om verschillende andere mensen om zich heen te hebben. Of dat het kind onbewust "weet"dat de ouder weer terug komt, juist omdat het goed gehecht is? Met vriendelijke groet, M.

Esther Groenewegen
Door

Esther Groenewegen

op 21 Jul 2015

Hoi M, Dank je wel voor je reactie op mijn blog. Jonge kinderen gaan door verschillende ontwikkelingsperioden heen. In deze verschillende perioden hoort bepaald gedrag. Een jonge baby hoort van slag te zijn als zijn moeder uit zijn of haar gezichtsveld is verdwenen. In het voorbeeld leg ik uit dat de baby wordt achtergelaten bij een vreemde. Een baby kan nog niet weten dat zijn moeder weer terug komt daar is het nog te klein voor. Op het moment dat de baby realiseert dat de moeder weg is 'hoort' het te gaan huilen. Als de baby op jonge leeftijd het hechtingsproces goed heeft doorstaan kan het op oudere leeftijd wel bedenken dat moeder weer terug komt. Maar zelfs dan is het achter gelaten worden bij een vreemde niet fijn voor een kind. Misschien bedoel jij dat het kind wordt achter gelaten bij opa of oma of andere bekenden maar dat is niet wat ik in dit voorbeeld benoem. Het gaat er juist om dat het kind wordt achter gelaten bij vreemden en dan niet laat zien dat het in paniek raakt. Ik hoop datike het iets duidelijker voor je heb kunnen maken. Dank je wel voor je vraag M. Hechte groet, Esther

Erik van der Werve
Door

Erik van der Werve

op 15 Jul 2015

Beste Richard, Bart en Esther, Uit onderzoek blijkt dat de vader, naast de moeder een even belangrijke als unieke bijdrage heeft aan de opvoeding van een kind. Op youtube zijn hier meerdere lezingen over te vinden van prof Tavecchio. Opvallend ook: meer dan 90 % van het onderzoek dat gaat over opvoeden, heeft de vader niet in het onderzoek meegenomen! Wat betreft hechting: qua theorievorming en onderzoek is het vooral bestudeerd in de dyade tussen moeder en kind. Pas de laatste jaren komt de vader meer in beeld. Mijn opleider, Bruno Hillewaere (opleiding systeemtherapie) meldde hierover dat hechting bij moeder meer gaat over veilig thuiskomen, een veilige haven. Hechting bij vaders gaat meer over veilig de wereld gaan verkennen, veilig gaan exploreren. Heb je zo meer antwoord op je vraag Richard? Groet Erik van der Werve

Esther Groenewegen
Door

Esther Groenewegen

op 21 Jul 2015

Hoi Erik, Dank je wel voor je bijdrage! Ik blog dan wel over hechtingsproblemen in ons gezin maar dat betekend niet dat ik alles weet over dit onderwerp. Daarom ben ik zo blij met mensen zoals jij, mensen waar ik ook weer van kan leren. Ik ga zeker de Taveccio op youtube opzoeken! Dank je wel voor de tip! En wat suf eigenlijk dat 90% van de onderzoeken over opvoeding zonder vader is! Super blij met jou reactie, dank je wel! Hechte groet, Esther

A.
Door

A.

op 19 Jul 2015

Hallo Toevallig kom ik vandaag op je site terecht. Nou ja, niet helemaal toevallig. Ik heb op dit moment een relatie met een jongen (30) waarvan ik het sterke vermoeden heb dat hij flinke hechtingsproblemen heeft. Het is nogal een zelfdiagnose maar na een Master Orthopedagogiek en verschillende gesprekken met ervaringsdeskundigen durf ik me hier toch aan te wagen. Na tweeëneenhalf jaar vind ik mijzelf helemaal "op" in deze relatie. Al vrij snel het gevoel dat deze jongen ouderliefde gemist had in zijn vroege leven. De gedachte "ik kan hem zoveel onvoorwaardelijke liefde geven dat hij ontdekt dat hij de moeite waard is en zichzelf kan tonen" heb ik omgezet in daden. Maar nu voelt het even op. Waarom ik denk dat hij vermijdend gehecht is: voelt zich niet verbonden met de minderheid, wil niet meedoen met de poppenkast van de maatschappij, geen werk, geen passie, kan geen enkele vriendschap onderhouden, verbrandt continu al zijn schepen, zoekt nooit Hulp of toont geen emotie (behalve cynisme en onverschilligheid) omdat hij het "toch altijd al alleen moest doen', heeft een super destructieve relatie gehad met een mishandeld meisje waarbij het patroon "aantrekken-afstoten" nogal aan de orde was, gebroken met zijn ouders en zussen (en de rest van zijn familie en veel vrienden) en daar "vrede" mee. Ik ben zelf positief en redelijk reflecterend, kom uit een liefdevol gezin en heb vrienden die ik al mn leven ken en waar ik alles mee deel. Dat is natuurlijk een heel referentiekader van waaruit ik mijn vriend bekijk. Ik heb al het bovenstaande vorige week met hem besproken. Op dat moment weinig reactie. Is ontzettend moeilijk praten omdat hij niet bij zijn gevoel lijkt te komen en het niet echt lijkt te onderkennen. Het feit dat hij absoluut geen kind wil lijkt voor hem nu concreet genoeg om nu te voelen dat het niet goed gaat tussen ons. Vanochtend is hij voor het eerst huilend wakker geworden (en voor t eerst laat hij zijn kwetsbaarheid zien) waarna hij direct de honden gaat uitlaten, alleen. Lang verhaal.. mijn vraag: wie kan hem/mij/ons helpen? Ik heb het gevoel dat mijn liefde blijkbaar niet zo onvoorwaardelijk is als ik eerst dacht. Ik kan mijn vinger er niet opleggen wat het is dat ik mis. Hij doet lief en ik weet dat hij nog nooit zoveel van iemand heeft gehouden als van mij. Maar toch knaagt er iets aan mij. En juist omdat ik zoveel om hem geef wil ik hem ondersteunen maar ook dit patroon doorbreken. Therapie? Samen? Alleen? Hij heeft overigens geen vertrouwen in het systeem en al helemaal niet in psychologen.. wat nu? Ik ben er super verdrietig van hem zo te zien. Ben benieuwd naar je volgende blog over vermijdende hechting.

Esther Groenewegen
Door

Esther Groenewegen

op 21 Jul 2015

Hoi A, Dank je wel voor je reactie en openhartig verhaal. Ik lees dat je in een lastig pakket zit, je bent gek op je vriend en je wordt gek van je vriend. Denk je zelf dat je wel veilig gehecht bent? Ik herken mij zelf in wat je zegt “ik kan hem zoveel onvoorwaardelijke liefde geven dat hij ontdekt dat hij de moeite waard is en zichzelf kan tonen” heb ik omgezet in daden." Ik heb dit ook in veel van mijn vroegere relaties gedaan. Op een of andere manier had ik altijd relaties waarvan ik voelde: als ik nou maar genoeg voor hem doe en van hem hou dan komt alles goed. Het kwam nooit goed. Meestal was ik na een aantal jaren doodop en was er niets veranderd. Met een gebroken hart moest ik dat vriendje dan laten gaan anders zou ik er zelf aan onderdoor gaan. Om vervolgens een poosje later weer een vriendje te krijgen met gelijksoortige problemen. Toen wist ik niets van hechtingsproblemen en van mijn eigen verstoorde hechting. Nu zie ik dat veel van deze relatie-systemen die ik ontwikkelde voortkwamen vanuit de verstoorde hechting van mijn vriendjes en ik. Vragen die in mij naar boven komen zijn: wat voor leven wil jij? Wat wil jij voor jezelf los van je vriend? Wil jij een vriend die geen relaties kan onderhouden met zijn familie, die geen kinderen wil? Hoeveel wil jij in deze relatie stoppen en hoeveel krijg jij er voor terug? Ik wens jou heel veel sterkte met jouw zoektocht naar oplossingen en antwoorden. Als ik je ergens mee kan helpen doe ik dit natuurlijk heel graag! Hechte groet, Esther

Nicole
Door

Nicole

op 19 Jul 2015

Poe, dit komt even allemaal binnen.......ik ben zelf niet veilig gehecht en er zijn dagen dat relaties zo onduidelijk en verwarrend voor me zijn. Ik hoop dat ik mbv deze site aan mensen uit kan leggen hoe ik me soms voel en wat een worsteling relaties kunnen zijn.

Esther Groenewegen
Door

Esther Groenewegen

op 21 Jul 2015

Hoi Nicole, Dank je wel voor je reactie. Ik herken dit helemaal dat er soms dagen zijn dat alles soms zo verwarrend en onduidelijk kan zijn in relaties. Mijn valkuil is dan om mijzelf te onthechten om mij vervolgens erg eenzaam te voelen. Daar heb ik mijn hele leven al mee geworsteld zonder dit ooit aan iemand te verteld te hebben. Ik dacht immers dat ik een beetje raar of gek was. Nu ik weet dat dit mijn verstoorde hechting is en dat ik dus niet raar of gek ben is dit eigenlijk best wel een opluchting. Nu gun ik mijzelf dagen dat ik onthecht voel, op die dagen mag ik van mijzelf een hele dag films kijken en even niet beschikbaar zijn voor te rest van de wereld. Gelukkig heb ik een man die veel kan hebben en die mij daarbij helpt op die moeilijke dagen. En doordat ik nu een 'naampje heb' voor mijn gevoelens kan ik ze ook veel beter aan. Als je het fijn vind kun jij je aan sluiten bij onze community op FB? Het is een besloten FB groep die ik een poosje geleden heb opgericht voor moeders van kinderen met hechtingsproblemen maar de groep is nu ook versterkt met volwassenen met hechtingsproblemen. Super fijn dat er nu ook volwassenen zich hebben toegevoegd aan de groep, leerzaam ook. Misschien is het iets voor jou? Hechte groet, Esther

Nicole
Door

Nicole

op 21 Jul 2015

Hoi hoi, Wat fijn dat mijn gevoelens herkenbaar zijn want het is erg moeilijk om aan mensen uit te leggen hoe ik me vaak voel. Ik vind het wel fijn Dat ik nu weet dat ik niet veilig gehecht ben omdat ik eerst echt niet wist waar mijn gevoelens vandaan kwamen. Het is echter nog steeds vermoeiend om er mee om te gaan. Ik trek me op dagen dat het hechtingsmonster me dwars zit meestal ook terug en schop het liefst tegen mensen die me het liefst zijn. Gewoon omdat ik denk dat ze mijn gevoelens niet begrijpen en dat ze me aan de kant zetten. Ik schaam me gewoon om mijn gevoels te delen, bang voor onbegrip. Ik heb geprobeerd vrienden te worden op fb maar zie de knop voor het vriendschapsverzoek niet........... Nicole

Esther Groenewegen
Door

Esther Groenewegen

op 22 Jul 2015

Ik heb op FB 2 pagina's. Een openbare en een besloten FB groep. Als het goed is kun je op de besloten FB groep een verzoek indienen om toegang tot de groep te krijgen. Wat je ook kunt doen is mij een vriendschapsverzoek sturen en dan kan ik je ook toevoegen aan de groep. Hechte groet, Esther

tania bienvenu
Door

tania bienvenu

op 15 Aug 2015

ja ik wil graag vriend worden met de gesloten fb groep! groetjes, tania

Monique
Door

Monique

op 10 Aug 2015

Dag Esther, Blij dat er meer openbaarheid komt aan deze stoornis. Moet dringend in het opleidingspakket van crèchepersoneel, kleuteronderwijs en lager onderwijs toegevoegd worden. Want het is zeer frustrerend voor de ouders vh kind om te moeten vaststellen dat bijv de kleuteronderwijzeres hiervan nog nooit gehoord hft. Want dat is inderdaad zo! En wat spijtig, want door een bemoedigende aanpak vh jonge kind op deze leeftijd kan veel verdriet voorkomen worden. Ook benieuwd om te lezen hoe er mee om te gaan als je deze stoornis slechts op je 53ste hebt leren kennen. Overlijden van moeder -psych patiënte- direkt na mijn geboorte, vader onbekwaam, gevolg: plaatsing in tehuis in 1952! Hoe ermee te leven als je beseft dat je gedurende 53 jaar wellicht veel mensen het moeilijk gemaakt hebt! En hoe verder te gaan? Ben nu 63 jaar en erg linkshandig in relaties met alle gevolgen vandien. Hoe ouder je wordt, hoe moeilijker elke dag. Heb veel steun aan jullie blog waarvoor dank. Monique

Esther Groenewegen
Door

Esther Groenewegen

op 03 Sep 2015

Hoi Monique, Dank je wel voor je reactie op mijn blog. Daar ben ik het natuurlijk helemaal mee eens, er moet meer informatie komen over deze diagnose. Dat is ook een van de redenen dat ik ben gaan bloggen over de diagnose. Eigenlijk kan je deze diagnose niet duidelijk maken in tekst of tekstboeken. Deze diagnose is zo heftig, ik zeg altijd dat deze problematiek je aanraakt op zielsniveau. Als moeder wordt je dag in dag uit, jaar in jaar uit, op 'zielsniveau' afgewezen door je eigen kind. Dit doet zo'n pijn dat is niet eens met woorden te omschrijven. De grote paradox is daarbij dan dat onze kinderen dit niet uit vrije wil doen, onze kinderen willen juist onze liefde onze nabijheid. En op het zelfde moment kunnen zij deze nabijheid niet verdragen. Onze kinderen weten zelf niet waarom ze dit gedrag laten zien. Ze willen immers net als alle kinderen ergens bij horen, gezien worden. En toch gaat er ergens iets gigantisch mis in hun gedrag waar ze zelf niets aan kunnen veranderen. Ik kan mij niet voorstellen hoe dit voor jou is geweest in 1952. Toen was er natuurlijk helemaal geen hulp of therapie voor kinderen zoals jij. Ik vind het wel heel mooi zoals jij omschrijft dat je linkshandig bent in relaties. Zo naar voor je dat dat voor jouw gevoel elke dag steeds moeilijker wordt. Zou je het misschien fijn vinden om in onze community te komen op FB. Of heb je geen FB account? Hele hechte warme groet, Esther

Chantal
Door

Chantal

op 24 Dec 2015

Waar kan ik deel 2 vinden? Ik ben benieuwd naar andere gehechtheidsvormen.

Esther Groenewegen
Door

Esther Groenewegen

op 24 Dec 2015

Hoi Chantal, Dank je wel voor je vraag Chantal. Helaas heb ik deze nog niet gepubliceerd op mijn website, excuses. Ik zal zorgen dat ik deze nu spoedig ga plaatsen! Als je mijn e-boek Monster in de klas hebt gedownload kun je daar ook de andere gehechtheidsvormen lezen. Hechte groet, Esther

Annemarie Leermakers
Door

Annemarie Leermakers

op 26 Mar 2021

Hoi, ik heb een vraag. Ik ben 58 jaar en heb de eerste 100 dagen van mijn leven in t ziekenhuis gelegen. In die tijd mocht mijn moeder mij niet vasthouden, heeft dit invloed gehad op mijn hechtingsstijl?

Esther
Door

Esther

op 26 Mar 2021

Dank je wel voor je vraag. Kan je gelijk met zekerheid zeggen dat dit enorm traumatisch voor je is geweest. Vroeger dacht men dat baby's nog niets konden onthouden of herinneren. Nu weten we dat op hele jonge leeftijd al informatie wordt opgeslagen, dit noem je lijfherinneringen omdat de jonge baby natuurlijk nog geen woorden heeft om de gedachten een betekenis te geven. Vanuit deze ervaringen zou je daarom getraumatiseerd kunnen raken, en heeft dus zeker gevolgen gehad voor de hechting met je ouders.

Reactie plaatsen