Wil jij weten hoe het voelt om niet veilig gehecht te zijn?

Brok in mijn keel. Ik weet dat mijn dochters het niet expres doen en ik het met liefde en geduld moet recht zien te houden maar wat is dat sons ongelofelijk lastig en zwaar. Maar we blijven doorgaan. Tot ze mijn liefde voelt.

Zeer Indrukwekkend gedicht. Over Eindeloos geduld en onvoorwaardelike liefde van moeder en kind en vader.

Lieve Jij, Laat ik je een geheimpje verklappen. Heel veel kinderen maar ook volwassenen dragen vaak maskers. Ze denken vaak dat alles je alles wel kunt weg lachen. Dus laat je niet voor de gek houden dat je de enige bent. Niets is wat het lijkt De meeste mensen die er heel zelfverkekerd uit zien en een zonnige buitenkant hebben, voelen ook deze strijd. Geloof dus niet dat zij niemand nodig zijn. Ieder mens voelt pijn, eenzaamheid en verwarring. Maar weet je , vaak kan je zwakte later je grootste kracht zijn. Kun je andere mensen hier mee helpen. Weet dat er altijd mensen zijn die je willen helpen en van je houden. Zij durven ook vaak niet te zeggen : Ik zie je, je bent mooi om wie je bent. Je hoeft het niet alleen te doen. Liefde is zoiets moois en kan vele muren afbreken zolang jij de stenen aan de kant gooit. Samen je mooie huis bouwt waar jij veilig en warm kunt wonen. Jou huis met liefde die angst en onzekerheid altijd weer overwint. Het is oke om je soms onzeker en bang te voelen. Jij bent jij en dat is oke. Als je je bang of onzeker voelt, kruip dan in jou liefdevolle huis met jou eigen keuzes. Het is jouw speciale huis en buiten is onvoorwaardelijke liefde. Voor jou, want jij bent jij. Ik heb je lief om wie jij bent en niet om wat je doet.Vergeet dat nooit. Ook al voel je je soms nog zo bang en klein. Geloof het niet want jij bent groots en mag er zijn. Er is altikd die hand met onvoorwaardelijkr liefde die je overal brengt waar jij wilt zijn. Liefde is alles. Liefde dat ben JIJ ❤

2 betonblokken kunnen niet huilen Kunnen elkaar niet omarmen Kunnen niet boos zijn Niet verdrietig Geen emotie tonen Het is slechts uiterlijke schijn Want als je betonblokken aan het huilen krijgt Dan kunnen ze eindelijk beginnen met de verwerking van hun pijn Als je de liefde voor het beton aan de betonblokken kunt laten voelen Als je niet weg rent voor hun angst Als je beseft dat boosheid machteloosheid is Als je weet dat machteloosheid pure angst is En het recept daarvoor liefde is Liefde met haar begrip Haar aandacht Het luisterende oor Dan weet het betonblok dat jij er voor hem bent Dat je hem waardering geeft Dat hij zichzelf mag zijn Dat je hem begrijpt en accepteert zoals hij zelf is Dan kan het betonblok zichzelf helen Dan kan het betonblok veranderen in een mens Een mens die hij ooit was Een mens die er mag zijn Een mens van wie gehouden wordt En een mens die anderen kan liefhebben maar bovenal zichzelf lief heeft ! Ik wens iedereen veel liefde toe !

Een prachtig gedicht en zo herkenbaar. Onze dochter heeft ook een hechtingstoornis. Een super lieve meid waar aan je ook in eerste instantie niets merkt. Het is heel erg moeilijk om uit te leggen aan andere ook hulpverleners hoeveel problemen en ekstra uitdagingen zij heeft. Onze dochter ziet en helpt anderen maar zij kan zich zelf niet zien en helpen. Het gaat op dit moment goed met haar en ze wordt beter met het aanvoelen dat ze gestresst is en dan wat rusiger aan te doen. Ze groeit nog steeds. Sterkte en fijn dat je hechtingsproblemen op de kaart zet.

Een indrukwekkend gedicht en precies zoals mijn dochter zich voelt.Dit is precies wat ik nodig heb als ik het zoals nu even niet meer zie zitten.Ik weet waar ze mee worsteld maar het is zo ontzettend moeilijk om daar goed mee om te gaan omdat ze je telkens afstoot en dat maakt me zo verdrietig en machteloos.

Het raakt me diep, om dat het zo herkenbaar is. En tevens zo moeilijk om mee om te gaan. Ook wij hebben 3 pleegkids met dit masker op. We hebben echt Gods liefde en geduld nodig. Zonder Zijn kracht, zouden we dit nooit kunnen.

Wauw! Alsof ik mijn eigen denken,doen en gevoelens verwoord zijn.

Wow. Ik moet hier even over na denken. Dit gaat denk ik over mij. Ik moet huilen, dat ik 50 jaar moet worden om te ontdekken wat er mis is met me . :(

Het is herkenbaar en zo mooi verwoord. Het helpt mij weer te herinneren hoe angstig en eenzaam het is. Hoe er gehoopt word en dat iemand .....in godsnaam iemand moet het toch begrijpen?! De moeite wil/moet nemen om lief te hebben.....toch? Dit gedicht brengt mij beslist weer in herinnering en dichterbij ons pleegkind. Bedankt.

Prachtig geen woorden voor..ik heb twee zoons waarvan de oudste deze problematiek heeft en de jongste precies het tegenovergestelde is...

Als ik dit gedicht lees word ik erg verdrietig. Het is zoals ik me voel als kind met vroeg kinderlijk trauma. Keihard werk ik om ook een "normaal" leven te kunnen ben mogen leiden met iemand die van me houd. Ik vind het geweldig dat jij je zo inzet voor iedereen met hechtingsproblemen en dat je het meer in de bekendheid brengt en nog meer wil brengen. Zeer waardevol lijkt mij. In mijn werk in de jeugdzorg zie ik het ook zoveel.... Ik herken het vanwege mijn eigen stuk, maar voel ook vaak de onmacht, omdat ik weet hoeveel last deze kinderen kunnen gaan hebben en hoe hardnekkig je overlevingspatronen kunnen zijn...

Eindelijk Erkenning

Wat dit gedicht met mij doet? De tranen lopen over mijn wangen bij het lezen ervan. We zijn met mijn zoon al ruim 2 jaar bezig om eruit te krijgen wat er nou precies aan de hand is. De muren, het afwijzende gedrag, het zich afsluiten, 2 gezichten hebben... zijn het dan echt 'alleen maar' hechtingsproblemen?

Dag Esther, Ik ben enorm geraakt door wat jij schrijft. Zelf ben ik ook moeder van een dochter en zoon en worstel nog steeds met Eva, onze dochter van 15. Twee maanden geleden zijn mijn man en ik na 26 jaar uit elkaar gegaan, de zorgen werden te groot. Ik sta er nu alleen voor met Eva en weet soms niet meer wat ik moet doen om harmonie in mijn gezin te krijgen. Zelf heb ik de pedagogisch academie gedaan en mijn master special needs, maar ik voel mij zo machteloos in de opvoeding. Hoe zou je ons kunnen helpen? Lieve groet, Patrice

Het is alsof er een spiegel voor me gehouden wordt. Dit gedicht beschrijft exact hoe ik me voel en wat ik denk, ook al zou ik het nooit zo prachtig kunnen verwoorden. Al sinds ik mij kan heugen verschuil ik mezelf achter maskers. Altijd vrolijk met een lach op mijn gezicht, niemand weet hoe ik me werkelijk voel. Maar omdat ik inmiddels zoveel rollen heb gespeeld weet ik zelf niet meer wie ik ben. Deze angsten kan ik met niemand delen, want de angst om mijn 'ware ik' te onthullen is veel groter. De personen die te dichtbij komen, duw ik steeds verder weg, bang dat ik ze zal teleurstellen. Niemand die het begrijpt, niemand om me heen die blijft. Maar ondanks alles ben ik dankbaar om moeder te mogen zijn van een geweldige zoon! Zijn onvoorwaardelijke liefde geeft mij onwijs veel kracht! In zijn aanwezigheid vergeet ik de persoon die ik niet zou willen zijn! Helaas zijn z'n vader en ik niet meer bij elkaar, hij is ook een van 'mijn slachtoffers' die ik weggeduwd heb. Ik hoop dat ik mijn zoon kan meegeven dat het belangrijk is om van jezelf te houden, ongeacht wat anderen van je denken en dat het oké is om jezelf te zijn! Zolang hij gelukkig is, ervaar ik dat gevoel ook!

En dan zie ik mezelf bijna tegen de 40. Volwassen en moeder van twee geweldige kinderen. Wat een herkenning in dit gedicht. Ik lees grotendeels hoe ik ben opgegroeid. Ik kan wel hechten ondertussen maar met veel vallen en opstaan. HOOP doet leven is altijd al mijn levensmotto geweest. Het ontzettend graag willen hechten maar volop afgewezen te zijn al op zeer jonge leeftijd. Dit heeft ervoor gezorgd dat er snel maskers opgedaan zijn en dan ga je een dubbel leven leiden. Precies omschreven als het gedicht. Nu sinds de laatste paar jaren is er een nieuwe wereld open gegaan. Mensen die er onvoorwaardelijk er voor me zijn. En net als in het gedicht wijs ik hun liefde ombewust af. En o wat is dat eenzaam als je precies andersom wilt doen. En toch zijn juist zij die niet opgeven! En wel vaak genoeg herhalen dat ik er mag zijn en het waard ben en geliefd mag voelen. Heel langzaam gaat dit masker af! Symbolisch draag ik het nog vaker in mijn hand voor het geval dat. En toch is die hoop er dat het masker ook weggegooid mag worden. En dat kan alleen met loslaten, accepteren, geduld, liefde, warmte, liefde, liefde, liefde..... Nu pas na 10 jaar besefte ik ook hoe ik best een goede moeder ben. Wel geweten dat zij de liefde kregen die ze verdienen alleen wist ik niet goed hun onvoorwaardelijke liefde naar mij toe goed te ontvangen. Door veel te verbloemen hebben zij hier weinig van gemerkt. Zo diep zit het litteken dus van afwijzing. Maar ik kan wel hechten...want er is altijd HOOP!

Tranen in mijn ogen! Zo belangrijk dat een kind die éne volwassene(n) heeft die onvoorwaardelijk zorgen voor het vangnet ondanks alle afwijzende gedragingen.

Mooi verwoord, dit komt écht binnen! Mijn vriendin stuurde me dit bericht om me nogmaals duidelijk te maken hoe ze zich voelt. Ik was al niet van plan om me af te laten schrikken door haar vervelende ervaringen en de gedragingen die daar een gevolg van kunnen zijn. Ik heb haar lief en zal er onvoorwaardelijk voor haar zijn. Dit gedicht is een bevestiging dat we samen op de goede weg zijn. Dankjewel daarvoor!

Precies zoals ik me als kind voelde....

De tranen stromen over mijn wangen als ik dit gedicht lees. Op dit moment ligt er een meisje van 15 jaar boven in bed. Een deken over haar hoofd, ze weigert uit bed te komen voor de ambulant hulpverlening die elk moment voor de deur kan staan. Soms weet ik het niet meer. Dan grijp ik terug op dit gedicht en dan kan ik weer verder. Dank je wel voor je blog het helpt me. XxxLizzy

Dit gedicht legt zoo goed uit wat ik niet onder woorden kan brengen. Maar wat zo voelt.. en nu nog durf ik het bijna niet toe te geven..dat het zo in mij werkt

Vanmorgen op de radio al zoveel herkenning en tranen,inmiddels in mijn dochter bijna 30 en hoop dat ik haar nu kan gaan begrijpen ☺

Wou, uit mijn leven gegrepen. Ben al jaren in therapie, sinds 1 jaar psychotherapie, kind en jeugdtrauma , begin mee steeds meer te begrijpen en wat voor invloed het op mijn leven heeft gehad, absolut bizarre. Ben 50 getrouwd en twee jongens van 20 en 17, mijn ervaringen hebben een absolute stempel op mijn relatie gedrukt, was beina alles kwijt wat me dierbaar is, als eerste mezelf. Ben zelf af en toe wat gedichten op het papier aan het zetten voor mijn eigen verwerking, het komt gewoon af en toe in me op en is dan zo bevrijdend en mezelf begrijpend. Zo als: Een klap en slag boven op je lijf doet er pijn, maar in je ziel dat is nooit meer fijn-als je ziel en de geest is beschadigd, dan is het echt niet meer aardig. Moeders ik zal je zeggen wat er is aan de hand, wij hebben een heel"special"verstoorde band. Samen door een deur dat zal misschien nog lukken en meer?denk niet want ook ik heb mijn nukken. Wat ik als kind wel ééns dacht-wat zal er gebeuren als ik niet thuis kom van nacht!? Maar wat was thuis!? Thuis was een kussen en een deken en een bed om te slapen, meer was er niet als "apen gapen". Eten en drinken dat zat er ook nog in, ik was een beschadig kind als jij maar kreeg je zin. Dacht dit achter te kunnen laten toen ik 28 jaar geleden mijn man leerde kennen en van oostduitsland naar Nederland verhuisde, ik was de koning te rijk, maar de geschiedenis had me in gehaald, heb door een diep dal moeten gaan en ben het nog aan het verwerken....maar...ik ben weer gelukkig en tevreden met dat wat ik heb....mezelf, mijn drie mannen, lieve mensen om me heen, een prachtige vader, broer en halfzus. Mijn broer zij vorig jaar nog "wat jij te kort bent gekomen heb ik teveel gehad". Mijn broer heeft pas sinds 3/4 jaar weer contact met mijn vader, ik vindt dit zo ontzettend fijn

Heel herkenbaar heb zelf ook een hechtingsprobleem..

Las het gedicht voor het eerst tijdens de opname (in totaal 3 maanden) van mij en mijn jongste zoon op de intensieve gezinstraumabehandeling afgelopen zomer. Tijdens mijn diepste dal en grootste angst hem niet bij me te kunnen houden. Het raakte me diep (net als het boek slapende honden wakker maken!). Ik voelde zoveel pijn en verdriet voor mijn zoon en een boost voor nog meer vechtlust voor mijn zwaar beschadigde zoon! Nog meer er in vastbijten en weten dat ik hem nooit los zal laten. Mijn lieve zoons (waarvan in elk geval 2 hechtingsproblemen hebben, ik ban bang zelfs alle 3) ik laat jullie nooit los wat jullie ook doen en zeggen. Ik zal er altijd voor jullie zijn en voor jullie zorgen.

Ontzettend herkenbaar, de hele tekst! Zelf ben ik al jaren bezig met het herstellen van mijn verstoorde hechting. Na tien jaar therapie voel ik pas sinds een paar maanden echt liefde en dat voelt mooi/pijnlijk en alles tegelijk! Momenteel is het nog een aan en uit knop maar heb er vertrouwen in dat hij ooit helemaal aan kan staan!

Wat een mooi gedicht en wat ik zag was anders wat je schetste , ik zie namelijk een heel bewust kind die haar innerlijke waarheid kent maar zich niet begrepen voelt . Die onvoorwaardelijke liefde voelt naar dat niet krijgt . In haar ogen zie ik een afwachtende blik ... als een arendsoog . Wat word er van mij verwacht , vragend onzeker mooi kwetsbaar.... ik was op mijn hurken gaan zitten en had je gezegd , nou meisje wouw wat een mooie bloemen heb jij in je haar net zo mooi als jij .., je had niets gezegd zegt mijn gevoel ... je bent nog aan het ' screenen ' wat de omgeving van je verlangt . Je bent een gever en je wilt gezien worden maar dat doen ze niet of althans je maakt wel 100 tekeningen en verwacht de ultieme reactie maar de volwassenen pakken aan zeggen ' wat leuk ' en keuvelen verder met elkaar .... het enige wat je wil is gezien worden ... een glimlach een aai over je bol om eraan te wennen om gezien te worden . Je mag blij zijn zonder tegenstand je mag dansen zonder dat je moet stoppen omdat een volwassenen vind dat je teveel kabaal maakt ... waarom leren zoveel ouders je niet om van jezelf te houden !? Waarom hebben jouw ouders dat nagelaten !? Vergeef ze ... ze kunnen je niet geven wat ze zelf gemist hebben ????Nu jij je innerlijke kind voorzichtig helpt kun je ze vergeven en heb jezelf lief kijk eens hoe waardevol je bent ... als een zonnetje ... vergeet me nietje

Zeeeer herkenbaar

Goh dit raakt me zeg. Ik zit midden in het uitzoeken van wat er nou toch met mijn dochter aan de hand is. Als ik dit zo lees is het zo herkenbaar. Men denkt aan posttraumatische stress, maar als ik dit lees dan zou dit er ook mee te maken kunnen hebben. Wat een struggle is dit.

Slik, ineens na al die jaren lijkt daar ineens een antwoord te zijn op die eeuwige vraag. Jarenlange therapie. Jarenlange eetstoornis maar het gevoel dat er iets over het hoofd wordt gezien. Een klap in mijn gezicht, gebroken van binnen. Heb ik het al die tijd dan toch wel bij het juiste eind? Er klopt iets niet in mij. Er is meer, meer gebeurd in mijn leven, ondanks dat ik het niet (precies) meer weet. Maar ik weet het, ik voel het door heel mijn lijf. Zoekende naar antwoorden. En ik kan het niet, leven. Zoveel vragen, waarom? Heb ik het dan toch juist? Is er meer gebeurd dan ik me herinner. In ieder geval nu, nav dit gedicht. Herkenning en verdomme wat doet het pijn. Bedankt, bedsnkt voor het delen.

Wat prachtig verwoord en om te lezen hoe het voor die ander is, ik heb jarenlang een relatie gehad met een man met hechtingsproblemen, hij stootte mij steeds vaker van zich af . Nu ik dit lees krijg ik tranen in mijn ogen omdat hij totaal geen enkele band heeft met zijn ouders. Als baby maanden in de couveuse gelegen en op twee jarige leeftijd in een tehuis geplaatst. Zijn ouders hadden issues met drank en feesten. En hij werd aan zijn lot over gelaten. Hij ging zwerven over straat en werdt seksueel misbruikt jarenlang. En in zijn tienerjaren raakte hij verslaafd aan verdovende middelen. Nu ik dit zo schrijf vind ik het echt heel heftig dit zou geen enkel kind mee mogen maken. Onze relatie ligt steeds onder vuur omdat ik te dichtbij kom en hij mij weer afwijst wat mij weer heel veel pijn geeft vanuit mijn afwijzing uit mijn jeugd. Ik zou hem zo graag willen helpen maar ik weet echt niet meer hoe.

Heel herkenbaar, mijn moeder heeft nooit liefde mogen ontvangen van haar moeder, mijn oma had een narsistische persoonlijkheid. Ik voel de pijn en heb soms last van angst/paniek aanvallen kan dit komen omdat mijn moeder het onbewust aan mij heeft doorgegeven?

Wat raakt me dit...zo herkenbaar, eenzaamheid, onveiligheid, liefde en warmte zoekend, hunkerend naar...en nu als volwassenen van 52 komt alles boven...heb gelukkig hulp nadat ik vasgelopen ben in mijn werk en privé door altijd maar te vechten..wegduwen en doorgaan ...situatie als kind:. (mijn moeder ziek toen ik 3 was en gestorven toen ik 5 was, daarna als kind ben ik van hot naar haar geslingerd, bij 7 gezinnen, geplaatst en daarna kindertehuizen, ziek geworden, opnames, revalidatiecenta en ziekenhuizen. Nu herken ik mijn hunkering naar veiligheid, warmte, controle, enz..... herkennen erkennen en acepteren. Doorgaan.... komt goed Mooie blog Esther, ben dankbaar voor de herkenning en andere reacties

Hallo Esther, ik had een reactie achter gelaten op je gedicht Zou je mijn naam ( Adriana) weg willen halen? En anoniem ervan willen maken. Dankjewel alvast

Dank je wel voor je reactie. Dit gedicht raakt je recht in je hart telkens weer omdat het zo goed omschrijft waar onze kinderen dagelijks mee worstelen. Hechte groet, Esther

Zo mooi en verdrietig. Zo heel herkenbaar

Tranen over mijn wangen zo herkenbaar. Altijd bang goede vrienden te verliezen, altijd bang dat men erachter komt dat je niets waard bent. Altijd bang iets fout te doen, op eieren lopen, hopen dat men er niet doorheen prikt. En tegelijktijd hunkeren naar een knuffel, iemand die je de moeite waard vind en die er wel doorheen prikt. Die eeuwige angst, af en toe wint die het en zit ik in de put van eenzaamheid. Andere momenten gaat het beter, maar altijd onder de oppervlakte angst.

Janken! Nu lukt het ineens wel. Ik voel me net een wijf.

Ik ben zelf zo'n kind mens. De problemen waar ik mijn hele leven al mee deal zijn heftig en zwaar. Inmiddels heeft iedereen mij en ik hun verlaten dus nog meer bevestigingen van. Ik zoek nu naar iets om zowel mijn brein als ikzelf kan helen. Heb de weg nog niet gevonden. Een gebroken kind maakt je een gebroken mens. Echter hoe heel je deze? 30 ggz heeft niets opgeleverd of niet wat ik hoopte. Nog steeds snel getriggert terugvallen en ga maar zo door. Altijd een gespannen lijf. En altijd vrolijk naar buiten toe. Je totaal afsluiten als het niet meer lukt. Heb je tips en of ideeën hoe ik dit kan oplossen? Want heb al heel veel gedaan. Toch lukt het me nog steeds niet genoeg om een volwaardig mens te zijn te voelen en te ervaren. Ben nu bijna 53 en wil leven en een leven hebben. Ik zit vast in een volwassen lijf met een emotioneel kind in mijn hoofd. Vreselijk.

Dat meisje, dat zit nog steeds in mij. Ik ben nu 38 jaar. Mijn hele leven, gepest en getraumatiseerd. En toch houdt ik andere op afstand. Gewoon bang, om te hechten. Nog banger om gedumpt te worden. Terwijl ik zo mijn best deed. Ik ben vast telkens de verkeerde mensen tegengekomen. Liefs van een eenzaam verdrietig pony meisje. Ik houdt het meest van mijn pony.

herkenbaar, want dit is mijn partner. Na heel veel gedoe zijn we eindelijk bij een goede therapeut die in no time zag dat hij ernstig lijdt onder hechtingsproblematiek. Ook ik als partner lijd daaronder, want keer op keer wordt mijn uitgestoken hand weggeslagen, word ik afgewezen. is er voor mij geen plek. Ook isoleert hij mij van anderen. Hoe lang houd ik dit nog vol. Alles staat of valt met de stappen die met de therapeut gezet kunnen worden, terwijl op dit moment nog veel rondom ons wordt afgebroken door zijn blik op de wereld. Kan hij dit wel aan? Hij is 67 en nu pas geconfronteerd met de oude pijnen...

Herkenbaar mijn ouders denken dat ik dit ben opgelopen met mijn geboorte want ik ben te vroeg geboren.