Wil jij weten hoe het voelt om onveilig gehecht te zijn?

Ik kreeg gisteren een vraag tijdens mijn wekelijkse Friday Facebook Live sessie die mij niet los liet.

'Hoe leg ik nu aan anderen uit wat mijn kind heeft?'

Nu heb ik tijdens mijn Q&A sessies op bijna alle vragen wel een zinnig antwoord. Maar op deze vraag moet ik het antwoord altijd een beetje schuldig blijven. Hechtingsproblematiek is niet uit te leggen in een paar woorden. Daar is meer voor nodig.

Vanochtend werd ik wakker en dacht ik opeens aan dit gedicht. Het gedicht legt eigenlijk feilloos uit hoe onze kinderen de wereld en zichzelf ervaren. Het legt niet de diagnose zelf uit maar wel hoe het voor onze kinderen is om er dagelijks mee te struggelen.

Dusssss, ben jij een ouder en worstel jij ook met de vraag: Hoe leg ik nu aan anderen uit wat mijn kind heeft en hoe het voor ons is? Verwijs anderen dan naar dit blog en gedicht. Willen ze na het lezen van het gedicht nòg meer weten? Dan kunnen ze gelijk het gratis e-book downloaden om jouw kind en gezin nog beter te begrijpen en mogelijk helpen. Twee vliegen in 1 klap zou ik zeggen!

Wil jij weten hoe het voelt om onveilig gehecht te zijn?

Laat mij je niet voor de gek houden met mijn gezicht.

Want ik draag een masker.

Een masker, dat ik niet durf af te zetten.

‘Doen alsof’ is mijn tweede natuur.

Maar laat mij je alsjeblieft niet voor de gek houden.

Ik geef de indruk dat ik zelfverzekerd ben.

Dat alles zonnig is, zowel binnen als van buiten.

Dat ik niemand nodig heb.

Maar alsjeblieft geloof mij niet!

Aan mijn uiterlijk zie je niets.

Maar daaronder voel ik verwarring en angst.

Ik voel eenzaamheid en pijn.

Maar dat verberg ik, want ik wil niet dat iemand dit ziet

Mijn zwakte veroorzaakt paniek in mij.

Ik ben bang dat ze mijn angst en pijn kunnen zien.

En daarom draag ik mijn masker.

Ik heb hulp nodig van mensen zoals jij.

Mensen die genoeg van mij houden om te blijven helpen.

Hulp en zorg is wat ik nodig heb.

Maar dat vertel ik je niet.

Want dat durf ik niet.

Ik ben bang dat je mij dan minder waard zult vinden.

Ik ben zo bang dat ik niets ben, dat ik slecht ben.

En dat jij dat dan zal zien en mij gaat afwijzen.

Net als toen.

Dus ik speel mijn spel, mijn wanhopige spel.

Ik hou niet van verstoppen of van oppervlakkigheid.

Ik wil ook liever gewoon lief zijn

Maar daar moet jij mij bij helpen.

Ik kan dit niet alleen.

Jij moet een hand naar mij uitsteken, ook al lijkt dit het laatste wat ik wil.

Jij alleen kunt mijn leegte en mijn pijn wegnemen.

Je helpt me elke keer als je liefdevol naar mij bent.

Jij bent de enige die de muren om mij heen kan afbreken.

De muren waarachter ik angstig woon.

Jij bent de enige die mijn masker kan afnemen.

Mij kan redden uit de schaduwwereld van onzekerheid en angst.

Ik zal niet gemakkelijk voor je zijn.

Een lang gevoel van waardeloosheid bouwt dikke muren.

Hoe dichterbij je komt, hoe meer ik je zal afwijzen.

Ik weet het.

Het is niet logisch, ik snap er zelf nog het minste van.

Ik vecht tegen het gene waar ik zo naar verlang.

Gelukkig zijn liefde en geduld sterker dan de hoogste muren.

Want achter die muren ligt mijn hoop

Alsjeblieft breek deze muren af met jouw kracht, geduld en onvoorwaardelijke liefde.

Want het kind in mij is beschadigd en erg alleen.

Heb mij lief.

Ook als ik niet lief kan zijn.

Heb mij lief.

Ook als ik je alleen maar afwijs.

Laat mij niet alleen.

Ook niet als anderen jou laten vallen om wie jij bent voor mij.

Laat het kind in mij niet verdrinken in deze eenzaamheid, verdriet en angst.

Help mij deze muren af te breken, zodat wij elkaar mogen ontmoeten in rust en vertrouwen.

In eenheid en liefde.

Gewoon zoals het zou moeten zijn.

Zonder als die angst en die pijn.

Eens heb ik geleerd dat liefde alleen maar pijn kan zijn.

Leer mij alsjeblieft dat liefde fijn mag zijn.

Mama, help mij!

En voor alle anderen, help mijn mama!