Laat een reactie achter
53 comments
anita says
Dit is een vreselijk mooi gedicht ik begrijp ineens waarom mijn stiefdochter zo reageert soms heel agressief.
Ik wil dit gedicht delen op mij tijdlijn en uitprinten.
Hoe doe ik dat.
De rillingen lopen over mijn lijf.
Reply
Esther Groenewegen says
Hoi Anita,
Dank je wel voor je reactie!
Ik weet niet hoe je dit gedicht vanuit mijn website kunt delen maar wat je wel kunt doen is naar mijn pagina op Facebook gaan. De naam van de pagina is Als Hechten niet van zelf gaat, je moet dan even naar beneden scrollen en dan zal je dit gedicht vinden. Vanuit deze post is het heel makkelijk delen.
Succes met delen!
Hechte groet,
Esther
Nicole says
Vanaf 2011 heeft mijn zoon van nu net 11 de diagnose PDD-NOS. Ondanks dat er zeker overeenkomsten zijn had ik al een hele poos het gevoel dat er “meer” aan de hand is. Ook maakte ik mij zorgen over hetgene hij heeft meegemaakt in de periode dat ik nog samen was met zijn biologische vader, die erg onvoorspelbaar, manipulerend en onrechtvaardig was… Vandaag heb ik dan ook te horen gekregen van Accare dat de diagnose PDD-NOS onjuist gesteld is en hij een reactieve hechtingsstoornis heeft, met daarbij PTSS en een gegeneraliseerde angststoornis. Hierdoor kwam ik op deze dite terecht, bij het lezen van dit gedicht biggelden de tranen over mijn wangen…. ja, hij is op het moment echt vaak onhandelbaar; agressief, manipulatief en accepteert geen gezag, maar soms ook zo lief en aanhankelijk, zo’n groot contrast! Eindelijk begin ik het te snappen en wat doet dat pijn! We hebben een lange weg te gaan… maar het begin is er erkenning en herkenning van de problematiek. Ik laat hem niet los en zou nog harder vechten zodat hij hopelijk uiteindelijk rust in zijn hoofd mag ervaren zonder afwijzing en zonder pijn. Ik hou van mijn mannetje, altijd gedaan♡
Reply
Beja Weitkamp says
Ik ben een oma van een pleegkind met hechtingsproblemen die woont bij onze dochter en schoonzoon.
Zo herkenbaar! Dit gedicht stimuleert om hem nog meer lief te hebben en geduld te tonen. Blij ook met het e-boek over hechtingsstoornis. Dank!
Esther Groenewegen says
Hoi Beja,
Dank je wel voor jouw reactie op het gedicht.
Wat fijn dat je door dit gedicht nog meer geduld en liefde voor je klein-pleegkind kunt voelen!
Hechte groet,
Esther
Suzanne says
Een prachtig gedicht! Zo mooi verwoord en zo herkenbaar dat de tranen mij over de wangen rolden…
Mijn dochter (net 9 jr.) wordt thans onderzocht op hechtingsproblematiek. Ik herken het bij mijzelf en heb het vermoeden dat ook mijn moeder ermee moet dealen… Een soort vicieuze cirkel; ik kan er niet altijd voor mijn dochter zijn (ik herken die momenten, dat scheelt al heel veel en doe alles wat ik kan om er wel voor haar te zijn), mijn moeder was er niet altijd voor mij (vele discussies met haar gehad: ‘Mam, je was er niet voor mij.”Jawel, ik was elke middag thuis voor je!’ 🙁 ) en ik heb het vermoeden, na alle verhalen, dat ook mijn oma er niet altijd voor mijn moeder was. Ik noemde mijn moeders kant ook altijd (als kind al) de koude kant en mijn vaders kant de warme kant. Helaas is mijn vader overleden en probeer ik het contact met mijn moeder zo goed en zo kwaad als het gaat voor de kinderen te behouden. Ik heb me er bij neer moeten leggen dat zij mijn honger naar liefde van haar nooit zal kunnen stillen.
Esther Groenewegen says
Dank je wel voor het delen van jouw verhaal.
Het is inderdaad vaak het geval dat een verstoorde hechting van moeder tot moeder wordt doorgegeven. Ook ik heb jarenlang zo verlangd naar erkenning en herkenning en de liefde van mijn moeder. Ik ben nu 46 jaar oud en weet dat dit niet meer zal komen. Maar het verlangen in mij blijft. Gelukkig heb ik wel een vader die veel daarvan goed maakt en mij het gevoel geeft dat ik de liefste, de leukste en de beste dochter ben die hij zich kan wensen. Maar dit maakt het verlangen van mijn erkenning wat ik zo graag van mijn moeder zou willen niet goed. Maar het is wel een hele fijne pleister op de zere wond van verlangen.
Vivianne Lemmens says
wauw, met de tranen in mijn ogen en biggelend over mijn wangen lees ik dit stuk!!
Wat een herkenning
Esther Groenewegen says
Hoi Vivianne,
Het gedicht is mooi hè?
Ik herken er zelf helaas ook veel uit.
Hechte groet,
Esther
Gerdine
says
Ik hield het niet droog! Wat een timing om dit tegen te komen op het moment dat ik bezig ben te scheiden van mijn partner met een reactieve hechtingsstoornis. Ik kan en wil hem niet loslaten, maar hij maakt het mij wel heel erg moeilijk. De papieren zijn de deur nog niet uit, misschien nog op tijd om toch een intensieve behandeling te gaan starten.
Reply
Esther Groenewegen says
Hoi Gerdine,
Wat vreselijk om te lezen dat jullie uit elkaar gaan. Weet je zeker dat je de juiste hulp hebt gehad? Weet jij van Systeem-therapie? Mijn man en ik krijgen op dit moment hulp vanuit deze therapie vorm. Voor het eerst begin ik nu te snappen hoe onze systemen in elkaar zitten. Het helpt mij om dingen in het juiste perspectief te zien. Heb je het gedicht ook aan je man laten lezen? En wat vond hij van het gedicht? Ik ben heel benieuwd!
Heel veel sterkte Gerdine!
Hechte groet,
Esther
Gerdine
says
Hoi Esther,
Ja mijn man was ook geschokt en heeft het gedicht gekopieerd ook om aan anderen te laten lezen hoe hij zich voelt. Momenteel zie ik het echt niet zitten om met hem verder te gaan. Hij woont nu niet thuis. Ik moet hem loslaten, maar dat kan ik niet zo goed. We kennen elkaar al 25 jaar. Ik ben nu eigenlijk behoorlijk overspannen. En eigenlijk wil ik er gewoon voor hem zijn, maar dat ging de laatste jaren ook echt ten koste van de kinderen. Dat wil ik eerst recht zetten, maar ik merk dat dat nu niet echt werkt. Ik moet eerst zelf heel veel uitrusten. Gelukkig heb ik mijn werk, waar ik mezelf kan zijn.
Systeemtherapie ken ik wel, maar we zijn met elkaar zo verschrikkelijk beschadigd en er is al zoveel hulp geweest dat niemand, behalve ik dan, in het gezin nog hulp wil. Ik wil echt alles doen om een sterk gezin te worden, dat heb ik de achterliggende jaren ook steeds voor ogen gehad.
Esther Groenewegen says
Hoi Gerdine,
Dank je wel voor het delen van jou verhaal. Mijn hart gaat uit naar jullie gezin. Ik herken je moeheid zo, als je al zoveel jaren zo aan het strijden bent wordt je zo moe. Het is belangrijk dat je eerst goed voor jezelf zorgt. Dan zorg je namelijk ook goed voor de moeder van je kinderen, die hebben er natuurlijk niets aan als jij zo overspannen bent. Goed dat je eerst voor je kinderen kiest. Die hebben natuurijk niet voor deze situatie gekozen. Ik wens jou en je gezin heel veel sterkte en ik hoop dat je in onze community op FB steun en warmte zult vinden om je zo nu en dan te steunen in deze moeilijke periode.
Hechte groet en dikke knuffel,
Esther
moniek bos says
Ik wilde even laten weten dat ik het een prachtig gedicht vindt waarbij ik zo veel herkenning zie tov mijn dochtertje van 7 .
Sinds deze week heb ik je site gevonden en ik kan in een woord beschrijven wat ik ervan vindt. Herkenning. Eindelijk We hebben de laatste 2 en een half jaar een hele moeilijke tijd gehad, en de komende jaren zullen we nog flink moeten investeren, maar door zo n website en de herkenning heb je het gevoel dat je niet helemaal alleen met deze moeilijke dingen te maken hebt.
Moniek bos
Reply
Esther Groenewegen says
Hoi Moniek,
Wat is het een mooi gedicht hè?
Wat fijn dat je [h]erkenning vindt op mijn website. Als je het fijn vindt kun jij je ook aansluiten bij onze community op FB. Als jij mij een vriendschapsverzoek stuurt dan kan ik je toevoegen aan onze groep. Het is een besloten FB groep van ouders van kinderen met hechtingsproblemen. Het is inmiddels al een aardige groep geworden waar je herkenning, steun en info kunt vinden en ook een plek om gewoon zo nu en dan eens heerlijk stoom afgeblazen. Ik kijk er naar uit om je daar te mogen ontmoeten!
Hechte groet,
Esther
annemarie says
Beste Esther.
Wat een supermooi gedicht!
hoe kan ik deelnemen aan de besloten groep?
Groet Annemarie Nauta
Reply
Esther Groenewegen says
Hoi Annemarie,
Dank je wel voor je reactie op het gedicht.
Als je mij een vriendschapsverzoek stuurt kan ik je toevoegen aan onze besloten FB groep. Of als je direct naar de besloten FB groep gaat kun je een toelating verzoeken. Naam van de groep:Als hechten niet vanzelf gaat. Even voor de duidelijkheid. Er is een openbare pagina en een besloten FB groep.
Ik kijk er naar uit om je daar te mogen ontmoeten.
Hechte groet,
Esther
Esther Groenewegen says
Hoi Manon,
Het gedicht is mooi hè?
Ik heb het gedicht gisteravond aan mijn kinderen voor gelezen. Ik heb 1 zoon van 11, veilig gehecht, en een dochter van 15, onveilig gehecht. Toen ik klaar was met voorlezen vroeg ik eerst aan mijn zoon hoe hij het vond. Hij zei: Nou mama ik begrijp het niet hoor die eenzaamheid. Je hebt toch altijd je vader en je moeder. Hij sloeg eigenlijk de spijker op zijn kop want zo voelt dat voor een veilig gehecht kind. Daarna vroeg ik het aan mijn dochter. Zij had een blik in haar ogen die ik niet vaak zie. Een soort opluchting en verwarring. Ik vroeg aan haar is dit zoals jij je vaak voelt? Ze stamelde een zachte ‘ja’.
Esther Groenewegen says
Hoi Ingrid,
Ik heb wel in de afgelopen jaren geleerd dat je eerst goed voor jezelf moet zorgen. Als je het zelf niet meer aankan is het misschien een goed idee om je zoon in het weekend naar een pleeggezin te doen. Misschien voelt het alsof je dan faalt maar dit is niet zo. Het kan de oplossing zijn voor jullie om in de weekenden op te laden voor de rest van de week.
Wij hebben altijd het geluk gehad door onze dochter in het weekend bij opa en oma te laten logeren. Dit heeft echt ons huwelijk gered. Doordat wij in het weekend tijd voor elkaar en onze zoon hadden konden wij weer oplaten voor de rest van de week. De door de weekse dagen worden in beslag genomen door mijn dochter qua tijd, energie en inspanning.
Ik wens jou heel veel sterkte!
Hechte groet,
Esther
Bart Lybaert says
Prachtig gedicht , bij mij heeft die schreeuw om hulp echter niet gebaat . Mijn moeder was ( is ) er enkel voor zichzelf , en mijn vader werd niet betrokken bij de opvoeding. Na 53 jaar en ,eindelijk ,gepaste therapie weet ik dit . Het ligt ook aan haar jeugd , maar daardoor ben ik niet geholpen . ” Angstig ambivalente hechting in combinatie met destructieve parentificatie ” is de diagnose die ik heb gekregen . Termen waar ik vier maanden geleden nog niet over gehoord had , waar ik nu specialist in word . Het kunnen benoemen wat mijn probleem is doet deugd . De boosheid is al verminderd , het verdriet nog niet echt . Schuldgevoelens zijn er ook , omdat ik lang gevlucht heb in allerlei, terwijl ik vader ben van twee dochters . Mijn therapie bestaat uit gesprekken met de therapeute om de veertien dagen , iedere dag veertig minuten wandelen ( aarden ) , en tweemaal daags 15 maal de middenrifademhaling doen . Het vluchten is gestopt , nu de heropbouw ….
Reply
Esther Groenewegen says
Hoi Bart,
Dank je wel voor het delen van jouw verhaal.
Als je het prettig vindt kun jij je aansluiten bij onze community op Facebook. Daar kun je andere mensen ontmoeten die met de zelfde dingen struggelen zoals jij en ik. Onze community is een hele fijne vertrouwde groep waar veel steun en informatie te vinden is. Ik kijk er naar uit om je daar te mogen ontmoeten!
Je bent goed bezig Bart!
Goed dat je nu actie aan het ondernemen bent om er beter uit te komen, het is nooit te laat omdat te doen!
Hechte groet,
Esther
Louisa says
Wow wat mooi verwoord en zo herkenbaar,
Geeft precies weer wat het is en hoe je je voordoet naar anderen.
Esther Groenewegen says
Hoi Louisa,
Dank je wel voor je reactie!
Het is zeker herkenbaar!
Hechte groet,
Esther
Monique
says
Dag Esther,
Inderdaad lieflijke , maar pijnlijke woorden. Zelf pas op mn 53ste ontdekt door literatuur dat er een angstige hechtingsstoornis aanwezig was. Moeder psychiatrische patiënte overleed bij 3 md. Van moederhuis naar instelling. Vader onbekwaam. We zouden een inzicht, opleiding moeten volgen met bekwaamheidsstage alvorens kinderen op de wereld te zetten. Is toch niet mogelijk dat een kind dat je zou moeten lefhebben, bij aanvang reeds kwetst. We zouden hiervoor beschermend moeten zijn ten opzichte van potentiële ouders.
Ben ongehuwde moeder en mn zoon van 38 (en kleindochter) wil geen kontakt meer. Zal wellicht aan mij liggen. Dat verdriet heb je er dan nog bij, bovenop het konstante gemis van een vertrouwd persoon gehad te hebben. Je wordt ook dikwijls verstoten door je houding.
De kennis van hechting moet nog meer aangebracht worden.
Monique.
Sophie says
Dit gedicht raakt een onuitsprekelijk diep verdriet. Ik zou zo graag willen weten hoe het voelt om Wel veilig gehecht te zijn….
Reply
Esther Groenewegen says
Hoi Sophie,
Dank je wel voor je reactie op mijn blog.
Ik zou het ook graag willen weten.
Ik kan wel dit met je delen:
Toen ik dit gedicht weer op mijn website vond en opnieuw ging delen heb ik het voor gelezen aan mijn kinderen. Ik heb een dochter van 15 met hechtingsproblemen en een veilig gehechte zoon van 11 jaar.
Nadat ik klaar was met het voorlezen van dit gedicht vroeg ik eerst aan mijn dochter wat zij er van vond. Ze keek mij aan met verstarde blik alsof er eindelijk eens woorden waren voor haar interne chaos die zij al zo veel jaren ervaarde. Vervolgens vroeg ik aan mijn zoon wat hij er van vond. Die had een verwarde blik in zijn ogen en zei: Nou mam, ik snap het niet helemaal hoor. Hoe kun je nou eenzaam zijn? Je hebt toch je vader en je moeder?
Voor mij was dit zo mooi om te ervaren en te gelijkertijd verdrietig. Zo zit het dus. Als je veilig gehecht bent snap je niet hoe het is om onveilig gehecht en zijn en anders om zal het ook moeilijk zijn om dit voor te stellen.
Hechte groet,
Esther
Monique wolf says
Een prachtig gedicht. Maar ook zo pijnlijk! Onze pleegzoon heeft zulk moeilijk gedrag dat mijn man het niet meer aan kan! Ik zal hem ook los moeten laten. Maar hoe!! Ik wil dit kind niet nog meer beschadigen.
Reply
Esther Groenewegen says
Hoi Monique,
Dank je wel voor je reactie.
Wat een duivels dilemma waar je inzit. Ik wens je kracht, steun en liefde in alle moeilijke stappen en beslissingen die jij moet gaan nemen. Mijn huwelijk heeft het ook zwaar te verduren gehad. We hebben met maar op het nippertje gehaald. Maar dit heeft jaren geduurd.
Als je het fijn vindt kun je bij onze community komen op FB. Een besloten FB groep voor ouders van kinderen met hechtingsproblemen. Misschien is het fijn voor je om daar steun te vinden of om daar eens even goed je hart te kunnen luchten bij mensen die je echt snappen.
Als je naar deze groep gaat en een lidmaatschapsverzoek doet kan ik je toevoegen aan onze groep.
Ik kijk er naar uit om je daar te mogen ontmoeten.
Hechte groet,
Esther
Carla says
Heftig, dit gedicht. Het slaat op mijzelf, na vijfentwintig jaar therapie en in de psychiatrie te hebben rondgewandeld en gezocht, ontdekte ik afgelopen voorjaar, plots dat ik het enorme hechtingsstoornis heb. Wat een herkenning, eindelijk mezelf een plekje kunnen geven.
Maar makkelijk wordt het nog steeds niet, 2 jongens met autisme ( 13 en 14 jaar). Ik heb altijd veel twijfels gehad over de diagnose, altijd gedacht dat het kwam door die heftige tijd toen ik zwanger van hen was en de periode daarna. Ik zie nu ook dat er veel overeenkomsten zijn met hechtingsproblematiek, ik ben bang dat ook zij dit allebei hebben. Maar eerst ga ik weer zelf in therapie om ruimte te creeren, ik hoop dat er nog iets / iemand op ons pad komt, om uit te zoeken het hechtingsproblematiek of autisme is en een therapie om hen daarbij te helpen.
Esther Groenewegen says
Hoi Carla,
Dank je wel voor je reactie op mijn blog.
Wauw, dat je er 25 jaar over moest doen om te weten te komen dat je onveilig gehecht bent. Door verhalen zoals die van jou weet ik waarom ik het mijn missie heb gemaakt om hechtingsproblemen net zo bekend te maken als ADHD en Autisme. Alleen de herkenning en erkenning werkt al heelend.
Ik heb ook jarenlang met mijzelf gestruggled. Dacht soms dat ik echt een beetje gek was. Eigenlijk ben ik door de zoektocht van mijn dochter erachter gekomen dat veel van mijn gevoelens, gedachten voorkomen uit een onveilige hechting. Daar moest ik ook 44 jaar voor worden. Nu ik weet dat ik niet veilig gehecht ben, ben ik natuurlijk nog steeds dezelfde persoon met dezelfde uitdagingen maar nu heb ik een kapstok om het aan op te hangen. Ik kan nu tegen mijzelf zeggen; Dit is weer typisch zo’n hechtings-gevalletje. Ik ben niet gek.
Wat goed dat jij hulp hebt gezocht en dit nu weer gaat doen. Een geweldig cadeau voor je kinderen. Er zijn genoeg ouders die niet aan zichzelf willen of kunnen werken, jij doet dat wel. Wees daarom ook soms een beetje trots op jezelf!! Er is namelijk moed voor nodig om aan jezelf te gaan werken.
Hechte groet,
Esther
Rebecca says
Hoi Esther;
Wat fijn om je verhaal te lezen. Ik ben ook benieuwd hoe jij ermee omgaat. Ik heb twee jaar geleden ontdekt, dat ik onveilig gehecht ben. Nu 35 jaar oud, moeder van een mooie dochter. Na wat verhalen gelezen te hebben, me zorgen gemaakt te hebben of ik wel een goede moeder ben, of het wel verstandig is om met mijn werk als pedagoog door te gaan en nu nog zoekende hoe ik me leven nu verder moet inrichten wat goed is voor mijn dochter en voor mezelf. Je blijft wel dezelfde en je weet hoe problemen zijn ontstaan en waar het vandaan komt, maar hoe los je het op of verbeter je bijvoorbeeld de relaties
groetjes Rebecca
Esther Groenewegen says
Hoi Rebecca,
Dank je wel voor je reactie op mijn blog.
Ik herken mijzelf in jouw verhaal, ik vraag mijzelf ook zo vaak af of ik wel een goede moeder ben.
Ik denk alleen al omdat jij je dit af vraagt dat jij juist WEL een goede moeder bent.
Er zijn namelijk ook heel veel ouders die zichzelf deze vraag nooit stellen.
Misschien heb jij onbewust wel gekozen om pedagoog te worden zodat jij andere mensen kunt helpen en daarbij ook inzichten krijgt voor jezelf.
Voor mij is de zoektocht voor mijn dochter net zo belangrijk geweest voor haar als voor mijzelf.
Door de zoektocht naar oplossingen voor mijn dochter ben ik mijzelf ook veel beter gaan begrijpen.
Wie weet dat jouw werk als pedagoog dat ook voor jou kan betekenen?
Wat voor mij heel bijzonder is geweest in de afgelopen periode zijn de ‘ontmoetingen’ op onze besloten Facebook groep Als Hechten niet vanzelf gaat.
Deze community is inmiddels uitgebreid met ook volwassenen met hechtingproblemen. Doordat zij zo moedig zijn om hun verhaal te delen kom ik erachter dat er meerdere mensen zijn die zich soms voelen zoals ik.
Ik raad je aan om lid te worden van deze community op FB.
Dank je wel voor het delen van jou verhaal Rebecca!
Hechte groet,
Esther
Rosa says
Mijn moeder het gedicht laten lezen om haar duidelijk te maken wat mijn zoon van 15 werkelijk voelt.
Ze was emotioneel en verteld dat ze mij er zo in herkende……….slik……. tja het doet pijn als iemand de pijn achter je masker kan zien.
Reply
Esther Groenewegen says
Hoi Rosa,
Dank je wel voor je reactie!
Het doet pijn maar het is ook mooi en kwetsbaar tegelijk om je ware gezicht te laten zien.
Mensen die ècht van je houden, houden van je precies zoals je bent….
Kim says
Beste Esther,
Ik ben op jouw website terecht gekomen doordat ik er onlangs achter ben gekomen dat ik wellicht niet helemaal goed gehecht ben als gevolg van depressies van mijn moeder die zijn begonnen toen ik net geboren was en in mijn jeugd regelmatig terugkwamen. Voor mij is het vooral het altijd maar denken niet goed genoeg te zijn wat een beetje de overhand heeft. En daardoor niet altijd voor mezelf op kom. Om doodmoe van te worden. Nu ik dit weet, kan ik dat wel denken, maar ik zou het zo graag ook voelen. Ik zou hier graag eens met iemand over willen praten, maar weet niet of er therapeuten zijn die hier volwassenen mee kunnen helpen.
Het gedicht raakt mij ontzettend! Dank daarvoor!
Reply
Esther Groenewegen says
Hoi Kim,
Dank je wel voor het delen van jouw verhaal.
Voor mij zeker heel herkenbaar!
Ik weet niet of er therapeuten zijn die volwassen kunnen helpen met HP.
Het is al moeilijk om therapeuten te vinden voor kinderen met HP.
Wat je wel kunt doen is mij een lidmaatschapsverzoek sturen op FB voor de besloten FB groep Als Hechten niet vanzelf gaat.
En daar je vraag stellen. Ikzelf heb heel veel hulp en baat gehad bij mijn traject wat ik samen met mijn dochter heb gelopen.
De therapeut die mij toen super heeft geholpen heet Mirjam van der Maarel. Ze zit in Honselersdijk. Bij haar heb ik toen een traject van twee jaar gelopen waarin veel dingen voor mijzelf duidelijk zijn geworden. Maar het stukje verstoorde hechting helen op volwassen leeftijd is volgens mij wel een stuk moeilijker.
Ik wens je heel veel sterkte en kijk er naar uit om je in onze community te ontmoeten!
Hechte groet,
Esther
Esther Groenewegen says
Hoi Kim,
Dank je wel voor je reactie en het delen van jouw openhartige verhaal. Wat je schrijft is ook heel herkenbaar voor mij, helaas…
Waar je terecht zou kunnen voor hulp bij hechtingsproblemen voor volwassenen weet ik niet, daar kan ik je niet bij helpen.
Zelf heb ik wel een geweldige therapeut maar zij is niet echt een therapeut voor volwassene met HP. Haar naam is Mirjam van der Maarel en ze zit in Honselersdijk, dat ligt dicht bij Maasdijk.
Hechte groet,
Esther
Margreet Overdijk says
Wat een mooi gedicht. Zo herkenbaar bij mijn dochter. Zij leert heel langzaam haar masker te laten zakken. Waar zij voorheen totaal geen emoties liet zien, zie ik langzaam maar zeker steeds meer emotie en uitdrukkingen. Ik ben ontzettend trots op haar. Ze heeft veel moeten doorstaan. Ze is heel dapper. Groetjes Margreet
Reply
Esther Groenewegen says
Hoi Margreet,
Dank je wel voor je reactie!
Wat fijn om te lezen dat jouw dochter langzaam stapjes durft te nemen.
Ik ken het gevoel trots te zijn op die kleine stapjes waar andere ouders niet over nadenken omdat dit voor veilige kinderen als een vanzelfsprekendheid wordt gezien.
Onze kinderen zijn zo dapper, zo sterkt en zo geweldig!
Lieve groet,
Esther
Ida says
Met tranen die over m’n wangen rollen dit gedicht gelezen. Gisteravond nog, zag ik wat trauma en verstoorde hechting met een kind doet. Het gedicht verwoordt zo goed wat ik denk dat mijn zoon dwars zit. Maar oooooo, wat is het moeilijk hem te bereiken/helpen/blijven zien en horen als hij boos is. Benoemen van zijn angst is uit den boze, benoemen van wat ik denk dat er onderliggend is, is olie op het vuur. Kan ik dit, wíl ik dit?
Geraakt als ik ben door het gedicht, besef ik dat ik moet. Voor dit kind, maar ook voor z’n zus. Beiden zijn vooral gebaat bij een stabiele, liefdevolle, traumasensitieve benadering.
Hoe lastig en zwaar ik het soms ook vind….
Esther Groenewegen says
Dank je wel voor je reactie en het delen van jouw woorden.
Ik weet als ouder van een kind met HP dat de weg niet makkelijk is.
Het is zwaar en soms gewoon even te veel maar we moeten door… voor onze kinderen.
Dit gedicht laat zien welke strijd onze kinderen elke dag weer aangaan…..
Hechte groet,
Esther
Lotte says
Mooi, heel mooi verwoord. Ik ben 60, al kan ik me dat niet voorstellen en loop nog steeds met een rauwe wond die zich in allerlei vermommingen heeft laten zien. gedurende mijn leven.
De pijn nu open en bloot, maar te laat vrees ik..
Esther Groenewegen says
Dank je wel voor je reactie.
Dit is dus een van de redenen dat ik met mijn missie heb gemaakt om hechtingsproblemen net zo bekend te maken als Autisme en ADHD.
Hopelijk gaat vroegkinderlijk trauma en het achterhalen van dit trauma een standaard procedure worden als onderdeel van de reguliere gezondheidszorg. Maar ik denk dat er dan nog heel veel werkt verzet moet worden.
Ik wens je heel veel sterkte!
Hechte groet,
Esther
Eveline says
Hé Lotte, het is nooit te laat !
Kom op, ik ben 4 jaar ouder dan jij.
Nu ik iets meer weet over mijzelf, mijn angst en wantrouwen, wil ik ervoor gaan.
Jij bent deze moeite ook waard.
Er bestaan wel goede hulp verleners.
Laat je informeren en ben zelf vooral eerlijk, adviseer ik je met klem.
Licht en kracht toegewenst !
Lieve groetjes, Eveline
Reply
Esther says
Beste Eveline,
Dank je wel voor je bemoedigende woorden voor Lotte, het is inderdaad nooit te laat.
Er is altijd hoop ook als je al volwassen bent. Ik bestudeer verschillende trauma experts van over de hele wereld.
Zij hebben allemaal dezelfde conclusie. Een getraumatiseerd brein is altijd te helen, doe je dit zo jong mogelijk is er veel kans dat het in zijn geheel kan herstellen.
Maar ook op latere leeftijd is er veel mogelijk. Wat was dat een verademing toen ik hier achter kwam, gelukkig, ik kan mijn dochter nog heel veel meer jaren helpen bij het helen van haar getraumatiseerde brein.
Hechte groet & Huis,
Esther
Eveline says
Esther, dit gedicht is zo helemaal herkenbaar.
Zoek al 31 jaar hulp en kreeg zeer veel hulp. Regulier GGZ en zo. Maar kon niet aannemen of serieus ECHT verstaan (lees voelen).
Ik wist niet dat ik eigenlijk niemand vertrouw. Sinds kort wel. Vroeg wel vaak, hoe erg is nu erg ?
Kan me geen antwoorden herinneren.
Door Vonken van Verlangen te lezen, van Wibe Veenbaas en Joke Goudswaard, Gestalt, komt mijn moeizame ‘communicatie’ in het licht.
Juist hierin en mijn zo sterke behoefte, verbonden te voelen,te weten, een noodzaak voor een mens (en kind) (ik denk alles wil vredig verbinden, communiceren, gekend zijn ) kan ik nu pas op m`n 64 ste “overlevensjaar” iets gaan ervaren van dat wat er niet was.
Compensatie was o.m. zeer gedreven en gevoelig voor anderen zorgen (uit de baby tijd ?). Ook in de verpleging 25 jaar fulltime, toen.
Nu ervaar mijn lichaam als zo zwaar. Soms doet het me zomaar helemaal pijn. Dit ontwaken, is wat ik zo graag wil. Ik laat me wiegen in de zee, door te drijven in haar. Ervarings deskundige kunnen dit mogelijk begrijpen.
Gedicht:
Kennen, van M. Vasalis uit vergezichten en gezichten:
Ik hoor de wind,
omdat hij door de blaadren sleept,
ik zie de blaadren waar het licht op breekt
Maar welke blaadren hangen er in stilte en t`donker en welke oren sluimren waar geen stem tot spreekt.
Ik voel de oude wanhoop van het instrument, dat tot het uiterste gedreven, niets dan zijn eigen grens herkent.
Met vriendelijke groetjes, Eveline.
Reply
Esther says
Beste Eveline,
Dank je wel voor je reactie en het openhartig delen van jouw persoonlijk verhaal.
Ik weet zeker dat je met het delen van jouw verhaal anderen kunt helpen om ook opzoek te gaan naar oplossingen.
Als getraumatiseerde kinderen geen hulp krijgen met het helen van hun trauma worden het vanzelf volwassenen die het trauma met zich mee dragen.
Wat fijn om te lezen dat je toch op jouw manier wegen aan het vinden bent om antwoorden te vinden.
Hechte groet,
Esther
Sonja says
Pffff die komt binnen… Wb mn dochter en mijzelf net zo goed… Maar wie kan deze ‘mama’ voor mijzelf zijn?! En hoe kan ik deze mama voor mijn kind zijn?! Pffff
Reply
Esther says
Prachtig gedicht he? Het omschrijft zo goed hoe het voelt om niet veilig gehecht te zijn. En inderdaad, wie helpt de mama’s? Daarom is het ook zo belangrijk dat er voor de ouders, in het bijzonder de mama’s, ook de juiste begeleiding beschikbaar komt.
Reply