Wil jij mij helpen met het schrijven van mijn boek?

Mijn grootste frustratie is soms totaal onverwacht we een stap terug moeten doen. Of als onze pleegzoon heel verdrietig is hij geen arm om zich heel wil, maar juist zich afzondert terwijl wij dan de warmte willen geven. Het meest lopen we tegen de hechtingsproblemen van moeder op. Continue grenzeloos aantrekken en weer afstoten. Je weet nooit wanneer je het goed doet. En het manipulatieve van zowel moeder als zoon. Sinds heel kort weten we pas dat de ongelooflijke drang naar eten die onze pleegzoon heeft ook vanuit zijn hechtingsstoornis ontstaan is. Het continue moeten begrenzen hiervan is soms lastig. Hulp: bij kleine signalen van hechtingsstoornis, zoals met het eten, zou het fjjn zijn als we sneller weten dat het bij de hechting hoort en we juist moeten begrenzen.

Lieve Esther Nou dat wil ik wel hoor.... Waar ik me het meest aan erger (en eigenlijk is het erg want ik weet dat het niet bewust is ) is aan het feit dat doodnormale dingen ineens niet meer lukken. Zoals, billen afvegen, wc doortrekken, beugel schoonmaken, enz eigenlijk....de lijst is te lang. En dat als je vraagt of alles is gelukt met douchen (we werken met picto's) hij doodgewoon ja zegt, alles benoemd wat op het pictobord staat . terwijl je weet dat hij bijvoorbeeld zijn tanden niet gepoetst heeft omdat zijn tandenborstel in de oplader staat..... Als je hem daar dan op wijst...is dit weer een faal moment voor hem...deze dingen vind ik echt lastig Ik hoop dat je er iets aan heb. Succes! En ik ben benieuwd naar de rest van de ervaringen!!

Hey, ik had jou een tijdje geleden gemaild. Ik kan niet meer, ik vertouw ze niet meer, ben boos op haar voor al de pijn die ze ons aandoet. Daarom denk ik dat ik ze beter op internaat zet. Een MFC (voor kinderen met emotionele en gedragsproblemen). Iemand daar ervaring mee?

Ons meisje werd pas 7 dec. met een smoes bij ons gebracht en wou niet meer terug, dus ik kan er niet zoveel nog over vertellen, maar waar ik tegen aan loop is dat ze ineens van stemming verandert. Ze komt uit school , zegt nog wel hallo , wat eten we en draait dan als een blad aan een boom om. Ze zegt niks meer, ze huilt en als ze wat zegt is het , ik zit niet lekker in mijn vel en ,laat me. De volgende dag is ze weer vrolijk en lief, dan praat ik er over, vraag wat we verkeerd doen en verzekert mij dat het niet aan ons ligt, ze komt tot rust en gaat dan nadenken, krijgt dan een rotgevoel over zich, ik heb gevraagd of ze de volgende keer er over wil praten, in ieder geval zeggen dat ze zich rot voelt zo wij dan ook weten wat er aan de hand is. Ook kan ze niet tegen drukke winkels, kan erg doordrammen over iets, bijv, we lopen in een winkel, haar dingen zijn gedaan en zegt dan , gaan we naar huis.? Ik wil niet boos worden, dat helpt niet, maar praat liever op een ander moment met haar, dan krijg ik ook antwoord. Ze neemt nooit vrienden of vriendinnen mee naar huis. wij zijn een al wat ouder echtpaar , we wonen op het platteland, we zijn wel es bang dat het hier te eenzaam voor haar is, maar ze verzekert ons, het is hier heerlijk rustig. het is een kind met veel humor, we lachen veel af met haar. Heeft structuur nodig heeft therapie en medicijnen, doet op school goed haar best en is heel pienter.

Grootste frustratie is dat het zo moeilijk is om goede hulp te vinden en om echt stappen te gaan maken. Persoonlijk heb ik het er het meest moeilijk mee te zien dat mijn kind niet alleen door anderen steeds weer afgewezen wordt, maar dat ik mezelf er ook wel eens op betrap dat het me teveel wordt en ik het dus ook weleens doe ???? Het meeste loop ik aan tegen het onbegrip en de frustraties Ik zou vooral graag goede hulp voor mijn kind hulp hebben thuis en ergens met leeftijdgenoten.

Waar loop ik het meest tegenaan en wat irriteert mij? Eva is een heel slim meisje van 4 jaar, en dan ineens kan ze dingen niet. Bijv als haar laarzen niet ineens aan gaan of ze haar jas even niet dicht krijgt dan is het huilen. En ik heb natuurlijk al 1000x gezegd dat ze het altijd mag vragen als iets niet lukt. Dat huilen echt niet helpt. Maar het alfabet kan ze met haar 4 jaar in ene opdreunen. Omdat zij pas een jaar bij ons woont weten wij echt nog niet wat de implicatie van een hechtingsstoornis met zich meebrengt. Ook het claimerige gedrag naar mijn man heb ik moeite mee. Hij denkt dat het hechting is en ik denk dat het niet gezond is om iemabd zo erg te claimen dat hij niet eens normaal kan etenomdat ze aan hem vast gekleefd zit. Verder heb ik eigenlijk geen klagen want we zijn in het afgelopen jaar al zo ver gekomen met haar.

Als hulpverlener vind ik het aantrekken en afsoten, wat sommige kinderen met hechtingsproblematiek doen, het lastigst. Verder ben ik een emotiemens,en dat is nu net waar kinderen met hechtingsproblematiek moeite mee hebben. Dus ik weet dat ik wat zakelijk moet reageren. Dat is voor mij een tegennatuurlijke wijze van reageren dus dat blijft een valkuil.

Wat fijn dat jij er bent Esther, Een prachtig helpend platform inmiddels. Waar ik nu het meeste tegen aan loop is onwetende omgeving die zichzelf zo wetend vindt. Je hebt dus thuis al strijd met je kind, wat je zo goed als je kan en lukt, met of zonder hulp, probeert te tackelen, maar je omgeving weet altijd precíes hoe fout je het aanpakt. En wat je dan vervolgens wél zou moeten doen. Terwijl je weet dat zij écht geen flauw idee hebben wat zich in je huis of in het hoofd van je kind afspeelt. Tuurlijk. Negeren. Niet op letten etc. Maar het vreet toch energie. En van energie kun je nu eenmaal nooit genoeg hebben. En wat je hebt, steek je in je kind. Tenminste, zo zou ik het willen. En qua hechtingsproblemen moet ik altijd zien te jongleren tussen tweelingzonen, waardoor je er altijd één te kort doet als je de ander wat geeft. Want samen delen past nog lange niet in hun hoofd. Ook therapieën zijn meestal gericht op 1 tegelijk en de ander 'parkeren' kan in ons geval (adoptie) nog niet. Zij zijn deze week gestart op de peuterspeelzaal, één dagdeel samen en allebei apart ook een dagdeel. Dan hebben zij eindelijk ook een keer exclusief mij voor zichzelf. Hier kijk ik erg naar uit. Tips? Jongleerles. Hoe kan ik verder de balans tussen hen vinden? Hartelijke dank&groet, Manon

Waar ik (pleegmoeder van Romy, 7 jaar en verstandelijke beperking) het meest tegen aan loop is haar boosheid naar mij. Buiten de deur heel leuk, lief, gezellig enz. Maar zodra ze thuis is, is alles stom, saai, mag ze niks zeg en doe ik (volgens haar) alleen maar stomme dingen die nergens op slaan. Waar ik het meest tegen aan loop: onbegrip van anderen. De meeste mensen zien niet hoe Romy thuis reageert. Waar ik het meeste hulp bij nodig heb: haar begrijpen, rustig blijven, af en toe even van me af kunnen praten, begrip krijgen.

Mijn frustratie is dat je je hele leven moet aanpassen naar je kind. Dat niets meer vanzelfsprekend is, en dat je altijd moet opletten, en alles moet voorbereiden, zodat het nog enigzins soepel loopt. Het aanpassen is niet erg, maar dit gaat verder dan in een 'normaal' gezin. Daar zit ook meteen een frustratie, dat anderen zich niet kunnen voorstellen wat de impact is op je gezin. Er is toch niets aan te zien? veel gehoorde opmerking. Ik voel me vaak alleen, in onze omgeving zijn verder geen andere gezinnen met deze problematiek. Ik zou wel hulp kunnen gebruiken bij het goed uitzoeken van kundige hulp. En dat het bijv. bij de gemeenten duidelijk wordt dat je geen weken kunt wachten, en dat je net als bij een gebroken been, nu direct hulp nodig hebt.

Oke, ik ben dan wel 44 maar heb er zeker nog heel veel last mee. Ik volg momenteel EMDR en daar zijn we mee bezig dat het kleine meisje wat in de wc op de lagere school heeft besloten om niet meer te gaan huilen omdat ze zoveel gepest werd. Nu dat kleine meisje heeft het gevoel dat ze er niet mag zijn en dat alles haar schuld is. En ze alles zo eng vind dat ze gaat verkrampen, haar lichaam op slot zet om maar niet te voelen. En vooral niet te gaan huilen want dat mag niet, dan is ze zwak. Waar ik nu als volwassen persoon het meeste mee worstel is dat alles zo moeilijk gaat. Het omgaan met collega's, met vrienden. het gaat niet vanzelf. Veel problemen met het vinden van veiligheid omdat ik de basisveiligheid mis. En dat ik onbewust vaak gedrag ga vertonen waardoor ik mijzelf weer in een situatie begeef waar ik juist niet in wil zijn. Wat ik nodig zou hebben iemand die zegt en voorzichtig laat voelen dat ik er mag zijn. De knuffel die ik vroeger niet kreeg en waarschijnlijk ook niet wilde hebben omdat dit te eng en pijnlijk is. Het lezen van de reacties en blog maakt wel dat ik die kleine hendrickje beter leer begrijpen en het gedrag van vroeger beter kan plaatsten en daardoor leer dat ik niet de schuldige was/ben.

Waar loop ik het meest tegenaan: Tja mijn dochter letterlijk en figuurlijk Het fenomeen duwen en trekken tegelijkertijd wat je kind met je kan doen waarin je je zo machteloos kan voelen Mijn oudste dochter heeft een hechtenisstoornis en is 14jaar Pubertijd is het tijdperk waar we nu inzitten en het is zwaar heel zwaar Ze zit op gewoon voortgezetonderwijs, maar of dat wel zo een goede keus was Ze haalt geweldige cijfers en op school lijkt ze een gewone puber die haar grenzen aan het verleggen is En dan ga je weer op gesprek om uit te leggen wat een hechtenisstoornis is Dat ze geen gevoelens of emoties heeft en het gedrag van andere alleen maar kopieerd De jongens hebben haar nu gevonden want ja ze zegt nooit nee en laat zich overal voor in want over verdere concequenties kan ze niet nadenken Pubertijd daar lopen we nu tegenaan en het is zwaar heel zwaar Groetjes Patricia

Waar loop ik tegen aan? #De façade die de kinderen hebben.thuis de boel terroriseren. Zo gauw de bel gaat of als je de deur uit gaat je de leukste en liefste kinderen hebt. Het ergste is dat niemand je geloofd, dat jou kind thuis zonder visite zo anders is. Zelfs de hulp verlening stuurt je van het kastje naar de muur. # Het niet om hulp "durven" vragen. #Als je op school komt de juffen wel weten wat je kind heeft. Hij is autistisch.

Wat mij ergert. Dat je van het kastje naar de muur gestuurd wordt. Alles zelf moet uitzoeken. En zelfs de hulpverleners moet vertellen hoe het in elkaar zit. Dat de mensen je niet geloven. Want als reactie krijg ja dan dat het overal wel wat is... Ze moesten eens weten wat we allemaal doorstaan, en proberen. Om het gewoon een beetje leefbaar te houden....

Nathalie, Ik schrik van een deel van jouw bericht. Nl wensen dat er iets met haar gebeurt. Met deze kinderen is er al genoeg gebeurt en er gebeurt nog genoeg. Dit zegt meer over jou dan over het kind in deze. Sorry dat ik misschien te rechtstreeks ben. Maar ik herken een hele hoop hoor. Idd de pijn die ze je kunnen aandoen maar vergeet niet zij hebben ook pijn en verdriet. Het wantrouwen dat herken ik ook en ik kan niet meer dat heb ik zelf ook ervaren maar daar moet je overheen, Ik heb ook gedacht doei opzouten met dat brak (het is mijn stiefdochter) ik heb ook nog n leven en met mijn eigen kinderen heb ik nog nooit zulke dingen meegemaakt. Maar er was ook het streven van dit kind een goede toekomst gunnen en weet je wat helpt? Ze zijn emotioneel jaren jonger dan hun kalender leeftijd ga een paar jaar terug en bedenk echt dat ze die leeftijd hebben. Het wisselt enorm dat klopt maar als je daar de handigheid in krijgt dan ga je je veel sterker voelen. Als jij gaat wanhopen dan verlies je het contact en ga jij je teveel op jezelf focussen ipv zorgen dat t beter te hanteren is. En bedenk zou jij zelf in een tehuis gestopt willen worden??? Groetjes Anita

Wat is jouw grootste frustratie met hechtingsproblemen? - Liegen, bedriegen, manipuleren, dingen bewust kapot maken Waar heb jij het meest moeite mee? - Continu blijven bedenken dat het kind er zelf niets aan kan doen. Waar loop jij nou het meeste tegenaan? - Gevoel van frustratie en niemand welke je lijkt te begrijpen. Te weinig mensen weten wat deze problematiek inhoudt, waardoor je steeds jezelf én je kind lijkt te moeten verdedigen En waar zou jij wel hulp bij kunnen gebruiken? - Meer begrip. Meer bewustwording. Meer kennis bij school en instanties over deze problematiek. Handvatten en richtlijnen.

Elke dag de grenzen opnieuw uitproberen en het niet lijken te landen van afspraken. Het missen van een relatie kunnen opbouwen. Heel kil voelt dat. dat vind ik misschien nog wel het ergste.

Hallo, Ik herken onze situatie helemaal in de opmerkingen die HJ heeft geplaatst!

Wat ik lastig vind: - ik probeer me erbij neer te leggen dat mijn dochter een stappenplan met picto's nog steeds niet goed kan afwerken, maar zij vindt deze dingen voor peuters en wil er niet mee werken. Ze kan weinig verantwoordelijkheid aan en wij geven haar dus weinig verantwoordelijkheden. Maar klasgenoten krijgen deze wel. Ze geeft dus aan dat ze niet 'als een peuter behandeld wil worden'. Tja.... - Therapie slaat niet aan omdat de instanties (ondanks dat wij er tegenin gingen) niet begrepen dat een 'gewone' therapie niet werkt bij een hechtingsstoornis. Nu zijn we weer twee jaar verder met veel frustraties bij dochter en ons, en zonder noemenswaardige vooruitgang. - Vrienden en familie begrijpen het niet en geven goedbedoelde tips.

Wat mij met name frustreert is de "stempel" die ons (pleeg)kind krijgt opgeplakt. Net name op school. Het zorgt voor een negatieve "zie je wel' gedachte waarbij het kind 20 dingen goed kan doen maar dat het ene dat ze niet goed doet direct gezien wordt. Daar wordt dan ook op ingezoomd. Dat door dit gedrag van volwassenen het kind er de dupe van wordt. Ik weet dat het niet makkelijk is, thuis ondervinden we dat ook, maar door je echt te verdiepen in het kind krijg je er veel voor terug. Tref je de verkeerde leerkracht (toe aan pensioen) dan is deze inzet er niet vanuit school. Wat zijn dan je rechten als (pleeg) ouder? Beslissingen die school neemt waar je niet achter staat... enz.

Als groepsleerkracht in het cluster 4 onderwijs heb ik al vaker te maken gehad met een leerling met een hechtingsprobleem. Dit schooljaar werk ik met kinderen in de leeftijd van 5-7 jaar. Wat me het meest frustreert is dat het vooral voor de kinderen zo emotioneel is, aantrekken, afstoten... Grenzen opzoeken, over de grenzen heen gaan, maar dan na heel veel kansen en opnieuw proberen, geduld, aai over de bol, 'schop onder de kont', zo veel verdriet zien bij het kind zelf. De kinderen hebben zoveel behoefte aan veiligheid, maar leggen de lat ook heel hoog voor zichzelf en zijn dan zo teleurgesteld als er iets (nog) niet gelukt is...het lijkt wel of het niet doorbroken kan worden. Dus nogmaals mijn frustratie is meer een gevoelskwestie, soms doet het me echt verdriet om deze kinderen niet te kunnen helpen om zichzelf als een waardevol, liefdevol en belangrijk persoon te zien...ik weet dat elk klein stapje vooruitgang is en soms is de nul lijn bewaken ook positief te noemen, maar wat zou ik ze graag gelukkig willen maken...

Hoi Esther, natuurlijk wil ik jou helpen ! Het is mooi dat er nu wat meer erkenning en herkenning rondom hechtingsproblemen komt. Het is tenslotte niet niks. Ik vind het heel moeilijk uit te leggen aan andere mensen. Al denk ik dat het mij nu steeds beter lukt met behulp van wat theorie gecombineerd met mijn gevoelens. De meeste moeite heb ik met het feit dat ik niet precies weet wanneer er zich te veel triggers opgestapeld hebben en het onthechte gevoel er ineens is. Dan baal ik van mezelf dat ik juist tegen degene die me weer op de kaart gezet heeft en heeft leren voelen, aan schop. Ik word dan controlerend, probeer grip op alles te houden en meet in mijn hoofd hoe belangrijk of onbelangrijk ik ben. Natuurlijk ben ik op zo'n moment erg onbelangrijk. Althans zo voelt het. Ik verzamel dan bewijzen (niet gegrond) dat ik er niet toe doe en anderen wel. Op dat gebied kun je me heel veel input geven op dat moment en ik voel het helemaal totaal niet, ben de verbinding met mezelf kwijt dus laat staan dat ik me met anderen kan verbinden. In plaats van dat ik op dat moment vraag om me even de aandacht te geven die ik nodig heb, schop ik iedereen van me af en straal ik uit wat ik dus juist niet wil. Als ik een diepgaande relatie met iemand aan durf te gaan is die meestal vanuit ongelijkwaardigheid en ben ik degene die zichzelf wegcijfert tengunste van de ander en ten koste van mezelf. Gelukkig doe ik dit al een stuk minder en geef ik niet meer over de top uit angst om de ander te verliezen maar steeds meer uit liefde. Alhoewel de oude patronen hardnekkig zijn en geregeld nog de kop op steken. Niet vreemd na 42 jaar................ik weet pas sinds een jaar dat ik niet veilig gehecht ben dus ben nu nog af en toe aan het zoeken hoe ik hier mee om kan gaan. Zelf door blijven sparren, the work toe gaan passen, emdr, schematherapie..................Een heel verhaal, ik heb het kort proberen samen te vatten maar ben er graag uitgebreider over als er nog vragen over zijn !

Ons probleem was eerst wel de onbegrepenheid van de buitenwereld. Ze snappen het niet. Wat is hechtingsproblemathiek? Het zal wel, Nou mijn zoontje deed dat ook wel , onze dochter was ook zo enz..... We merkten het echt wel dat er iets was gelukkig op school ook en hielpen ze ons. Nu nog met vriendjes maken enz dat je onbegrepen word.

Ik vind bovenstaande verhalen erg herkenbaar. ik heb moeite met het constante afstoten- aantrekken dat mijn pleegdochter doet. het lijkt vaak alsof ze er bewust mee bezig is om continu grenzen op te zoeken en er overheen te gaan. Ze kan haar emoties aan en uit zetten. Dit komt zeer onecht over. Verder stuit ook ik soms op veel onbegrip van de omgeving. Mijn pleegdochter is buitenshuis zeer charmant en gedraagt zich bij anderen vaak heel gezellig en voorbeeldig om vervolgens thuis de boel te terroriseren. Ze kan heftige woedeaanvallen krijgen als iets anders gaat dan zij in haar hoofd heeft. Mijn buren klagen soms over geluidsoverlast van haar. Ik heb ze proberen uit te leggen wat er met haar aan de hand is, maar echt begrijpen doen ze het niet. Zij zien immers alleen het charmante kind. Ook krijg ik vaak goed bedoelde adviezen, maar bij dit soort kinderen werkt het heel anders. Ook haar slaapritme is met periodes een probleem: ze heeft weken dat ze elke dag om 5 uur wakker is en dan mij wakker maakt.. Ze is dan heel druk in haar hoofd en elke prikkeling is er een teveel. Ze wordt dan drammerig en erg claimend naar mij toe. Na zo'n periode volgt er gelukkig altijd weer een periode dat ze beter slaapt. Ook de hulpverlening is een frustratie van me. Hulpverleners weten vaak niet goed wat ze ermee moeten, lijken de problemen niet te begrijpen en het komt erop neer dat ik vaak alles zelf moet uitzoeken. Ze heeft ook een periode gehad van dwangmatig eten. Gelukkig is dit momenteel weg. Ze is erg gericht op spullen, lijkt onverzadigbaar. Als ze bijv iets krijgt wat ze heel graag wil, is ze een dag later alweer bezig met iets nieuws dat ze wil en kijkt ze niet meer om naar hetgeen wat ze net gekregen heeft. Verder moet ik wel zeggen dat het wel een heerlijk, lief kind is met veel humor en zeer intelligent. Saai is ze zeker niet. Ze brengt in ieder geval leven in de brouwerij en ondanks dat het zorgen voor haar met periodes erg zwaar is, ben ik wel heel dol op haar.

Heel veel herkenning in de andere reacties. De stemmingswisselingen, het liegen, het aantrekken en afstoten. Wij hebben 3 eigen kinderen en een pleegdochter. De kinderen kunnen het allemaal prima met elkaar vinden en doorgaans is de sfeer in huis gemoedelijk. Terwijl onze eigen kinderen zich goed kunnen vermaken met allerlei activiteiten binnen- en buitenshuis, kan onze pleegdochter (12) zichzelf niet vermaken. Ze kon als klein meisje al niet spelen en doet nu niets anders dan filmpjes kijken of spelletjes spelen op de tablet. Ze heeft slechts oppervlakkig contact met leeftijdsgenoten. Zij vindt het leuk wanneer iemand wil komen spelen of wanneer ze uitgenodigd wordt om bij iemand te spelen. Zelf neemt ze hiertoe geen enkel initiatief. (Wanneer ik haar voorstel om een vriendinnetje te bellen om te vragen of ze wil spelen, doet ze alsof ze belt om dan vervolgens te zeggen dat het vriendinnetje niet thuis is). Wanneer er eens iemand is om met haar te spelen, claimt ze dit meisje, negeert ze mijn man en mij, houdt zich niet meer aan regels en is het alsof ze niet bij ons wil horen. Ze geeft het vriendinnetje en ons geen kans om een praatje met elkaar te maken en eist de volledige aandacht van haar op. Vriendinnetje krijgt niet eens de kans om de kat te aaien. Tijdens de aanwezigheid roddelt ze over de andere kinderen van dit gezin, lacht ze uit, zit ze ongevraagd aan hun spullen en gaat ze over ieders grenzen. Ze zet zich tegen ons af. Terwijl we juist zo blij zijn dat ze een afspraakje heeft. We bespreken voor een speelafspraak met haar dat we het belangrijk vinden dat iedereen een leuke middag heeft, niet alleen pleegdochter en vriendinnetje, maar ook de andere mensen van dit gezin. Dus aardig zijn tegen elkaar en je houden aan de regels. Maar het lukt nog helemaal niet.

Wij hebben 2 (pleeg)kleinkinderen in huis, al bijna 2 jaar. Ze zijn nu een paar maandjes allebei 6 jaar, want het verschil in leeftijd is ruim negen maanden. Mijn grootste frustratie wat betreft het hechtingsprobleem is te zien hoeveel angsten en verwarring onze kleinkinderen daardoor hebben. De oudste van de twee kwam als een bang vogeltje bij ons en durfde zich niet te uiten. De jongste was aldoor op zoek naar grenzen, lag veel te hoofdbonken, at van alles van de grond op enz. Het zijn echt schatten van kinderen en ze maken best al wel een groei door met hun problemen, maar we zijn er nog lang niet! De oudste heeft wat meer zelfvertrouwen gekregen, maar durft nog steeds niet snel in het donker naar boven. De jongste ligt niet meer te hoofdbonken, maar sinds een aantal maanden is er een gewenningsperiode ingegaan naar één van de ouders. Dit was eerst 3 dagen/nachten in de 2 weken, toen 5 dagen/nachten in de 2 weken en nu zijn ze sinds een maand één week bij ons en één week bij de ene ouder. Alle gewenningsperiodes gingen gepaard met verandering in gedrag bij de kinderen en als we er weer waren kwam de volgende uitbreiding van bezoek/wonen bij één van de ouders er al weer aan. Na de laatste uitbreiding zijn we weer een beetje terug bij "af", helaas! De oudste verliest weer zijn zelfvertrouwen, durft/wil bijna niet meer naar school en als mijn man de hond uit gaat laten loopt/roept hij hem zo lang mogelijk achterna, heeft vaak moeite met inslapen enz.. Ook als we hun naar die ene ouder brengen roept hij ons na totdat hij ons niet meer ziet/hoort. Zijn zusje heeft weer een periode van hoofdbonken achter de rug, heeft een ernstig overgewicht, terwijl ze niets meer eet dan haar magere broertje, eet weer kauwgom buiten van het trottoir, is constant op zoek naar grenzen enz.. Oma wordt geregeld verdrietig om dit aan te zien/mee te maken, maar de instanties vinden dat de kinderen toch maar moeten wennen aan de uitbreiding, terwijl ik denk; wat wennen, ze gaan weer helemaal terug in gedrag, dit kan niet goed zijn! Zij geven ons voldoende signalen!!! De jongste kan soms zoveel energie zuigen en zo eindeloos verdrietig zijn dat oma het er zelf moeilijk mee heeft en tranen in haar ogen krijgt. Als ze dat ziet wordt ze ineens rustig en doet dan heel lief, het brengt haar een beetje in de war, maar ze weet dat ze zich niet zo zou moeten gedragen. Tegenwoordig zegt ze dan sorry oma, ik bedoelde het niet zo en gaat dan met me knuffelen. Ik vind dat wel weer een hele vooruitgang. Ze weet dat het anders kan/moet. De oudste is een echte piekerkont en de laatste week is hij bijna niet in de klas te krijgen. De juf moet hem haast van opa af trekken om hem in de klas te krijgen! Ouders in vechtscheiding en met verslavingen zouden eens moeten weten wat ze twee van zulke onschuldige kindertjes toch telkens weer aandoen!!! En wij worden vaak niet gehoord door de instanties en dat is ook heel frustrerend! Wij hebben sinds een half jaartje hulp van 2 orthopedagogen/kinderpsychologen gezocht voor de kinderen. Door gesprekken met hen zijn we er wel achter gekomen dat we op de goede weg zijn, maar de kinderen zijn er nog lang niet en zullen nu toch steeds weer met een nieuwe situatie erbij moeten leren omgaan voor wat betreft de uitbreiding van het zijn/wonen bij die ene ouder. Wat is toch wijsheid om het gelukkige mensen te laten worden!? Wij doen ons best, geven ze zoveel liefde als we kunnen, proberen ze te laten voelen dat ze er zijn mogen, maar moeten ook mee in de molen van jeugdzorg/pleegzorg, bijna helaas!

Goedemorgen Esther. Mijn grootste frustratie is toch wel die ene stap vooruit en dan weer 3 terug en die nooit zien aankomen. Dan denk je dat je het "trucje" te pakken hebt maar dat werkt dan maar een week ofzo. Zelf heb ik moeite met neutraal blijven. Soms heb ik mijn boosheid niet onder controle. Dan vind ik het zo oneerlijk dat ons dit overkomt. Dat er nooit naar ons is geluisterd vanuit consultatiebureau en artsen. Als er eerder naar ons en de signalen was gekeken waren we nooit zo ver gekomen. de meeste hulp zou ik thuis willen hebben. Hoe begeleid ik mijn oudste in praktische zin en in relatie met zijn 1 jaar jongere broer *waar tussen ook geen hechting lijkt te zijn* . Voor mezelf heb ik al hulp dus we gaan de goede kant op met rustig blijven maar wat is nou hechting en wat is leeftijdadequaat gedrag? Daar zou hulp fijn bij zijn. (En een beetje steun vanuit de omgeving die ook maar moeilijk snapt wat hét is om een kind met hp te hebben )groetjes annemarie

Pfff, zoveel herkenning. Maar officieel is onze pleegdochter van 4 nog zonder officieele diagnose. Wat ik heel pijnlijk vind is het onvermogen van het kind zien en niet kunnen helpen. Merken dat de pleegzorgbegeleiding van goede wil is, maar niet verder komt dan wat goed bedoelde algemene adviezen (die helaas niet helpen). Soms filmen we extreem gedrag zodat het voor hen zichtbaar wordt, maar vaak zijn we dan al te laat ????. Echt op je tandvlees lopen en toch doorgaan. Soms achterom kijkend zien dat er toch ook veel verbeterd is. En soms ook zorgen maken over de toekomst.... Maar vooral veel genieten van de leuke momenten want die zijn er nog volop!

Dag Esther! Sinds vorig jaar maart ben ik de leerkracht van een pleegkind met hechtingsproblemen. Toen we hem in de groep kregen vond ik het spannend! Zou het lukken? We hadden besloten hem in ieder geval een kans te geven. Ik krijg veel steun van de pleegouders (al vanaf het begin!) en ben me vanaf het begin in het mannetje gaan verdiepen. Dit kostte me wat vrije tijd, maar wat kreeg en wat krijg ik er veel voor terug!!! Natuurlijk zie ik dat M. een zware rugzak draagt (waardoor hij soms wat eerder uit balans is), maar binnen de kaders die we samen (M.en ik)afgebakend hebben is hij nu een van de andere kinderen! We voelen elkaar feilloos aan, waardoor hij de kans krijgt zich te ontwikkelen zoals ieder ander. Waar ik dan tegenaan loop? Niet alle collega's zien hem als een kind met een enorme rugzak. Hij moet gewoon normaal doen! (PUNT!) Er is geen begrip. Hierdoor zet hij zich af, blokkeert hij, gooit hij de kont tegen de krib en stagneert hij in zijn ontwikkeling. Terwijl ik juist zo blij ben dat hij zich in het pleeggezin mag en kan ontwikkelen tot iemand die er mag zijn! Ik vind het moeilijk om met zulke collega's samen te werken. Wat mij gewoon zonder enige inspanning wel lukt, lukt bij een andere juf niet. Ik kan het de andere juf ook niet uitleggen. Het is gewoon een kwestie van er voor het kind zijn, hem vooral complimenteren en van tijd tot tijd een knipoog geven om hem te laten weten dat je hem ziet! In onderwijsland is veel te vinden over ADHD, Autisme, Dyslexie, Dyscalculie en noem maar op. Maar om iets te weten te komen over hechtingsproblematiek moet je echt op zoek. Er zou in onderwijsland best wat meer aandacht aan geschonken mogen worden!

Hallo Esther, Ik ben via via op jouw website gekomen en zie nu dat je een vraag stelt, wat is mijn grootste frustratie mbt hechtingsstoornis... Wij hebben een pleegzoon van bijna acht jaar en hij woont ongeveer een jaar bij ons. Sinds heel kort weten we dat hij (waarschijnlijk, zijn nét begonnen met het hele traject) een hechtingsstoornis heeft en dat alle dingen die we meemaken daar wel eens aan gerelateerd kunnen zijn. Mijn grootste frustratie is dat niemand mij eigenlijk kan uitleggen wát er dan allemaal bij hoort, wat we kunnen verwachten en hoe je daar dan het beste mee om kunt gaan... Ik ben dus nog maar pas begonnen in deze zoektocht, tot nu toe dachten we dat alles kwam door trauma, achterstand in ontwikkeling en gebrek aan ervaringen, maar nu ga ik dingen dus in een ander licht zien en pakken we het misschien wel heel fout aan! Op dit moment zijn er veel dingen die ik me nu afvraag en wat me vooral frustreert is dat ook juf op speciaal onderwijs hier eigenlijk vrijwel niets van weet, de voogd kan er niet heel veel over vertellen en niemand kan mij een goed boek aanraden... Tot nu toe zijn de reacties die ik hier lees een feest van herkenning en zouden we best wel eens op het goede spoor kunnen zitten nu! Nou ja, ik ga je in de gaten houden!!! Fijn weekend!

Hoi esther, Hierbij mijn antwoorden: Wat is jouw grootste frustratie met hechtingsproblemen? Dat je zo graag wilt, maar steeds wanneer je denkt er te zijn dan kelder je weer een aantal stappen terug. Dat is zo frustrerend en deprimerend, ook dat je directe omgeving het niet altijd begrijpt of het zelf op dat moment ook niet kunnen handelen, terwijl je die ander dan juist zo hard nodig hebt. Maar op dat moment zit je in een visuele cirkel waar je soms lastig uitkomt. Maar gelukkig komen we er altijd uit en word ik ondersteund waar ik kan. Waar heb jij het meest moeite mee? Ik heb grote moeite om anderen te vertrouwen en in mezelf rte geloven. Ik ben altijd opzoek naar de grens waarop ik kan zeggen zie je wel je gaat mij ook verlaten, niemand houd van mij en ik ben niet de moeite waard. Waar loop jij nou het meeste tegenaan? Dat het zolang duurt voor dat je voor uitgang biedt en wanneer je dan vooruitgang biedt dat je daar ook weer stappen terug keldert en dat het dan soms lastig is om weer op terug te krappelen maar gelukkig lukt dit nog wel iedere keer. En waar zou jij wel hulp bij kunnen gebruiken? Omgaan met je lichamelijke gevoelens en negatieve beelden die je ziet. Hopelijk kun je hier iets mee. Liefs Louisa

Het moeilijkst.....als mijn adoptiezoon v 4 jr, ineens soms onverklaarbaar weer terug schiet in gedesorganiseerd gedrag. Angstig vastklampen afwisselen met de clown uithangen. Continue in de aanvalsstand staan. Schelden en slaan. Zo onrustig, kan niet 1 sec stil zitten. Heel dwingend, je voelt je gegijzeld. Ons hele gezin. Dat vind ik slopend. Ook het rotgevoel dat je dan denkt 'kun jij even uit, weg' dat wil je als moeder niet voelen maar het sloopt je. Rustig blijven, benoemen, sherbourne spel, prikkels vermijden en vooral de tijd uitzitten helpt wel iets maar ik zou zo graag iets hebben wat meteen helpt. We doen alles voor dit mannetje, hij is zo lief zorgzaam slim grappig geweldig. Maar het monster is verschrikkelijk en wil alles slopen. We kunnen het meestal goed scheiden, dat helpt. Maar o wat gun ik hem dat hij dat monster kwijtraakt , vertrouwt op zichzelf en de goedheid van iedereen om hem heen en t trauma kan loslaten........ Liefs een verdrietige moeder

Hoi Esther, Ik wil als eerste zeggen dat ik bewondering voor jou heb. Ik heb monsters in de klas gelezen en ja dit is waar ik jaren geleden naar op zoek was, een handboek voor leraren. Maar helaas, in de tijd dat mijn dochter de diagnose reactieve hechtingsstoornis kreeg was er nog niet veel over te lezen op internet. Mijn dochter is inmiddels 20 jaar, heeft in de loop der jaren vele andere diagnoses gekregen en ik heb altijd getwijfeld over de juistheid van de andere Diagnoses. Even een beknopt stukje helderheid, ik had heel veel stress tijdens de zwangerschap, mijn dochter is 4 weken te vroeg geboren, moest 4 weken in het ziekenhuis blijven, huilde veel volgens de zusters. Als ik of mijn man in haar nabijheid waren werd ze rustig. Ze is in de baby tijd vaak ziek geweest, wou nooit slapen zonder onze aanraking, angst om alleen in haar bedje te liggen. Een opa die op peuterleeftijd plotseling verdween uit haar leven, weer terug kwam en weer verdween. Vermoedelijk seksueel misbruikt op school. Grote angst voor school en aanklamp gedrag naar mij, been hangen, schreeuwen, hoofdbonken, broekplassen, arm bijten. Regelmatig inzichtelijk gekeerd gedrag, niet te corrigeren in haar gedrag. Zin door drijven, zowel positief als negatieve aandacht op eisen. Veel problemen met regels, op school en thuis, zich gepest voelen. Automutilatie, Doods wensen, niet begrepen voelen. Zeggen " jullie houden niet van mij " Zeggen op school " jullie luisteren niet naar mij " Manipuleren, heel goed weten wat ze doet met haar gedrag bij mensen. Liegen, verzamel drang, obsessief gedrag, niet leeftijd adekwaad reageren, Woele uitbarstingen, alle schuld buiten zichzelf plaatsen, lijkt geen geweten te hebben. Bang voor medische dingen. Niet goed duidelijk kunnen maken wat haar gevoel betreft. Niet mee willen werken aan onderzoeken, behandelingen enzvoor...... Behandelaren bijten Maar ook vooral een hele lieve, zachtaardige kant Volwassen leeftijd: Manipulatief gedrag Mensen tegen elkaar opzetten Liegen Geen toekomst perspectief hebben Mensen beschuldigen Alle schuld buiten zichzelf plaatsen Lijkt geen geweten te hebben Geen wederkerigheid in ouder kind relatie Doods wens Automutilatie Niks van ons aan willen nemen Niet leren van verkeerde keuzes Niet leren van fouten Beïnvloedbaar door vriendjes Ze laat misbruik van zichzelf maken Zou een makkelijke prooi zijn voor loverboys Verzamel drang Woede aanvallen met agressief gedrag Denken dat ze alles alleen kan Wens denken Niet goed in kunnen schatten van goed of fout is. Puber gedrag. Kinderlijk gedrag Verbaal iemand dood wensen Verbaal zeggen dat ze iemand wat aan wil doen Weg kruipen als vriend over haar gedrag praat en later zeggen dat is allemaal niet waar. Eet buiten Koop verslaving En als laatste en denk wel het aller belangrijkste " Ontkennen van het hebben van een een stoornis " En ik zit er gewoon door heen, Sinds enige tijd last van angst en paniek aanvallen Mij zo inbegrepen gevoeld door iedereen, school, vrienden,familie. Je telkens maar moeten bewijzen dat je een goede ouder ben. De woede en het verdriet komt bij me boven als ik het schrijf. Wat weten die mensen nou eigenlijk van ons ? Waarheid of oordeel ? Laatst ben ik zwaar mishandeld door haar en heb de moeilijke keus moeten maken haar los te laten. Maar loslaten gaat niet ! Ik zal het anders zeggen, door dit voorval namen ze mij eindelijk eens serieus. Ik heb de keus moeten maken dat ze niet meer thuis kan komen wonen, ook vanwege haar minderjarige broertje. Het zou egoïstisch zijn als ik dat deed. Ze verdiend hulp en de beste hulp die er bestaat, ik heb daar altijd voor gepleit. Al is ze nu boos op haar moeder, ze heeft waarschijnlijk het gevoel dat ik haar laat vallen, maar dat is niet zo. Ik hou van dat kind, stoornis of niet, alle zorg die ik heb verleend alle jaren heb ik met liefde gedaan, ook al waren ze moeilijk en vergen ze veel van mijn eigen gezondheid. En nog zal ik vechten voor haar, in welke vorm dan ook. Helaas dat het nu via een andere weg gaat die ik haar niet gun, maar ik moest na de mishandeling jegens mij alles overdragen aan de reclassering. Ze gaan haar verplichten zich te laten onderzoeken door een psychiater, behandeling te volgen en beschermt wonen, verplicht reclassering's toezicht. Ik heb hier heel veel verdriet van, want grrrrr wat is dat moeilijk allemaal. Maar ik onthou één ding " loslaten is ook een vorm van liefde geven " Ik heb dat prachtige gedicht gelezen en die zou zomaar aan mij geschreven kunnen zijn, want ja ik heb haar altijd gezien en precies zoals het beschreven stond. Ik moest wel een traantje weg pinken na het lezen. Nu ben ik voor mijn eigen verwerking alle dossiers in aan het lezen en alles aan het opschrijven hoe ik de dingen beleeft heb, nog beleef en wat ik gezien heb ik alle fases die wij al mee gemaakt hebben. Het word een lang verhaal van 20 jaar, dat valt niet mee. Zo ben ik ook op jou website terecht gekomen, kijken of er al wat meer informatie over stond op internet. En wat ben ik blij met mensen zoals jij ! Want lieve mensen, blijf vechten voor je kind, hoe moeilijk het ook is, al lijkt er soms geen einde aan te komen " blijf vechten " Ook ik blijf vechten ondanks alles Omdat ik van haar hou, haar andere kant ook ken " al toont ze die nu niet " Ik hoop dat ook onze dochter gaat inzien dat ze hulp nodig heeft en dat ze zichzelf toestaat de liefde van ons en andere te mogen ontvangen. Respect voor iedereen die hier mee worstel Ouders, pleeg ouders, het kind of de volwassenen zelf. Voor mij een hoop herkenning, erkenning wat ik gelezen heb, het helpt mij in het verwerken van alles en alles een plaatsje te geven. En mijn boek, waarschijnlijk zal ik nog lang niet op het laaste hoofdstuk belanden, want zorgen maken zal ik altijd blijven doen en daar waar er 1 hoofdstuk dicht is geslagen dient de volgende zich alweer aan. Het Raakt mij ! Liefs van een verdrietige mama

Hoi Esther, Wat fijn om dit blog te ontdekken. Op internet is niet zoveel over hechtingsproblematiek te vinden. Ik vind met name info over de kenmerken ed, maar wat mij nu zo interesseert is hoe je het beste met deze problematiek om kunt gaan. Gelukkig lees ik hier veel praktische tips. Ik heb sinds 2 maanden een pleegdochtertje van 7 met hechtingsproblematiek. Wat ik het meest lastig vind zijn haar woedeuitbarstingen. Dan vliegen de spullen door de kamer, krijg ik de meest vreselijke scheldwoorden naar mijn hoofd geslingerd en probeert ze me ook te schoppen en te slaan. Dit gaat over in hysterische huilbuien en wanneer ze gekalmeerd is knuffelt ze me helemaal dood en zegt ze 100x sorry. Ik vind het heel lastig om hier goed op te reageren. Het is duidelijk dat straffen of boos worden niet werkt want ik zie dat zij dit gedrag zelf ook niet wil. Maar ze moet wel leren dat met spullen gooien en anderen pijn doen niet acceptabel is. Vaak resulteert een dergelijke bui erin dat zij bijvoorbeeld 3 dagen geen tv meer mag kijken of iets dergelijks. Maar als ze als een ongeleid projectiel door de woonkamer gaat zie ik vaak geen andere oplossing dan haar in een houdgreep te nemen, haar op haar bed te zetten en haar daar te laten totdat ze afgekoeld is. Ik weet niet of dit de juiste manier is, maar ik weet niet wat ik anders moet doen. Een time-out werkt niet want ze komt mij overal achterna of trapt tegen de deuren. Wat ik ook lastig vind is het aantrekken en afstoten, vooral omdat ze 'kom hier' en 'laat me met rust' in één zin kan gebruiken. Zo kun je het nooit goed doen. Zij wil vaak knuffelen, maar als ik haar zelf een spontane knuffel wil geven dan duwt ze me weg. Ze kan ook de hele dag apathisch voor de tv zitten terwijl ze geen zin heeft om iets leuks met je te doen, maar vlak voor het slapen gaan heeft ze ineens tien leuke ideeën om samen te gaan doen. Ze kan mij ook erg claimen. Ze weigert dan bijvoorbeeld haar handen te wassen voor het eten, tenzij ik met haar meeloop naar de keuken. Ik troost me maar met de gedachte dat ze zich kennelijk genoeg op haar gemak voelt om dit soort gedrag te vertonen, maar lastig is het wel. Fijn om te lezen dat er zoveel mensen zijn die begrijpen hoe het is. Ga zo door met je blog! Groetjes Cristina

Ik ben zwemdocente en heb net een leerling met hechtingsproblematiek gekregen. Ik ben aan het onderzoeken hoe ik deze leerling gelukkig in het water kan maken en hoe ik hem het beste kan begeleiden. Ik heb een klein beetje basiskennis verkregen bij andere functies maar ik zoek nu iets gespecialiseerd voor het zwemonderwijs.

Toch nog een vraagje Esther als het mag. Met het lestotaal van deze leerling zou hij bij onze zwemschool in aanmerking komen voor een priveles. Dit wordt vaak gedaan met een andere docent in een ander zwembad. Zelf heb ik de indruk dat dit hem geen goed zal doen, maar wat is uw inschatting als ik vragen mag? Ik begrijp dat we dit ook met ouders moeten overleggen, maar ik denk dat het voor zijn moeder ook fijn is als zij ziet dat we ons in hem hebben verdiept

Wat ik als moeilijkst ervaren hebt . Toen ze 14 was wilde zo graag ergens bij horen . ze was zo eenzaam. Ze werd naar een groep getrokken die niet goed voor haar was drugs alcohol. Toen wij haar daar van weg wilde houden heeft iemand tegen haar gezegd dat ze moest zeggen dat ze door ons mishandeld en sexsueel misbruikt werd. dit heeft ze ook gedaan en ze werdt akut uithuis geplaatst. Wij snapten er niets van kregen ook de reden niet te weten. In dat tehuis werdt ze zieker en zieker. Als wij dit zeiden werden we niet geloofd. Aan de buitenkant kon je het toen nog niet merken. Het duurde niet lang voor het helemaal mis ging weg lopen drugs zelfbeschadiging zelfmoord . Ik was bang om op mijn telefoon te kijken want als ze vanuit het huis hadden gebeld dan was het weer goed mis. We hebben een instantie in kunnen zetten die ervaring had met haar diagnose (wij wonen in Denemarken) Die instantie zeiden gelukkig het zelfde als wij maar nu waren het vakpersonen. Daarna ging de samenwerking met het huis en gemeente veel beter. We hebben haar nooit losgelaten ook niet toen zij ons afwees. In de periode dat we haar niet mochten zien stuurden we elke dag een kaart. Daarna gingen we elke week bij haar op bezoek en belde veel. Ze heeft zelf de beschuldiging ingetrokken en ook de speciale instanties zeiden dat er niets op wees dat dat gebeurd was. Het omdraaipunt was het moment dat ze weer naar huis mocht komen in weekends en vakantie van af dat moment ging het beter met haar. We zeggen nu tegen elkaar deze storm hebben we samen overleefd nu kunnen we samen alles aan. want we hebben laten zien dat we elkaar nooit los laten.

Lieve Esther, Gisteravond heb ik zitten huilen bij de aflevering over jouw leven van het mooiste meisje van de klas. Ik voelde de emotie bij jouw verhaal over je dochter en de moeilijkheden die je daarbij tegenkomt. Vooral voelde ik dat jij je schuldig voelt, omdat jij deze situatie voor je dochter gecreeerd hebt, zoals je zelf zei. Ik herken dat schuldgevoel en vroeg me daarbij af of jij jouw eigen hechtingsmoeilijkheden met je moeder daarbij onder ogen durft of kunt zien. Want daar kun jij niets aan doen. Ook jij was nog een (heel lief en gevoelig) klein meisje. Misschien dat dit je helpt om je eigen schuldgevoel richting je dochter naar de achtergrond te plaatsen of zelfs helemaal weg te krigen. Ook jij was slachtoffer en helaas ben je daardoor juist heel goed in staat om je dochter zo goed aan te voelen en te begeleiden. Jij doet dit en jij kunt dit voor haar. Jouw kwetsbaarheid daarin mag je laten zien, dat helpt je dochter om ook kwetsbaar te zijn. Jij kunt haar die veiligheid geven, zoals jij die van je vader ontvangen hebt. Dit wou ik je graag meegeven lieve Esther, ga zo door je doet het goed! Lieve groet, Miranda

Mijn grootste frustratie; mijn meisje helpen,maar soms is die muur zo hoog en dik en daarbij is het alsof ik in een spiegel kijk. Het feit dat ze een zorgzame, lieve, mooie en unieke meid is...maar dat ik de onzekerheid en de angsten niet kan wegnemen,omdat ze dit nog niet toelaat of kan toelaten. Ik herken zo gigantisch veel van me zelf, alleen ben ik niet gediagnosticeerd met hechtingstoornis,maar pas een paar jaar geleden met ptss,terwijl ik zoveel van jouw verhaal herken...als het gaat om moeders. Samen met mijn dochter een training/cursus of iets dergelijks volgen lijkt me super...want mijn meisje gun ik niet de lange onzekere ellendige weg,die ik heb moet lopen.

Hallo iedereen, Mijn zoontje is net 22 maanden oud en we weten nu sinds dinsdag dat hij een hechtingsstoornis heeft ( vele ziekenhuis opnames, vlug geboorte, narcose,....). Emotioneel heeft hij de leeftijd van 9 maanden...We zijn nu gestart met therapie met de kinderpsycholoog maar oh wat voel ik me gefaald als moeder. Mijn zoontje heeft Door zij stoornis slaap en eet problemen. Kunnen jullie ons mss helpen? Wat kunnen we doen? Zal hij dit altijd blijven hebben?

Hallo, Wat voor toekomst moet ik voor me zien met mijn dochter? Ik heb daar grote zorgen over. Ze is nu 20 jaar, zit op t hbo, is erg mooi (helaas, want “foute” mannen weten haar te vinden, leuke mannen vinden haar raar), ze heeft geen vriendinnen (gaat om met ordinaire meisjes), voelt zich eenzaam, depressief, mislukt, en maakt veel ruzie thuis. Idd voor de buitenwereld (oma,s, tantes enz) kan ze prima verbloemen hoe ze zich voelt. Thuis is het een energievreter. Toen ze naar de middelbare school ging, ben ik gestopt met werken om haar te begeleiden. Ze heeft vorig jaar emdr gedaan, wat haar wel hielp. Nu gaat t echter weer slecht. Ze zoekt altijd de grens van haar kunnen. Ze heeft vorig jaar haar propedeuse in 1 keer gehaald, nu heeft ze een tussenjaar genomen en gaat ze reizen. Ik hou mijn hart vast. Omdat ze het heel spannend vindt, doet ze net of de reis niet komt (ook al heeft ze haar ticket al geboekt). Ze werkt en kijkt Netflix. Ik zoek eigenlijk een goede psycholoog die haar kan begeleiden. Juist het feit dat ze slim is, maakt de begeleiding moeilijk. Ze verzorgt zichzelf niet goed (vergeet tanden te poetsen, menstruatie te regelen, dat soort basale dingen), kan niet omgaan met geld, vergeet van alles. Hoe lang moet ik dit soort dingen nog voor haar doen? Soms laat ik het een paar maanden gaan maar dan gaat het steeds slechter met haar, tot ze de chaos niet meer kan overzien, ruzie met me maakt en dan gaan we weer puinruimen, lijstjes maken, maar ik neem dan het heft in handen. Ik zie op deze site veel reacties van mensen met jonge kinderen, maar mis info wat betreft jong volwassenen. Iemand een tip waar ik dat kan vinden?

grootste frustratie: afhankelijkheid en behoefte en tegelijkertijd afstoten en rebelleren en bewust frustreren of irriteren of copieren of dwangmatig .... het meeste moeite heb ik dat je megarieve emoties beter niet kan uiten.... waar ik het meeste tegen aanloop zijn gevoelens van machteloosheid en onbekwaamheid en visieloze zijn om herstellingen programma"s in te kunnen gaan waar pleegzorg aan struisvogelpolitiek doet. hulp zou ik kunnen gebruiken door een netwerk van vrouwen in de wijk zodat we elkaar kunnen steunen ontlasten...en eigen dingen nog kunnen doen in huwelijk of alleen of met andere kinderen enz..

Mijn grootste probleem is dat ik altijd bang ben het niet goed te doen voor mijn omgeving, en daarmee indirect het alarm signaal afgaat dat ik er niet mag zijn. Daarnaast ben ik erg bang dat mijn kinderen hetzelfde overkomt als mij en ben daar erg beschermend en soms ook onzeker in. Tevens heb ik alleen het voorbeeld gehad hoe het niet moet en voel me vaak zoekende in mijn omgeving naar een beeld hoe het wel moet. Zonder daarbij weer afhankelijk te zijn van andere. Ik wil niet dat mensen te dicht bij komen omdat ze je dan ook kunnen kwetsen. Ik zou mijzelf meer willen afschermen voor deze negatieve gevoelens en toch meer willen open stellen naar mijn vriendinnen en mensen in mijn directe omgeving die het wel goed met mij voor hebben. Dit om zo meer geluk ook uit het leven te kunnen halen.

De meeste mensen weten NIKS van wat de signalen zijn van onveilige hechting en de meeste mensen weten NIKS van wat de signalen zijn van een verminderd basisvertrouwen en de meeste mensen weten NIKS van wat de gevolgen zijn van onveilige hechting en hoe men die onveilig gehecht is van een onveilige hechting kan herstellen dus de onveilige hechting wordt compleet uitgegumd zelfs de kleinste resten/sporen en veilige hechting ervoor in de plaats en de meeste mensen weten NIKS van wat de gevolgen zijn van een verminderd basisvertrouwen. Hechting en Basisvertrouwen zijn 2 onderwerpen die aan de basis staan en met elkaar te maken hebben. Er zijn nog andere onderwerpen die aan de basis staan. Ik liep tegenaan dat men het een en ander van mij afpakte wat voor mij de veilige havenfunctie had dus zo kon ik tot rust komen en de setting was onveilig mijn klas/leeftijdsgenootjes waren allemaal MLK-ZMLK leerlingen en ik hoorde als enige bij een hoger niveau en de leerstof werd verkeerd aangeboden en er werd verkeerd lesgegeven. Hoe op school de leerstof aangeboden en lesgegeven wordt sluit goed aan bij de taaldenkers dus mensen met het informatieverwerkingssysteem taaldenken. Er zijn 2 informatieverwerkingssystemen! op je blog Help mijn kind zit in zijn reptielenbrein hoe iemand uit zijn reptielenbrein kan blijven bij mij werkt het onderstaande: Ik in mijn eentje in een ruimte/lokaal met allerlei akoestische muziekinstrumenten (zonder elektrische en andere snufjes) soortgelijks kan ook werken in de gymzaal bijv. touwen klimraam trampoline etc. . Alleen willen de volwassenen die het beslissen dat niet en staan daar niet voor open. Muziek heeft een directe verbinding met het emotionele en beweging ordenen in de ruimte doet de hippocampus toenemen en de hippocampus heeft een remmende werking op een hersengebied wat eronder ligt zodoende kan men de controle houden.

Ik heb een hechtingsstoornis. Ik kan mensen niet los laten want dan word ik erg verdrietig van binnen. Help me

Slik, mijn dochter word overmorgen 17 jaar. Ze woont innemen leefgroep. Ze komt het weekend meestal. Zegt van de week “ik voel me altijd kut bij jou” alleen bij jou. En ze weet niet waarom.....ik ga kapot van binnen ik doe alles voor haar. Ze wil niet geknuffeld of aangeraakt worden dit was vroeger niet. Wie weet goede raad? Mailen mag mylady_r@live.nl radeloze mama