Laat een reactie achter
28 comments
Annemieke says
2 februari 2016
Als moeder van een 16 jarige dochter met hechtingsproblemen herken ik wel een en ander: soms denk ik we hebben zo n fijn contact en ik mag haar een knuffel geven of aai over dr arm en dan ineens slaat het weer om en juist op momenten wanneer er spannende zaken spelen is ze afwerend naar mij. Juist in die situaties wil ik haar steunen en er voor haar zijn en juist dan houdt ze de boot af! Dat vind ik heel lastig en ik val daar dan ook van stil en trek me terug: datzelfde afgewezen gevoel als hierboven omschreven. De blik die jij als leeg omschrijft omschrijf ik bij mijn dochter als afstandelijk bijna hooghartig van raak me niet aan en wie denk jij wel niet dat jij bent, kom niet mijn buurt enz. Heel naar om te ervaren als je met zijn tweeën in 1 huis woont. Ik blijf het tot op de dag van vandaag een hele eenzame klus vinden om een kind met RH op te voeden en zoveel afwijzing te ervaren. En soms ook juist weer die afhankelijkheid juist; helpen met bellen naar instanties of een simpele taart bestellen. Hoe voelt het ouderschap? dubbel: vol liefde voor mijn kind en ook: ik wilde dat je “normaal” was! HET gevoel van falen blijft een rol spelen in mijn ouderschap ook al zegt mijn omgeving dat dit onzin is.
Reply
Esther Groenewegen says
2 februari 2016
Lieve Annemieke,
Dank je wel voor je openhartige reactie op mijn blog!
Het klinkt misschien raar maar doordat jij jezelf in mij herkent voel ik mij weer gezien en begrepen. Zo van, ik ben in geval niet de enige moeder die met deze gevoelens kampt. Dat jij dit gevoel alleen moet dragen maakt het volgens mij wel een stuk moeilijker omdat jij je dochter alleen opvoed. Ik kan gelukkig nog bij mijn man terecht en hij weet ook als geen ander hoe het voelt om door haar afgewezen te worden. Zij doet dit namelijk nog veel meer naar hem toe.
Hoe voelt het ouderschap?
Best een confronterende vraag eigenlijk besef ik mij nu. Het voelt inderdaad soms dubbel, dat heb ik ook. En het gevoel van ik wou dat je normaal was herken ik ook. En het gevoel van falen helemaal. Hoe fijn is het daarom dat wij nu onze community hebben waar wij ons in ieder geval begrepen, gezien en gehoord voelen?
Hechte groet,
Esther
p.s. Ik vind het heel fijn dat wij elkaar na het event iets beter hebben leren kennen vooral omdat onze dochters ongeveer dezelfde leeftijd hebben. Twee prachtige dochters maar soms zo lastig in omgang, wat fijn dat wij elkaar in ieder geval zo goed snappen!
Patries says
2 februari 2016
Het lijkt me idd enorm schrikken als je zo’n telefoontje krijgt en wat knaagt het dan aan je met die gedachten “Wat als…..” En dan duurt zo’n file bijna eindeloos om thuis te komen en wil je niets liever dan je kind in je armen nemen als je ziet dat de beelden uit je hoofd niet matchen met de werkelijkheid en wil je haar dat ook laten voelen en doet het erg veel pijn als je dan precies het tegenovergestelde terug krijgt.
Ondanks dat mijn zoon ook een hechtingsprobleem heeft is hij nu iig nog precies het tegenovergestelde. Hij wil juist de hele tijd de bevestiging hebben dat hij er mag zijn door die knuffels te vragen en dan op het volgende moment kan hij enorm boos reageren door iets wat hij niet goed gehoord heeft of gewoonweg niet binnen is gekomen en dan vraag je je ook af : Waar heb ik het ergens gemist? Wat is er fout gegaan dat het nu is zoals het nu is?
Het kan zo vermoeiend zijn om hier als alleenstaande moeder iedere dag mee om te moeten gaan. Iedere dag is het afwachten hoe het gaat zijn en loop je tegen onbegrip op van je omgeving en dan met name de omgeving die bepaalde conclusies trekt zonder na te gaan of het waarheid is of niet.
En dan komt er ook dat stemmetje in mijn hoofd op: “Opgeven is geen optie!” Ik ben zijn veilige haven en doordat hij zich toch veilig voelt bij mij komt alles bij mij er uit. En ja dat is soms zwaar en toch doe je het daar je je kind een fijne jeugd gunt.
Ik hoop dat je dochter zich snel weer vertrouwd voelt met jullie en dat ze jullie weer toelaat…..
Reply
Carla Grootjans-Stam, says
2 februari 2016
hoi Esther, Bedankt voor je blog. Nou, ik schrik er dus wel van als ik zoiets zie staan ” schrik niet, ze heeft een ongeluk gehad”. Bij mij komen de verhalen weer erg hard binnen de laatste tijd, dus ik moet ook erg blijven oppassen. Maar goed, je vraagt of iemand het herkent. Nou dat is zowel ja als nee. Want in ons gezin ben ik degene met de hechtingsstoornis en bij mijn zoons vind ik het echt wel anders dan de ‘ hechtingsproblematiek” van jongeren in deze groep, ze hebben beiden een vorm van autisme. Dat is op een aantal vlakken toch wel echt anders. Dus dat ineens weer afwijzen van knuffels, etc. ervaren wij niet zo. Wat ik wel ervaar, is dat ze ouder worden en je minder nodig hebben ( soms), ( want met autisme, hebben ze je ook heel wat langer nodig dan jongeren zonder). Soms kan ik dan ook die afwijzing voelen, of zoals enkele jaren geleden, toen die omslag bij beiden plaatsvond, had ik zo’n sterk gevoel van “lege armen ” te hebben. Ze zij nu 13 en bijna 15 jaar, ze schelen maar 1,5 jaar. Dus het gebeurt allemaal bijna tegelijkertijd, ik had al een soort van “lege nestsyndroom”. Ik moest bewust zoeken naar een andere houding om met ze om te gaan. Nabijheid en afstand veranderden ineens, vooral buiten de deur. Nog wel opletten, maar niet meer zo “om hen heen” als op jongere leeftijd. De afwijzing zelf, heb ik wel last van, maar meestal probeer ik dit gevoel de ruimte te geven, er helemaal te laten zijn en me er niet in mee te laten trekken, daardoor leer ik gevoelens steeds meer te “dragen”. Voor mij helpt Eckhart Tolle daarbij heel veel, door steeds meer bewust “alles te voelen”, zowel gevoelens, als van alles in mijn lichaam, waardoor ik steeds meer leer, naar alles te kijken en er meer afstand van krijg, i.p.v. me overal in mee te laten zuigen. Lieve groet, Carla.
Reply
Esther Groenewegen says
2 februari 2016
Hoi Carla,
Dank je wel voor je reactie!
Mooi zoals je spreekt over lege armen, dat is het volgens mij ook. Bewust gaan zoeken naar een andere houding, dat ben ik nu ook aan het doen bij mijn zoon. Van een enorme knuffel baby nu een stoere vent aan het worden, en dan kan je die knuffel moeder niet meer zien met al dat geknuffel. Ik snap het wel maar vind het zo lastig. Wat goed dat Eckhart Tolle je daarbij helpt, ik vind hem zo geweldig!
Lieve knuffel terug!
Esther
Esther Groenewegen says
2 februari 2016
Dank je wel voor je reactie Patries!
Je hebt gelijk hechtingsproblemen en de symptomen komen in alle soorten en maten.
Je wist waarschijnlijk al dat er 3 verschillende soorten verstoorde gehechtheidsvormen zijn namelijk:
– Angstig vermijdend gehechte kinderen
– Angstig ambivalent gehechte kinderen en
– Gedesorganiseerd/ gedesoriënteerd gehechte kinderen
Hierover schrijf ik ook in mijn e-boek.
Het opvoeden van onze kinderen is topsport en helemaal als je er alleen voorstaat. Dat de omgeving niet ziet dat je topsport aan het doen bent maakt het nog moeilijker, dat weet ik uit eigen ervaring.
En inderdaad: opgeven is geen optie. Wij zijn hun veilige haven de enige plek waar zij zich veilig genoeg voelen om zich zo te gedragen.
Gelukkig komt Yasmine langzamerhand weer een beetje tot rust. En hopelijk is zij inderdaad snel weer de oude!
Dank je wel voor je lieve, openhartige, bemoedigende reactie!
Hechte groet,
Esther
Martine says
2 februari 2016
Dat is schrikken zeg! gelukkig was ze ongedeerd lichamelijk. Maar de hele situatie maakt het er niet makkelijker op. Sta zelf net aan het begin van het hele hechtingsproces. Ons zoontje van 3.5 is nu net een jaar bij ons. In die zin herken ik heel erg de angst om wat komen gaat en het onbekende. Nu lijkt het allemaal wel goed te gaan. hij zoekt troost bij ons. Maar wil ook af en toe geen knuffel of kusje. Slaapt over het algemeen goed, maar kan ook soms ineens zichzelf wakkerhouden en met een bepaalde gesloten blik liggen te kijken en het lijkt dan ook of hij bij je vandaan wil. Is een bepaald gevoel wat je dan hebt. En dan denk je : is dit nou wat ieder kind wel eens doet of is dit nou hechting. Constant ben je je daarvan bewust. En van je omgeving kijg je weinig steun en erkenning.
Alle gevoelens die je hebt zijn heel normaal en begrijpelijk.
Esther Groenewegen says
2 februari 2016
Hoi Martine,
Dank je wel voor je reactie op mijn blog!
Ik herken zeker wat je zegt dat je bij veel gedrag denkt: is dit nu leeftijdsadequaat is of is het een hechtingsymptoom?
Vooral nu mijn dochter in de pubertijd terecht is gekomen zitten wij regelmatig met onze handen in het haar?
En wat je zegt over het ontbreken van steun en erkenning van de omgeving, het lijkt wel alsof we daar allemaal mee te maken hebben. Is er dan zo weinig empathie onder de mensen? Dit wil ik eigenlijk niet geloven. Maar wat is er dan? Ontbreekt er misschien iets? Ik kan je zeggen het ontbreken van steun en erkenning went op een gegeven moment, soort van, maar leuk is het niet.
Daarom is het ook zo fijn dat wij nu onze community op FB hebben. Een besloten FB groep waar ouders en professionals samen komen die wel naar de diagnose willen en kunnen en soms moeten kijken.
Heel veel succes met jouw lieve kleine zoon!
Hechte groet,
Esther
Ashley
says
2 februari 2016
Lieve Esther,
Ben er beetje stil van geworden…
Ik weet en begrijp dat mijn zoon eén en ander van mij niet aanneemt.
Een ander kan hij wel knuffelen, of luisteren naar wat er gezegd wordt.
Hulp bij het huiswerk, vraagt hij af en toe… of als ik het nakijk worden mijn
wijzigingen / aandachtspunten niet geaccepteerd. Maar van een ander wel…
Daar in tegen, hebben we momenteel iets minder issues door de dag / week
heen… Enerzijds, is hij zich aan het ontwikkelen, de puberteit is aanwezig.
Anderzijds, komt hij na een issue wel een knuffel en kus brengen als blijk van
spijt… (niet altijd… maar hij probeert t wel)
Uiteraard doet het pijn en brengt het je verdriet als je ziet dat je zoon meer naar
een ander trekt dan naar z’n eigen moeder. Maar ik kan er ook deels van genieten…
want daaruit blijkt dat het dus wel in hem zit. En dat maakt me ook weer blij…
Hoe het ouderschap voelt… Mijn kidsz staan bovenal voorop. Verder is het best dubbel,
wat jullie beiden ook aangeven. Twijfelen blijf je altijd doen, maar dat vind ik een goed iets.
Zolang je blijft twijfelen, blijf je ook alert en kritisch op je eigen manier van opvoeden.
Daarnaast, denk je goed te doen, door hulp aan te vragen… ook dat lijkt dan weer niet de
goede keuze te zijn geweest. Ook begin ik met heel kleine stapjes, meer te kijken naar mijzelf.
Ik kan blijven klaar staan voor me kidsz. Maar als ik niet aan mijzelf ga werken, dan is het
straks ook te laat.
Esther, ik hoop dat het met Yasmine weer beter gaat, en dat ze is bijgekomen van de schrik.
Een terug val geeft niet, want weet je, ook daar komen jullie samen uit. Jullie hebben beiden
handvaten om hier door heen te komen. En je zult zien dat je er steeds sterker uit komt, want
iedere keer leer je weer bij.
Xxx Ashley
Reply
Esther Groenewegen says
2 februari 2016
Lieve Ashley,
Dank je wel voor je lieve reactie.
Ik herken het zo wat je zegt over je zoon, dat hij meer naar anderen trekt dan naar jou.
En ik vind het eigenlijk ook wel een goeie dat je zegt dat het goed is om te twijfelen, dat dit je alert en kritisch houd. Dank je wel voor deze mindset!
Uit eigen ervaring weet ik dat werken aan je zelf geen leuk proces is maar wel een zeer nuttig proces. En je eigen ontwikkeling is weer van grote waarde voor de relatie met je kind. Als jij een stukje bent gegroeid kun je samen met je kind weer een stukje verder groeien. Ik ken jou als tijgermoeder die niet op geeft, ik weet dat je het soms lastig hebt omdat je er alleen voorstaat. Maar ik weet dat jij het gaat redden, ik heb nu twee van jou kanjers gezien en vind ze geweldig!
Dank je wel voor je lieve woorden!
Dikke knuffel,
Esther
Annemarie says
2 februari 2016
Ik herken het ook….
Met mijn dochter van 12 gaat het naar omstandigheden vrij goed nu !
Een andere dochter (ook 16) lijkt toch ook hechtingsproblemen te hebben…
Ze heeft het erg moeilijk nu, ik wil ze zo graag helpen, maar zelf houdt ze afstand (‘dan doet het niet zo’n zeer als ik je verlies mam’) of ze kruipt als een klein kind op schoot en dat soms allebei binnen een uur.
Steeds schakelen en je eigen gevoel uitschakelen soms.
Het moeilijkst vind ik het dat ze daar soms zo eenzaam door zijn.
Ben blij hier erkenning te vinden, herkenning en tips.
De omgeving zegt nog steeds regelmatig, je moet ze gewoon harder aanpakken…
Ik hoop dat het met Yasmine snel weer goed gaat !
Bedankt voor je blogs Esther !
Groet,
Annemarie
Esther Groenewegen says
2 februari 2016
Dank je wel voor je reactie op mijn blog Annemarie!
Wat fijn dat mijn website en blogs jou herkenning en erkenning geven.
Dat was nou precies te bedoeling van mijn blogs. Iets wat ik zelf zo heb gemist in de hele moeilijke jaren. Iemand die aan een half woord genoeg heeft en mij begrijpt. Gelukkig hebben wij nu onze community op FB En inderdaad de omgeving heeft vaak als tip: je moet ze gewoon harder aanpakken of geef haar maar een weekje met mij mee dan regel ik het wel…
Gelukkig gaat het elke dag weer een stukje beter met haar!
Hechte groet,
Esther
Truus says
9 februari 2016
Met jaren lange ervaring in de psychiatrische verpleging doet me dit erg aan narcistisch gedrag denken en niet aan een onthechting syndroom. Over en weer energie slurpend en een litanie zonder eind. Ik wens jou en je gezin heel veel sterkte.
Reply
Esther Groenewegen says
13 februari 2016
Hoi Truus,
Dank je wel voor je reactie.
Ik heb ook heel lang met deze diagnose gestruggeld, wilde zo graag dat het autisme was. Dan was het in ieder geval niet mijn schuld, zo voelde dat in de moeilijke tijd voor mij. Nu ik mij heb verdiept in deze materie zie ik heel duidelijk dat mijn dochter onveilig gehecht is.
Dank je wel voor je bemoedigende woorden!
Hechte groet,
Esther
Esther Groenewegen says
19 februari 2016
Dank je we voor je reactie Truus!
Wat bedoel je precies met jou vragen?
Hechte groet,
Esther
Anne says
22 februari 2016
Hoi Esther,
Wat een feest van herkenning, hoewel dit voor niemand echt een feestje is. Ons meisje is nog maar 2.
Vanaf haar geboorte anders. Maar wat? Huilen, gillen en nachtenlang grommen of je aanstaren maar je niet zien, dwars door je heen kijken…
Maar ook het lieve schattige meisje dat zich uren alleen kan vermaken, in haar wereld.
Afgelopen weekend mee op een verjaardag. Ze heeft zich 3uur in de keuken opgesloten om maar geen prikkels te hoeven incasseren. En toen kwam ze bij me. Bij mij op schoot. Een dikke knuffel kreeg ik.
‘Mama, ik vind het spannend. Nu naar huis?’
Ze ligt naast me, slaapt bijna nooit. Is bang voor de wereld.
Hsp, hoogbegaafd en vandaag mogelijk hechtingsproblemen als ‘diagnose’ gekregen.
Niet weten wat er in haar koppie omgaat, verschrikkelijk vind ik het. En het ergste vind ik dat ik haar niet kan troosten…
Een mama.
Reply
Esther Groenewegen says
23 februari 2016
Hoi Mama,
Dank je wel voor je reactie op mijn blog.
Het gevoel dat jij je kind niet kan troosten is zo herkenbaar en komt zo binnen bij mij!
Ik weet wel als ik de jonge jaren van mijn dochter over zou kunnen doen had ik haar nooit aan zoveel prikkels blootgesteld. Ook wij gingen vroeger evengoed naar feestjes maar bij thuis komt lag onze dochter standaard 30 to 40 minuten totaal overstuur bij ons op de keukenmat enorm te schreeuwen. Er was op dat moment geen mogelijkheid om te troosten. Lichamelijke toenadering werd afgewezen door een stomp in je buik of door in je gezicht te krabben. Maar wij wisten toen nog niet wat het was en begrepen niet dat het door het feestje kwam.
Nu begrijp ik als je als kind een paar uur lang in overlevingsmodus op een feestje staat dat je dan wel zo moet reageren. Je hebt dan zulke enorme levels van stress hormonen opgebouwd dan kun je niet relaxed naar je bedje gaan.
Ik weet dat ik mij daar niet schuldig voor hoeft te voelen maar dat doe ik natuurlijk wel!
Jou dochter is nog jong, jij hebt nog de kans om het goed te doen. Wat fijn dat jij nog de juiste keuzes kunt gaan maken voor jou en voor je dochter!!
Ik wens jou heel veel liefde en sterkte!
Hechte groet,
Esther
Anne says
23 februari 2016
Dank je wel voor je warme en lieve reactie Esther.
We proberen prikkels.zo gedoceerd mogelijk aan te bieden.
Helaas lukt dat niet altijd, zeker niet op dagen als ze naar de opvang gaat. Inmiddels ben ik nog maar halve dagen aan het werk zodat ze maar een paar uur gaat ‘spelen’.
Soms lukt het haar om zich eraan over te geven. Maar meestal zit ze op de bank, puzzelt of leest letters, helaas heeft ze dat tijdens haar opname in december (ze was zo overprikkelt ivm alle feesten) geleerd in het ziekenhuis.
Ze verwondde haar gezicht, krabde zich helemaal open van stress en is ook daar paar keer flink door het lint gegaan.
Maar naast die hartverscheurende dingen, die soms als een sneltrein aan ons voorbij gaan zit er ook een meisje in dat een hele lieve kant heeft.
Ze vindt traplopen geweldig en zingt dan graag. We spelen samen piano en sinds kort komt ze op schoot zitten om voor gelezen te worden.
Op haar initiatief komt er soms een kus. En ze heeft een zinnetje gehoord van Frozen en als ze die uitspreekt kunnen we oprecht knuffelen. ‘Ik houd van warme knuffels’.
Op ons initiatief is het bedreigend, is het huilen, gillen of slaan… de knuffelmomenten heeft ze eigenlijk alleen met mij, als er niemand is maar koester ik enorm. Haar papa of (ontzettend zorgzaam) zusje mogen haar niet knuffelen.
Te spannend.
Jammer he?
Veel liefs en wijsheid,
Mama
Esther Groenewegen says
23 februari 2016
Allemaal zo herkenbaar!!
Onze dochter heeft zich in haar jonge jaren ook steeds opengekrabd, ze krapte gewoon in haar eigen ogen als de spanning te groot werd. Het was verschrikkelijk om te zien. Ze heeft nog jarenlang elke avond haar dekbed helemaal onder het bloed laten komen door een plekje op haar lichaam te vinden en deze helemaal open te krabben zodat er bloed uitkwam. Elke ochtend weer een compleet slagveld dat bed van haar en niets hielp.
Blijf volhouden en er komt een moment, vaak onverwacht dat je lieve meid opeens een stap gaat maken op haar moment.
Hechte groet en hugs,
Esther
Marjan says
1 maart 2016
Dag Esther,
Wat mooi dat deze website bestaat….. heb alles ademloos gelezen.
Ik heb zelf hechtingsproblemen.
Voor mij betekent het veel dat ik die zin nu op kan schrijven. Want ik heb eigenlijk mijn hele leven lang gezocht naar dat ‘iets’ dat voor mij kon verklaren waarom ik mij zo anders voel en waarom het me zo zwaar voelt om contact aan te gaan (en te houden), zowel met anderen als met mezelf. Ik ben al een aantal keer vastgelopen in mijn leven (de eerste keer op mijn 15e) en heb vaker professionele hulp gezocht. Veel etiketjes heb ik gekregen, maar voor mijn gevoel dekte dat nooit de lading. Hechtingsproblemen zijn nooit in mijn (en andermans) hoofd opgekomen, omdat ik geen traumatische jeugd heb gehad. Maar je kunt ook problemen met hechting krijgen door subtielere en meer onzichtbare afstemmingsproblemen (dat begrijp ik nu). Ik ben in langdurige psychotherapie gegaan en nu (na een aantal jaar) ben ik gaan begrijpen (niet alleen met mijn hoofd, maar vooral ook met mijn hart) wat ik heb gemist en waar mijn ‘rare’ gedrag door komt. Ik denk dat mijn gedrag -dat ik als kind liet zien- wat milder was dan wat jouw dochter laat zien, maar toch herken ik veel in wat je over haar schrijft. Ik ben nu volwassen en heb geleerd om me meer ‘aan te passen’ in sociale context, maar van binnen voel ik soms nog steeds alsof ik tegen de muren vlieg van angst, een angst die ik niet kan verwoorden. Gek genoeg lukt het me goed op papier, maar in persoonlijk contact heb ik moeite om zelfs maar onschuldige dingen over mezelf te delen. Het ontroert me te lezen hoeveel je voor Yasmine probeert te doen om haar veiligheid te geven en haar te laten groeien. Ik zou willen (en dat zeg ik zonder zelfmedelijden 🙂 ) dat ik zo’n lieve en volhardende ouder had gehad toen ik jong was!
Ik ben inmiddels in de 30, ben getrouwd, werkzaam en heb 3 jonge kinderen. Het is geen sinecure en vooral mentaal een uitputtingsslag door de vele prikkels, met name omdat je bij kinderen nooit helemaal weet wat je kan verwachten. Soms omhelzen ze me ineens, bijvoorbeeld…. En met mijn man heb ik een hoop strijd gehad en zal nooit helemaal ‘gewoon’ worden, er blijft altijd iets van aantrekken en afstoten. Maar ondanks alles, gaat er eigenlijk best veel goed….. en dat is misschien wat ik jou wil meegeven met dit berichtje, als een kleine hart onder de riem; er kan ook veel goed komen…. en ook op latere leeftijd kun je nog veel ontwikkelen. Wat ik vooral heb geleerd is om beter mijn lichaam te voelen en te zeggen tegen anderen wanneer het me te veel/nabij/ angstig/weet ik veel wordt. Ik weet vaak niet goed de woorden op dat moment, maar door gewoon maar ‘stop’ of zoiets te roepen ben ik een te heftige reactie voor. Mijn grote angst is dat ik mijn kinderen schaad, of dat ze het gevoel hebben dat ik ze afwijs. Ik ben begonnen bij mijn oudste (8) om iets uit te leggen over mezelf, zodat ze begrijpt dat het niets met haar te maken heeft. En iedere ouder heeft sowieso ook zijn eigenaardigheden…Bij Yasmine zal het misschien nooit weggaan, maar hopelijk kan ze leren om meer uitdrukking te geven aan wat ze ervaart (op wat voor manier dan ook) zodat haar omgeving en zijzelf daar beter op kunnen anticiperen. Verder wens ik je veel kracht en liefde toe voor je gezin,
Groet, M.
Esther Groenewegen says
2 maart 2016
Wauw, dank je wel M voor het delen van jouw verhaal.
Ik heb het met tranen in mijn ogen gelezen.
Jou verhaal is mijn verhaal, twee verschillende levens met zoveel overeenkomstige struggels. Wat fijn en mooi dat je dit met mij wilde delen. Ik geloof zo in het delen van onze verhalen. Daar kun je zoveel steun en kracht uithalen. Ik heb ook zo in mijn jeugd lopen puzzelen met mijzelf. Dacht soms dat ik een beetje gek was, kon niet echt woorden vinden voor mijn gevoelens en wist al helemaal niet waar ze vandaan kwamen. Daarom is het ook zo mooi dat door mijn zoektocht voor mijn dochter ik mijzelf ook beter ben leren begrijpen. En net als jij kan ik dit nu terug koppelen aan mijn kinderen zodat zij mij weer beter kunnen begrijpen.
Ik wens jou heel veel warmte, kracht en liefde voor jou en gezin!
Hechte groet,
Esther
Grace says
5 november 2016
Hoi,
Via je gedicht die gedeelt was door Barbara Muller ben ik op je site gekomen.
Ik herken heel erg veel van mijzelf bij jou dochter van toen ik nog jong was.Ik ben nu 34 en ik kan er nu wel mee om gaan. Maar ik heb dat afwijzen dus altijd gedaan bij mijn moeder. En ik heb mij en nu nog altijd erg voor geschaamd.
Op een een of andere manier is het fijn om te lezen dat ” gek was” zoals ik mijzelf altijd noemde.
Vandaag de dag werk ik met vondelingen en mishandelde babies en kinderen en deze kinderen hebben vaak ook hechtings problemen.
En ik schreef net dat ik er wel mee om kan gaan maar als ik er eerlijk ben niet echt. Ik weet dat ik het heb en als ik het voel opborrelen, overschreeuw ik het altijd door een act op te zetten of ik schrijf naar mijn zelf. Want mijn hoofd weet het wel maar mijn hart niet. En door te schrijven naar mijzelf geloofd mijn hart ook wat mijn hoofd weet. Het is niet voor lang maar voor eventjes voelt het alsof ik weer kan ademhalen.
Ik weet heel erg goed waar het vandaan komt en therapy ach heb ik al zo veel jaren gehad en het RIAG heeft er zo’n puinhoop van gemaakt, dat ik al op zeer jonge leeftijd wist wat ze wilde horen en dat deed ik dus ook.
Ik ken mijn probleem en gelukkig kan ik heel goed uitleggen wat ik voel, maar dat maakt het wel lastig als je in therapy gaat omdat ze verwachten dat je dat allemaal niet weet. Dus als ik daar dan zit en zo goed kan vertellen wat ik voel en waarom etc, denken ze al snel, zit wil goed met haar. Helaas is dat niet altijd het verhaal.
Ik ga zeker je andere blogs lezen en ik hoop dat ik zelfs of mijn 34ste nog iets kan leren 🙂 nooit te oud toch.
Super bedankt dat je je zo inzet voor je kind.
Zou mijn moeder nog wat van kunnen leren 😉 was super fijn geweest toen ik nog klein was, maar ja wat geweest is, is geweest.
Liefs Grace
Reply
Esther Groenewegen says
10 november 2016
Hoi Grace, [wat een mooie naam by the way!]
Dank je wel voor het delen van jouw verhaal!
Voor mij heel herkenbaar!
Als je het fijn vind kun je een vriendschapsverzoek doen bij onze Facebook community.
In deze community zitten ook volwassenen met hechtingpsproblemen.
Als je kenbaar maakt waar je naar zoekt kun je daar gelijkgestemden vinden en wie weet hoe fijn dit voor je is?
Ik kijk er naar uit om je daar te mogen ontmoeten!
Hechte groet,
Esher
Johanna says
19 april 2017
En of ik het herken. Ik heb de uitzending gezien van mooiste meisje van de klas en het was een groot feest van herkenning. Jouw leven… de relatie met je moeder…..de relaties….onzekerheid……niet begrepen worden door vrienden……het lijkt wel of we een zelfde soort leven hebben gehad, die band met je vader, die had ik ook maar mijn ouders gingen niet uit elkaar alleen mijn moeder staat er wel tussen in en maakt de band met mijn vader moeilijk. Ik heb drie kinderen waaronder een dochter waar ik geen goede band mee heb. Elke afwijzing van wie dan ook doet pijn, ik heb onwijs veel moeite met mensen daardoor denk ik. Ik vond kleine kinderen zalig ! Pubers heb ik onwijs veel moeite mee vanwege dat afzetten en afstand nemen en ik kan bij elke grote mond wel janken want precies zoals je het omschrijft het voelt als (weer) een afwijzing.
Reply
Esther Groenewegen says
20 april 2017
Hoi Johanna,
Ik weet als geen ander hoe het voelt als de band met je dochter niet goed is, dit voelt verschrikkelijk!
Ik heb gevochten als een tijger, het heeft meer dan 10 jaar geduurd maar nu kunnen wij met elkaar knuffelen en elkaars hand vast houden.
Het mooiste cadeau van mijn hele leven, we zijn er nog lang niet, maar er is altijd hoop!!
Pubers zijn inderdaad alweer bezig om zich los te maken van hun ouders, een goede tip is om het gedrag niet persoonlijk te nemen, diep van binnen verlangen zij nog net zo naar intimiteit alleen zullen zij dit niet meer duidelijk maken.
Ik leef met je mee!
Hechte groet,
Esther
Margreet Overdijk says
22 mei 2017
Hallo Esther, ik heb het verhaal over Yasmine gelezen. Ik herken er behoorlijk wat in. Ik herken de lege blik, de afstandelijkheid-onverschilligheid, de keiharde afwijzing. Ik kan met het laten vallen van stilte wel tot haar doordringen. Ze kan beter huilen en ze laat haar boosheid meer zien. Ze lat zichzelf meer zien, maar dan zijn er toch weer periodes dat ze in haar eigen wereld verblijft en gewoon echt niet wil. Het enige wat ze dan zegt is dat het allemaal niet lukt. En is de rust dan teruggekeerd, dan kan ik vragen stellen wat er aan de hand is. Er zijn soms wel wat dagen verstreken, soms zelfs weken. Sofia is geadopteerd door mijn man en zijn eerste vrouw die helaas is overleden. Ik ben haar vierde moeder. Hoe triest…ik zet mij in voor haar, omdat ik van haar hou als mijn eigen dochter. Ook al wijst ze mij regelmatig af of moet ik haar met rust laten. Lastig! De liefde voor haar overwint. Ik raap mezelf weer op en ga weer door om er voor haar te zijn. Ook heb ik twee kleine mannen die ook hun aandacht vragen. Rowan, mijn oudste zoon, heeft ook extra zorg nodig. Hij heeft de diagnose middelmatige autisme. Timon is een vrolijk manneke die snel driftig wordt en zich heel snel afgewezen voelt. Allemaal geboortetrauma´s. Wat heeft een zwangerschap en geboorte veel impact op kinderen. Waardering hoe onze kinderen met alles omgaan. Chapeau voor hen!!!! Liefs Margreet
Reply
Esther Groenewegen says
26 mei 2017
Hoi Margreet,
Dank je wel voor je reactie.
Ik kom net terug van een week London waar ik les heb gehad van Bessel van der Kolk en Gabor Maté.
Zij zeggen beide dat een veilig en vertrouwde zwangerschap essentieel zijn voor een goede start.
Daarna zijn de eerste 3-5 jaar essentieel voor een goede ontwikkeling van het brein van onze kinderen.
Onze kinderen zijn kanjers!!
Ondanks alle uitdagingen blijven zij doorgaan en vinden zij op hun manier en op hun tempo een weg naar volwassenheid.
Hechte groet,
Esther