Niet schrikken, maar Yasmine heeft een ongeluk gehad…

Niet schrikken, maar Yasmine heeft een ongeluk gehad…

Het is donderdagmiddag en ik rijd net weg van een geweldig inspirerende training waar ik nog helemaal van aan het nagenieten ben. Als ik de snelweg op rijd, rijd ik vol de file in en ik heb last van de ondergaande zon. Ik moet dus goed opletten dat ik niet bovenop mijn voorganger in de file kom te zitten. Maar dit alles deert mij niet. Ik bel mijn vader, daar heb ik nu even mooi de tijd voor en vertel hem dat het de laatste tijd zo goed met Yasmine gaat. De feestdagen waren een drama, maar nu we weer allemaal goed in het gareel zijn komt Yasmine weer helemaal in de flow. Alles gaat zonder al te veel problemen. Als ik ophang zie ik dat Yasmine heeft gebeld, ik bel haar terug maar niemand neemt op. Ik neem aan dat zij op de fiets zit onderweg naar huis. Zij belt namelijk altijd voordat zij van school vertrekt. Daarna krijg ik een telefoontje van mijn man: Niet schrikken maar Yasmine heeft een ongeluk gehad… Daarna hoor ik alleen maar broekzakgeluiden… Ik probeer opnieuw te bellen maar niemand neemt op. Ik voel mij schuldig dat ik net niet heb opgenomen toen mijn dochter belde. Schuldig dat ik met haar opa aan de telefoon was en vertelde dat het allemaal zo goed met haar ging. Terwijl ik dit met mijn vader aan het bespreken was heeft mijn kleine lieve meisje een ongeluk gehad. Mijn wereld staat stil, ondertussen gaat de wereld om mij heel gewoon verder. Ik sta nog gewoon in de file, die ondergaande zon is nog steeds superirritant. En nu? Het enige wat erop zit is proberen rustig te blijven. Iets anders zit er niet in. In gedachten wil ik het liefst over de vluchtstrook naar huis rijden. In gedachten zie ik de meest vreselijke beelden van mijn dochter voorbijkomen. In een ambulance helemaal onder het bloed aangesloten aan allemaal apparatuur. Heel even verbaas ik mijzelf dat ik mij zorgen maak over haar jas, wat nu als deze kapot is en niet meer te dragen is, ik weet namelijk dat zij enorm hecht aan deze jas. Wat een onzinnige gedachte denk ik tegelijkertijd en de gedachte is weer weg. Dan wil ik zo graag mijn vader weer bellen om dit aan hem te vertellen maar dit doe ik ook niet. Wil hem niet verontrusten als ik niet echt weet wat er is gebeurd. Uiteindelijk kom ik ondanks de lange file toch nog redelijk snel thuis, als ik de straat in kom, rijdt er net een politiebusje onze straat uit. Mijn hart slaat weer over. Zo snel mogelijk ga ik naar binnen en zie daar mijn lieve, kleine meisje staan. Totaal in shock maar gelukkig ongedeerd, voor zover ik kan zien. Haar kleding is niet kapot op de gaten in haar spijkerboek na maar die zaten er vanochtend ook al in, dat is hip mam! Ik wil haar vastpakken en knuffelen, waar ze deinst terug en bibbert helemaal. Ik zeg, kom we gaan lekker een bad voor je klaarmaken of wil je liever onder de douche? Ik wil niet onder de douche. Maar je shaket helemaal, heb je het niet ontzettend koud? Ik shake niet en heb het niet koud. Oké, wil je dat lekker bij papa en mama in bed komen liggen? Dat wil ze gelukkig wel. Daar ligt ze dan, mijn dappere, sterkte, lieve kleine meid. Ik maak een kruikje voor haar, die ze toch maar op haar buik legt. Daar ligt ze dan, mijn lieve, sterke, bijzondere dochter. Wat ben ik blij dat ze oké is. Ze klaagt wel over een arm die ze niet meer ophoog kan doen maar verder ‘doet alles het nog’. Ze is waarschijnlijk op deze arm gevallen. Eind goed, al goed zou je denken. Maar als ze later in haar eigen bed gaat liggen en ik en Michiel nog even bij haar komen om met haar te praten, zien we dat ze helemaal naar de andere kant van het bed schuift, omdat ze ons niet wil voelen. Andere aanrakingen worden ook allemaal afgewezen. Ook valt het ons beide op dat ze een ‘lege blik’ in haar ogen heeft. Een blik die we nog herkennen uit haar kinderjaren. Dat zal de shock nog wel zijn zeggen we later tegen elkaar. Ik houd haar de dag erna lekker een dagje thuis, het is vrijdag en dan heeft ze toch maar een paar uurtjes les. Ik voel dat er iets is veranderd tussen ons. Ik probeer daar rekening mee te houden en geef haar de ruimte om haar ding te doen. Aan het einde van de dag vergeet ik het als ze naar een vriendinnetje gaat om The Voice te kijken. Ik maak aanstalten om haar een knuffel te geven, iets wat we altijd doen als ze weg gaat. Ze maakt een sprongetje bij mij vandaan te komen, zo snel en reflexmatig dat ik denk dat zij er zelf ook van schrok. Ik schrik er ook van en loop als een geslagen hondje terug naar de bank. Ik ben van slag. Zij loopt weg om vervolgens de kamer weer in te komen met de vraag: Wat deed je nou daarnet? Ik wilde je een knuffel geven omdat je weggaat en jij sprong weg. Daar ben ik een beetje van geschrokken. Ik sprong niet weg was het antwoord. Iedereen die te maken heeft met hechtingsproblemen weet dat je geen discussie moet gaan beginnen over een punt als dit. Ik zeg: dag lieverd, veel plezier en blijf een beetje beduusd alleen achter. De middag kabbelt rustig verder, ik maak eten voor mijn zoon en man die later thuiskomen. Als man en zoonlief na het eten nog even gaan voetballen voel ik mij opeens heel verdrietig worden en moet ontzettend huilen. Kan eigenlijk niet eens echt goed zeggen waarom ik zo moet huilen. Het is een combinatie van mij afgewezen voelen, bang zijn dat we door het ongeluk weer 10 stappen terug zijn in de ontwikkeling van Yasmine. Maar ook het gevoel van vroeger wordt weer even opgerakeld. Zoveel jaren ben ik door mijn eigen lieve dochter afgewezen. Dat heeft zo’n pijn gedaan al die jaren. En vandaag werd ik daar weer even aan herinnerd. Het helpt ook niet dat mijn zoon op dit moment steeds meer ruimte voor zichzelf neemt. Hij wil liever niet meer dat ik hem naar school breng, als ik hem ‘s ochtends wakker maak, heeft hij liever ook niet te veel aandacht. Super goed dat hij dit allemaal zo duidelijk kan aangeven. Maar ik als moeder met een niet veilige gehechtheid vind ik dit soms super lastig. Voel mij dan zo afgewezen. Met mijn verstand snap ik het allemaal heel goed. Alleen mijn hart heeft zo’n moeite met deze stappen, en voelt zich in de steek gelaten en afgewezen. Het gevoel dat ik steeds minder echt nodig ben, vind ik lastig!! Ouderschap, wie heeft dit eigenlijk uitgevonden? Herken jij jezelf in mijn verhaal? Ik zou het geweldig vinden als jij jouw verhaal deelt in onderstaande reactiebox. Hoe voelt het ouderschap voor jou? Hoe ga jij met afwijzing en het groter worden van je kinderen om?
Over de schrijver
Annemieke
Door

Annemieke

op 02 Feb 2016

Als moeder van een 16 jarige dochter met hechtingsproblemen herken ik wel een en ander: soms denk ik we hebben zo n fijn contact en ik mag haar een knuffel geven of aai over dr arm en dan ineens slaat het weer om en juist op momenten wanneer er spannende zaken spelen is ze afwerend naar mij. Juist in die situaties wil ik haar steunen en er voor haar zijn en juist dan houdt ze de boot af! Dat vind ik heel lastig en ik val daar dan ook van stil en trek me terug: datzelfde afgewezen gevoel als hierboven omschreven. De blik die jij als leeg omschrijft omschrijf ik bij mijn dochter als afstandelijk bijna hooghartig van raak me niet aan en wie denk jij wel niet dat jij bent, kom niet mijn buurt enz. Heel naar om te ervaren als je met zijn tweeën in 1 huis woont. Ik blijf het tot op de dag van vandaag een hele eenzame klus vinden om een kind met RH op te voeden en zoveel afwijzing te ervaren. En soms ook juist weer die afhankelijkheid juist; helpen met bellen naar instanties of een simpele taart bestellen. Hoe voelt het ouderschap? dubbel: vol liefde voor mijn kind en ook: ik wilde dat je "normaal" was! HET gevoel van falen blijft een rol spelen in mijn ouderschap ook al zegt mijn omgeving dat dit onzin is.

Esther Groenewegen
Door

Esther Groenewegen

op 02 Feb 2016

Lieve Annemieke, Dank je wel voor je openhartige reactie op mijn blog! Het klinkt misschien raar maar doordat jij jezelf in mij herkent voel ik mij weer gezien en begrepen. Zo van, ik ben in geval niet de enige moeder die met deze gevoelens kampt. Dat jij dit gevoel alleen moet dragen maakt het volgens mij wel een stuk moeilijker omdat jij je dochter alleen opvoed. Ik kan gelukkig nog bij mijn man terecht en hij weet ook als geen ander hoe het voelt om door haar afgewezen te worden. Zij doet dit namelijk nog veel meer naar hem toe. Hoe voelt het ouderschap? Best een confronterende vraag eigenlijk besef ik mij nu. Het voelt inderdaad soms dubbel, dat heb ik ook. En het gevoel van ik wou dat je normaal was herken ik ook. En het gevoel van falen helemaal. Hoe fijn is het daarom dat wij nu onze community hebben waar wij ons in ieder geval begrepen, gezien en gehoord voelen? Hechte groet, Esther p.s. Ik vind het heel fijn dat wij elkaar na het event iets beter hebben leren kennen vooral omdat onze dochters ongeveer dezelfde leeftijd hebben. Twee prachtige dochters maar soms zo lastig in omgang, wat fijn dat wij elkaar in ieder geval zo goed snappen!

Patries
Door

Patries

op 02 Feb 2016

Het lijkt me idd enorm schrikken als je zo'n telefoontje krijgt en wat knaagt het dan aan je met die gedachten "Wat als....." En dan duurt zo'n file bijna eindeloos om thuis te komen en wil je niets liever dan je kind in je armen nemen als je ziet dat de beelden uit je hoofd niet matchen met de werkelijkheid en wil je haar dat ook laten voelen en doet het erg veel pijn als je dan precies het tegenovergestelde terug krijgt. Ondanks dat mijn zoon ook een hechtingsprobleem heeft is hij nu iig nog precies het tegenovergestelde. Hij wil juist de hele tijd de bevestiging hebben dat hij er mag zijn door die knuffels te vragen en dan op het volgende moment kan hij enorm boos reageren door iets wat hij niet goed gehoord heeft of gewoonweg niet binnen is gekomen en dan vraag je je ook af : Waar heb ik het ergens gemist? Wat is er fout gegaan dat het nu is zoals het nu is? Het kan zo vermoeiend zijn om hier als alleenstaande moeder iedere dag mee om te moeten gaan. Iedere dag is het afwachten hoe het gaat zijn en loop je tegen onbegrip op van je omgeving en dan met name de omgeving die bepaalde conclusies trekt zonder na te gaan of het waarheid is of niet. En dan komt er ook dat stemmetje in mijn hoofd op: "Opgeven is geen optie!" Ik ben zijn veilige haven en doordat hij zich toch veilig voelt bij mij komt alles bij mij er uit. En ja dat is soms zwaar en toch doe je het daar je je kind een fijne jeugd gunt. Ik hoop dat je dochter zich snel weer vertrouwd voelt met jullie en dat ze jullie weer toelaat.....

Carla Grootjans-Stam,
Door

Carla Grootjans-Stam,

op 02 Feb 2016

hoi Esther, Bedankt voor je blog. Nou, ik schrik er dus wel van als ik zoiets zie staan " schrik niet, ze heeft een ongeluk gehad". Bij mij komen de verhalen weer erg hard binnen de laatste tijd, dus ik moet ook erg blijven oppassen. Maar goed, je vraagt of iemand het herkent. Nou dat is zowel ja als nee. Want in ons gezin ben ik degene met de hechtingsstoornis en bij mijn zoons vind ik het echt wel anders dan de ' hechtingsproblematiek" van jongeren in deze groep, ze hebben beiden een vorm van autisme. Dat is op een aantal vlakken toch wel echt anders. Dus dat ineens weer afwijzen van knuffels, etc. ervaren wij niet zo. Wat ik wel ervaar, is dat ze ouder worden en je minder nodig hebben ( soms), ( want met autisme, hebben ze je ook heel wat langer nodig dan jongeren zonder). Soms kan ik dan ook die afwijzing voelen, of zoals enkele jaren geleden, toen die omslag bij beiden plaatsvond, had ik zo'n sterk gevoel van "lege armen " te hebben. Ze zij nu 13 en bijna 15 jaar, ze schelen maar 1,5 jaar. Dus het gebeurt allemaal bijna tegelijkertijd, ik had al een soort van "lege nestsyndroom". Ik moest bewust zoeken naar een andere houding om met ze om te gaan. Nabijheid en afstand veranderden ineens, vooral buiten de deur. Nog wel opletten, maar niet meer zo "om hen heen" als op jongere leeftijd. De afwijzing zelf, heb ik wel last van, maar meestal probeer ik dit gevoel de ruimte te geven, er helemaal te laten zijn en me er niet in mee te laten trekken, daardoor leer ik gevoelens steeds meer te "dragen". Voor mij helpt Eckhart Tolle daarbij heel veel, door steeds meer bewust "alles te voelen", zowel gevoelens, als van alles in mijn lichaam, waardoor ik steeds meer leer, naar alles te kijken en er meer afstand van krijg, i.p.v. me overal in mee te laten zuigen. Lieve groet, Carla.

Esther Groenewegen
Door

Esther Groenewegen

op 02 Feb 2016

Hoi Carla, Dank je wel voor je reactie! Mooi zoals je spreekt over lege armen, dat is het volgens mij ook. Bewust gaan zoeken naar een andere houding, dat ben ik nu ook aan het doen bij mijn zoon. Van een enorme knuffel baby nu een stoere vent aan het worden, en dan kan je die knuffel moeder niet meer zien met al dat geknuffel. Ik snap het wel maar vind het zo lastig. Wat goed dat Eckhart Tolle je daarbij helpt, ik vind hem zo geweldig! Lieve knuffel terug! Esther

Esther Groenewegen
Door

Esther Groenewegen

op 02 Feb 2016

Dank je wel voor je reactie Patries! Je hebt gelijk hechtingsproblemen en de symptomen komen in alle soorten en maten. Je wist waarschijnlijk al dat er 3 verschillende soorten verstoorde gehechtheidsvormen zijn namelijk: - Angstig vermijdend gehechte kinderen - Angstig ambivalent gehechte kinderen en - Gedesorganiseerd/ gedesoriënteerd gehechte kinderen Hierover schrijf ik ook in mijn e-boek. Het opvoeden van onze kinderen is topsport en helemaal als je er alleen voorstaat. Dat de omgeving niet ziet dat je topsport aan het doen bent maakt het nog moeilijker, dat weet ik uit eigen ervaring. En inderdaad: opgeven is geen optie. Wij zijn hun veilige haven de enige plek waar zij zich veilig genoeg voelen om zich zo te gedragen. Gelukkig komt Yasmine langzamerhand weer een beetje tot rust. En hopelijk is zij inderdaad snel weer de oude! Dank je wel voor je lieve, openhartige, bemoedigende reactie! Hechte groet, Esther

Martine
Door

Martine

op 02 Feb 2016

Dat is schrikken zeg! gelukkig was ze ongedeerd lichamelijk. Maar de hele situatie maakt het er niet makkelijker op. Sta zelf net aan het begin van het hele hechtingsproces. Ons zoontje van 3.5 is nu net een jaar bij ons. In die zin herken ik heel erg de angst om wat komen gaat en het onbekende. Nu lijkt het allemaal wel goed te gaan. hij zoekt troost bij ons. Maar wil ook af en toe geen knuffel of kusje. Slaapt over het algemeen goed, maar kan ook soms ineens zichzelf wakkerhouden en met een bepaalde gesloten blik liggen te kijken en het lijkt dan ook of hij bij je vandaan wil. Is een bepaald gevoel wat je dan hebt. En dan denk je : is dit nou wat ieder kind wel eens doet of is dit nou hechting. Constant ben je je daarvan bewust. En van je omgeving kijg je weinig steun en erkenning. Alle gevoelens die je hebt zijn heel normaal en begrijpelijk.

Esther Groenewegen
Door

Esther Groenewegen

op 02 Feb 2016

Hoi Martine, Dank je wel voor je reactie op mijn blog! Ik herken zeker wat je zegt dat je bij veel gedrag denkt: is dit nu leeftijdsadequaat is of is het een hechtingsymptoom? Vooral nu mijn dochter in de pubertijd terecht is gekomen zitten wij regelmatig met onze handen in het haar? En wat je zegt over het ontbreken van steun en erkenning van de omgeving, het lijkt wel alsof we daar allemaal mee te maken hebben. Is er dan zo weinig empathie onder de mensen? Dit wil ik eigenlijk niet geloven. Maar wat is er dan? Ontbreekt er misschien iets? Ik kan je zeggen het ontbreken van steun en erkenning went op een gegeven moment, soort van, maar leuk is het niet. Daarom is het ook zo fijn dat wij nu onze community op FB hebben. Een besloten FB groep waar ouders en professionals samen komen die wel naar de diagnose willen en kunnen en soms moeten kijken. Heel veel succes met jouw lieve kleine zoon! Hechte groet, Esther

Ashley
Door

Ashley

op 02 Feb 2016

Lieve Esther, Ben er beetje stil van geworden... Ik weet en begrijp dat mijn zoon eén en ander van mij niet aanneemt. Een ander kan hij wel knuffelen, of luisteren naar wat er gezegd wordt. Hulp bij het huiswerk, vraagt hij af en toe... of als ik het nakijk worden mijn wijzigingen / aandachtspunten niet geaccepteerd. Maar van een ander wel... Daar in tegen, hebben we momenteel iets minder issues door de dag / week heen... Enerzijds, is hij zich aan het ontwikkelen, de puberteit is aanwezig. Anderzijds, komt hij na een issue wel een knuffel en kus brengen als blijk van spijt... (niet altijd... maar hij probeert t wel) Uiteraard doet het pijn en brengt het je verdriet als je ziet dat je zoon meer naar een ander trekt dan naar z'n eigen moeder. Maar ik kan er ook deels van genieten... want daaruit blijkt dat het dus wel in hem zit. En dat maakt me ook weer blij... Hoe het ouderschap voelt... Mijn kidsz staan bovenal voorop. Verder is het best dubbel, wat jullie beiden ook aangeven. Twijfelen blijf je altijd doen, maar dat vind ik een goed iets. Zolang je blijft twijfelen, blijf je ook alert en kritisch op je eigen manier van opvoeden. Daarnaast, denk je goed te doen, door hulp aan te vragen... ook dat lijkt dan weer niet de goede keuze te zijn geweest. Ook begin ik met heel kleine stapjes, meer te kijken naar mijzelf. Ik kan blijven klaar staan voor me kidsz. Maar als ik niet aan mijzelf ga werken, dan is het straks ook te laat. Esther, ik hoop dat het met Yasmine weer beter gaat, en dat ze is bijgekomen van de schrik. Een terug val geeft niet, want weet je, ook daar komen jullie samen uit. Jullie hebben beiden handvaten om hier door heen te komen. En je zult zien dat je er steeds sterker uit komt, want iedere keer leer je weer bij. Xxx Ashley

Esther Groenewegen
Door

Esther Groenewegen

op 02 Feb 2016

Lieve Ashley, Dank je wel voor je lieve reactie. Ik herken het zo wat je zegt over je zoon, dat hij meer naar anderen trekt dan naar jou. En ik vind het eigenlijk ook wel een goeie dat je zegt dat het goed is om te twijfelen, dat dit je alert en kritisch houd. Dank je wel voor deze mindset! Uit eigen ervaring weet ik dat werken aan je zelf geen leuk proces is maar wel een zeer nuttig proces. En je eigen ontwikkeling is weer van grote waarde voor de relatie met je kind. Als jij een stukje bent gegroeid kun je samen met je kind weer een stukje verder groeien. Ik ken jou als tijgermoeder die niet op geeft, ik weet dat je het soms lastig hebt omdat je er alleen voorstaat. Maar ik weet dat jij het gaat redden, ik heb nu twee van jou kanjers gezien en vind ze geweldig! Dank je wel voor je lieve woorden! Dikke knuffel, Esther

Annemarie
Door

Annemarie

op 02 Feb 2016

Ik herken het ook.... Met mijn dochter van 12 gaat het naar omstandigheden vrij goed nu ! Een andere dochter (ook 16) lijkt toch ook hechtingsproblemen te hebben... Ze heeft het erg moeilijk nu, ik wil ze zo graag helpen, maar zelf houdt ze afstand ('dan doet het niet zo'n zeer als ik je verlies mam') of ze kruipt als een klein kind op schoot en dat soms allebei binnen een uur. Steeds schakelen en je eigen gevoel uitschakelen soms. Het moeilijkst vind ik het dat ze daar soms zo eenzaam door zijn. Ben blij hier erkenning te vinden, herkenning en tips. De omgeving zegt nog steeds regelmatig, je moet ze gewoon harder aanpakken... Ik hoop dat het met Yasmine snel weer goed gaat ! Bedankt voor je blogs Esther ! Groet, Annemarie

Esther Groenewegen
Door

Esther Groenewegen

op 02 Feb 2016

Dank je wel voor je reactie op mijn blog Annemarie! Wat fijn dat mijn website en blogs jou herkenning en erkenning geven. Dat was nou precies te bedoeling van mijn blogs. Iets wat ik zelf zo heb gemist in de hele moeilijke jaren. Iemand die aan een half woord genoeg heeft en mij begrijpt. Gelukkig hebben wij nu onze community op FB En inderdaad de omgeving heeft vaak als tip: je moet ze gewoon harder aanpakken of geef haar maar een weekje met mij mee dan regel ik het wel... Gelukkig gaat het elke dag weer een stukje beter met haar! Hechte groet, Esther

Truus
Door

Truus

op 09 Feb 2016

Met jaren lange ervaring in de psychiatrische verpleging doet me dit erg aan narcistisch gedrag denken en niet aan een onthechting syndroom. Over en weer energie slurpend en een litanie zonder eind. Ik wens jou en je gezin heel veel sterkte.

Esther Groenewegen
Door

Esther Groenewegen

op 13 Feb 2016

Hoi Truus, Dank je wel voor je reactie. Ik heb ook heel lang met deze diagnose gestruggeld, wilde zo graag dat het autisme was. Dan was het in ieder geval niet mijn schuld, zo voelde dat in de moeilijke tijd voor mij. Nu ik mij heb verdiept in deze materie zie ik heel duidelijk dat mijn dochter onveilig gehecht is. Dank je wel voor je bemoedigende woorden! Hechte groet, Esther

Truus
Door

Truus

op 15 Feb 2016

Waar ben jij in dit geheel Esther ? Wat is jouw deel ? Mvgr Truus

Esther Groenewegen
Door

Esther Groenewegen

op 19 Feb 2016

Dank je we voor je reactie Truus! Wat bedoel je precies met jou vragen? Hechte groet, Esther

Anne
Door

Anne

op 22 Feb 2016

Hoi Esther, Wat een feest van herkenning, hoewel dit voor niemand echt een feestje is. Ons meisje is nog maar 2. Vanaf haar geboorte anders. Maar wat? Huilen, gillen en nachtenlang grommen of je aanstaren maar je niet zien, dwars door je heen kijken... Maar ook het lieve schattige meisje dat zich uren alleen kan vermaken, in haar wereld. Afgelopen weekend mee op een verjaardag. Ze heeft zich 3uur in de keuken opgesloten om maar geen prikkels te hoeven incasseren. En toen kwam ze bij me. Bij mij op schoot. Een dikke knuffel kreeg ik. 'Mama, ik vind het spannend. Nu naar huis?' Ze ligt naast me, slaapt bijna nooit. Is bang voor de wereld. Hsp, hoogbegaafd en vandaag mogelijk hechtingsproblemen als 'diagnose' gekregen. Niet weten wat er in haar koppie omgaat, verschrikkelijk vind ik het. En het ergste vind ik dat ik haar niet kan troosten... Een mama.

Esther Groenewegen
Door

Esther Groenewegen

op 23 Feb 2016

Hoi Mama, Dank je wel voor je reactie op mijn blog. Het gevoel dat jij je kind niet kan troosten is zo herkenbaar en komt zo binnen bij mij! Ik weet wel als ik de jonge jaren van mijn dochter over zou kunnen doen had ik haar nooit aan zoveel prikkels blootgesteld. Ook wij gingen vroeger evengoed naar feestjes maar bij thuis komt lag onze dochter standaard 30 to 40 minuten totaal overstuur bij ons op de keukenmat enorm te schreeuwen. Er was op dat moment geen mogelijkheid om te troosten. Lichamelijke toenadering werd afgewezen door een stomp in je buik of door in je gezicht te krabben. Maar wij wisten toen nog niet wat het was en begrepen niet dat het door het feestje kwam. Nu begrijp ik als je als kind een paar uur lang in overlevingsmodus op een feestje staat dat je dan wel zo moet reageren. Je hebt dan zulke enorme levels van stress hormonen opgebouwd dan kun je niet relaxed naar je bedje gaan. Ik weet dat ik mij daar niet schuldig voor hoeft te voelen maar dat doe ik natuurlijk wel! Jou dochter is nog jong, jij hebt nog de kans om het goed te doen. Wat fijn dat jij nog de juiste keuzes kunt gaan maken voor jou en voor je dochter!! Ik wens jou heel veel liefde en sterkte! Hechte groet, Esther

Anne
Door

Anne

op 23 Feb 2016

Dank je wel voor je warme en lieve reactie Esther. We proberen prikkels.zo gedoceerd mogelijk aan te bieden. Helaas lukt dat niet altijd, zeker niet op dagen als ze naar de opvang gaat. Inmiddels ben ik nog maar halve dagen aan het werk zodat ze maar een paar uur gaat 'spelen'. Soms lukt het haar om zich eraan over te geven. Maar meestal zit ze op de bank, puzzelt of leest letters, helaas heeft ze dat tijdens haar opname in december (ze was zo overprikkelt ivm alle feesten) geleerd in het ziekenhuis. Ze verwondde haar gezicht, krabde zich helemaal open van stress en is ook daar paar keer flink door het lint gegaan. Maar naast die hartverscheurende dingen, die soms als een sneltrein aan ons voorbij gaan zit er ook een meisje in dat een hele lieve kant heeft. Ze vindt traplopen geweldig en zingt dan graag. We spelen samen piano en sinds kort komt ze op schoot zitten om voor gelezen te worden. Op haar initiatief komt er soms een kus. En ze heeft een zinnetje gehoord van Frozen en als ze die uitspreekt kunnen we oprecht knuffelen. 'Ik houd van warme knuffels'. Op ons initiatief is het bedreigend, is het huilen, gillen of slaan... de knuffelmomenten heeft ze eigenlijk alleen met mij, als er niemand is maar koester ik enorm. Haar papa of (ontzettend zorgzaam) zusje mogen haar niet knuffelen. Te spannend. Jammer he? Veel liefs en wijsheid, Mama

Esther Groenewegen
Door

Esther Groenewegen

op 23 Feb 2016

Allemaal zo herkenbaar!! Onze dochter heeft zich in haar jonge jaren ook steeds opengekrabd, ze krapte gewoon in haar eigen ogen als de spanning te groot werd. Het was verschrikkelijk om te zien. Ze heeft nog jarenlang elke avond haar dekbed helemaal onder het bloed laten komen door een plekje op haar lichaam te vinden en deze helemaal open te krabben zodat er bloed uitkwam. Elke ochtend weer een compleet slagveld dat bed van haar en niets hielp. Blijf volhouden en er komt een moment, vaak onverwacht dat je lieve meid opeens een stap gaat maken op haar moment. Hechte groet en hugs, Esther

Marjan
Door

Marjan

op 01 Mar 2016

Dag Esther, Wat mooi dat deze website bestaat..... heb alles ademloos gelezen. Ik heb zelf hechtingsproblemen. Voor mij betekent het veel dat ik die zin nu op kan schrijven. Want ik heb eigenlijk mijn hele leven lang gezocht naar dat 'iets' dat voor mij kon verklaren waarom ik mij zo anders voel en waarom het me zo zwaar voelt om contact aan te gaan (en te houden), zowel met anderen als met mezelf. Ik ben al een aantal keer vastgelopen in mijn leven (de eerste keer op mijn 15e) en heb vaker professionele hulp gezocht. Veel etiketjes heb ik gekregen, maar voor mijn gevoel dekte dat nooit de lading. Hechtingsproblemen zijn nooit in mijn (en andermans) hoofd opgekomen, omdat ik geen traumatische jeugd heb gehad. Maar je kunt ook problemen met hechting krijgen door subtielere en meer onzichtbare afstemmingsproblemen (dat begrijp ik nu). Ik ben in langdurige psychotherapie gegaan en nu (na een aantal jaar) ben ik gaan begrijpen (niet alleen met mijn hoofd, maar vooral ook met mijn hart) wat ik heb gemist en waar mijn 'rare' gedrag door komt. Ik denk dat mijn gedrag -dat ik als kind liet zien- wat milder was dan wat jouw dochter laat zien, maar toch herken ik veel in wat je over haar schrijft. Ik ben nu volwassen en heb geleerd om me meer 'aan te passen' in sociale context, maar van binnen voel ik soms nog steeds alsof ik tegen de muren vlieg van angst, een angst die ik niet kan verwoorden. Gek genoeg lukt het me goed op papier, maar in persoonlijk contact heb ik moeite om zelfs maar onschuldige dingen over mezelf te delen. Het ontroert me te lezen hoeveel je voor Yasmine probeert te doen om haar veiligheid te geven en haar te laten groeien. Ik zou willen (en dat zeg ik zonder zelfmedelijden :-) ) dat ik zo'n lieve en volhardende ouder had gehad toen ik jong was! Ik ben inmiddels in de 30, ben getrouwd, werkzaam en heb 3 jonge kinderen. Het is geen sinecure en vooral mentaal een uitputtingsslag door de vele prikkels, met name omdat je bij kinderen nooit helemaal weet wat je kan verwachten. Soms omhelzen ze me ineens, bijvoorbeeld.... En met mijn man heb ik een hoop strijd gehad en zal nooit helemaal 'gewoon' worden, er blijft altijd iets van aantrekken en afstoten. Maar ondanks alles, gaat er eigenlijk best veel goed..... en dat is misschien wat ik jou wil meegeven met dit berichtje, als een kleine hart onder de riem; er kan ook veel goed komen.... en ook op latere leeftijd kun je nog veel ontwikkelen. Wat ik vooral heb geleerd is om beter mijn lichaam te voelen en te zeggen tegen anderen wanneer het me te veel/nabij/ angstig/weet ik veel wordt. Ik weet vaak niet goed de woorden op dat moment, maar door gewoon maar 'stop' of zoiets te roepen ben ik een te heftige reactie voor. Mijn grote angst is dat ik mijn kinderen schaad, of dat ze het gevoel hebben dat ik ze afwijs. Ik ben begonnen bij mijn oudste (8) om iets uit te leggen over mezelf, zodat ze begrijpt dat het niets met haar te maken heeft. En iedere ouder heeft sowieso ook zijn eigenaardigheden...Bij Yasmine zal het misschien nooit weggaan, maar hopelijk kan ze leren om meer uitdrukking te geven aan wat ze ervaart (op wat voor manier dan ook) zodat haar omgeving en zijzelf daar beter op kunnen anticiperen. Verder wens ik je veel kracht en liefde toe voor je gezin, Groet, M.

Esther Groenewegen
Door

Esther Groenewegen

op 02 Mar 2016

Wauw, dank je wel M voor het delen van jouw verhaal. Ik heb het met tranen in mijn ogen gelezen. Jou verhaal is mijn verhaal, twee verschillende levens met zoveel overeenkomstige struggels. Wat fijn en mooi dat je dit met mij wilde delen. Ik geloof zo in het delen van onze verhalen. Daar kun je zoveel steun en kracht uithalen. Ik heb ook zo in mijn jeugd lopen puzzelen met mijzelf. Dacht soms dat ik een beetje gek was, kon niet echt woorden vinden voor mijn gevoelens en wist al helemaal niet waar ze vandaan kwamen. Daarom is het ook zo mooi dat door mijn zoektocht voor mijn dochter ik mijzelf ook beter ben leren begrijpen. En net als jij kan ik dit nu terug koppelen aan mijn kinderen zodat zij mij weer beter kunnen begrijpen. Ik wens jou heel veel warmte, kracht en liefde voor jou en gezin! Hechte groet, Esther

Grace
Door

Grace

op 05 Nov 2016

Hoi, Via je gedicht die gedeelt was door Barbara Muller ben ik op je site gekomen. Ik herken heel erg veel van mijzelf bij jou dochter van toen ik nog jong was.Ik ben nu 34 en ik kan er nu wel mee om gaan. Maar ik heb dat afwijzen dus altijd gedaan bij mijn moeder. En ik heb mij en nu nog altijd erg voor geschaamd. Op een een of andere manier is het fijn om te lezen dat " gek was" zoals ik mijzelf altijd noemde. Vandaag de dag werk ik met vondelingen en mishandelde babies en kinderen en deze kinderen hebben vaak ook hechtings problemen. En ik schreef net dat ik er wel mee om kan gaan maar als ik er eerlijk ben niet echt. Ik weet dat ik het heb en als ik het voel opborrelen, overschreeuw ik het altijd door een act op te zetten of ik schrijf naar mijn zelf. Want mijn hoofd weet het wel maar mijn hart niet. En door te schrijven naar mijzelf geloofd mijn hart ook wat mijn hoofd weet. Het is niet voor lang maar voor eventjes voelt het alsof ik weer kan ademhalen. Ik weet heel erg goed waar het vandaan komt en therapy ach heb ik al zo veel jaren gehad en het RIAG heeft er zo'n puinhoop van gemaakt, dat ik al op zeer jonge leeftijd wist wat ze wilde horen en dat deed ik dus ook. Ik ken mijn probleem en gelukkig kan ik heel goed uitleggen wat ik voel, maar dat maakt het wel lastig als je in therapy gaat omdat ze verwachten dat je dat allemaal niet weet. Dus als ik daar dan zit en zo goed kan vertellen wat ik voel en waarom etc, denken ze al snel, zit wil goed met haar. Helaas is dat niet altijd het verhaal. Ik ga zeker je andere blogs lezen en ik hoop dat ik zelfs of mijn 34ste nog iets kan leren :) nooit te oud toch. Super bedankt dat je je zo inzet voor je kind. Zou mijn moeder nog wat van kunnen leren ;) was super fijn geweest toen ik nog klein was, maar ja wat geweest is, is geweest. Liefs Grace

Esther Groenewegen
Door

Esther Groenewegen

op 10 Nov 2016

Hoi Grace, [wat een mooie naam by the way!] Dank je wel voor het delen van jouw verhaal! Voor mij heel herkenbaar! Als je het fijn vind kun je een vriendschapsverzoek doen bij onze Facebook community. In deze community zitten ook volwassenen met hechtingpsproblemen. Als je kenbaar maakt waar je naar zoekt kun je daar gelijkgestemden vinden en wie weet hoe fijn dit voor je is? Ik kijk er naar uit om je daar te mogen ontmoeten! Hechte groet, Esher

Johanna
Door

Johanna

op 19 Apr 2017

En of ik het herken. Ik heb de uitzending gezien van mooiste meisje van de klas en het was een groot feest van herkenning. Jouw leven... de relatie met je moeder.....de relaties....onzekerheid......niet begrepen worden door vrienden......het lijkt wel of we een zelfde soort leven hebben gehad, die band met je vader, die had ik ook maar mijn ouders gingen niet uit elkaar alleen mijn moeder staat er wel tussen in en maakt de band met mijn vader moeilijk. Ik heb drie kinderen waaronder een dochter waar ik geen goede band mee heb. Elke afwijzing van wie dan ook doet pijn, ik heb onwijs veel moeite met mensen daardoor denk ik. Ik vond kleine kinderen zalig ! Pubers heb ik onwijs veel moeite mee vanwege dat afzetten en afstand nemen en ik kan bij elke grote mond wel janken want precies zoals je het omschrijft het voelt als (weer) een afwijzing.

Esther
Door

Esther

op 20 Apr 2017

Hoi Johanna, Ik weet als geen ander hoe het voelt als de band met je dochter niet goed is, dit voelt verschrikkelijk! Ik heb gevochten als een tijger, het heeft meer dan 10 jaar geduurd maar nu kunnen wij met elkaar knuffelen en elkaars hand vast houden. Het mooiste cadeau van mijn hele leven, we zijn er nog lang niet, maar er is altijd hoop!! Pubers zijn inderdaad alweer bezig om zich los te maken van hun ouders, een goede tip is om het gedrag niet persoonlijk te nemen, diep van binnen verlangen zij nog net zo naar intimiteit alleen zullen zij dit niet meer duidelijk maken. Ik leef met je mee! Hechte groet, Esther

Margreet Overdijk
Door

Margreet Overdijk

op 22 May 2017

Hallo Esther, ik heb het verhaal over Yasmine gelezen. Ik herken er behoorlijk wat in. Ik herken de lege blik, de afstandelijkheid-onverschilligheid, de keiharde afwijzing. Ik kan met het laten vallen van stilte wel tot haar doordringen. Ze kan beter huilen en ze laat haar boosheid meer zien. Ze lat zichzelf meer zien, maar dan zijn er toch weer periodes dat ze in haar eigen wereld verblijft en gewoon echt niet wil. Het enige wat ze dan zegt is dat het allemaal niet lukt. En is de rust dan teruggekeerd, dan kan ik vragen stellen wat er aan de hand is. Er zijn soms wel wat dagen verstreken, soms zelfs weken. Sofia is geadopteerd door mijn man en zijn eerste vrouw die helaas is overleden. Ik ben haar vierde moeder. Hoe triest...ik zet mij in voor haar, omdat ik van haar hou als mijn eigen dochter. Ook al wijst ze mij regelmatig af of moet ik haar met rust laten. Lastig! De liefde voor haar overwint. Ik raap mezelf weer op en ga weer door om er voor haar te zijn. Ook heb ik twee kleine mannen die ook hun aandacht vragen. Rowan, mijn oudste zoon, heeft ook extra zorg nodig. Hij heeft de diagnose middelmatige autisme. Timon is een vrolijk manneke die snel driftig wordt en zich heel snel afgewezen voelt. Allemaal geboortetrauma´s. Wat heeft een zwangerschap en geboorte veel impact op kinderen. Waardering hoe onze kinderen met alles omgaan. Chapeau voor hen!!!! Liefs Margreet

Esther
Door

Esther

op 26 May 2017

Hoi Margreet, Dank je wel voor je reactie. Ik kom net terug van een week London waar ik les heb gehad van Bessel van der Kolk en Gabor Maté. Zij zeggen beide dat een veilig en vertrouwde zwangerschap essentieel zijn voor een goede start. Daarna zijn de eerste 3-5 jaar essentieel voor een goede ontwikkeling van het brein van onze kinderen. Onze kinderen zijn kanjers!! Ondanks alle uitdagingen blijven zij doorgaan en vinden zij op hun manier en op hun tempo een weg naar volwassenheid. Hechte groet, Esther

Reactie plaatsen