Het is donderdagmiddag en ik rijd net weg van een geweldig inspirerende training waar ik nog helemaal van aan het nagenieten ben. Als ik de snelweg op rijd, rijd ik vol de file in en ik heb last van de ondergaande zon. Ik moet dus goed opletten dat ik niet bovenop mijn voorganger in de file kom te zitten. Maar dit alles deert mij niet. Ik bel mijn vader, daar heb ik nu even mooi de tijd voor en vertel hem dat het de laatste tijd zo goed met Yasmine gaat. De feestdagen waren een drama, maar nu we weer allemaal goed in het gareel zijn komt Yasmine weer helemaal in de flow. Alles gaat zonder al te veel problemen. Als ik ophang zie ik dat Yasmine heeft gebeld, ik bel haar terug maar niemand neemt op. Ik neem aan dat zij op de fiets zit onderweg naar huis. Zij belt namelijk altijd voordat zij van school vertrekt. Daarna krijg ik een telefoontje van mijn man: Niet schrikken maar Yasmine heeft een ongeluk gehad… Daarna hoor ik alleen maar broekzakgeluiden… Ik probeer opnieuw te bellen maar niemand neemt op. Ik voel mij schuldig dat ik net niet heb opgenomen toen mijn dochter belde. Schuldig dat ik met haar opa aan de telefoon was en vertelde dat het allemaal zo goed met haar ging. Terwijl ik dit met mijn vader aan het bespreken was heeft mijn kleine lieve meisje een ongeluk gehad. Mijn wereld staat stil, ondertussen gaat de wereld om mij heel gewoon verder. Ik sta nog gewoon in de file, die ondergaande zon is nog steeds superirritant. En nu? Het enige wat erop zit is proberen rustig te blijven. Iets anders zit er niet in. In gedachten wil ik het liefst over de vluchtstrook naar huis rijden. In gedachten zie ik de meest vreselijke beelden van mijn dochter voorbijkomen. In een ambulance helemaal onder het bloed aangesloten aan allemaal apparatuur. Heel even verbaas ik mijzelf dat ik mij zorgen maak over haar jas, wat nu als deze kapot is en niet meer te dragen is, ik weet namelijk dat zij enorm hecht aan deze jas. Wat een onzinnige gedachte denk ik tegelijkertijd en de gedachte is weer weg. Dan wil ik zo graag mijn vader weer bellen om dit aan hem te vertellen maar dit doe ik ook niet. Wil hem niet verontrusten als ik niet echt weet wat er is gebeurd. Uiteindelijk kom ik ondanks de lange file toch nog redelijk snel thuis, als ik de straat in kom, rijdt er net een politiebusje onze straat uit. Mijn hart slaat weer over. Zo snel mogelijk ga ik naar binnen en zie daar mijn lieve, kleine meisje staan. Totaal in shock maar gelukkig ongedeerd, voor zover ik kan zien. Haar kleding is niet kapot op de gaten in haar spijkerboek na maar die zaten er vanochtend ook al in, dat is hip mam! Ik wil haar vastpakken en knuffelen, waar ze deinst terug en bibbert helemaal. Ik zeg, kom we gaan lekker een bad voor je klaarmaken of wil je liever onder de douche? Ik wil niet onder de douche. Maar je shaket helemaal, heb je het niet ontzettend koud? Ik shake niet en heb het niet koud. Oké, wil je dat lekker bij papa en mama in bed komen liggen? Dat wil ze gelukkig wel. Daar ligt ze dan, mijn dappere, sterkte, lieve kleine meid. Ik maak een kruikje voor haar, die ze toch maar op haar buik legt. Daar ligt ze dan, mijn lieve, sterke, bijzondere dochter. Wat ben ik blij dat ze oké is. Ze klaagt wel over een arm die ze niet meer ophoog kan doen maar verder ‘doet alles het nog’. Ze is waarschijnlijk op deze arm gevallen. Eind goed, al goed zou je denken. Maar als ze later in haar eigen bed gaat liggen en ik en Michiel nog even bij haar komen om met haar te praten, zien we dat ze helemaal naar de andere kant van het bed schuift, omdat ze ons niet wil voelen. Andere aanrakingen worden ook allemaal afgewezen. Ook valt het ons beide op dat ze een ‘lege blik’ in haar ogen heeft. Een blik die we nog herkennen uit haar kinderjaren. Dat zal de shock nog wel zijn zeggen we later tegen elkaar. Ik houd haar de dag erna lekker een dagje thuis, het is vrijdag en dan heeft ze toch maar een paar uurtjes les. Ik voel dat er iets is veranderd tussen ons. Ik probeer daar rekening mee te houden en geef haar de ruimte om haar ding te doen. Aan het einde van de dag vergeet ik het als ze naar een vriendinnetje gaat om The Voice te kijken. Ik maak aanstalten om haar een knuffel te geven, iets wat we altijd doen als ze weg gaat. Ze maakt een sprongetje bij mij vandaan te komen, zo snel en reflexmatig dat ik denk dat zij er zelf ook van schrok. Ik schrik er ook van en loop als een geslagen hondje terug naar de bank. Ik ben van slag. Zij loopt weg om vervolgens de kamer weer in te komen met de vraag: Wat deed je nou daarnet? Ik wilde je een knuffel geven omdat je weggaat en jij sprong weg. Daar ben ik een beetje van geschrokken. Ik sprong niet weg was het antwoord. Iedereen die te maken heeft met hechtingsproblemen weet dat je geen discussie moet gaan beginnen over een punt als dit. Ik zeg: dag lieverd, veel plezier en blijf een beetje beduusd alleen achter. De middag kabbelt rustig verder, ik maak eten voor mijn zoon en man die later thuiskomen. Als man en zoonlief na het eten nog even gaan voetballen voel ik mij opeens heel verdrietig worden en moet ontzettend huilen. Kan eigenlijk niet eens echt goed zeggen waarom ik zo moet huilen. Het is een combinatie van mij afgewezen voelen, bang zijn dat we door het ongeluk weer 10 stappen terug zijn in de ontwikkeling van Yasmine. Maar ook het gevoel van vroeger wordt weer even opgerakeld. Zoveel jaren ben ik door mijn eigen lieve dochter afgewezen. Dat heeft zo’n pijn gedaan al die jaren. En vandaag werd ik daar weer even aan herinnerd. Het helpt ook niet dat mijn zoon op dit moment steeds meer ruimte voor zichzelf neemt. Hij wil liever niet meer dat ik hem naar school breng, als ik hem ‘s ochtends wakker maak, heeft hij liever ook niet te veel aandacht. Super goed dat hij dit allemaal zo duidelijk kan aangeven. Maar ik als moeder met een niet veilige gehechtheid vind ik dit soms super lastig. Voel mij dan zo afgewezen. Met mijn verstand snap ik het allemaal heel goed. Alleen mijn hart heeft zo’n moeite met deze stappen, en voelt zich in de steek gelaten en afgewezen. Het gevoel dat ik steeds minder echt nodig ben, vind ik lastig!! Ouderschap, wie heeft dit eigenlijk uitgevonden? Herken jij jezelf in mijn verhaal? Ik zou het geweldig vinden als jij jouw verhaal deelt in onderstaande reactiebox. Hoe voelt het ouderschap voor jou? Hoe ga jij met afwijzing en het groter worden van je kinderen om?
Follow us to receive the latest news!
Follow us to receive the latest news!
<:optin-form-placeholder>
Niet schrikken, maar Yasmine heeft een ongeluk gehad…
Het is donderdagmiddag en ik rijd net weg van een geweldig inspirerende training waar ik nog helemaal van aan het nagenieten ben. Als ik de snelweg op rijd, rijd ik vol de file in en ik heb last van de ondergaande zon. Ik moet dus goed opletten dat ik niet bovenop mijn voorganger in de file kom te zitten. Maar dit alles deert mij niet. Ik bel mijn vader, daar heb ik nu even mooi de tijd voor en vertel hem dat het de laatste tijd zo goed met Yasmine gaat. De feestdagen waren een drama, maar nu we weer allemaal goed in het gareel zijn komt Yasmine weer helemaal in de flow. Alles gaat zonder al te veel problemen. Als ik ophang zie ik dat Yasmine heeft gebeld, ik bel haar terug maar niemand neemt op. Ik neem aan dat zij op de fiets zit onderweg naar huis. Zij belt namelijk altijd voordat zij van school vertrekt. Daarna krijg ik een telefoontje van mijn man: Niet schrikken maar Yasmine heeft een ongeluk gehad… Daarna hoor ik alleen maar broekzakgeluiden… Ik probeer opnieuw te bellen maar niemand neemt op. Ik voel mij schuldig dat ik net niet heb opgenomen toen mijn dochter belde. Schuldig dat ik met haar opa aan de telefoon was en vertelde dat het allemaal zo goed met haar ging. Terwijl ik dit met mijn vader aan het bespreken was heeft mijn kleine lieve meisje een ongeluk gehad. Mijn wereld staat stil, ondertussen gaat de wereld om mij heel gewoon verder. Ik sta nog gewoon in de file, die ondergaande zon is nog steeds superirritant. En nu? Het enige wat erop zit is proberen rustig te blijven. Iets anders zit er niet in. In gedachten wil ik het liefst over de vluchtstrook naar huis rijden. In gedachten zie ik de meest vreselijke beelden van mijn dochter voorbijkomen. In een ambulance helemaal onder het bloed aangesloten aan allemaal apparatuur. Heel even verbaas ik mijzelf dat ik mij zorgen maak over haar jas, wat nu als deze kapot is en niet meer te dragen is, ik weet namelijk dat zij enorm hecht aan deze jas. Wat een onzinnige gedachte denk ik tegelijkertijd en de gedachte is weer weg. Dan wil ik zo graag mijn vader weer bellen om dit aan hem te vertellen maar dit doe ik ook niet. Wil hem niet verontrusten als ik niet echt weet wat er is gebeurd. Uiteindelijk kom ik ondanks de lange file toch nog redelijk snel thuis, als ik de straat in kom, rijdt er net een politiebusje onze straat uit. Mijn hart slaat weer over. Zo snel mogelijk ga ik naar binnen en zie daar mijn lieve, kleine meisje staan. Totaal in shock maar gelukkig ongedeerd, voor zover ik kan zien. Haar kleding is niet kapot op de gaten in haar spijkerboek na maar die zaten er vanochtend ook al in, dat is hip mam! Ik wil haar vastpakken en knuffelen, waar ze deinst terug en bibbert helemaal. Ik zeg, kom we gaan lekker een bad voor je klaarmaken of wil je liever onder de douche? Ik wil niet onder de douche. Maar je shaket helemaal, heb je het niet ontzettend koud? Ik shake niet en heb het niet koud. Oké, wil je dat lekker bij papa en mama in bed komen liggen? Dat wil ze gelukkig wel. Daar ligt ze dan, mijn dappere, sterkte, lieve kleine meid. Ik maak een kruikje voor haar, die ze toch maar op haar buik legt. Daar ligt ze dan, mijn lieve, sterke, bijzondere dochter. Wat ben ik blij dat ze oké is. Ze klaagt wel over een arm die ze niet meer ophoog kan doen maar verder ‘doet alles het nog’. Ze is waarschijnlijk op deze arm gevallen. Eind goed, al goed zou je denken. Maar als ze later in haar eigen bed gaat liggen en ik en Michiel nog even bij haar komen om met haar te praten, zien we dat ze helemaal naar de andere kant van het bed schuift, omdat ze ons niet wil voelen. Andere aanrakingen worden ook allemaal afgewezen. Ook valt het ons beide op dat ze een ‘lege blik’ in haar ogen heeft. Een blik die we nog herkennen uit haar kinderjaren. Dat zal de shock nog wel zijn zeggen we later tegen elkaar. Ik houd haar de dag erna lekker een dagje thuis, het is vrijdag en dan heeft ze toch maar een paar uurtjes les. Ik voel dat er iets is veranderd tussen ons. Ik probeer daar rekening mee te houden en geef haar de ruimte om haar ding te doen. Aan het einde van de dag vergeet ik het als ze naar een vriendinnetje gaat om The Voice te kijken. Ik maak aanstalten om haar een knuffel te geven, iets wat we altijd doen als ze weg gaat. Ze maakt een sprongetje bij mij vandaan te komen, zo snel en reflexmatig dat ik denk dat zij er zelf ook van schrok. Ik schrik er ook van en loop als een geslagen hondje terug naar de bank. Ik ben van slag. Zij loopt weg om vervolgens de kamer weer in te komen met de vraag: Wat deed je nou daarnet? Ik wilde je een knuffel geven omdat je weggaat en jij sprong weg. Daar ben ik een beetje van geschrokken. Ik sprong niet weg was het antwoord. Iedereen die te maken heeft met hechtingsproblemen weet dat je geen discussie moet gaan beginnen over een punt als dit. Ik zeg: dag lieverd, veel plezier en blijf een beetje beduusd alleen achter. De middag kabbelt rustig verder, ik maak eten voor mijn zoon en man die later thuiskomen. Als man en zoonlief na het eten nog even gaan voetballen voel ik mij opeens heel verdrietig worden en moet ontzettend huilen. Kan eigenlijk niet eens echt goed zeggen waarom ik zo moet huilen. Het is een combinatie van mij afgewezen voelen, bang zijn dat we door het ongeluk weer 10 stappen terug zijn in de ontwikkeling van Yasmine. Maar ook het gevoel van vroeger wordt weer even opgerakeld. Zoveel jaren ben ik door mijn eigen lieve dochter afgewezen. Dat heeft zo’n pijn gedaan al die jaren. En vandaag werd ik daar weer even aan herinnerd. Het helpt ook niet dat mijn zoon op dit moment steeds meer ruimte voor zichzelf neemt. Hij wil liever niet meer dat ik hem naar school breng, als ik hem ‘s ochtends wakker maak, heeft hij liever ook niet te veel aandacht. Super goed dat hij dit allemaal zo duidelijk kan aangeven. Maar ik als moeder met een niet veilige gehechtheid vind ik dit soms super lastig. Voel mij dan zo afgewezen. Met mijn verstand snap ik het allemaal heel goed. Alleen mijn hart heeft zo’n moeite met deze stappen, en voelt zich in de steek gelaten en afgewezen. Het gevoel dat ik steeds minder echt nodig ben, vind ik lastig!! Ouderschap, wie heeft dit eigenlijk uitgevonden? Herken jij jezelf in mijn verhaal? Ik zou het geweldig vinden als jij jouw verhaal deelt in onderstaande reactiebox. Hoe voelt het ouderschap voor jou? Hoe ga jij met afwijzing en het groter worden van je kinderen om?
Annemieke
op 02 Feb 2016Esther Groenewegen
op 02 Feb 2016Patries
op 02 Feb 2016Carla Grootjans-Stam,
op 02 Feb 2016Esther Groenewegen
op 02 Feb 2016Esther Groenewegen
op 02 Feb 2016Martine
op 02 Feb 2016Esther Groenewegen
op 02 Feb 2016Ashley
op 02 Feb 2016Esther Groenewegen
op 02 Feb 2016Annemarie
op 02 Feb 2016Esther Groenewegen
op 02 Feb 2016Truus
op 09 Feb 2016Esther Groenewegen
op 13 Feb 2016Truus
op 15 Feb 2016Esther Groenewegen
op 19 Feb 2016Anne
op 22 Feb 2016Esther Groenewegen
op 23 Feb 2016Anne
op 23 Feb 2016Esther Groenewegen
op 23 Feb 2016Marjan
op 01 Mar 2016Esther Groenewegen
op 02 Mar 2016Grace
op 05 Nov 2016Esther Groenewegen
op 10 Nov 2016Johanna
op 19 Apr 2017Esther
op 20 Apr 2017Margreet Overdijk
op 22 May 2017Esther
op 26 May 2017