Niet schrikken, maar Yasmine heeft een ongeluk gehad…

Als moeder van een 16 jarige dochter met hechtingsproblemen herken ik wel een en ander: soms denk ik we hebben zo n fijn contact en ik mag haar een knuffel geven of aai over dr arm en dan ineens slaat het weer om en juist op momenten wanneer er spannende zaken spelen is ze afwerend naar mij. Juist in die situaties wil ik haar steunen en er voor haar zijn en juist dan houdt ze de boot af! Dat vind ik heel lastig en ik val daar dan ook van stil en trek me terug: datzelfde afgewezen gevoel als hierboven omschreven. De blik die jij als leeg omschrijft omschrijf ik bij mijn dochter als afstandelijk bijna hooghartig van raak me niet aan en wie denk jij wel niet dat jij bent, kom niet mijn buurt enz. Heel naar om te ervaren als je met zijn tweeën in 1 huis woont. Ik blijf het tot op de dag van vandaag een hele eenzame klus vinden om een kind met RH op te voeden en zoveel afwijzing te ervaren. En soms ook juist weer die afhankelijkheid juist; helpen met bellen naar instanties of een simpele taart bestellen. Hoe voelt het ouderschap? dubbel: vol liefde voor mijn kind en ook: ik wilde dat je “normaal” was! HET gevoel van falen blijft een rol spelen in mijn ouderschap ook al zegt mijn omgeving dat dit onzin is.

Het lijkt me idd enorm schrikken als je zo’n telefoontje krijgt en wat knaagt het dan aan je met die gedachten “Wat als…..” En dan duurt zo’n file bijna eindeloos om thuis te komen en wil je niets liever dan je kind in je armen nemen als je ziet dat de beelden uit je hoofd niet matchen met de werkelijkheid en wil je haar dat ook laten voelen en doet het erg veel pijn als je dan precies het tegenovergestelde terug krijgt.

Ondanks dat mijn zoon ook een hechtingsprobleem heeft is hij nu iig nog precies het tegenovergestelde. Hij wil juist de hele tijd de bevestiging hebben dat hij er mag zijn door die knuffels te vragen en dan op het volgende moment kan hij enorm boos reageren door iets wat hij niet goed gehoord heeft of gewoonweg niet binnen is gekomen en dan vraag je je ook af : Waar heb ik het ergens gemist? Wat is er fout gegaan dat het nu is zoals het nu is?

Het kan zo vermoeiend zijn om hier als alleenstaande moeder iedere dag mee om te moeten gaan. Iedere dag is het afwachten hoe het gaat zijn en loop je tegen onbegrip op van je omgeving en dan met name de omgeving die bepaalde conclusies trekt zonder na te gaan of het waarheid is of niet.

En dan komt er ook dat stemmetje in mijn hoofd op: “Opgeven is geen optie!” Ik ben zijn veilige haven en doordat hij zich toch veilig voelt bij mij komt alles bij mij er uit. En ja dat is soms zwaar en toch doe je het daar je je kind een fijne jeugd gunt.

Ik hoop dat je dochter zich snel weer vertrouwd voelt met jullie en dat ze jullie weer toelaat…..

Dat is schrikken zeg! gelukkig was ze ongedeerd lichamelijk. Maar de hele situatie maakt het er niet makkelijker op. Sta zelf net aan het begin van het hele hechtingsproces. Ons zoontje van 3.5 is nu net een jaar bij ons. In die zin herken ik heel erg de angst om wat komen gaat en het onbekende. Nu lijkt het allemaal wel goed te gaan. hij zoekt troost bij ons. Maar wil ook af en toe geen knuffel of kusje. Slaapt over het algemeen goed, maar kan ook soms ineens zichzelf wakkerhouden en met een bepaalde gesloten blik liggen te kijken en het lijkt dan ook of hij bij je vandaan wil. Is een bepaald gevoel wat je dan hebt. En dan denk je : is dit nou wat ieder kind wel eens doet of is dit nou hechting. Constant ben je je daarvan bewust. En van je omgeving kijg je weinig steun en erkenning.
Alle gevoelens die je hebt zijn heel normaal en begrijpelijk.

Lieve Esther,

Ben er beetje stil van geworden…
Ik weet en begrijp dat mijn zoon eén en ander van mij niet aanneemt.
Een ander kan hij wel knuffelen, of luisteren naar wat er gezegd wordt.
Hulp bij het huiswerk, vraagt hij af en toe… of als ik het nakijk worden mijn
wijzigingen / aandachtspunten niet geaccepteerd. Maar van een ander wel…
Daar in tegen, hebben we momenteel iets minder issues door de dag / week
heen… Enerzijds, is hij zich aan het ontwikkelen, de puberteit is aanwezig.
Anderzijds, komt hij na een issue wel een knuffel en kus brengen als blijk van
spijt… (niet altijd… maar hij probeert t wel)

Uiteraard doet het pijn en brengt het je verdriet als je ziet dat je zoon meer naar
een ander trekt dan naar z’n eigen moeder. Maar ik kan er ook deels van genieten…
want daaruit blijkt dat het dus wel in hem zit. En dat maakt me ook weer blij…

Hoe het ouderschap voelt… Mijn kidsz staan bovenal voorop. Verder is het best dubbel,
wat jullie beiden ook aangeven. Twijfelen blijf je altijd doen, maar dat vind ik een goed iets.
Zolang je blijft twijfelen, blijf je ook alert en kritisch op je eigen manier van opvoeden.
Daarnaast, denk je goed te doen, door hulp aan te vragen… ook dat lijkt dan weer niet de
goede keuze te zijn geweest. Ook begin ik met heel kleine stapjes, meer te kijken naar mijzelf.
Ik kan blijven klaar staan voor me kidsz. Maar als ik niet aan mijzelf ga werken, dan is het
straks ook te laat.

Esther, ik hoop dat het met Yasmine weer beter gaat, en dat ze is bijgekomen van de schrik.
Een terug val geeft niet, want weet je, ook daar komen jullie samen uit. Jullie hebben beiden
handvaten om hier door heen te komen. En je zult zien dat je er steeds sterker uit komt, want
iedere keer leer je weer bij.

Xxx Ashley

Ik herken het ook….
Met mijn dochter van 12 gaat het naar omstandigheden vrij goed nu !
Een andere dochter (ook 16) lijkt toch ook hechtingsproblemen te hebben…
Ze heeft het erg moeilijk nu, ik wil ze zo graag helpen, maar zelf houdt ze afstand (‘dan doet het niet zo’n zeer als ik je verlies mam’) of ze kruipt als een klein kind op schoot en dat soms allebei binnen een uur.
Steeds schakelen en je eigen gevoel uitschakelen soms.
Het moeilijkst vind ik het dat ze daar soms zo eenzaam door zijn.
Ben blij hier erkenning te vinden, herkenning en tips.
De omgeving zegt nog steeds regelmatig, je moet ze gewoon harder aanpakken…
Ik hoop dat het met Yasmine snel weer goed gaat !
Bedankt voor je blogs Esther !

Groet,
Annemarie

Met jaren lange ervaring in de psychiatrische verpleging doet me dit erg aan narcistisch gedrag denken en niet aan een onthechting syndroom. Over en weer energie slurpend en een litanie zonder eind. Ik wens jou en je gezin heel veel sterkte.

Waar ben jij in dit geheel Esther ? Wat is jouw deel ?

Mvgr

Truus

Hoi Esther,

Wat een feest van herkenning, hoewel dit voor niemand echt een feestje is. Ons meisje is nog maar 2.
Vanaf haar geboorte anders. Maar wat? Huilen, gillen en nachtenlang grommen of je aanstaren maar je niet zien, dwars door je heen kijken…
Maar ook het lieve schattige meisje dat zich uren alleen kan vermaken, in haar wereld.
Afgelopen weekend mee op een verjaardag. Ze heeft zich 3uur in de keuken opgesloten om maar geen prikkels te hoeven incasseren. En toen kwam ze bij me. Bij mij op schoot. Een dikke knuffel kreeg ik.
‘Mama, ik vind het spannend. Nu naar huis?’
Ze ligt naast me, slaapt bijna nooit. Is bang voor de wereld.
Hsp, hoogbegaafd en vandaag mogelijk hechtingsproblemen als ‘diagnose’ gekregen.
Niet weten wat er in haar koppie omgaat, verschrikkelijk vind ik het. En het ergste vind ik dat ik haar niet kan troosten…

Een mama.

Dag Esther,
Wat mooi dat deze website bestaat….. heb alles ademloos gelezen.

Ik heb zelf hechtingsproblemen.
Voor mij betekent het veel dat ik die zin nu op kan schrijven. Want ik heb eigenlijk mijn hele leven lang gezocht naar dat ‘iets’ dat voor mij kon verklaren waarom ik mij zo anders voel en waarom het me zo zwaar voelt om contact aan te gaan (en te houden), zowel met anderen als met mezelf. Ik ben al een aantal keer vastgelopen in mijn leven (de eerste keer op mijn 15e) en heb vaker professionele hulp gezocht. Veel etiketjes heb ik gekregen, maar voor mijn gevoel dekte dat nooit de lading. Hechtingsproblemen zijn nooit in mijn (en andermans) hoofd opgekomen, omdat ik geen traumatische jeugd heb gehad. Maar je kunt ook problemen met hechting krijgen door subtielere en meer onzichtbare afstemmingsproblemen (dat begrijp ik nu). Ik ben in langdurige psychotherapie gegaan en nu (na een aantal jaar) ben ik gaan begrijpen (niet alleen met mijn hoofd, maar vooral ook met mijn hart) wat ik heb gemist en waar mijn ‘rare’ gedrag door komt. Ik denk dat mijn gedrag -dat ik als kind liet zien- wat milder was dan wat jouw dochter laat zien, maar toch herken ik veel in wat je over haar schrijft. Ik ben nu volwassen en heb geleerd om me meer ‘aan te passen’ in sociale context, maar van binnen voel ik soms nog steeds alsof ik tegen de muren vlieg van angst, een angst die ik niet kan verwoorden. Gek genoeg lukt het me goed op papier, maar in persoonlijk contact heb ik moeite om zelfs maar onschuldige dingen over mezelf te delen. Het ontroert me te lezen hoeveel je voor Yasmine probeert te doen om haar veiligheid te geven en haar te laten groeien. Ik zou willen (en dat zeg ik zonder zelfmedelijden 🙂 ) dat ik zo’n lieve en volhardende ouder had gehad toen ik jong was!
Ik ben inmiddels in de 30, ben getrouwd, werkzaam en heb 3 jonge kinderen. Het is geen sinecure en vooral mentaal een uitputtingsslag door de vele prikkels, met name omdat je bij kinderen nooit helemaal weet wat je kan verwachten. Soms omhelzen ze me ineens, bijvoorbeeld…. En met mijn man heb ik een hoop strijd gehad en zal nooit helemaal ‘gewoon’ worden, er blijft altijd iets van aantrekken en afstoten. Maar ondanks alles, gaat er eigenlijk best veel goed….. en dat is misschien wat ik jou wil meegeven met dit berichtje, als een kleine hart onder de riem; er kan ook veel goed komen…. en ook op latere leeftijd kun je nog veel ontwikkelen. Wat ik vooral heb geleerd is om beter mijn lichaam te voelen en te zeggen tegen anderen wanneer het me te veel/nabij/ angstig/weet ik veel wordt. Ik weet vaak niet goed de woorden op dat moment, maar door gewoon maar ‘stop’ of zoiets te roepen ben ik een te heftige reactie voor. Mijn grote angst is dat ik mijn kinderen schaad, of dat ze het gevoel hebben dat ik ze afwijs. Ik ben begonnen bij mijn oudste (8) om iets uit te leggen over mezelf, zodat ze begrijpt dat het niets met haar te maken heeft. En iedere ouder heeft sowieso ook zijn eigenaardigheden…Bij Yasmine zal het misschien nooit weggaan, maar hopelijk kan ze leren om meer uitdrukking te geven aan wat ze ervaart (op wat voor manier dan ook) zodat haar omgeving en zijzelf daar beter op kunnen anticiperen. Verder wens ik je veel kracht en liefde toe voor je gezin,
Groet, M.

Hoi,

Via je gedicht die gedeelt was door Barbara Muller ben ik op je site gekomen.
Ik herken heel erg veel van mijzelf bij jou dochter van toen ik nog jong was.Ik ben nu 34 en ik kan er nu wel mee om gaan. Maar ik heb dat afwijzen dus altijd gedaan bij mijn moeder. En ik heb mij en nu nog altijd erg voor geschaamd.

Op een een of andere manier is het fijn om te lezen dat ” gek was” zoals ik mijzelf altijd noemde.
Vandaag de dag werk ik met vondelingen en mishandelde babies en kinderen en deze kinderen hebben vaak ook hechtings problemen.

En ik schreef net dat ik er wel mee om kan gaan maar als ik er eerlijk ben niet echt. Ik weet dat ik het heb en als ik het voel opborrelen, overschreeuw ik het altijd door een act op te zetten of ik schrijf naar mijn zelf. Want mijn hoofd weet het wel maar mijn hart niet. En door te schrijven naar mijzelf geloofd mijn hart ook wat mijn hoofd weet. Het is niet voor lang maar voor eventjes voelt het alsof ik weer kan ademhalen.

Ik weet heel erg goed waar het vandaan komt en therapy ach heb ik al zo veel jaren gehad en het RIAG heeft er zo’n puinhoop van gemaakt, dat ik al op zeer jonge leeftijd wist wat ze wilde horen en dat deed ik dus ook.
Ik ken mijn probleem en gelukkig kan ik heel goed uitleggen wat ik voel, maar dat maakt het wel lastig als je in therapy gaat omdat ze verwachten dat je dat allemaal niet weet. Dus als ik daar dan zit en zo goed kan vertellen wat ik voel en waarom etc, denken ze al snel, zit wil goed met haar. Helaas is dat niet altijd het verhaal.

Ik ga zeker je andere blogs lezen en ik hoop dat ik zelfs of mijn 34ste nog iets kan leren 🙂 nooit te oud toch.

Super bedankt dat je je zo inzet voor je kind.
Zou mijn moeder nog wat van kunnen leren 😉 was super fijn geweest toen ik nog klein was, maar ja wat geweest is, is geweest.

Liefs Grace

En of ik het herken. Ik heb de uitzending gezien van mooiste meisje van de klas en het was een groot feest van herkenning. Jouw leven… de relatie met je moeder…..de relaties….onzekerheid……niet begrepen worden door vrienden……het lijkt wel of we een zelfde soort leven hebben gehad, die band met je vader, die had ik ook maar mijn ouders gingen niet uit elkaar alleen mijn moeder staat er wel tussen in en maakt de band met mijn vader moeilijk. Ik heb drie kinderen waaronder een dochter waar ik geen goede band mee heb. Elke afwijzing van wie dan ook doet pijn, ik heb onwijs veel moeite met mensen daardoor denk ik. Ik vond kleine kinderen zalig ! Pubers heb ik onwijs veel moeite mee vanwege dat afzetten en afstand nemen en ik kan bij elke grote mond wel janken want precies zoals je het omschrijft het voelt als (weer) een afwijzing.

Hallo Esther, ik heb het verhaal over Yasmine gelezen. Ik herken er behoorlijk wat in. Ik herken de lege blik, de afstandelijkheid-onverschilligheid, de keiharde afwijzing. Ik kan met het laten vallen van stilte wel tot haar doordringen. Ze kan beter huilen en ze laat haar boosheid meer zien. Ze lat zichzelf meer zien, maar dan zijn er toch weer periodes dat ze in haar eigen wereld verblijft en gewoon echt niet wil. Het enige wat ze dan zegt is dat het allemaal niet lukt. En is de rust dan teruggekeerd, dan kan ik vragen stellen wat er aan de hand is. Er zijn soms wel wat dagen verstreken, soms zelfs weken. Sofia is geadopteerd door mijn man en zijn eerste vrouw die helaas is overleden. Ik ben haar vierde moeder. Hoe triest…ik zet mij in voor haar, omdat ik van haar hou als mijn eigen dochter. Ook al wijst ze mij regelmatig af of moet ik haar met rust laten. Lastig! De liefde voor haar overwint. Ik raap mezelf weer op en ga weer door om er voor haar te zijn. Ook heb ik twee kleine mannen die ook hun aandacht vragen. Rowan, mijn oudste zoon, heeft ook extra zorg nodig. Hij heeft de diagnose middelmatige autisme. Timon is een vrolijk manneke die snel driftig wordt en zich heel snel afgewezen voelt. Allemaal geboortetrauma´s. Wat heeft een zwangerschap en geboorte veel impact op kinderen. Waardering hoe onze kinderen met alles omgaan. Chapeau voor hen!!!! Liefs Margreet