Wil jij weten waarom ik niet mijn nieuwste interview met je durf te delen?

Hey Anne,
Dank je wel voor je reactie op dit blog en artikel!
Ik ben blij dat ik jouw heb kunnen helpen in de zoektocht naar oplossingen voor jouw kinderen.
Reacties zoals die van jou houden mij op de been, daar doe ik het dus voor!

Hechte groet,
Esther

Dank je wel voor je reactie!
Veel diagnoses hebben een oorspong in de onveilige gehechtheid van kinderen, hier wordt maar weinig aandacht aangegeven. Er word bijvoorbeeld ingezet op het ADHD beeld terwijl dit eigenlijk een vervolg symptoom is vanuit vroegkinderlijk trauma. Dit is al wel beter bekend in Amerika maar wil nog maar niet doorkomen in Nederland.

Ik herken je gevoel van teleurstelling. Wij hebben het geluk gehad dat wij als gezin heel goed zijn geholpen bij Yulius een grote zorg instelling regio Rotterdam. Maar uit de community’s van ‘Als hechten niet vanzelf gaat’ hoor ik vaker hele andere geluiden helaas..

Hoe cool zou het zijn als we een schoolklimaat zouden creëren waarin fouten maken niet slecht is en gelijk voor een onvoldoende staat. Waarin onze kinderen worden geholpen met hun uitdagingen inplaats van steeds maar gestraft te worden voor hun trauma. Als kinderen een zichtbare diagnose hebben is het voor iedereen duidelijk, maar als het trauma aan de binnenkant zit is het simpelweg; helaas pindakaas….

Wat ik ook zo moeilijk te verkroppen vind is dat leerkrachten met twee maten meten.
Klein voorbeeld: mijn dochter heeft op dit moment toetsten week. Wat gebeurde er gisteren? Er werd een verkeerde toets gegeven, een toets voor de vierde klas in plaats van de derde. Mijn vraag aan mijn dochter was dan ook: moet de leerkracht nu ook om 8.15 op school komen? Krijgt het nu ook een onvoldoende? Of minder loon? Nee, het was een fout en thats’ it.
Ander voorbeeld bij mijn kinderen op school: kinderen mogen niet eten in de klas, mijn zoon heeft een leerkracht zie zit gerust hele bakjes met eten tijdens de les te nuttigen. Als een leerling daar iets van zegt krijgt het een grote mond terug: bemoei jij je met je eigen zaken.
Wat voor onderliggende boodschapppen geef je kinderen op deze manier. Dat zij minder zijn dan volwassen? Wat er andere regels gelden voor de leerkrachten dan voor hen? Als ik een training geef aan ouders ga ik toch ook niet zitten eten tijdens de training, dat vind ik nog onbeleefd ook buiten dat het onsmakelijk is om naar te kijken als je les krijgt.
Echt om moedeloos van te worden….

Dank je wel voor je reactie.
Wat fijn om te lezen dat jij positieve ervaringen heb gehad. Ik weet ook zeker dat er heel veel leerkrachten zijn die wel op de juiste manier met onze kinderen omgaan. Alleen hebt ik deze in de basisschool periode van mijn dochter niet veel meegemaakt.
Ik vind het goed dat je hier deelt dat het soms ook lastig is als zorgverlener of leerkracht als ouders met hun hakken in het zand gaat als jij iets voor hun kinderen wil betekenen. Wat moet dat frustrerend voor je zijn.
Je hebt gelijk er zijn natuurlijk ook ouders die niet goed snappen en zien wat hun kind nodig heeft omdat er bij hen ook kennis over dit onderwerp ontbreekt.
Hoe cool zou het zijn als we daar nu een oplossing voor zouden kunnen vinden. Ik denk als deze ouders de juiste informatie zouden krijgen over dat er nodig is en waarom, dat zij het beter gaan snappen en van daaruit veranderingen kunnen aanbrengen in de aanpak van hun kinderen.

Als ouder van een kind met hechtingsproblemen moet ik eerlijk bekennen dat ik in de eerste jaren van mijn kind ook niet wist wat hechtingsproblemen waren. Ik wist dan ook totaal niet om te gaan met het eigenaardige gedrag van mijn kind. Ook ik heb jarenlang de verkeerde aanpak gehanteerd naar mijn dochter. Pas toen ik mij echt ben gaan verdiepen in de kennis over trauma kon ik snappen waarom mijn kind zo was en deed.

Dank je wel dat jij met onze kinderen werkt en snapt wat ze nodig hebben!

Hechte groet,
Esther

Dank je wel voor je reactie!
Wat fijn om te lezen dat jij werkt met getraumatiseerde kinderen en wat fijn dat je met dezelfde missie bezig bent. Het blijven delen van mijn ervaringen zal ik zeker blijven doen maar vanaf nu wel zonder de namen en foto’s van mijn kinderen. Dat heb ik ze beloofd!

Hechte groet,
Esther

Hey lieve Danny,

Dank je wel voor je lieve woorden! Door reacties zoals die van jou weet ik weer waarom ik door moet gaan met mijn missie. Ik hoop inderdaad dat ik nu zaadjes aan het planten ben en dat er op een gegeven moment een moment komt dat ik kan zeggen: dit is waarom ik dit allemaal heb moeten verdragen.
Inderdaad de meeste adviezen van de professionals zijn boeken-tips en werken meestal niet bij onze kinderen. Wat fijn dat jij mee hebt gedaan met mijn online programma zodat ik echt een aantal weken met een geweldige groep mensen mijn kennis mocht delen over hechtingsproblemen. Ook de VIP dag als afsluiting vond ik een van de meest bijzondere dagen van de training, in het echt samen delen, samen zijn, het gevoel te hebben dat we aan een half woord genoeg hebben. Dat we niet hoeven op te passen met wat we zeggen over onze kinderen. Dat we zeker weten dat de andere ouders begrijpen hoe het voelt en daar onbevooroordeeld naar kunnen luisteren. Dit is volgens mij de beste therapie die er bestaat: samen zijn met andere ouders van kinderen met vroegkinderlijk trauma.

Hoe cool zou dat zijn inderdaad dat er achter mij een frond komt zodat ik mij soms niet meer zo alleen hoeft te voelen en niet alle knallen in mijn gezicht krijg. Ik voel in ieder geval bij jou dat jij een van deze mensen bent!

Laten we de wereld inderdaad een klein beetje mooier maken!
Ik ga door!

Liefs en Hugs,
Esther

Beste Marianne,

Dank je wel voor je reactie. Wat fijn om te lezen dat jij je inzet voor onze kinderen. Wat ik altijd zo grappig vind is dat we zeggen dat de kinderen vast lopen maar eigenlijk zijn de de leerkrachten die vast lopen. Onze kinderen hebben alleen maar iemand nodig die snapt wat ze nodig hebben. Super fijn om te lezen dat er toch hier een daar beweging komt om de juiste informatie op de juist plekken te krijgen. Maar wat je zegt is waar; veel leerkrachten staan hier niet voor open. Ik heb het uit de mond van een van de juffen van mijn dochter toch echt gehoord: Ik sta al 30 jaar voor de klas, als dat nieuwe gedoe daar doe ik niet aan…. Eh…. Oke.. maar het is een behandelplan, daar wordt van verwacht dat jij dit gaat uitvoeren. Maar dit is dus niet gebeurd tijdens het jaar dat mijn dochter les had van deze juf. En niemand die zich daar druk over maakte, zelfs de interbegeleider of directrice niet… Als ouder voel je je zo machteloos en verdrietig…

Hechte groet,
Esther

Hey Ilona,

Yep, het is echt hartverscheurend en brengt mij soms op de gedachte, waar ben ik nu mee bezig. Maar met vallen en opstaan besluit ik toch steeds weer om door te gaan. En dat komt mede ook omdat ik weet voor wie ik het doe, voor mijn gezin, maar natuurlijk ook voor alle kinderen met deze diagnose en hun ouders. En dat ben ik natuurlijk zelf ook. Alleen wel jammer dat als ik mij als moeder sterk wil maken voor alle ouders van kwetsbare kinderen dat mijn kinderen daar de dupe van zijn geworden.

Dank je wel voor je lieve woorden, dan weet ik weer waarom ik door moet gaan.

Hechte groet & Hugs,
Esther

Dank je wel voor je reactie.
Dat lijkt mij als moeder een van de meest heftige dingen om mee te maken, je weet dat je ex niet veilig is voor je kind, en toch heb je geen keus en moet jij je kind bij hem of haar achter te laten. Wat moet dit hartverscheurend voor je zijn. Heel veel sterkte en steun wens ik je toe!

Hechte groet & Hugs,
Esther

Dank je wel voor je reactie, fijn dat ik je tot steun kan zijn met mijn blogs.

Hechte groet,
Esther