Wil jij weten waarom ik niet mijn nieuwste interview met je durf te delen?

Wil jij weten waarom ik niet mijn nieuwste interview met je durf te delen?

Ik krijg via LinkedIn een bericht dat ons artikel in Balans Magazine is uitgekomen. Wat een mooi artikel van je! En wat heb je al veel bereikt met je dochter en ook voor jezelf. En wat heb je in korte tijd veel bereikt met de hechtingsproblematiek. Veel succes en nog meer mooie dingen voor de toekomst gewenst! Lieve groet, Jacqueline Je zou denken dat ik als ouder trots zou zijn op dit artikel en met deze lovende woorden van anderen. Maar ik ben bang, bang voor wat ons nu weer staat te wachten naar aanleiding van dit artikel. Vlak voordat dit artikel gepubliceerd werd, had ik de eindredactie van het blad namelijk gebeld om te vragen of ik dit artikel nog kon annuleren. Waarom? Vroeg de eindredacteur. Ik antwoordde: Omdat mijn kinderen enorm worden geplaagd door kinderen op school over een eerder artikel in het AD. Hoe kan dit nu? Dat is een prachtig artikel dat hoop, moed en kracht uitspreekt voor andere ouders van kinderen met hechtingproblemen. Ja, antwoordde ik, zo lezen wìj het artikel maar anderen halen alleen de voorbeelden eruit om daar mijn kinderen mee te plagen. Misschien moet je dan even naar de school van je kinderen om te vragen wat zij aan dit pestgedrag kunnen doen.’ Dat heeft mijn man al gedaan. En? Het advies van de school was: Haal het artikel maar van internet, dan is dat opgelost. Huh? Hoe bedoel je? Er wordt niets aan het pesten gedaan? Nope. Pfffff, jeetje zeg wat vreselijk….. Nu was het niet mogelijk om dit prachtige artikel van Balans Magazine nog te verwijderen, het nummer lag al bij de drukker om gedrukt te worden. Ik kreeg het er benauwd van. Als je mij beter kent weet je dat ik mij 24/7 bezig houd met vroegkinderlijk trauma en hechtingsproblemen en dat het mijn missie is om zoveel mogelijk andere ouders met mijn kennis over dit onderwerp te helpen. Als je mij beter kent weet je dat ik het mijn missie heb gemaakt om hechtingsproblemen beter bekend te maken, omdat ik vind dat onze kinderen en hun ouders dit zo verdienen! Als je mij beter kent weet je dat dit geen makkelijke weg is, dat het een weg is met veel vallen en weer opstaan. En dat ik soms even verdwijn omdat ik de harde ongevoelige opmerkingen van de buitenwereld even niet meer kan verdragen. Maar ik kom altijd weer terug en ik besluit altijd weer om toch door te gaan, net zoals nu bij dit artikel. Ik ben trots op mijn kind, ik hou van mijn kind, ik vind dat mijn kind net zo veel kansen verdient als ieder ander kind met een andere diagnose. Ik vind dat mijn onvoorwaardelijke liefde voor mijn kind door al mijn werk heen stroomt en begrijp daarom ook niet waarom mijn kinderen de dupe moeten zijn van mijn missie en levenswerk. Dit kan natuurlijk nooit de bedoeling zijn en maakt mij onzeker en verdrietig. Maar toch ik ga door, voor mijzelf en voor al die andere ouders die net als ik dagelijks aan het struggelen zijn om hun kind de jeugd te geven die zijn verdienen. Uit eigen ervaring weet ik dat dit niet makkelijk is. Zelfs ik, Esther Groenewegen, founder van Als hechten niet vanzelf gaat, struggelt net zoals alle andere ouders om een fijne plek voor haar kind te vinden door de onwetendheid van de buitenwereld. Recente opmerkingen tegen mijn kind van de zorgcoördinator: Yasmine, jij hebt toch hechtingproblemen? Nou, ik heb al een paar keer met deze diagnose te maken gehad en dit is nog nooit gelukt op deze school, dus ik wil het best met je proberen maar een misstap en je mag gelijk van school. Ja, ook ik heb nog steeds met deze uitlatingen te maken, zelfs nu ik een boek hebt geschreven over dit onderwerp. Wat trouwens door niet een van de leerkrachten is gelezen bij wie mij kind in de klas heeft gezeten!!! Dat is bijna grappig te noemen. Maar ik ga door, voor alle ouders van kinderen met hechtingproblemen. En ook voor alle leerkrachten die wel meer te weten willen komen over hechtingsproblemen en willen leren hier beter mee om te gaan. Daarnaast ook voor alle andere professionals die zich dagelijks inzetten om het trauma en brein van onze kinderen te helen met de juiste traumatherapieën en methoden. Ik ga ook door voor iedereen die niet goed snapt wat hechtingsproblemen zijn, maar wel een warm hart hebben voor kinderen die anders zijn, die de behoefte achter het soms eigenaardige gedrag van onze kinderen snappen zonder iets te weten over vroegkinderlijk trauma. En natuurlijk voor onze kinderen zelf: weet dat hoe eigenaardig jouw gedrag soms ook is, het is altijd een uiting van jouw innerlijke pijn, jouw trauma, en juist op deze momenten verdien jij iemand die achter jouw gedrag kan kijken en ziet wat je werkelijk nodig hebt. Ik ben diegene die jou daarbij wil helpen samen met je ouders en andere hulp om je heen. Vroegkinderlijk trauma is niet jouw schuld! Het lastige gedrag wat jij laat zien is daarom ook niet iets om te straffen maar om jou bij te helpen, hoe lastig dit soms ook is.

Hoe jij heb jij de diagnose van jouw kind geaccepteerd? Ik lees jouw reactie graag in onderstaande reactie box!

     
Over de schrijver
Anne
Door

Anne

op 19 Feb 2019

Esther, een mooi artikel! Wat ellendig dat kinderen zo reageren naar jouw kinderen! Je hebt een prachtige dochter(en je zoon ook vast)! Door jou is veel duidelijk geworden rondom de hechtingsproblematiek van mijn kinderen, daar ben ik je dankbaar voor! Ik hoop dat anderen goed reageren op dit artikel! Groet, Anne

Esther
Door

Esther

op 19 Feb 2019

Hey Anne, Dank je wel voor je reactie op dit blog en artikel! Ik ben blij dat ik jouw heb kunnen helpen in de zoektocht naar oplossingen voor jouw kinderen. Reacties zoals die van jou houden mij op de been, daar doe ik het dus voor!Hechte groet, Esther

Susanne
Door

Susanne

op 19 Feb 2019

Beste Esther, Ik heb nog geen diagnose hechtingsproblematiek bij mijn dochter, "alleen" maar ass maar zag je ooit bij mooiste meisje, ging toen veel van je lezen en (h)erken (erg)veel van wat ik lees.... en uit het recente onderzoek zou het maar zo dus toch een (aanvullende) diagnose kunnen zijn.... Ik noemde laatste je site bij experts die voorlichting gaven over hechting bij jeugdzorginstelling. Zorgcoordinatoren en (passend) onderwijs stellen mij al langer teleur want die ik tref handelen niet vanuit kansen, groei en bloei maar vanuit pas, pas aan of vertrek...en onmogelijkheden en geld lijken centraal te staan. ik vind het zeer spijtig voor jouw kind(eren) dat ze lijden onder hun zichtbaarheid door jouw vak maar ik hoop ook dat ze weten dat ze een voorbeeld voor anderen zijn bv voor mij en mijn dochter (16).

Esther
Door

Esther

op 19 Feb 2019

Dank je wel voor je reactie! Veel diagnoses hebben een oorspong in de onveilige gehechtheid van kinderen, hier wordt maar weinig aandacht aangegeven. Er word bijvoorbeeld ingezet op het ADHD beeld terwijl dit eigenlijk een vervolg symptoom is vanuit vroegkinderlijk trauma. Dit is al wel beter bekend in Amerika maar wil nog maar niet doorkomen in Nederland.Ik herken je gevoel van teleurstelling. Wij hebben het geluk gehad dat wij als gezin heel goed zijn geholpen bij Yulius een grote zorg instelling regio Rotterdam. Maar uit de community's van 'Als hechten niet vanzelf gaat' hoor ik vaker hele andere geluiden helaas..Hoe cool zou het zijn als we een schoolklimaat zouden creëren waarin fouten maken niet slecht is en gelijk voor een onvoldoende staat. Waarin onze kinderen worden geholpen met hun uitdagingen inplaats van steeds maar gestraft te worden voor hun trauma. Als kinderen een zichtbare diagnose hebben is het voor iedereen duidelijk, maar als het trauma aan de binnenkant zit is het simpelweg; helaas pindakaas....Wat ik ook zo moeilijk te verkroppen vind is dat leerkrachten met twee maten meten. Klein voorbeeld: mijn dochter heeft op dit moment toetsten week. Wat gebeurde er gisteren? Er werd een verkeerde toets gegeven, een toets voor de vierde klas in plaats van de derde. Mijn vraag aan mijn dochter was dan ook: moet de leerkracht nu ook om 8.15 op school komen? Krijgt het nu ook een onvoldoende? Of minder loon? Nee, het was een fout en thats' it. Ander voorbeeld bij mijn kinderen op school: kinderen mogen niet eten in de klas, mijn zoon heeft een leerkracht zie zit gerust hele bakjes met eten tijdens de les te nuttigen. Als een leerling daar iets van zegt krijgt het een grote mond terug: bemoei jij je met je eigen zaken. Wat voor onderliggende boodschapppen geef je kinderen op deze manier. Dat zij minder zijn dan volwassen? Wat er andere regels gelden voor de leerkrachten dan voor hen? Als ik een training geef aan ouders ga ik toch ook niet zitten eten tijdens de training, dat vind ik nog onbeleefd ook buiten dat het onsmakelijk is om naar te kijken als je les krijgt. Echt om moedeloos van te worden....

Johanna
Door

Johanna

op 19 Feb 2019

Hoi Esther, Wat een mooi artikel weer! En zo naar als school niet mee werkt. Niet wil meewerken kennelijk. Gelukkig heb ik later, en nu nog, met onze zoon mogen ervaren dat het zo heel anders kan.Maar ik heb ook een andere kant ervaren... En die is ook zo moeilijk. Op mijn werk begeleiden we ook een kind met hechtingsproblematiek. Wij proberen de pijn en trigger te achterhalen als het uit zijn plaat gaat. En zoeken wat helpt om de middag voor het kind goed door te komen, waar het op moeilijke momenten houvast aan kan hebben. Ouders willen dit niet omdat ze dat dan kinderachtig vinden, moet leren "groot" te worden. Of worden boos als dit kind boos wordt door een onverwacht iets. Wij zien een kind met pijn en verdriet. Ouders zien een kind wat weer eens moeilijk doet. En dat terwijl ze eigenlijk ook in hetzelfde soort werk zitten. Zo moeilijk en jammer om te zien dat ze hun kind niet kunnen begrijpen en onze voorstellen afwijzen.

Esther
Door

Esther

op 20 Feb 2019

Dank je wel voor je reactie. Wat fijn om te lezen dat jij positieve ervaringen heb gehad. Ik weet ook zeker dat er heel veel leerkrachten zijn die wel op de juiste manier met onze kinderen omgaan. Alleen hebt ik deze in de basisschool periode van mijn dochter niet veel meegemaakt. Ik vind het goed dat je hier deelt dat het soms ook lastig is als zorgverlener of leerkracht als ouders met hun hakken in het zand gaat als jij iets voor hun kinderen wil betekenen. Wat moet dat frustrerend voor je zijn. Je hebt gelijk er zijn natuurlijk ook ouders die niet goed snappen en zien wat hun kind nodig heeft omdat er bij hen ook kennis over dit onderwerp ontbreekt. Hoe cool zou het zijn als we daar nu een oplossing voor zouden kunnen vinden. Ik denk als deze ouders de juiste informatie zouden krijgen over dat er nodig is en waarom, dat zij het beter gaan snappen en van daaruit veranderingen kunnen aanbrengen in de aanpak van hun kinderen.Als ouder van een kind met hechtingsproblemen moet ik eerlijk bekennen dat ik in de eerste jaren van mijn kind ook niet wist wat hechtingsproblemen waren. Ik wist dan ook totaal niet om te gaan met het eigenaardige gedrag van mijn kind. Ook ik heb jarenlang de verkeerde aanpak gehanteerd naar mijn dochter. Pas toen ik mij echt ben gaan verdiepen in de kennis over trauma kon ik snappen waarom mijn kind zo was en deed.Dank je wel dat jij met onze kinderen werkt en snapt wat ze nodig hebben!Hechte groet, Esther

Danny
Door

Danny

op 19 Feb 2019

Lieve Esther,Ik weet niet goed wat ik moet zeggen... want het is niet leuk wanneer jouw kind wordt afgerekend op jouw missie... Maar laat de moed alsjeblieft niet zakken... Je hebt mij enorm geholpen en inzichten en tools gegeven, juist door jou voel ik me gesterkt om voor mijn kind op te komen... weet dat je er niet alleen voor staat! Overal waar je komt laat je zaadjes vallen en deze zullen uitgroeien en bloeien om jouw missie tot leven te brengen... Ik heb al zoveel "adviezen" gehad van diverse 'professionele' instanties... maar dat kon allemaal niet tippen aan jouw inzichten... Gewoon doordat jij hebt gestaan waar wij nu staan... en jij jouw ervaring met ons wilt delen... daar is lef voor nodig! Er zullen altijd mensen zijn die negatief zullen reageren... maar deze moeder laat zich niet meer uit het veld slaan en strijd met je mee voor erkenning en begrip van omgeving... Dat is dan al die ene die jij hebt geholpen met jouw verhaal... maar er zullen er ongetwijfeld meer zijn! Weet dat er zich een front achter jouw vormt... en samen maken we de wereld een stukje begripvoller! Dank hiervoor en blijf vooral door gaan!!!Liefs Danny

Esther
Door

Esther

op 20 Feb 2019

Hey lieve Danny,Dank je wel voor je lieve woorden! Door reacties zoals die van jou weet ik weer waarom ik door moet gaan met mijn missie. Ik hoop inderdaad dat ik nu zaadjes aan het planten ben en dat er op een gegeven moment een moment komt dat ik kan zeggen: dit is waarom ik dit allemaal heb moeten verdragen. Inderdaad de meeste adviezen van de professionals zijn boeken-tips en werken meestal niet bij onze kinderen. Wat fijn dat jij mee hebt gedaan met mijn online programma zodat ik echt een aantal weken met een geweldige groep mensen mijn kennis mocht delen over hechtingsproblemen. Ook de VIP dag als afsluiting vond ik een van de meest bijzondere dagen van de training, in het echt samen delen, samen zijn, het gevoel te hebben dat we aan een half woord genoeg hebben. Dat we niet hoeven op te passen met wat we zeggen over onze kinderen. Dat we zeker weten dat de andere ouders begrijpen hoe het voelt en daar onbevooroordeeld naar kunnen luisteren. Dit is volgens mij de beste therapie die er bestaat: samen zijn met andere ouders van kinderen met vroegkinderlijk trauma.Hoe cool zou dat zijn inderdaad dat er achter mij een frond komt zodat ik mij soms niet meer zo alleen hoeft te voelen en niet alle knallen in mijn gezicht krijg. Ik voel in ieder geval bij jou dat jij een van deze mensen bent!Laten we de wereld inderdaad een klein beetje mooier maken! Ik ga door!Liefs en Hugs, Esther

Marianne
Door

Marianne

op 19 Feb 2019

Wat ontzettend naar om te lezen dat er op school niks gedaan wordt met het pesten en dat er geen gebruik wordt gemaakt van de informatie die er is! Zelf werk ik op een groep voor kinderen met Hechtingsproblematiek. Bij ons komen regelmatig kinderen die vastlopen in het reguliere onderwijs. Het valt mij dan ook op dat er weinig kennis is over hechtingsproblemen en dat er voornamelijk wordt gekeken naar het gedrag ipv wat er achter het gedrag ten grondslag ligt. Gelukkig zijn er vanuit mijn werk steeds meer initiatieven om ook op scholen mee te kijken en informatie en inzichten te delen. Maar hier moeten leerkrachten natuurlijk wel voor openstaan. Mooi om te lezen hoe je vecht voor je kind en dat je haar ziet groeien! Ga vooral door met je missie! Veel ouders en kinderen hebben het nodig.Groetjes, Marianne

Esther
Door

Esther

op 20 Feb 2019

Beste Marianne,Dank je wel voor je reactie. Wat fijn om te lezen dat jij je inzet voor onze kinderen. Wat ik altijd zo grappig vind is dat we zeggen dat de kinderen vast lopen maar eigenlijk zijn de de leerkrachten die vast lopen. Onze kinderen hebben alleen maar iemand nodig die snapt wat ze nodig hebben. Super fijn om te lezen dat er toch hier een daar beweging komt om de juiste informatie op de juist plekken te krijgen. Maar wat je zegt is waar; veel leerkrachten staan hier niet voor open. Ik heb het uit de mond van een van de juffen van mijn dochter toch echt gehoord: Ik sta al 30 jaar voor de klas, als dat nieuwe gedoe daar doe ik niet aan.... Eh.... Oke.. maar het is een behandelplan, daar wordt van verwacht dat jij dit gaat uitvoeren. Maar dit is dus niet gebeurd tijdens het jaar dat mijn dochter les had van deze juf. En niemand die zich daar druk over maakte, zelfs de interbegeleider of directrice niet... Als ouder voel je je zo machteloos en verdrietig...Hechte groet, Esther

Esther
Door

Esther

op 20 Feb 2019

Dank je wel voor je reactie! Wat fijn om te lezen dat jij werkt met getraumatiseerde kinderen en wat fijn dat je met dezelfde missie bezig bent. Het blijven delen van mijn ervaringen zal ik zeker blijven doen maar vanaf nu wel zonder de namen en foto's van mijn kinderen. Dat heb ik ze beloofd!Hechte groet, Esther

ilona
Door

ilona

op 04 Mar 2019

Hoi Esther, vreselijk dat onze kids zo "bekeken" worden, zij hebben hier niet om gevraagd. Maar dankzij jou inzet en doorzettingsvermogen, heb ik de kracht gekregen om mijn dochter te zien voor wat zij is. Dankzij waardevolle tips hou ik dit beter vol zodat ik haar kan helpen op dit pad van uitdagingen en moeilijke momenten in haar en ons leven. Liefs Ilona

Esther
Door

Esther

op 13 Mar 2019

Hey Ilona,Yep, het is echt hartverscheurend en brengt mij soms op de gedachte, waar ben ik nu mee bezig. Maar met vallen en opstaan besluit ik toch steeds weer om door te gaan. En dat komt mede ook omdat ik weet voor wie ik het doe, voor mijn gezin, maar natuurlijk ook voor alle kinderen met deze diagnose en hun ouders. En dat ben ik natuurlijk zelf ook. Alleen wel jammer dat als ik mij als moeder sterk wil maken voor alle ouders van kwetsbare kinderen dat mijn kinderen daar de dupe van zijn geworden.Dank je wel voor je lieve woorden, dan weet ik weer waarom ik door moet gaan.Hechte groet & Hugs, Esther

Natacha Selam
Door

Natacha Selam

op 05 Mar 2019

Zo herkenbaar is dit verhaal voor me. Als alleenstaande mama waarbij de dochter nog geregeld bij de 'onveilige ex' is, is dit niet vanzelfsprekend.

Esther
Door

Esther

op 13 Mar 2019

Dank je wel voor je reactie. Dat lijkt mij als moeder een van de meest heftige dingen om mee te maken, je weet dat je ex niet veilig is voor je kind, en toch heb je geen keus en moet jij je kind bij hem of haar achter te laten. Wat moet dit hartverscheurend voor je zijn. Heel veel sterkte en steun wens ik je toe!Hechte groet & Hugs, Esther

Liz
Door

Liz

op 18 Mar 2019

Goed gezegd Esther!! Heel erg bedankt voor je blogs en je andere werk, het geeft steun!!

Esther
Door

Esther

op 19 Mar 2019

Dank je wel voor je reactie, fijn dat ik je tot steun kan zijn met mijn blogs.Hechte groet, Esther

Reactie plaatsen