Ik krijg via LinkedIn een bericht dat ons artikel in Balans Magazine is uitgekomen.
Wat een mooi artikel van je! En wat heb je al veel bereikt met je dochter en ook voor jezelf. En wat heb je in korte tijd veel bereikt met de hechtingsproblematiek. Veel succes en nog meer mooie dingen voor de toekomst gewenst! Lieve groet, Jacqueline Je zou denken dat ik als ouder trots zou zijn op dit artikel en met deze lovende woorden van anderen. Maar ik ben bang, bang voor wat ons nu weer staat te wachten naar aanleiding van dit artikel. Vlak voordat dit artikel gepubliceerd werd, had ik de eindredactie van het blad namelijk gebeld om te vragen of ik dit artikel nog kon annuleren.
Waarom? Vroeg de eindredacteur. Ik antwoordde:
Omdat mijn kinderen enorm worden geplaagd door kinderen op school over een eerder artikel in het AD. Hoe kan dit nu? Dat is een prachtig artikel dat hoop, moed en kracht uitspreekt voor andere ouders van kinderen met hechtingproblemen. Ja, antwoordde ik, zo lezen wìj het artikel maar anderen halen alleen de voorbeelden eruit om daar mijn kinderen mee te plagen. Misschien moet je dan even naar de school van je kinderen om te vragen wat zij aan dit pestgedrag kunnen doen.’ Dat heeft mijn man al gedaan.
En? Het advies van de school was:
Haal het artikel maar van internet, dan is dat opgelost. Huh? Hoe bedoel je? Er wordt niets aan het pesten gedaan? Nope. Pfffff, jeetje zeg wat vreselijk….. Nu was het niet mogelijk om dit prachtige artikel van Balans Magazine nog te verwijderen, het nummer lag al bij de drukker om gedrukt te worden. Ik kreeg het er benauwd van. Als je mij beter kent weet je dat ik mij 24/7 bezig houd met vroegkinderlijk trauma en hechtingsproblemen en dat het mijn missie is om zoveel mogelijk andere ouders met mijn kennis over dit onderwerp te helpen. Als je mij beter kent weet je dat ik het mijn missie heb gemaakt om hechtingsproblemen beter bekend te maken, omdat ik vind dat onze kinderen en hun ouders dit zo verdienen! Als je mij beter kent weet je dat dit geen makkelijke weg is, dat het een weg is met veel vallen en weer opstaan. En dat ik soms even verdwijn omdat ik de harde ongevoelige opmerkingen van de buitenwereld even niet meer kan verdragen. Maar ik kom altijd weer terug en ik besluit altijd weer om toch door te gaan, net zoals nu bij dit artikel. Ik ben trots op mijn kind, ik hou van mijn kind, ik vind dat mijn kind net zo veel kansen verdient als ieder ander kind met een andere diagnose. Ik vind dat mijn onvoorwaardelijke liefde voor mijn kind door al mijn werk heen stroomt en begrijp daarom ook niet waarom mijn kinderen de dupe moeten zijn van mijn missie en levenswerk. Dit kan natuurlijk nooit de bedoeling zijn en maakt mij onzeker en verdrietig. Maar toch ik ga door, voor mijzelf en voor al die andere ouders die net als ik dagelijks aan het struggelen zijn om hun kind de jeugd te geven die zijn verdienen. Uit eigen ervaring weet ik dat dit niet makkelijk is. Zelfs ik, Esther Groenewegen, founder van Als hechten niet vanzelf gaat, struggelt net zoals alle andere ouders om een fijne plek voor haar kind te vinden door de onwetendheid van de buitenwereld. Recente opmerkingen tegen mijn kind van de zorgcoördinator:
Yasmine, jij hebt toch hechtingproblemen? Nou, ik heb al een paar keer met deze diagnose te maken gehad en dit is nog nooit gelukt op deze school, dus ik wil het best met je proberen maar een misstap en je mag gelijk van school. Ja, ook ik heb nog steeds met deze uitlatingen te maken, zelfs nu ik een boek hebt geschreven over dit onderwerp. Wat trouwens door niet een van de leerkrachten is gelezen bij wie mij kind in de klas heeft gezeten!!! Dat is bijna grappig te noemen. Maar ik ga door, voor alle ouders van kinderen met hechtingproblemen. En ook voor alle leerkrachten die wel meer te weten willen komen over hechtingsproblemen en willen leren hier beter mee om te gaan. Daarnaast ook voor alle andere professionals die zich dagelijks inzetten om het trauma en brein van onze kinderen te helen met de juiste traumatherapieën en methoden. Ik ga ook door voor iedereen die niet goed snapt wat hechtingsproblemen zijn, maar wel een warm hart hebben voor kinderen die anders zijn, die de behoefte achter het soms eigenaardige gedrag van onze kinderen snappen zonder iets te weten over vroegkinderlijk trauma. En natuurlijk voor onze kinderen zelf: weet dat hoe eigenaardig jouw gedrag soms ook is, het is altijd een uiting van jouw innerlijke pijn, jouw trauma, en juist op deze momenten verdien jij iemand die achter jouw gedrag kan kijken en ziet wat je werkelijk nodig hebt. Ik ben diegene die jou daarbij wil helpen samen met je ouders en andere hulp om je heen. Vroegkinderlijk trauma is niet jouw schuld! Het lastige gedrag wat jij laat zien is daarom ook niet iets om te straffen maar om jou bij te helpen, hoe lastig dit soms ook is.
Hoe jij heb jij de diagnose van jouw kind geaccepteerd? Ik lees jouw reactie graag in onderstaande reactie box!

Anne
op 19 Feb 2019Esther
op 19 Feb 2019Susanne
op 19 Feb 2019Esther
op 19 Feb 2019Johanna
op 19 Feb 2019Esther
op 20 Feb 2019Danny
op 19 Feb 2019Esther
op 20 Feb 2019Marianne
op 19 Feb 2019Esther
op 20 Feb 2019Esther
op 20 Feb 2019ilona
op 04 Mar 2019Esther
op 13 Mar 2019Natacha Selam
op 05 Mar 2019Esther
op 13 Mar 2019Liz
op 18 Mar 2019Esther
op 19 Mar 2019