Waarom het opvoeden van kinderen met HP zo lastig is?

Een veilige oppas, die kennis heeft van hechtingsproblemen en zich niet laat manipuleren.

Vooral het onbegrip van mensen die het niet (willen) begrijpen dat het heel veel extra energie kost om een kind met trauma op te voeden, maakt het extra zwaar. Reacties dat we overdrijven of te negatief zijn, wanneer je gewoon even stoom wil blazen omdat het nodig is, doen je heel eenzaam voelen. We zien ons kind echt wel heel graag en doen ons best om het allemaal positief te houden. Maar oordeel niet te snel, informeer je eerst wat beter. Vroeger had ik ook snel mijn oordeel klaar, ondertussen weet ik wel beter, niet alles is zoals het lijkt.
Ik denk dat heel veel mensen nog niet weten hoe belangrijk de hechting is, omdat het zo vanzelfsprekend is. Welke gevolgen een hechtingstoornis kan hebben en dat het iedereen kan overkomen, is helemaal niet zo bekend. Fijn dat er mensen zijn die zich hiervoor inzetten en ervaringen delen. Dat is voor mij alvast een grote hulp!

Acceptatie van mijn kind zoals die is. Als hij eerst geaccepteerd en gezien wordt zal hij zich veilig gaan voelen en zichzelf kunnen zijn zonder fight-flight-fright reacties. Dus door stressgedrag heen kunnen kijken en de behoefte erachter kunnen zien. Een kind, die net als elk ander kind behoefte heeft aan plezier, ondeugend zijn, spelen, leren, leven.

Jip…precies zo….
Mooie blog en weer helemaal herkenbaar, in bekant alle punten. Als kind zijnde en later ook als volwassene, naar mijn eigen kinderen en man toe. Oeps ….ze hebben het niet makkelijk met mij gehad. In sommige punten idd het gedrag van onze oudste, maar , denk wij gaan de goede kant op ook woont hij niet meer thuis. Ik ontken mijn gemaakte, absolut niet gewilde fouten, niet meer. Wat tekorten in de opvoeding betreft heeft hij grotendeels gelijk en daar is geen excuus voor, maar het is ook niet meer onomkeerbaar te maken. Als ik het over zou kunnen doen, zou ik het heel graag willen doen….

Wat een onwijs mooie blog. Zo goed omschreven wat het inhoud. De strijd die wij voeren met de instanties hulverlening,buitenwereld. En natuurlijk ook met het hechtingsmonster van ons kind. Met dit soort blogs help je ons weer het ook beter te kunnen uitleggen aan anderen. Lieve warme groet eva

Heel erg herkenbaar!
Inmiddels is mijn zoon 18 voor de 2de keer uithuisgeplaatst geweest wegens het ontbreken van ouder met opvoedkundige vaardigheden, volgens jeugdzorg. De trauma’s opgelopen bij, naar mijn idee geboorte, en in de eerste paar levensjaren. Hij heeft nu ook meerdere Trauma’s opgelopen door de jeugdhulpverlening/beschermers. Waarom herkennen deze niet kinderen met die stoornis of hebben ze niet/gebruiken ze niet de kennis over hechtingsproblematiek het komt zo veel vaker voor dan men denkt!! Mijn kinderen zijn alle 4 weggehaald omdat er op 1 kind het hele gezin vastliep!! Laat ik het wel even dik onderstreept benoemen dat het NIET het kind is die dat veroorzaakt maar wel de Hechtingsproblematiek en de daar uit vloeiende problemen waar het kind mee te kampen heeft !!

Dank je wel voor deze blog. Meteen gedeeld met familie en vrienden. Helpt echt om ze meer begrip te geven voor de situatie

Zo herkenbaar dit, mijn dochter is nu 15 en je wil niet weten hoe vaak ik hoor, ach, het is gewoon een puber.
En dan gevolgd door een scala aan adviezen waar ik dus totaal niets mee kan.
Als moeder doe ik veel vanuit mijn onderbuikgevoel, meestal klopt het dan ook nog.
Het is topsport, het blijven voorzien in de behoeftes van je kind, ook al gaat “het monster” over vele grenzen heen.
Trots ben ik, op mezelf en op alle andere ouders, verzorgers.

Dank je wel, Esther, voor al het mooie, noodzakelijke werk dat je doet!

Is het mogelijk om kinderen met HP te onderscheiden van kinderen die een Narcistische persoonlijkheidsstoornis aan het ontwikkelen zijn? De gedragsuitingen lijken zoveel op elkaar!

Hoi Esther,

Ik ben tegenwoordig heel actief op je website.
Gewoon omdat ik zo veel wil begrijpen. Ik heb al eens eerder gereageerd. Ik ben zelf onveilig gehecht en werd zwanger van mijn dochter (nu 9) toen ik 18 was. Ik heb me gedurende de zwangerschap vreselijk onveilig gevoeld in de relatie met mijn ex (de vader) en ben ook net als jij kort na de geboorte vertrokken. Ik ben weer terug getrokken samen met mijn dochter in mijn ouderlijk huis, daar waar ook nooit liefde en affectie was. Ik heb mij ook vreselijk alleen gevoeld in wat betreft de moeizame relatie met mijn dochter. Had ook geen spiegel tot andere ouders en kinderen. Maar heb altijd gevoeld dat er iets niet klopte. Mijn dochter wil(de) wel, maar ook niet bij me zijn. Ze klamp(te) zich aan mij vast, maar wilde niet vastgehouden worden door mij, of drinken bij me, spelen deed ze niet en ik kon haar niet troosten. Tot de dag van vandaag zoekt ze geen troost en zie ik haar vecht vlucht en bevries gedrag. Alleen leer ik het steeds beter accepteren. Ik leer accepteren dat onze band ‘anders’ is, dat we beide mogen voelen wat we voelen en dat we dan later wel weer op een bepaalde manier in contact komen. En dat merk ik ook aan haar, hierdoor komt ze meer en meer los van haar chronische stress en ik ook. Ze heeft geen diagnose en tot de dag van vandaag heb ik er weinig hulp bij gehad. Enkel therapie voor me zelf. Toch zou ik graag willen dat de diagnose komt en ik mijn verhaal echt kan doen. Ik weet het gewoon zeker, heel zeker.

Mijn dochter zoekt ook wel eens toenadering. Ze wil dan een knuffel of raakt mij aan. Weliswaar erg onhandig, want ze zegt zelf, ik weet niet hoe dat moet, een knuffel geven. Zelf voel ik dan ergens een stuk terughoudendheid. Een soort muurtje wat er nog tussenin staat. Geen spontaniteit. Ik vind dat lastig. Ik ben nieuwsgierig naar hoe jij dit ervaart ? Ik heb nog een dochter (4jr) waar ik wel een gezonde hechting mee heb. Ik weet dus ook hoe fijn dit is.