Waarom het opvoeden van kinderen met HP zo lastig is?

Waarom het opvoeden van kinderen met HP zo lastig is?

Om deze vraag te beantwoorden is het handig om eerst deze vraag te stellen. 

Wat zijn hechtingsproblemen nou eigenlijk? 

Een Reactieve Hechtingsstoornis, onveilige gehechtheid of hechtingsproblemen is een disfunctie van het brein dat is veroorzaakt door vroegkinderlijk trauma tijdens de eerste jaren van een kinderleven.

Externaliserend versus Internaliserend 

Onveilig gehechte kinderen hebben het gevoel gehad dat zij niet op hun verzorgers konden bouwen en/of vertrouwen.  Zij hebben zich aangeleerd dat zij op zichzelf zijn aangewezen voor regulatie van emoties of het bevredigen van behoeften.  Zij gaan daarom niet opzoek naar nabijheid bij ziekte, pijn of troost. Dit zorgt ervoor dat hun brein niet op de juiste manier wordt ontwikkeld. Een kinderbrein heeft de liefdevolle zorg van een volwassenen nodig om goed te ontwikkelen. 

Als deze kinderen ouder worden laten zij onaangepast gedrag zien wat er op verschillende manieren uit kan zien. Soms is dit gedrag heel externaliserend; agressie, geweld, schelden of schreeuwen. Soms is dit gedrag internaliserend: deze kinderen zijn angstig, onzeker, verstarren bij stress en komen tot weinig actie. Vaak laten kinderen bij vreemden sociaal passend gedrag zien terwijl ze thuis hun trauma gedrag laten zien, dit noemen wij ‘de twee gezichten’. Daarom zien anderen vaak niet de strijd die ouders in het gezin voeren , dit maakt het voor ouders super lastig om aan anderen uit te leggen wat hechtingsproblemen zijn en hoe dit voor hen is. 

Vreemden kunnen namelijk niet goed het verschil onderscheiden tussen sociaal gewenst gedrag en manipulerend gedrag, dit is omdat onveilig gehechte kinderen dit sociaal gewenste gedrag tot in de puntjes hebben ontwikkeld. En daarom is het zelfs voor de reguliere hulpverlening lastig om de diagnose te stellen, ook zij vallen in deze valkuil als zij niet goed op de hoogte zijn van trauma en hechting. 

Manipuleren 

Kinderen met hechtingsproblemen hebben zo hun ‘favoriete’ volwassenen, dit zijn meestal mensen die iets voor hen kunnen betekenen, waar zij iets bij gedaan kunnen krijgen. Bij hulpverleners die niet op de hoogte zijn van hechting vinden zij het vaak heerlijk om de ‘zielige ik’ te laten zien: ik mag van mijn moeder niet dit, of mijn vader zegt altijd dit tegen mij. Andere favorieten volwassenen zijn vaak mensen die zij kunnen manipuleren om dingen voor hen te regelen of die er andere regels op na houden dan hun ouders.

Daarom kunnen onveilig gehechte kinderen kil en meedogenloos overkomen als je achter deze twee gezichten komt. Het is goed om te weten dat het brein van kinderen met hechtingsproblemen heel anders werkt en dat dit de reden is dat zij zo kunnen reageren en gedragen. Het is niet hun fout, al lijkt dit natuurlijk wel zo. Maar hun brein werkt niet op de juiste manier waardoor zij dit opmerkelijke gedrag laten zien. Dit gedrag maken de ouders van deze kinderen al jarenlang achter de voordeur mee. En dit is ook waarom ouders van kinderen met hechtingsproblemen hele andere opvoed-skills zijn gaan toepassen dan ouders van veilig gehechte kinderen. 

Ouders van onveilig gehechte kinderen hebben te maken met kinderen die: 

  1. Sociaal gewenst gedrag laten zien bij vreemden waar zij vreemden mee willen manipuleren om dingen van hen gedaan te krijgen
  2. Geen verschil in intimiteit bij vreemden of directe familie laten zien, net zo makkelijk bij vreemden opschoot gaan zitten, handje geven of met hen mee gaan.
  3. Destructief kunnen zijn naar zichzelf, anderen of spullen, en daarom 24/7 toezicht nodig hebben om zichzelf en anderen veilig te houden
  4. Op onbewaakte momenten per ongeluk/express huisdieren of kleine broertjes of zusjes pijn doen
  5. Er eigenaardige eetgewoonten op na houden, ook hier is telkens toezicht nodig
  6. Constant proberen om mensen tegen elkaar op te zetten, triangulatie
  7. Anderen over dingen of situaties vals beschuldigen, beter om niet alleen met een kind met HP te zijn
  8. Heel goed kunnen liegen en je op het 'verkeerde been' zetten
  9. Vinden dat ze overal recht op hebben en dit ook eisen
  10. Niet goed met leeftijdsgenootjes om kunnen gaan, daar ook constant toezicht bij nodig hebben
  11. Zonder toezicht zichzelf of anderen in gevaar kunnen brengen door bijvoorbeeld een vuurtje maken in de slaapkamer, zeep in de vissenkom doen, broertje de trap op laten gaan terwijl het daar nog veel te jong voor is en ga zo maar door
  12. Behoefte hebben aan gepast emoties van ouders om de boel niet nog meer te laten escaleren, ouders moeten zo neutraal mogelijk blijven bij ongepast én gepast gedrag
  13. Niet aangeraakt willen worden of alleen ouders aanraken of intimiteit opzoeken om iets gedaan te krijgen of te verbloemen
  14. Een hele onzekere toekomst in vooruitzicht hebben, gaan zij hun opleiding goed afronden, gaan zij later een baan vinden die bij hen past?
  15. Die veel moeite hebben met het maken van gezonde relaties
  16. En ga zo maar door…

Geef hem maar een weekje met mij mee! 

Dus als je volgende keer een ouder van een kind met hechtingsproblemen tegenkomt met ‘stoom uit de oren’ weet dat deze ouder vaak al een jarenlange eenzame strijd voert om met deze diagnose om te gaan. Het laatste wat deze ouders kunnen gebruiken zijn ‘goed bedoelde’ opmerkingen zoals: Geef hem maar een weekje met mij mee. Geloof mij, daar ga je spijt van krijgen. Of: Ah, daar groeit hij of zij wel overheen. Nee, kinderen groeien niet over vroegkinderlijk trauma heen. Zij hebben daar trauma behandeling voor nodig samen met de juiste opvoedtools voor thuis zodat er gewerkt kan worden aan het helen van het trauma en de verstoorde hechting. 


Hoe kan jij een ouder van een kind met HP helpen?

Als jij een ouder van een kind met hechtingsproblemen kent, zie hen dan niet als ouders die niet kunnen opvoeden. Zie hen als ouders die voor hun kinderen vechten met alles wat zij in hun macht hebben. En begrijp dat je geen idee hebt wat er allemaal in hun leven speelt en hoe zwaar hun leven misschien is. En dat zij jouw goed bedoelde adviezen niet goed kunnen ontvangen omdat het voelt als kritiek op hun opvoeding en dat zij waarschijnlijk alle reguliere tools en tips al 100 x uitgebreid hebben geprobeerd . Voor het opvoeden van kinderen met trauma zijn hele specifieke opvoedmethoden nodig. Alleen met deze tools en strategieën kunnen ouders van deze kinderen een nieuwe start maken, een trauma sensitieve manier van opvoeden van hun getraumatiseerde kind. En daar kunnen ze alle hulp van jou bij gebruiken. 

Hulp vragen zijn ouders van kinderen met hechtingsproblemen niet zo goed in dus wat jij zou kunnen doen is vragen: hoe kan ik je helpen, waar zou ik mijn bijdrage in kunnen leveren zodat jij er voor jouw kind kan zijn. 

Hoe zou jij geholpen willen worden bij het opvoeden van jouw kind met hechtingsproblemen?

Deel het in de onderstaande reactiebox en wie weet kun jij anderen inspireren om ouders van deze kinderen beter te kunnen helpen!

Over de schrijver
Carla
Door

Carla

op 05 Nov 2019

Een veilige oppas, die kennis heeft van hechtingsproblemen en zich niet laat manipuleren.

Esther
Door

Esther

op 06 Nov 2019

Hoe fijn zou dat zijn als je deze kunt vinden! Succes!

Kenneth
Door

Kenneth

op 05 Nov 2019

Vooral het onbegrip van mensen die het niet (willen) begrijpen dat het heel veel extra energie kost om een kind met trauma op te voeden, maakt het extra zwaar. Reacties dat we overdrijven of te negatief zijn, wanneer je gewoon even stoom wil blazen omdat het nodig is, doen je heel eenzaam voelen. We zien ons kind echt wel heel graag en doen ons best om het allemaal positief te houden. Maar oordeel niet te snel, informeer je eerst wat beter. Vroeger had ik ook snel mijn oordeel klaar, ondertussen weet ik wel beter, niet alles is zoals het lijkt. Ik denk dat heel veel mensen nog niet weten hoe belangrijk de hechting is, omdat het zo vanzelfsprekend is. Welke gevolgen een hechtingstoornis kan hebben en dat het iedereen kan overkomen, is helemaal niet zo bekend. Fijn dat er mensen zijn die zich hiervoor inzetten en ervaringen delen. Dat is voor mij alvast een grote hulp!

A
Door

A

op 06 Nov 2019

Fijn om te lezen. Precies zoals ik het ook voel

Esther
Door

Esther

op 06 Nov 2019

Dank je wel voor je reactie, goed om te delen met anderen die niet begrijpen hoe het is om deze kinderen op te voeden. Het opvoeden van kinderen met hechtingsproblemen is topsport maar voor ons geen medaille of beker als het ons ondanks alle uitdagingen en obstakels toch is gelukt....

Esther
Door

Esther

op 06 Nov 2019

Dank je wel voor je reactie en bijdrage aan dit blog! Onbegrip van de buitenwereld, eenzaamheid het zijn allemaal dingen waar we als ouders van kinderen met hechtingsproblemen mee te maken krijgen. Dit maakt het opvoeden van onze kinderen soms nog lastiger. Hechting lijkt vanzelfsprekend maar is het niet, 30 to 40 & van alle kinderen heeft een bepaalde mate van onveilige gehechtheid. En dat hebben we het over kinderen die opgoeien in stabiele gezinnen. Bij adoptie-, pleeg-, vluchtelingen kinderen ligt dit percentage nog veel hoger. Daarom blijft het vreemd dat er niet meer aandacht is voor deze diagnose.

Ymke
Door

Ymke

op 05 Nov 2019

Acceptatie van mijn kind zoals die is. Als hij eerst geaccepteerd en gezien wordt zal hij zich veilig gaan voelen en zichzelf kunnen zijn zonder fight-flight-fright reacties. Dus door stressgedrag heen kunnen kijken en de behoefte erachter kunnen zien. Een kind, die net als elk ander kind behoefte heeft aan plezier, ondeugend zijn, spelen, leren, leven.

Esther
Door

Esther

op 06 Nov 2019

Dank je wel voor je reactie. Inderdaad, als jouw kind zich gehoord, geliefd en gesteund voelt door anderen is dit de sleutel naar het helen van het trauma. Want alleen vanuit liefdevolle reacties met anderen kan trauma geheeld worden. Voelt je kind geen veiligheid en vertrouwen dan zal het in overlevingsmodus blijven staan. Vanuit dit stukje brein kan er niet aan de hechting gewerkt worden.

Kerstin
Door

Kerstin

op 05 Nov 2019

Jip...precies zo.... Mooie blog en weer helemaal herkenbaar, in bekant alle punten. Als kind zijnde en later ook als volwassene, naar mijn eigen kinderen en man toe. Oeps ....ze hebben het niet makkelijk met mij gehad. In sommige punten idd het gedrag van onze oudste, maar , denk wij gaan de goede kant op ook woont hij niet meer thuis. Ik ontken mijn gemaakte, absolut niet gewilde fouten, niet meer. Wat tekorten in de opvoeding betreft heeft hij grotendeels gelijk en daar is geen excuus voor, maar het is ook niet meer onomkeerbaar te maken. Als ik het over zou kunnen doen, zou ik het heel graag willen doen....

Eva
Door

Eva

op 05 Nov 2019

Wat een onwijs mooie blog. Zo goed omschreven wat het inhoud. De strijd die wij voeren met de instanties hulverlening,buitenwereld. En natuurlijk ook met het hechtingsmonster van ons kind. Met dit soort blogs help je ons weer het ook beter te kunnen uitleggen aan anderen. Lieve warme groet eva

Esther
Door

Esther

op 06 Nov 2019

Lieve Eva, Dank je wel voor je reactie op dit blog. Jullie doen het zo fantastisch, maar het blijft lastig omdat de buitenwereld meestal niet snapt waar we zo hard voor moeten vechten. Inderdaad kun je met deze blog aan anderen laten lezen wat het betekend als je kind niet veilig gehecht is. Hechte groet, Esther

R.M.Cornelisse
Door

R.M.Cornelisse

op 05 Nov 2019

Heel erg herkenbaar! Inmiddels is mijn zoon 18 voor de 2de keer uithuisgeplaatst geweest wegens het ontbreken van ouder met opvoedkundige vaardigheden, volgens jeugdzorg. De trauma's opgelopen bij, naar mijn idee geboorte, en in de eerste paar levensjaren. Hij heeft nu ook meerdere Trauma's opgelopen door de jeugdhulpverlening/beschermers. Waarom herkennen deze niet kinderen met die stoornis of hebben ze niet/gebruiken ze niet de kennis over hechtingsproblematiek het komt zo veel vaker voor dan men denkt!! Mijn kinderen zijn alle 4 weggehaald omdat er op 1 kind het hele gezin vastliep!! Laat ik het wel even dik onderstreept benoemen dat het NIET het kind is die dat veroorzaakt maar wel de Hechtingsproblematiek en de daar uit vloeiende problemen waar het kind mee te kampen heeft !!

Esther
Door

Esther

op 06 Nov 2019

Dank je wel voor je reactie, Helaas ben je niet alleen in situaties zoals dit van jullie. Daarom heb ik het ook mijn missie gemaakt om de diagnose beter bekend te maken. Het is essentieel om de juiste trauma kennis op de juiste plek te krijgen. Alleen dan kunnen we met de juiste tools, tips en methoden aan de slag om het trauma bij onze kinderen te helen. En inderdaad het is niet de schuld van onze kinderen het. Het is ook niet de schuld van ouders, het heeft geen zin om opzoek te gaan naar de schuldvraag. Het is essentieel dat de juiste trauma hulp zo vroeg mogelijk wordt ingezet bij onze kinderen.

Anne-Marie
Door

Anne-Marie

op 06 Nov 2019

Dank je wel voor deze blog. Meteen gedeeld met familie en vrienden. Helpt echt om ze meer begrip te geven voor de situatie

Esther
Door

Esther

op 06 Nov 2019

Dank je wel voor je reactie, wat goed van je dat je dit hebt gedeeld met anderen die niet op de hoogte zijn van wat hechtingsproblemen zijn en hoe het voor ouders is om deze kinderen op te voeden.

Esther
Door

Esther

op 06 Nov 2019

Dank je wel voor je reactie. Kinderen opvoeden als je zelf onveilig gehecht ben is een hele klus. Onze kinderen weten feilloos onze triggers te vinden, ben jij dus als ouder zelf onveilig gehecht dan zal het dubbel zo lastig zijn om neutraal te blijven op lastige momenten. En inderdaad, laten we vooral trots zijn op alles wat we hebben bereikt, voor onszelf, voor onze kinderen.

Pietje
Door

Pietje

op 07 Nov 2019

Zo herkenbaar dit, mijn dochter is nu 15 en je wil niet weten hoe vaak ik hoor, ach, het is gewoon een puber. En dan gevolgd door een scala aan adviezen waar ik dus totaal niets mee kan. Als moeder doe ik veel vanuit mijn onderbuikgevoel, meestal klopt het dan ook nog. Het is topsport, het blijven voorzien in de behoeftes van je kind, ook al gaat “het monster” over vele grenzen heen. Trots ben ik, op mezelf en op alle andere ouders, verzorgers. Dank je wel, Esther, voor al het mooie, noodzakelijke werk dat je doet!

Esther
Door

Esther

op 10 Nov 2019

Dank je wel voor je reactie. Ik weet het, je krijgt vele goed bedoelde adviezen waar je niets mee kunt. Wat goed dat jij je onderbuik laat spreken, dat is vaak de beste raadgever. Van moeder tot moeder van een kind met hechtingsproblemen ben ik ook trots op jou, dank je wel voor je lieve woorden.

Mischa
Door

Mischa

op 07 Nov 2019

Is het mogelijk om kinderen met HP te onderscheiden van kinderen die een Narcistische persoonlijkheidsstoornis aan het ontwikkelen zijn? De gedragsuitingen lijken zoveel op elkaar!

Esther
Door

Esther

op 10 Nov 2019

Dank je wel voor je reactie, ik heb mij niet verdiept in de narcistische persoonlijkheidsstoornis. Ik kan mij wel voorstellen dat er overeenkomsten zijn, weet wel dat hechtingsproblemen veroorzaakt kunnen worden als ouders een narcistische persoonlijkheidsstoornis hebben en door deze stoornis niet goed responsief op de behoeften van hun kinderen kunnen reageren.

D.
Door

D.

op 22 Nov 2019

Hoi Esther, Ik ben tegenwoordig heel actief op je website. Gewoon omdat ik zo veel wil begrijpen. Ik heb al eens eerder gereageerd. Ik ben zelf onveilig gehecht en werd zwanger van mijn dochter (nu 9) toen ik 18 was. Ik heb me gedurende de zwangerschap vreselijk onveilig gevoeld in de relatie met mijn ex (de vader) en ben ook net als jij kort na de geboorte vertrokken. Ik ben weer terug getrokken samen met mijn dochter in mijn ouderlijk huis, daar waar ook nooit liefde en affectie was. Ik heb mij ook vreselijk alleen gevoeld in wat betreft de moeizame relatie met mijn dochter. Had ook geen spiegel tot andere ouders en kinderen. Maar heb altijd gevoeld dat er iets niet klopte. Mijn dochter wil(de) wel, maar ook niet bij me zijn. Ze klamp(te) zich aan mij vast, maar wilde niet vastgehouden worden door mij, of drinken bij me, spelen deed ze niet en ik kon haar niet troosten. Tot de dag van vandaag zoekt ze geen troost en zie ik haar vecht vlucht en bevries gedrag. Alleen leer ik het steeds beter accepteren. Ik leer accepteren dat onze band 'anders' is, dat we beide mogen voelen wat we voelen en dat we dan later wel weer op een bepaalde manier in contact komen. En dat merk ik ook aan haar, hierdoor komt ze meer en meer los van haar chronische stress en ik ook. Ze heeft geen diagnose en tot de dag van vandaag heb ik er weinig hulp bij gehad. Enkel therapie voor me zelf. Toch zou ik graag willen dat de diagnose komt en ik mijn verhaal echt kan doen. Ik weet het gewoon zeker, heel zeker. Mijn dochter zoekt ook wel eens toenadering. Ze wil dan een knuffel of raakt mij aan. Weliswaar erg onhandig, want ze zegt zelf, ik weet niet hoe dat moet, een knuffel geven. Zelf voel ik dan ergens een stuk terughoudendheid. Een soort muurtje wat er nog tussenin staat. Geen spontaniteit. Ik vind dat lastig. Ik ben nieuwsgierig naar hoe jij dit ervaart ? Ik heb nog een dochter (4jr) waar ik wel een gezonde hechting mee heb. Ik weet dus ook hoe fijn dit is.

Esther
Door

Esther

op 25 Nov 2019

Dank je wel voor je reactie. Ah, die arme lieve meid, ik weet nog zo goed hoe dit voor ons voelde. Er is nog zoveel te bereiken voor je dochter, en dit zou ik jullie beide gunnen. Ik moest 13 jaar wachten totdat ik mijn dochter een handje kon geven die zij niet afwees of heel hard in ging knijpen, nu knuffelen wij elke dag met elkaar. Er is dus nog hoop voor jou en je dochter, echt! Maar dan moeten jullie wel aan het werk! Met of zonder diagnose. Als je niet gaat werken aan het trauma blijft deze situatie. Ik zou je kunnen helpen met het opzetten van een plan als je daar behoefte aan hebt.

D.
Door

D.

op 25 Nov 2019

Heel graag. Zelf zit ik ook nog midden in trauma. Ik ben vrij, maar vanbinnen zit ik vast. Ik heb eigenlijk iemand nodig

Esther
Door

Esther

op 28 Nov 2019

Ik weet zeker dat ik iets voor jullie kan betekenen en dit kan op verschillende manieren. Wil je meer weten over hoe ik je kan helpen neem dan contact met ons op: secretariaat@alshechtennietvanzelfgaat.nl

Reactie plaatsen