Laat een reactie achter
6 comments
anne says
Hoi,
Wij zitten nu in een 3 stappen terug fase…poeh hee…
En school maar zeuren; het komt door dit, het komt door dat, het komt door zus en zo…en ik maar roepen; nee, het komt door niks! Het komt door zijn hechtingsstoornis en hij heeft nu gewoon een terug val…komt wel weer goed. Geloof niet dat ze me geloven…
Esther Groenewegen says
Hoi Anne,
Frusterend hoor als je geen leerkrachten hebt die begrijpen hoe hechtingsproblemen werken, daar weet ik ook alles van!
Wij hebben ook net in een 3 stappen terug fase gezeten. Dit had echter een andere oorzaak. Mijn dochter werd ziek en kort daarna kreeg ik de griep. Ik zag mijn dochter met de dag achteruit gaan. Normaal gesproken ben ik nooit ziek en kan ik haar kader blijven zijn. Nu lag ik zelf doodziek op bed en kon ik mijn dochter niet goed helpen. Deze week gaat ze weer naar school en dan weet ik dat we langzaam aan weer naar een betere periode gaan.
Sterkte Anne!
En hè, ik geloof je wel hoor!
Paul van den Berg says
Hallo Esther,
Ik wordt al geraakt door je opmerking: “waarom kinderen met hechtingsstoornis ALTIJD, ALLES moeten VERPESTEN, wat ik wel een hele heftige uitspraak vind. Ik ervaar dat als zo absoluut, oordelend en verwijtend.
Ik herken hier zelf mijn stoornis in, moeder verloor haar eerste kind op het moment dat ze in verwachting was van mij, maar ook die uitspraak van haar met verwijt dat ik altijd alles moest verpesten ( blijkbaar ) ………..wat ik als heel afwijzend heb ervaren en me nog dieper in mijn eenzaamheid drukte…..
Ik hoop ook dat je hier bedoeld: 3 stappen vooruit en 2 terug en niet andersom zoals je nu neerzette, want dat zou betekenen dat er alleen maar achteruitgang is, en met 2 stappen terug is het al moeizaam genoeg.
Ik vraag me ook af of het zo is , zoals je beschrijft dat een kind tot rust komt in een grote stress situatie? Als ik bij mezelf voel is het meer een verschil tussen overleven en leven…..tussen die spanning en ontspanning en bij jezelf thuis te gaan komen, wat onbekend is en een soort van paniek gevoel geeft,een zoektocht naar bevestiging……naar een welkom……
In ieder geval dank voor het delen en je benoemen hiervan.
warme groet, Paul
Esther Groenewegen says
Hoi Paul,
Allereerst heel erg bedankt voor jouw reactie. Wat fijn dat je zo eerlijk en open hebt gereageerd op mijn blog.
Ik snap heel goed dat jij je geraakt voelt door de opmerking ‘Waarom kinderen met een hechtingsstoornis altijd alles moeten verpesten’.
Als je vervolgens het blog leest zie je dat ik probeer uit te leggen dat het dus NIET de schuld is van het kind zelf maar van het ‘hechtingsmonster’ wat in hen schuilt. Zo noem ik dat altijd.
Wat vreselijk om te lezen wat jullie is overkomen. Ik kan mij niet voorstellen hoe dat voor jullie moet zijn geweest.
Voor mij is het bijzonder om een reactie te krijgen van een volwassenen met deze diagnose. Ik schrijf namelijk vanuit mijn gevoel als moeder. Een moeder met een kind met hechtingsproblemen. Een kind waar ik alles voor over heb om haar zoveel mogelijk te helpen. Maar het is ook een kind wat een hele zware stempel drukt op ons gezinsleven en mijn relatie. Als je mijn andere blogs leest zul je zien dat ik echt een tijgermoeder ben wat al heel wat offers heeft gebracht voor haar kind. Maar dat ik ook een moeder ben die er soms helemaal doorheen zit en dan een blog schrijft zoals deze. Gewoon puur, oprecht en eerlijk zoals ik het op dat moment voel.
En op dat moment voelde het wel ‘als twee stappen naar voren en drie stappen terug’. Alsof alle inzet, hulp, geduld en oefeningen helemaal voor niets zijn geweest.
Het is natuurlijk nooit mijn bedoeling om met mijn blogs iemand te veroordelen of iemand iets te verwijten, in tegendeel zelfs.
Om mijn kind beter te begrijpen ben ik veel gaan lezen. Vooral veel Amerikaanse trauma psychologen. In hun materie komt overeen dat kinderen met vroegtijdig trauma altijd weer opzoek zijn naar ‘die staat van zijn’ omdat zij dit als normaal ervaren. Zij noemen dit ‘de cirkel van verstoorde hechting’.
Ik waardeer jouw commentaar over ‘de cirkel van verstoorde hechting’ enorm!
Net als jij ben ik de hechtingsmaterie aan het ontdekken maar dan vanuit een moederrol met alle gevoelens en emoties die daar bij horen. Mijn dochter kan haar gevoelens niet goed onderwoorden brengen. Daarom vind ik het zo bijzonder om nu jouw woorden te lezen. Misschien geef jij nu wel woorden aan de gevoelens van mijn dochter. Wie weet?
Ik ben heel benieuwd naar jouw zoektocht, waar je nu staat, hoe jij nu het leven ervaart, waar loop je tegen aan, wat heb je wel al overwonnen…
Paul, nogmaals heel erg bedankt voor je reactie!
Hechte groet,
Esther
Truus says
In dit verhaal herken ik zoveel bij mijn zusje (geb. in 1939). Zij was de jongste van 3 en werd in die tijd debiel of achterlijk genoemd. Maar in wezen was ze behoorlijk intelligent en manipuleerde ze bij het leven. Het was voor mij en mijn broertje een hel mede door het gedrag van mijn moeder die haar lastig vond en verwaarloosde en alleen over haar aan het klagen was waardoor zij aandacht kreeg omdat ze het zo zwaar had met een “zorgenkindje”. In de pubertijd werd mijn zusje “manziek” en dat is ze tot haar dood (2006) gebleven. Na haar 20ste begon ze met zelfmoordpogingen en na minstens 100 keer is ze tenslotte gewoon in haar bed gestorven. Ze heeft ons hele leven verpest maar ik heb er wel een hoop van geleerd.
Ik wens je gezin veel sterkte.
Met hartelijke groet,
Truus
Esther Groenewegen says
Hoi Truus,
Dank je wel voor je reactie.
Jeetje Truus, ik weet het, ook voor de brusjes, broertjes en zusjes is het zwaar om een broer of zus te hebben met hechtingsproblemen. Het liegen, het uitdagen, het manipuleren. Ik heb soms best medelijden met mijn zoon. Soms denk ik: wie zou hij zijn geweest als hij een veilig gehechte zus had gehad?
Gelukkig heb ik wel een goed team om mij heen en is mijn zoon in zijn jonge jaren goed opgevangen. En hebben wij voor onze dochter ook een fijne plek waar zij regelmatig gaat logeren om de rest van het gezin te ontlasten. Zonder dit vangnet was mijn dochter misschien wel een aantal dagen per week uit huis geplaatst.
Heel verdrietig om te lezen dat je het gevoel hebt gehad dat je zus je leven heeft verpest. Ik ben benieuwd wat je ervan hebt geleerd.
Dank je wel Truus voor het delen van jouw ervaring met je zus.
Hechte groet,
Esther