Het zit er bijna weer op. Yasmine en ik zijn samen zes dagen op reis geweest naar New York. Het was een heerlijke week. We zijn bij vrienden op bezoek geweest, maar hebben voornamelijk heel veel gelopen. Het was koud, maar zonnig. Ideaal om deze stad te ervaren. We hebben heerlijk gegeten en geshopt. Maar als je mij nou zou vragen wat het aller leukste was aan deze week zou ik zeggen: de hand van mijn dochter vasthouden. Het allerfijnste was als mijn hand bij de hare in de buurt kwam en zij hem als vanzelf vastpakte. Als een soort vanzelfsprekendheid. Wat het voor ons dus absoluut niet is.
Jarenlang was handje vasthouden een opdracht. Dit is misschien gek om te zeggen maar het was meestal niet fijn om haar hand vast te houden. Meestal als ik haar hand vasthield omdat ik daar als moeder behoefte aan had, was het onaangenaam. Yasmine ging dan in mijn hand knijpen met kleine kneepjes. Als ik haar dan een paar keer had gevraagd of ze daar mee wilde stoppen en ze toch door bleef gaan liet ik haar hand los en legde hem om haar schouders, waarna zij hem weer wegschudde. Keer op keer krijg je daar een kramp van in je hart. Het voelt als een afwijzing. Wat het natuurlijk niet is, Yasmine kon deze nabijheid niet aan. Maar als je het gedrag persoonlijk opvat, voelt het wel als een afwijzing. Maar deze week in New York gaat de boeken in als de knuffelweek. Want ook die kon zij deze week goed ontvangen. Wat een geschenk!!
Van welke kleine dingen kan jij enorm genieten met jouw getraumatiseerde kind met hechtingsproblemen? Ik lees het graag in onderstaande reactiebox!
Het zit er bijna weer op. Yasmine en ik zijn samen zes dagen op reis geweest naar New York. Het was een heerlijke week. We zijn bij vrienden op bezoek geweest, maar hebben voornamelijk heel veel gelopen. Het was koud, maar zonnig. Ideaal om deze stad te ervaren. We hebben heerlijk gegeten en geshopt. Maar als je mij nou zou vragen wat het aller leukste was aan deze week zou ik zeggen: de hand van mijn dochter vasthouden. Het allerfijnste was als mijn hand bij de hare in de buurt kwam en zij hem als vanzelf vastpakte. Als een soort vanzelfsprekendheid. Wat het voor ons dus absoluut niet is. 
Jarenlang was handje vasthouden een opdracht. Dit is misschien gek om te zeggen maar het was meestal niet fijn om haar hand vast te houden. Meestal als ik haar hand vasthield omdat ik daar als moeder behoefte aan had, was het onaangenaam. Yasmine ging dan in mijn hand knijpen met kleine kneepjes. Als ik haar dan een paar keer had gevraagd of ze daar mee wilde stoppen en ze toch door bleef gaan liet ik haar hand los en legde hem om haar schouders, waarna zij hem weer wegschudde. Keer op keer krijg je daar een kramp van in je hart. Het voelt als een afwijzing. Wat het natuurlijk niet is, Yasmine kon deze nabijheid niet aan. Maar als je het gedrag persoonlijk opvat, voelt het wel als een afwijzing. Maar deze week in New York gaat de boeken in als de knuffelweek. Want ook die kon zij deze week goed ontvangen. Wat een geschenk!! Van welke kleine dingen kan jij enorm genieten met jouw getraumatiseerde kind met hechtingsproblemen? Ik lees het graag in onderstaande reactiebox!
