Wanneer zet jij je happy-face op?

Vandaag mag Yasmine optreden met haar dansschool. Een restaurant in ons dorp bestaat vijf jaar en dit vieren ze groots met een feesttent en muziek. Yasmine heeft er veel zin in en is al in de ochtend druk in de weer met kleding en make-up. Als het tijd is om te gaan, gaan we met z’n vieren op de fiets naar de feesttent. Daar staan de andere meisjes al te wachten tot ze aan de beurt zijn. Yasmine krijgt nog even wat knalrode lippenstift op en gaat bij haar groep staan. Niets aan de hand zou je zeggen. Toch zie ik dat het keihard werken is voor Yasmine. Haar vaste vriendinnetje is er vandaag niet bij dus Yasmine probeert contact te maken. Maar ze is ook zenuwachtig. En als ze zenuwachtig is, heeft ze erg veel last van tics in haar gezicht. Ze blijft heel dapper bij haar groep staan, maar ik zie dat ze het moeilijk heeft. De ene tic na de andere tic komt voorbij. Yasmine probeert aansluiting te vinden, maar dit lukt maar ten dele. Maar ze geeft niet op. Steeds opnieuw probeert ze weer bij nieuwe meisjes in buurt te komen. Mijn hart krimpt ineen als ik naar haar kijk. Ik wil naar haar toe lopen om te helpen maar ik weet dat ik haar niet kan helpen en blijf staan. Ondertussen sta ik met een groepje mensen op het terras van het restaurant. De gesprekken gaan over de kinderen en over hoe slim ze allemaal zijn. Ik voel weer een krimp in mijn hart. “Mijn kind is niet slim, zwakbegaafd zelfs” zou ik soms willen uitschreeuwen, maar ik zeg niets en glimlach vriendelijk naar de moeders. Ze bedoelen het immers niet vervelend. Met gemengde gevoelens sta ik op het terras. Niemand zal op dat moment ook maar iets van mijn innerlijke strijd en verdriet merken. Ik wil ook een goede toekomst voor mijn kind. Ik wil ook dat mijn kind later gaat studeren en zelfstandig gaat wonen en kinderen krijgt. Maar er is een kans dat een aantal dingen niet voor haar is weggelegd. Zo graag als ik wil dat mijn kind normaal is, willen ouders met ‘gewone’ kinderen dat hun kind bijzonder is of in iets uitblinkt. Ik denk dat ouders van bijzondere kinderen mij heel goed snappen. Ik wil dit niet eens voor mijzelf maar voor mijn kind. Als ze in ieder geval maar zelfredzaam wordt. Want wie gaat er voor haar zorgen als ik er niet meer ben? Dit is eigenlijk mijn grootste angst: Wat gaat er met Yasmine gebeuren als ik er niet meer ben. Wie gaat er dan voor haar strijden? Ondertussen houdt Yasmine mij heel goed in de gaten. Als onze ogen elkaar ontmoeten maak ik een gebaar dat haar gezicht nu wel heel erg aan het bewegen is. Ze knikt moedig en probeert haar gezicht en nek recht te houden. Dit lukt nu aardig. Uiteindelijk is het tijd om naar het podium te gaan. De dames geven een wervelende show op een nummer van Selena Gomez. Yasmine doet het geweldig. Ik zie dat ze goed vooruit is gegaan. Mijn kleine Tinkerbel is voor mij een superster en krijgt een dikke knuffel als ze van het podium komt. Daarna wil Yasmine snel naar huis, ze is uitgeput. Zo moe van zo goed haar best doen om normaal te zijn erbij te horen. Herken jij deze momenten? You put on your happy-face maar daaronder voel jij de machteloosheid, het verdriet en de jaloezie. Op welke momenten doe jij je happy-face op?