Wanneer zet jij je happy-face op?

Vandaag mag Yasmine optreden met haar dansschool. Een restaurant in ons dorp bestaat vijf jaar en dit vieren ze groots met een feesttent en muziek.

Yasmine heeft er veel zin in en is al in de ochtend druk in de weer met kleding en make-up. Als het tijd is om te gaan, gaan we met z’n vieren op de fiets naar de feesttent.

Daar staan de andere meisjes al te wachten tot ze aan de beurt zijn. Yasmine krijgt nog even wat knalrode lippenstift op en gaat bij haar groep staan.

Niets aan de hand zou je zeggen. Toch zie ik dat het keihard werken is voor Yasmine. Haar vaste vriendinnetje is er vandaag niet bij dus Yasmine probeert contact te maken. Maar ze is ook zenuwachtig. En als ze zenuwachtig is, heeft ze erg veel last van tics in haar gezicht. Ze blijft heel dapper bij haar groep staan, maar ik zie dat ze het moeilijk heeft. De ene tic na de andere tic komt
voorbij. Yasmine probeert aansluiting te vinden, maar dit lukt maar ten dele. Maar ze geeft niet op. Steeds opnieuw probeert ze weer bij nieuwe meisjes in buurt te komen. Mijn hart krimpt ineen als ik naar haar kijk. Ik wil naar haar toe lopen om te helpen maar ik weet dat ik haar niet kan helpen en blijf staan.

Ondertussen sta ik met een groepje mensen op het terras van het restaurant. De gesprekken gaan over de kinderen en over hoe slim ze allemaal zijn. Ik voel weer een krimp in mijn hart. “Mijn kind is niet slim, zwakbegaafd zelfs” zou ik soms willen uitschreeuwen, maar ik zeg niets en glimlach vriendelijk naar de moeders. Ze bedoelen het immers niet vervelend. Met gemengde gevoelens sta ik op het terras. Niemand zal op dat moment ook maar iets van mijn innerlijke strijd en verdriet merken.

Ik wil ook een goede toekomst voor mijn kind. Ik wil ook dat mijn kind later gaat studeren en zelfstandig gaat wonen en kinderen krijgt. Maar er is een kans dat een aantal dingen niet voor haar is weggelegd.

Zo graag als ik wil dat mijn kind normaal is, willen ouders met ‘gewone’ kinderen dat hun kind bijzonder is of in iets uitblinkt.

Ik denk dat ouders van bijzondere kinderen mij heel goed snappen. Ik wil dit niet eens voor mijzelf maar voor mijn kind. Als ze in ieder geval maar zelfredzaam wordt. Want wie gaat er voor haar zorgen als ik er niet meer ben?

Dit is eigenlijk mijn grootste angst: Wat gaat er met Yasmine gebeuren als ik er niet meer ben. Wie gaat er dan voor haar strijden?

Ondertussen houdt Yasmine mij heel goed in de gaten. Als onze ogen elkaar ontmoeten maak ik een gebaar dat haar gezicht nu wel heel erg aan het bewegen is. Ze knikt moedig en probeert haar gezicht en nek recht te houden. Dit lukt nu aardig.

Uiteindelijk is het tijd om naar het podium te gaan. De dames geven een wervelende show op een nummer van Selena Gomez. Yasmine doet het geweldig. Ik zie dat ze goed vooruit is gegaan. Mijn kleine Tinkerbel is voor mij een superster en krijgt een dikke knuffel als ze van het podium komt. Daarna wil Yasmine snel naar huis, ze is uitgeput. Zo moe van zo goed haar best doen om normaal te zijn erbij te horen.

Herken jij deze momenten?
You put on your happy-face maar daaronder voel jij de machteloosheid, het verdriet en de jaloezie.
Op welke momenten doe jij je happy-face op?

Laat een reactie achter

7 comments

Didier Dohmen says

Lieve Esther,

Wat een prachtige blog.
Je hebt me hiermee diep geraakt.

Waarom willen toch altijd dat onze kinderen normaal zijn?
Yasmine is uniek en daarmee geeft ze ons het meest geweldige , namelijk haar eigenheid.

Hoe graag je ook zou willen dat ze net als alle anderen is, des te mooier wordt ze omdat ze anders is!
Normaal en gemiddeld zijn er al zo veel, wees trots op het feit dat ze uniek is en koester dat!

Esther Groenewegen says

Didier,

Dank je wel voor je commentaar!
Natuurlijk ben ik super trots op haar.
Maar ik weet dat haar bijzonderheid soms lastig voor haar zelf is…

Leni says

lieve Esther, dank voor je verhaal. Al maak ik dit niet zelf mee, ik begrijp je gevoelens. Ik denk omdat ik ook een kind heb. Ik kan je wellicht in contact brengen met een vrouw die met een boek bezig is over haar en haar kind, ook een bijzonder kind. Wellicht heb je wat aan delen met haar.

Ik zal je daar nog over mailen. liefs, Leni

Esther Groenewegen says

Hoi Leni,
Dank je wel voor je commentaar. Ik zou het fijn vinden om met deze mevrouw in contact te komen en wellicht dingen met elkaar te kunnen delen.

Pamela says

Hi Esther, Voor mij zie ik nu pas echt waar je/jullie tegenaan loopt/lopen met Yasmine. Ik vind het heel fijn om te lezen als vriendin zijnde, waar je mee worstelt en hoe je dat beschrijft vanuit jouw en haar gevoel. Je hebt een hele beeldende manier van schrijven. Je raakt mij in mijn hart als ik het lees. Heel veel sterkte met je zoektocht en je doet het hartstikke goed. Jullie hebben een hele pro-actieve houding die alleen maar in haar voordeel spreekt.

Joke says

Beste Esther,

Jeutje, nog een moeder gevonden met een kind met hechtingsproblemen… Ik dacht al dat ik de enige was. Ooit kreeg mijn dochter de diagnose ‘reactieve hechtingsstoornis’. Ze zeggen dat het reactieve er nu af is, maar hoe ze daar bij komen zonder te testen… Ik kon mijn dochter helaas niet thuis houden, op haar 9e is ze naar een instelling gegaan waarna ze door is verhuisd naar een pleeggezin. Daar woont ze nu zo’n zes jaar. Ik zie haar iedere maand en natuurlijk ben ik naar haar diploma-uitreiking geweest. Ook de ouderavonden bezoek ik regelmatig. Ik ben zo trots op hoe ze nu is! Zo rustig en stabiel had ze nooit kunnen worden als ze bij mij was gebleven. Het brak mijn hart dat ze uit huis moest, maar het was wel de beste oplossing voor ons beide.

Groet,

Joke

Esther Groenewegen says

Hoi Joke,

Dank je wel voor je bericht!
Wat dapper dat je de stap hebt durven nemen door voor deze beslissing te gaan. Je hebt gedaan wat voor je dochter het beste was.
Wij hebben ook een aantal malen voor dit dilemma gestaan.
Wat gaan we doen?
Kunnen wij dit nog aan?
Is dit nog in het belang van onze dochter?
Of ons gezin?
Uiteindelijk hebben wij het gered en kon onze dochter bij ons thuis blijven. Maar makkelijk was het zeker niet. En misschien op sommige momenten ook niet de juiste beslissing. Maar de beslissing om een kind uit huis te plaatsen, daar is veel moed voor nodig en dit snappen veel mensen natuurlijk niet. Wat fijn om te lezen dat het goed met haar gaat en dat je onderdeel bent van haar leven. Je kunt trots zijn op jezelf!

Warme Groet,

Esther

Add Your Reply