Vorige week kwam Yasmine thuis met de mededeling dat een aantalmedeleerlingen de juf pijn doen. Yasmine is hier erg van onder de indruk. Ik moet bekennen dat ik dit eigenlijk niet erg liet binnenkomen. Het valt allemaal wel mee dacht ik. Afgelopen weekend waren wij een paar dagen weg voor trainingen. Onze geweldige oppas Maggy neemt dan de boel over. De kinderen zijn heel gek op Maggy. Ze is al jarenlang een trouwe oppas in ons gezin. Yasmine vertelde Maggy dat zij last heeft van het gedrag van de kinderen in haar klas. Ze wilde heel graag dat Maggy dit aan mij vertelde. Ze vertelde ook dat er soms met dingen wordt gegooid. Op dit soort momenten zakt de moed mij in de schoenen. De beslissing om Yasmine naar het speciaal onderwijs te doen was zwaar vooral omdat het maar voor één jaar is. Er was mij verteld dat het een internaliserende klas is. Dit betekent dat het gedrag van de kinderen niet heftig en dus niet exsternaliserend is. En nu blijkt dit dus niet zo te zijn. Als ik dit had geweten dan had ik op basis van deze gegevens misschien wel een andere keuze gemaakt. Mijn kind is namelijk nooit agressief. Ze wordt erg angstig van agressie en gaat lachen van de spanning. Dit kan dan soms weer voor nare situaties zorgen. Ze kan er echt niets aan doen hoe onhandig dit ook is… Op haar oude school namen de kinderen uit haar eigen klas haar altijd in bescherming. Als er een vechtpartij was en Yasmine begon te lachten kreeg ze altijd wel commentaar van de andere kinderen op school. De kinderen van haar klas verdedigden haar dan altijd met: Daar kan Yasmine niets aan doen, die moet lachen als ze iets spannend vindt. Dit was zo geweldig. Zelfs de ‘grootste boeven’ van haar klas beschermden haar. Dit doet een moeder zo goed. Zeker als je weet dat Yasmine op haar eerste school zo ontzettend is gepest. Daarom ben ik misschien een soms irritante ‘tijgermoeder’ geworden. Ik hang gelijk aan de telefoon om de juf en de IB-er te spreken. Gelukkig zijn het allemaal geweldige mensen op de nieuwe school en word ik uitgebreid ingelicht over hoe de situatie is ontstaan en dat er onmiddellijk maatregelingen genomen gaan worden. Hoe heeft vroegkinderlijk trauma jou persoonlijk veranderd? En hoe ga jij om met de gebeurtenissen van je kind op school?
Follow us to receive the latest news!
Follow us to receive the latest news!
<:optin-form-placeholder>
Mama, ze doen de juf pijn
Vorige week kwam Yasmine thuis met de mededeling dat een aantalmedeleerlingen de juf pijn doen. Yasmine is hier erg van onder de indruk. Ik moet bekennen dat ik dit eigenlijk niet erg liet binnenkomen. Het valt allemaal wel mee dacht ik. Afgelopen weekend waren wij een paar dagen weg voor trainingen. Onze geweldige oppas Maggy neemt dan de boel over. De kinderen zijn heel gek op Maggy. Ze is al jarenlang een trouwe oppas in ons gezin. Yasmine vertelde Maggy dat zij last heeft van het gedrag van de kinderen in haar klas. Ze wilde heel graag dat Maggy dit aan mij vertelde. Ze vertelde ook dat er soms met dingen wordt gegooid. Op dit soort momenten zakt de moed mij in de schoenen. De beslissing om Yasmine naar het speciaal onderwijs te doen was zwaar vooral omdat het maar voor één jaar is. Er was mij verteld dat het een internaliserende klas is. Dit betekent dat het gedrag van de kinderen niet heftig en dus niet exsternaliserend is. En nu blijkt dit dus niet zo te zijn. Als ik dit had geweten dan had ik op basis van deze gegevens misschien wel een andere keuze gemaakt. Mijn kind is namelijk nooit agressief. Ze wordt erg angstig van agressie en gaat lachen van de spanning. Dit kan dan soms weer voor nare situaties zorgen. Ze kan er echt niets aan doen hoe onhandig dit ook is… Op haar oude school namen de kinderen uit haar eigen klas haar altijd in bescherming. Als er een vechtpartij was en Yasmine begon te lachten kreeg ze altijd wel commentaar van de andere kinderen op school. De kinderen van haar klas verdedigden haar dan altijd met: Daar kan Yasmine niets aan doen, die moet lachen als ze iets spannend vindt. Dit was zo geweldig. Zelfs de ‘grootste boeven’ van haar klas beschermden haar. Dit doet een moeder zo goed. Zeker als je weet dat Yasmine op haar eerste school zo ontzettend is gepest. Daarom ben ik misschien een soms irritante ‘tijgermoeder’ geworden. Ik hang gelijk aan de telefoon om de juf en de IB-er te spreken. Gelukkig zijn het allemaal geweldige mensen op de nieuwe school en word ik uitgebreid ingelicht over hoe de situatie is ontstaan en dat er onmiddellijk maatregelingen genomen gaan worden. Hoe heeft vroegkinderlijk trauma jou persoonlijk veranderd? En hoe ga jij om met de gebeurtenissen van je kind op school?
Reactie plaatsen