Lessen van mijn vader

Van diagnose naar dood heeft precies 2 maanden geduurd. “Uw vader heeft darmkanker met uitzaaiingen in de lever, milt en longen” Het leek wel alsof ik in een slechte film terecht was gekomen. Dit gaat niet over mijn vader, dit gaat niet over de liefste opa van de hele wereld, dit moet een vergissing zijn. Veel tijd om vragen te stellen was er niet, de chirurg kreeg een melding dat er een noodgeval was en ging er gelijk weer vandoor. Houdoe en succes ermee. Daar sta je dan totaal lamgeslagen in een benauwd klein kamertje van het ziekenhuis. Wat moet je dan? Gaan we huilen? Gaan we boos worden? We liepen verslagen terug naar zijn kamer en waren sprakeloos, in shock.

Mijn vader was echt een fantastische man, heeft zich opgewerkt van metselaar tot vastgoed ondernemer. De beste pappie en opa die je maar kunt wensen. Altijd positief, nooit te beroerd om iemand te helpen. Onmisbaar geweest in de opvoeding van mijn dochter met hechtingsproblemen. Zonder zijn onvoorwaardelijke liefde voor mijn dochter in haar jonge jaren had ons leven er heel anders uitgezien en was de kans dat zij uiteindelijk niet meer thuis had kunnen wonen veel groter geweest. Om het weekend en elke vakantie zorgde hij voor haar. Hij noemde het feestjes als zij weer was geweest, ik wist wel beter.

Zelfs als de omstandigheden zwaar waren wist hij ons met de slappe humor van Andre van Duin altijd weer aan het lachen te maken. Op momenten dat hij zelf steun nodig had vond hij dit in de muziek van Elvis. Gelukkig heb ik nog samen met hem en mijn gezin de reis naar Graceland kunnen maken en hebben wij samen het huis van Elvis bezocht. ‘Dat ik dit nog in mijn leven mag meemaken, samen met jou en de kinderen het huis van mijn grootste held bezoeken, ik ben de gelukkigste opa van de wereld’ . De tranen van geluk rolde over zijn wangen, en mijn pappie huilde nooit. Wat we toen nog niet wisten was, dat hij daar al met een flinke tumor in zijn buik rondliep. Mijn vader was geen zeurpiet. Hij hield van het leven en van de lach. Geen tijd voor gezeur en gedoe, er moest gelachen en genoten worden. Helaas is deze instelling hem ook fataal geworden. Wat heb ik daar een schuldgevoel aan over gehouden: waarom heb ik nu niet beter op mijn vader gelet? Totaal zinloos om dit te denken maar toch voelt het zo voor mij. Dit had voorkomen kunnen worden als de tumor op tijd ontdekt was. Hoe hard verscheurend was het om hem zo te zien. Mijn pappie, altijd vrolijk en positief, zijn ziel gebroken, zo boos, zo in de war. Hij heeft dagenlang apathisch naar het plafond gekeken en zei steeds: Es, ik begrijp het niet, ik begrijp het niet. Ik heb nog geprobeerd om van alles in gang te zetten: laten we een second opinion doen, laten we kijken of er nog andere opties zijn hier of in het buitenland. Maar hij voelde zich verraden door zijn eigen lichaam. Uiteindelijk heeft hij ervoor gekozen om zelf zijn moment te kiezen. ‘He did it his way’ net als het liedje van Elvis. Good for him, gruwelijk voor ons. Maar omdat hij zelf zijn moment mocht kiezen is hij in mijn armen gegaan. En dit was op een of andere manier ook mooi. We hebben grapjes gemaakt tot de laatste snik. Ook dat was mooi, maar wat was ik boos. ‘

The good die young’, dit geld zeker voor mijn vader. 

De lessen die ik van mijn vader heb geleerd:

Muziek 

Elvis Presley is echt de allergrootste artiest van allertijden. Zijn hele leven heeft hij alleen maar Elvis muziek gedraaid. Keken wij op zondag naar Elvis films en werd Elvis mijn eerste grote liefde. Mijn kamer met posters behangen, wat was ik verliefd. De muziek van Elvis was zijn medicijn op lastige momenten. Die had hij natuurlijk wel maar hield hij voor zichzelf. Dan ging hij een rondje rijden met Elvis muziek op.

Humor 

Humor is het beste medicijn om ellende door te komen. Mijn vader had geen geluk in de liefde maar humor hielt hem op de been. De slappe humor van André van duin heeft ons door onze heftige traumatische jeugd heen gesleept. Keken we geen films van Elvis dan keken we wel conferences van André van Duin. We kenden deze allemaal letterlijk uit ons hoofd. 

Leef simpel 

Vroeger vond ik dit vreselijk. Ik ben opgegroeid in Noord-Holland in Hensbroek. Wij werden ‘de boeren’ genoemd. Mijn vader had echt de mindset van een boer. Gooi je geld niet over de balk en doe gewoon. Hij hield niet van bullshit. Hij hoefde ook niet te delen dat hij eigenlijk heel succesvol was in wat hij deed. Hij vond het een sport om juist niet te laten zien wat hij had bereikt. 

Geduld 

Ik weet niet hoe hij dit voor elkaar kreeg. Maar mijn vader was een van de meest geduldige mensen die ik ooit heb gekend. Daarin verschilden wij ontzettend. Ik ben juist heel emotioneel en ongeduldig, maar ook daarin was hij heel respectvol, nooit het gevoel gehad dat hij mij daarin veroordeelde. Wel soms veel bekende blikken naar mijn man, ‘ach wat moet jij het zwaar hebben met mijn dochter was hun onderlinge grapje’.

Deel waar je mee zit 

Mijn pappie en ik hadden zo’n ontzettende sterkte band maar hadden natuurlijk ook onze momenten. Die wisten wij altijd uit te spreken waardoor wij altijd tegen elkaar zeiden: als je er ooit niet meer bent hebben wij echt alles met elkaar uitgesproken. Dit was echt een bijzonder gevoel maar nu ook een bijzonder cadeau. Geen onuitgesproken pijn, verdriet of gevoelens, alles was uitgesproken en onze liefde voor elkaar uitgebreid met elkaar gedeeld. Niet wetende dat we al zo snel afscheid van elkaar moesten nemen. De laatste dagen viel er niet veel meer te zeggen. We keken samen naar concerten van Elvis in bed en ik lag als een klein meisje tegen hem aan. Zijn warmte voelend, zijn geur ruikend. 

Onvoorwaardelijke liefde 

Dit is de grootste les die ik van hem heb mogen leren. Zoals hij ons hielp met de opvoeding van onze dochter met hechtingsproblemen doet echt niemand hem na. Wat heeft hij het zwaar gehad. Maar nooit een onvertogen woord over mijn dochter. Hij wist alles zo om te denken naar vergeving of humor. Zijn onvoorwaardelijke liefde voor mijn dochter is mijn grote drijfveer om van "Als Hechten Niet Vanzelf Gaat" een community te maken waar we deze liefde doorgeven aan andere ouders van kinderen met hechtingsproblemen. Lieve papa, het is een voorrecht om jouw dochter te mogen zijn, ik mis je elke dag weer een beetje meer. Ik weet dat je over ons waakt en dat je bij ons bent maar potverdorie wat word je gemist. 

Liefs, je grootste fan en liefhebbende dochter