Hoe ga jij om met het IQ van jouw getraumatiseerde kind?

Als de Linda van oktober is uitgekomen krijg ik van verschillende mensen te horen dat er een interessant stuk in staat. Het is een artikel over hoger opgeleide moeders met kinderen met een laag IQ. Ik ben eerst verbaasd dat ik voor anderen blijkbaar onder het kopje hoger opgeleiden val, wat ik natuurlijk helemaal niet erg vind en zelfs om moet gniffelen. Dan heb ik het met de HAVO/HBO en de 'university of life' nog niet zo slecht gedaan bedacht ik mij. Na de derde aanbeveling over de Linda besluit ik het blad dan toch te kopen om het artikel te lezen. Als ik het artikel heb gelezen, heb ik zoals gewoonlijk gemende gevoelens. Dat heb ik namelijk altijd over alles. Eerst heb ik gevoelens als medelijden voor de kinderen die in het artikel voorkomen. En een lichte irritatie ten opzichte van de moeders. En ik heb gedachten als: Laat die kinderen zijn wie ze zijn, zij hebben er toch niet voor gekozen om op deze manier op de wereld te komen. Heb ze lief en help ze waar je kunt. Maar een poosje later moet ik toegeven dat ik
ook onder deze categorie moeders val. Ook ik woon in een omgeving waar de hoogbegaafden je om de oren vliegen. Ook ik sta op feestjes waar voor mijn gevoel alle moeders staan te praten over welk Gymnasium nu het beste voor haar kind zal zijn. En ook ik sta dan heel lief en beleefd te lachen maar kan wel door de grond zakken. Een keer heb ik mijn mond opengedaan. Dit was op een koffie ochtend van school. Er was eerst een voorstelrondje. Ik had toen met veel moeite mijn kind op het gewoon onderwijs gekregen en was zo trots op haar. De ene na de andere moeder zei: Mijn kind is hoog begaafd dit, mijn kind is hoogbegaafd dat. Toen ik aan de beurt kwam zei ik: nou mijn kind is dus niet hoogbegaafd maar zwakbegaafd. Met een IQ van 73 ben je dus bestempeld als zwakbegaafd. Het was gelijk helemaal stil in de groep en iedereen zat er maar ongemakkelijk bij. Het hele gesprek stokte. Tsja, daar heb je als ouder van een laagbegaafd kind ook niets aan. Niemand die dan ook maar iets probeert van het gesprek te redden. Niemand die dan maar ook iets durft te zeggen. 'Wil er nog iemand koffie?' was de zin die het gesprek redde door de moeder die de koffie ochtend had georganiseerd. Ik snap de moeders uit het artikel donders goed. Je wilt zo graag dat je kind goed terecht komt en dat het mee kan komen in deze soms ingewikkelde wereld. Persoonlijk hoeft mijn kind niet perse op het gymnasium terecht te komen. Maar wij weten niet of Yasmine überhaupt op gewoon onderwijs terecht gaat komen. En dit baart mij wel zorgen. Gelukkig heb ik een ding geleerd van Ilse, de therapeut van Yasmine, een hele goede les die mij veel rust heeft gegeven:
Zet je doelen voor Yasmine per jaar. Ga niet te ver in de toekomst kijken want niemand weet wat voor verassingen ons nog te wachten staan. Hoe ga jij om met de intelligentie van jouw kind met hechtingsproblemen? Ik lees het graag in onderstaande reactiebox!
Suzanne
op 24 Dec 2013Esther Groenewegen
op 26 Dec 2013Michelle
op 24 Jan 2019Natascha
op 16 Dec 2019Esther
op 18 Dec 2019Stephanie Butt
op 06 Jun 2021Esther Groenewegen-Jonker
op 21 Jul 2021