Ik ben anders, maar daarom niet minder...

Nog met de tranen in mijn ogen schrijf ik deze woorden. Wat een film. Een film vol herkenning. Een hele emotionele ervaring, blij dat ik hem in mijn eentje aan het bekijken was zodat ik mijn emoties kon laten gaan. De film gaat over Temple Grandin een meisje en later een vrouw met autisme. Wat het bijzondere aan deze film is, is dat het ook vanuit de beleving van Temple gefilmd is. En dit is nu net een van mijn grote vraagstukken bij mijn dochter. Hoe ervaart zij de wereld? Op een gegeven moment gaat Temple foto’s maken van de uitdrukkingen op haar gezicht bij de verschillende emoties. Ze beseft totaal niet dat deze gezichtsuitdrukkingen niet overeenkomen met haar emoties. Dit is bij Yasmine ook nog steeds het geval. Als er spanning is in een bepaalde situatie gaat Yasmine lachen. Niet omdat ze het grappig vindt, maar omdat ze niet de juiste uitdrukking bij de juiste situatie kan plaatsen. ‘Gewone’ kinderen hoef je dit niet te leren. Die leren vanzelf dat je voor elke emotie een gelaatsuitdrukking hebt. De film speelt zich af in de jaren 60/70. In die jaren werd er nog gezegd dat als het kind autisme heeft de moeder geen goede moeder is geweest. De moeder niet heeft kunnen bieden wat het kind nodig heeft. Je ziet in de film dat de moeder daar erg mee worstelt. Dit was ook zo herkenbaar voor mij als moeder van een kind met hechtingsproblemen. Doordat ik voor Yasmine geen veilige plek kon creëren tijdens haar eerste jaren heeft zij zich niet goed kunnen hechten. Een enorm schuldgevoel heb ik hier over. Misschien dat ik mij daarom net als de moeder in de film zo voor Yasmine inzet. 

Ook bij Yasmine werd gezegd dat zij niet naar een gewone school zou kunnen. Toch heb ik het voor elkaar gekregen dat ze de afgelopen 5 jaar gewoon onderwijs heeft gevolgd. Deze beslissing moest ik helemaal in mijn eentje maken omdat de dagbehandeling het niet eens was met mijn keuze. Een hele zware beslissing waar ik geen seconde spijt van het gehad. Ondanks dat we nu voor aankomend schooljaar toch voor Speciaal Onderwijs moeten kiezen zie ik dat de afgelopen jaren ontzettend belangrijk voor de ontwikkeling van Yasmine zijn geweest. Wat ook zo mooi is om te zien in de film is dat Temple heel veel doorzettingsvermogen heeft en gaat staan waarvoor ze gelooft. Zo geweldig om te zien en herkenbaar bij Yasmine. Net als Temple ervaart Yasmine de wereld ook als chaotisch maar ze zal nooit opgeven. Ze blijft lachten, ook al is het soms niet gemeend, ze geeft nooit op. Hoe geweldig om dit te zien in je dochter? Daarom ben ik ook zo trots op haar. 

De moeite die de moeder in de film heeft met het niet kunnen aanraken van haar dochter sneed recht door mijn ziel. Zoveel jaren was het heel moeilijk om Yasmine aan te raken. Gelukkig hebben wij een aantal therapieën gevonden die ons verder hebben geholpen. Nu kunnen wij Yasmine ook op onze voorwaarden knuffelen. Vroeger was het soms zo erg dat ik als ze sliep bij haar kroop zodat ik toch even haar heerlijk warme lijfje kon vasthouden. Iets wat voor haar overdag te veel stress veroorzaakte. En net als Temple was Yasmine heel laat met praten. Niet dat ze niet kon praten, ik denk dat er gewoon te veel chaos was in haar hoofd was om ook nog te gaan praten. Gelukkig is dit een stuk beter geworden. Laatst kwam ze thuis van opa en oma en wilde ze voor het eerst vertellen over wat ze op de Ipad had gekeken. Ze heeft één programma dat ze altijd kijkt en dat is het Huis Anubis. Ze had een heel verhaal over wat de personages allemaal hadden meegemaakt. Het was niet helemaal te begrijpen, maar wij genoten er heel erg van om naar haar te luisteren. Op een gegeven moment gaat een van de leraren van Temple dood. Ook dat was een moeilijke, herkenbare scene. Vorige zomer is mijn schoonvader overleden. Een hele verdrietige en verwarrende tijd voor de kinderen. Papa was de hele tijd op en neer aan het rijden en ik was dan alleen met de kinderen thuis. Aan Yasmine merkte ik helemaal niets, die deed net als altijd. Jayden was daarentegen intens verdrietig en op zijn tijd ook heel vervelend omdat hij weinig sliep en alleen ‘s avonds over zijn opa wilde praten. Wat gebeurde er dan: de focus ligt op Jayden. Yasmine ging na een ‘robotkusje en knuffel’ slapen en ik ging mij met Jayden bezighouden. Even masseren, praten, proberen er voor hem te zijn. Uiteindelijk is opa overleden en waren wij op de begrafenis. En wat te verwachten was gebeurde ook. Yasmine heeft de hele dag met een hele dikke smile op haar gezicht rondgelopen. Nu hebben wij daar geen probleem van gemaakt, maar ‘s avonds in bed zei Yasmine: Ja, nu denken jullie natuurlijk dat ik niet verdrietig ben omdat opa dood is gegaan, maar IK kan er toch niets aan doen dat ik niet kan huilen. Deze opmerking ging op dat moment door merg en been. Waarom willen wij de juiste gezichtuitdrukking op een gezicht zien waarvan WIJ vinden dat die bij verdrietig past? Mag mijn kind verdrietig zijn over haar opa met een smile op haar gezicht? Natuurlijk mag dit!! Maar zelfs als moeder vind ik dit moeilijk te begrijpen. Ik had een gevoel van falen, omdat ik mijn kind niet goed heb ingeschat. Haar broer is een open boek. Als hij verdrietig is komt hij een knuffel halen, als hij zich niet lekker voelt vraagt hij of ik hem wil masseren. Yasmine doet het anders en dat recht heeft zij. Het recht om de dingen op haar manier te doen. Maar als moeder heb ik altijd het gevoel dat ik er niet echt voor mijn kind kan zijn. In de film wordt er ook een aantal malen gezegd: I am different but I not less. Uiteindelijk heeft Temple een plek op deze wereld gevonden. Dat is ook wat ik het vurigste wens voor mijn kind. Een plek op deze aarde waar zij ook het gevoel heeft dat ze er toe doet. Waarschijnlijk zal dit ook een plek zijn met dieren. Yasmine heeft een bijzondere band met dieren. Vooral met paarden heeft zij iets wat wij in ons gezin allemaal niet hebben. Daarom ben ik daar ook zo trots op. Dat zij iets heeft gevonden wat echt van haar is, mijn stoere lieve paardenmeisje. Overal waar we op vakantie gaan wordt er als eerste gekeken of er ook paard gereden kan worden. Gelukkig kan dit bijna op elke bestemming. En gelukkig ook dat Yasmine nu zelf alleen kan gaan paardrijden. De jaren daarvoor ging ik meestal met haar mee met als gevolg dat ik de dagen daarna niet meer kon zitten van de spierpijn en pijn in mijn kont!! Giddy up, I AM DIFFERENT,NOT LESS