Als Hechten Niet Vanzelf Gaat
Sharing is Caring!

Hoe je op hele jonge leeftijd de eerste symptomen van onveilige gehechtheid kunt ontdekken

 

Vaak wordt een verstoorde gehechtheid pas later als diagnose bij kinderen gesteld. Dit is een gemiste kans. Je kunt al op hele jonge leeftijd symptomen bij baby’s of jonge kinderen herkennen. Als je hebt geleerd hoe trauma gedrag eruitziet op jonge leeftijd uiteraard. In dit blog deel ik een verzameling symptomen van vroegkinderlijk trauma van de meest toonaangevende internationale trauma experts. Ik hoop dat dit blog je duidelijkheid gaat geven in de zoektocht naar oplossingen voor jouw jonge kind.

1. Gaat niet op onderzoek uit, exploratiegedrag
Veel symptomen zijn lastig te herkennen als hechtingsgedrag. Als je kind niet van schoot gaat bedenk je niet gelijk dat dit eigenaardig gedrag is. Toch is het bedoeling dat je jonge kind op een gegeven moment van schoot gaat en kruipend de wereld gaat ontdekken. Mijn dochter heeft nooit gekropen,  had geen behoefte om de wereld te gaan ontdekken. Dit was logisch volgens haar ‘map of the world’, haar ‘blue print’ van de wereld. Als je op hele jonge leeftijd hebt ervaren dat de buitenwereld gevaar betekent voel je niet de vrijheid en veilgheid om op onderzoek uit te gaan.

2. Gebruikt huilen niet om aandacht te krijgen
Vaak gebruiken onveilig gehechte kinderen huilen niet op de juiste manier. Niet op een manier dat wij als ouders het ‘huiltje’ goed kunnen begrijpen. Wat vaak resulteert in het urenlang rondlopen met je kind en je zorgen maken waarom je kind nu huilt. Dit zorgt weer voor een paradoxale situatie bij het jonge kind. Het kind heeft nabijheid van de ouder maar ouder kan het ongemak niet voor het kind oplossen. Daardoor kan een ambivalente gehechtheid, aantrekken en afstoten, ontstaan.

3. Wordt niet rustig als het getroost wordt
Je kind is dan ook vaak super lastig tot rust te brengen. Als ouder probeer je van alles, maar allemaal zonder resultaat. Vaak krijgen onze kinderen daarom het label ‘huil baby’ alsof dat dan de oplossing zou zijn. Een baby huilt natuurlijk nooit zomaar er is altijd een reden. Alleen is dit bij getraumatiseerde kinderen heel moeilijk te achterhalen.

4. Zoekt geen troost bij pijn, ongemak of verdriet 
Onveilig gehechte kinderen hebben zichzelf niet aangeleerd om troost te zoeken bij ziekte, verdriet of pijn. Ze hebben in de eerste periode van hun leven ervaren dat zij niet op de juiste manier bij hun verzorgers terecht konden waardoor zij onbewust de beslissing hebben genomen om geen hulp te zoeken bij ongemak. Dit is voor ouders van deze kinderen hartverscheurend. Je voelt je zo falen in het ouderschap. Je gaat twijfelen aan jezelf, heb ik nu een kind gekregen wat het gevoel heeft dat het niet op mij kan vertrouwen. Een vreselijke situatie voor ouder én kind.

5. Is overgevoelig voor aanraking, geluid en licht
Onveilig gehechte kinderen zijn vaak overgevoelig over van alles. De zintuigelijke sensoren lijken overuren te maken en ook altijd aan te staan. Heel vermoeiend voor onze kinderen. Dit gedrag kan soms lijken op andere diagnoses daarom is het belangrijk om voor een juiste diagnose naar een totaal plaatje te kijken.

6. Kan niet goed vasthouden aan de verzorger
Als je kind veilig gehecht is, zijn de oer-reflexen vanzelfsprekend. Als jij je kind op pakt, weet je kind instinctief welke houding het aan moet nemen. Deze onbewust automatische reflexen hebben onze kinderen vaak niet ‘aan staan’. Je merkt dan steeds dat jij je kind moet helpen met het aannemen van de juiste houding op schoot of op de heup. Ik moet dan altijd denken aan de jonge baby aapjes, die weten instinctief welke houding zij moeten aannemen als zij met mama onderweg gaan. Dit is ook een hele belangrijke skill, stel je voor dat deze aapjes dit niet goed snappen. Dan kan het zomaar zijn dat zij uit de boom vallen en dit niet overleven. Gelukkig is het ontbreken van deze oer reflexen niet levensgevaarlijk in onze westerse cultuur maar het is zeker een symptoom om te herkennen als risico factor bij onveilige gehechtheid.

7. Reikt niet met armpjes naar de verzorger 
Het niet reiken naar de ouders is ook een opvallend symptoom waar je makkelijk overheen kunt kijken als hechtingssymptoom bij jonge kinderen. Maar dit valt ook onder de oer-reflexen bij jonge baby’s. Het is een non-verbale reflex; ik heb hulp nodig.

8. Heeft geen gezonde angst voor vreemden
Geen angst hebben voor vreemden kan heel charmant en lief overkomen bij vreemden. ‘’Wat een heerlijk makkelijk kind is dit’ zijn de opmerkingen die dan gemaakt worden. Maar als je goed nadenkt over dit symptoom is het natuurlijk heel eigenaardig gedrag. Als onze kinderen nog klein zijn hebben zij de angst voor vreemden nodig om te overleven net als bij andere jonge dieren in de natuur. Je kan zomaar opgegeten worden als je te ver van de moeder verdwijnt. Veel van onze kinderen gaan liever bij vreemden om schoot zitten dan bij hun eigen moeder. Als je zelf ouder ben van een kind met hechtingsproblemen weet je hoe pijnlijk dit is als ouder. ‘Mijn kind vindt vreemden fijner om mee te knuffelen dan zijn ouders’ zijn gevoelens waar je mee worstelt. Je begrijpt er niets van en schaamt je ook over deze gevoelens en situatie. Meestal zeggen we er maar niets over maar het ongemakkelijke onderbuikgevoel blijft.

9. Lacht niet terug of reageert niet op interactie
Waar je bij veilig gehechte kinderen altijd prijs hebt bij het kiekeboe spelletje of bij andere spelletjes die je steeds herhaald zullen onze kinderen je glazig aankijken met een blik die zegt: ik weet niet wat jij aan het doen bent hoor, maar ik snap het niet helemaal. Je krijgt niet de reactie die je verwacht of die je krijgt bij veilig gehechte kinderen. Mijn zoon, inmiddels nu 15 jaar, is gelukkig heel veilig gehecht. Jarenlang had ik ‘altijd prijs’ als ik deze spelletjes met hem deed. Hij vond het heerlijk die voorspelbaarheid en lag telkens weer in een deuk, heerlijk natuurlijk om dit als ouder te ervaren. Het gaf mij in ieder geval weer iets van vertrouwen, gelukkig ik kan toch nog iets van het ouderschap.

10. Maakt geen baby geluidjes
Het ontbreken van babygeluidjes is niet iets waarvan je weet dat het er moet zijn als het je eerste kind is. Maar toch is het voor een onveilig gehechte kinderen een symptoom wat vaak voorkomt. Zo ook bij mijn dochter, die was altijd doodstil. Ik wist niet beter dat dit zo hoorde. Pas toen ik later beter begreep wat hechtingsproblemen waren begreep waarom ze altijd zo stil bleef en dat dit een symptoom kan zijn van onveilige gehechtheid. Als jij de wereld als niet veilig ervaart ga je geen geluiden maken. Je moet immers al je energie en aandacht gebruiken de wereld om je heen in de gaten te houden en daar kun je deze geluidjes dan niet bij gebruiken. Bij mijn zoon waren deze geluidjes wel aanwezig, die hoefde zich geen zorgen te maken en de wereld om zich heen constant in de gaten te houden. Hij wist en voelde vooral dat hij op zijn ouders kon bouwen en vertrouwen.

Helaas speelden alle tien symptomen bij mijn dochter. Verwonderlijk dus dat niemand deze symptomen heeft herkend als risicofactoren. De huisarts niet, het consultatiebureau niet. Hoe had het leven van mijn dochter eruitgezien als ik op hele jonge leeftijd al had geweten hoe ik mijn dochter op de juiste manier had kunnen helpen?

 

Ik ben benieuwd welke symptomen er bij jouw kind speelden toen je nog niet wist wat er met je kind aan de hand was.
Ik kijk er naar uit om deze te lezen in onderstaande reactie box.

Hechte groet,
Esther

Previous Post De 7 lessen die ik heb geleerd van Cesar de hondenfluisteraar Next Post Hoe je op hele jonge leeftijd de eerste symptomen van onveilige gehechtheid kunt ontdekken

Laat een reactie achter

8 comments
Deborah says

Hi Esther, op deze zondag ontvang ik je e-mail en natuurlijk even verder klikken.
Ik heb de 10 symptomen gelezen en eigenlijk had mijn kind juist de hechting die nodig is, maar is deze hechting verstoord op latere leeftijd door verschillende omstandigheden. Wel blijkt ze ook op latere leeftijd vastgesteld, licht verstandelijk beperking te hebben, welke wel vanaf geboorte aanwezig moest zijn, eigenlijk pas in groep 3 is te zien dat ze langzamer was met leren/lezen dan haar klasgenoten.

Nu is ze 18 jaar, haar soc/emo ontwikkeling is blijven hangen op 6/7 jarige leeftijd, lerend vermogen zit op 9/10 jaar, daarnaast de vermoedens van reactieve hechtingsstoornis wat al aan het ontwikkelen is tot persoonlijkheidsstoornis.
In haar hoofd heeft zij een eigen systeem ontwikkeld, waar ze elke keer naar terug gaat als spanning/ stress veel te hoog ligt.
Ook ik had gewild dat iemand haar moeilijkheden had gezien net als ik ze zag. Helaas pas een halfjaar geleden de vermoedelijke diagnose op papier gekregen. Dat deze vermoedelijke diagnose bij 5 verschillende gedragswetenschappers onder ogen is gekomen en 5x is benoemd dat deze diagnose in de goede hoek zit. De kanttekening van haar eigen gedragswetenschapper dat ik nooit mijn dochter in huis mag laten, dat al mijn vermoedens juist blijken te zijn van de afgelopen 10 jaar.

Onze kinderen zijn speciale complexe personen waarvan ik hoop dat ze ooit gelukkig mogen zijn.

Reply
    Esther says

    Dank je wel voor je reactie en het delen van jullie persoonlijk verhaal.

    Helaas is het vaak zo dat diagnoses te laat worden gesteld. Zo ook bij jouw dochter. Na het lezen van jouw reactie wil ik met je delen dat het misschien fijn voor je is als je het werk van Dr. Daniel Amen onderzoekt. Hij zegt dat er altijd hoop is om het brein te helen ook als onze kinderen volwassen zijn geworden. Er is altijd verbetering in het brein mogelijk. De boeken van dr. Amen kunnen je daarbij helpen.

    Verdrietig om te lezen dat jij als moeder allang wist wat er aan de hand was en dat de hulpverlening pas nu met de antwoorden komt, helaas hoor ik dit vaak in mijn werk met getraumatiseerde kinderen en hun ouders.

    Als ik je met iets kan helpen doe ik dit uiteraard heel graag, ik sta open voor een kort telefonisch gesprek als dit iets voor je is. Lijkt jou dit wat neem dan contact met ons op via info@alshechtennietvanzelfgaat.nl zodat we een bel afspraak kunnen plannen.

    Hechte groet,
    Esther

    Reply
Marja Verkuijlen says

Onze dochter was 21 maanden toen ze bij ons kwam wonen. Van haar baytijd weten wij niets.
Het meest opvallende achteraf is dat ze inderdaad zo gemakkelijk was. Ze ging echt met iedereen mee. Extreme driftbuien kreeg zij alleen bij mij. Constant zocht zij bevestiging dat ik haar toch zeker op zou halen van bv oma, of peuterspeelzaal en later van school. Op school het makkelijkste kind, bijna onzichtbaar. Thuis ontplofte ze dan door alle ingehoude emoties.
Eigenlijk vielen veel dingen pas op zijn plek toen wij een pleegzoon in huis kregen.
Na een intensief traject bij Basic Trust ging het een stuk beter, vooral omdat het mij leerde om positief voor te leven en vooral zo rustig mogelijk te blijven bij de kinderen. Onze pleegzoon kon ik helaas niet zelf helpen, hij had zoveel meer schade en daarom meer hulp nodig. Onze dochter is ondertussen een prachtige tiener van 15, die het super doet op de middelbare. Gelukkig wel met puberbuien, die zijn nu eenmaal nodig om haar grenzen te leren kennen.

Reply
    Esther says

    Dank je wel voor jouw reactie op mijn blog.
    Wat fijn om te lezen dat jullie dochter nu een prachtige tiener is en het super doet op voortgezet onderwijs.
    Ook goed om te lezen dat ze puberbuien heeft, ondanks dat je daar soms gek van wordt of dat het je best raakt hoort dat gedrag met het los maken.
    Maar ik weet natuurlijk ook dat zij veel heeft bereikt omdat zij het geluk heeft gehad om in een gezin zoals die van jullie te komen.
    Een stabiele, begrip- en liefdevolle omgeving is essentieel bij het helen van een getraumatiseerd brein en vroegkinderlijk trauma.

    Hechte groet,
    Esther

    Reply
Edith says

Ik weet niet wat voor symptomen mijn stiefdochter had, want ik was er niet bij.
Zij was in het buitenland bij haar moeder en familie.
Zij is beslist een huilbaby geweest, moeder werd er gek van.
Nee, ik heb haar geen geluidjes horen maken als ik daar was.
Ze was altijd ‘vreemd’.
Ja, knuffelen met vreemden, nog steeds en ouders negeren.
Acteert naar de buitenwereld lachen en huilen.
Heeft geen inleving in dat anderen pijn hebben.
Verdriet meeleven leert ze beetje bij beetje.
Geen sexuele grenzen.
Onderzoek zegt ze heeft niet genoeg symptomen, maar ik weet wel beter.
Resultaat is: geen behandeling of begeleiding.
Zij is de 2e dag na geboorte 3 weken in een couveuse geweest in levensgevaar en werd alleen aangeraakt bij borstvoeding, niet geknuffeld.
In een ruimte apart van de moeder.

Reply
    Esther says

    Dank je wel voor jouw reactie op mijn blog en het delen van jouw persoonlijk verhaal.
    Alles wat je omschrijft maakt dat ik denk dat een onveilige gehechtheid zeker onderzocht moet gaat worden.
    Afschuwelijk om te lezen dat het onderzoek zegt dat er niet genoeg symptomen zijn, die zijn er genoeg.
    Ik wens jou heel veel sterkte.
    Als ik iets voor je kan betekenen doe ik dit graag.
    Je kunt contact met mij opnemen via info@alshechtennietvanzelfgaat.nl

    Hechte groet,
    Esther

    Reply
Cylke says

Hoi, buiten het graag naar vreemden gaan kon ik wel alles aanvinken.
Ondertussen is mijn dochter bijna 10 en werd er add vastgesteld maar toch heb ik zelf het idee dat er iets anders aan de hand is.
Wel gek om dit te lezen, alsof je over haar schrijft.
Maar vooral het feit onveilig gehecht geeft me een gevoel alsof het aan mij ligt.

Reply
    Esther says

    Dank je wel voor je reactie.

    Ik weet als geen ander hoe het voelt om deze diagnose voor je kind te krijgen.
    Weet nog dat ik zo boos werd toen wij deze diagnose eigenlijk kregen na 6 hele zware jaren.
    Aan de ene kant een opluchting: professionals zien wat wij al jarenlang doormaken.
    Aan de andere kant: zo boos, gaan ze mij nu vertellen dat het mijn schuld is?

    Ik heb zo hard gestreden voor dit kind en voor onze veiligheid.
    De vader mijn dochter terroriseerde mijn hele familie en had mij een belofte gemaakt:
    Voordat ze 1 jaar is zal ze bij mijn familie zijn, dat was in India.
    Ik wist als dat gebeurd zie ik haar nooit meer terug.
    Ik heb jarenlang met een pepperspray in mijn zak met de kinderwagen rond gelopen.
    Zo bang dat er onderweg een busje zou stoppen die de kinderwagen met dochter van mij zou afpakken.

    Ik zou je als ouder willen zeggen, het is nooit jou schuld, als je beter had geweten had je beter gedaan.
    En onder de omstandigheden heb jij je uiterste best gedaan voor jou en je kind.

    Hechte groet,
    Esther

    Reply
Add Your Reply