Hoe herken je de eerste symptomen van een verstoorde hechting?

Hoe herken je de eerste symptomen van een verstoorde hechting?

In mijn vorige blog heb ik al iets geschreven over de eerste symptomen die op een verstoorde hechting zouden kunnen duiden. In dit blog wil ik daar iets verder op in gaan. Zoals ik al schreef is het belangrijk dat deze symptomen zo vroeg mogelijk opgemerkt worden zodat er op zo’n jong mogelijke leeftijd hulp komt voor onze kinderen. Het is belangrijk om te weten dat je kind in de buik al veel dingen meekrijgt uit de omgeving. Is deze omgeving een fijne, veilige omgeving dan zal de foetus in de buik daar positieve herinneringen van op slaan. Dit zijn natuurlijk geen bewuste herinneringen maar ‘lijfherinneringen’, onbewust opgeslagen in het lichaam. Als de omgeving niet fijn en veilig is geweest voor de moeder slaat de baby dus onveilige ‘lijfherinneringen’ op. Als de baby dan geboren wordt is het kind als het ware geprogrammeerd om alert te zijn op gevaar. In mijn vorige blogs heb ik ook al geschreven dat het brein van het kind op een andere manier is ontwikkeld als de omgeving niet veilig is geweest voor de moeder tijdens de zwangerschap. Het brein is dan ook ontwikkeld om ‘gevaar’ goed en snel op te merken. Veel kinderen met hechtingsproblemen zijn daarom hyperalert, niet te verwarren met hyperactief. Als een gezonde baby geboren wordt is het vanaf het begin van zijn of haar leven klaar om een band met hun moeder aan te gaan. Door hormonen, vrij gekomen na de geboorte, zijn pasgeborenen de eerste uren van hun leven erg alert, vooral de eerste 20 à 30 minuten. Dan hebben zij de eerste mogelijkheid om te gaan hechten. Twee dagen oud onderscheidt de baby het gezicht en de geur van de moeder, met drie dagen heeft het een voorkeur voor de stem van de moeder, met zes dagen een voorkeur voor de geur van de kleren van de moeder, met drie a vijf weken kijkt een baby met veel naar het gezicht van de moeder, met negen à twaalf weken trekken vooral de ogen van de moeder de aandacht van de baby. Met drie a vier maanden is er sociaal contact met de moeder. [Bron: blz. 50, Behandeling van hechtingproblemen, Anniek Thoomes-Vreugdenhil] Baby’s die te vroeg geboren worden en vlak na de geboorte gelijk medische behandelingen moeten ondergaan kunnen dus al een paar van deze essentiële stappen niet goed doorlopen doordat zij bijvoorbeeld vastzitten aan infusen of/en in een couveuse liggen. Baby’s die vlak na de geboorde worden afgestaan kunnen ook een aantal van deze stappen niet goed doorlopen. Als de baby in een omgeving geboren wordt waar de moeder zich niet veilig voelt, zal de baby een andere ervaring hebben met het doorlopen van deze stappen als een baby die in een fijne en veilige omgeving geboren wordt. Ook al is de moeder nog zo blij met haar kind. Toch zal zij ook signalen overbrengen van stress en zorg. Deze signalen worden allemaal opgenomen in het lichaam van de baby. Toen mijn dochter geboren werd was ik super blij om haar eindelijk te mogen vasthouden. Maar er was ook die onderliggende angst, hoe ga ik er met haar vader nog iets moois van maken? Eigenlijk wist ik wel dat dit niet echt kans van slagen had. Ik was zo bang voor hem. Het lichamelijke geweld werd steeds erger, en het liegen, manipuleren en de ziekelijke jaloersheid hadden ook al gevaarlijke proporties aangenomen. Dit samen met mijn ongelofelijke gevoel van falen en schaamte maakte dat ik niet gelijk stappen durfde te ondernemen. Dus ik bleef. Tegen beter weten in. In deze situatie heeft mijn dochter veel te lang gezeten. Uiteindelijk had ik de moed bij elkaar geraapt en heb ik een scheiding aangevraagd. Wetende dat dit olie op het vuur zou zijn. Wat er daarna gebeurde gun je niemand. Ik ben er gelukkig uitgekomen maar wist toen nog niet wat voor gevolgen dit voor mijn dochter zou hebben. Had ik toen maar geweten dat mijn situatie hechtingsproblemen had kunnen veroorzaken bij mijn kind. Echt niemand heeft mij daar op gewezen. Met de kennis van nu had ik het soms eigenaardige gedrag van mijn kind veel eerder kunnen herkennen als verstoord hechtingsgedrag. Ik zal er een aantal met je delen. 1. Geen troost zoeken of huilen bij pijn of verdriet Zo jong als mijn dochter was, als ze pijn had kwam ze geen troost zoeken. Bij vreemden ging ze wel zomaar op schoot zitten om getroost te worden. Vaak huilde ze ook niet als ze pijn had. Ze ging bij pijn in een soort freeze stand staan. Ze bleef dan stil staan of zitten, alsof ze bevroren was. Je kon zien dat ze pijn had maar ze gaf geen krimp. 2. Verstarring van het lichaam bij lichamelijk contact met de moeder Als ik mijn dochter wilde troosten, voelde ik in haar lijf een soort verstarring alsof ze mijn aanraking niet kon verdragen. Ze onderging het troosten dan wel als ze echt niet weg kon komen maar hoe ouder ze was hoe meer ze probeerde weg te komen. Zo ongelofelijk pijnlijk en onzichtbaar. Dit valt andere mensen niet op. Ik heb dit jarenlang alleen gedragen. Het moet wel aan mij liggen dacht ik, ik ben de enige moeder op aarde die een kind heeft gekregen die haar moeder niet leuk vindt. Zo voelde het echt voor mij. Pas toen ik mijn zoon kreeg kon ik ervaren hoe het is om een kind echt te kunnen troosten en knuffelen. En nu ik mij heb verdiept in de hechtingsmaterie weet ik dat mijn dochter wel heel veel van mij houdt maar dat haar lijf en brein anders werken. Nu mijn dochter wat ouder is heeft ze eens gezegd: "Mama, ik wil wel graag knuffelen maar mijn lijf zegt nee" 3. Allemansvriend gedrag, geen onderscheid maken tussen vreemden en ouders Het allemansvriend gedrag was een van de dingen die mij het eerste opviel toen ik met mijn dochter in sociale situaties kwam. De eerste keer dat het mij echt opviel kan ik mijn nog zo goed herinneren. Ze kon toen net zelf zitten. We gingen naar Bergen aan Zee om iets te gaan drinken. Binnen een paar seconden kreeg ze het voor elkaar dat iedereen in het restaurant uitgebreid naar haar zat te lachen. Met die grote, mooie kijkers keek ze iedereen uitgebreid in de ogen aan. Ik weet nog dat ik daar een raar onderbuikgevoel van kreeg maar ik kon het verder niet plaatsen. Ik dacht dat het aan mijn eigen jaloezie gevoelens lag. Zo van: Ja, wel een beetje gezellig gaan zitten doen bij vreemden maar je eigen moeder steeds maar afwijzen. Deze gevoelens duwde ik gelijk weer weg, ik schaamde mij voor deze gevoelens. Nu weet ik dat ik dit heel serieus had moeten nemen. Als ik toen kennis van verstoorde hechting had gehad, had ik haar op een andere plek neer kunnen zetten zodat zij niet voor iedereen te zien was. Nu Yasmine ouder is heeft zij nog steeds last van dit gedrag. Nu is dit gedrag heel gevaarlijk. Het heeft al voor aan aantal nare situaties gezorgd. Wat wij nu als oplossing hebben voor dit gedrag is het dragen van een zonnebril met spiegelglazen. Op deze manier kan zij geen vreemde mensen in de ogen kijken. 4. Geen exploratiegedrag, geen spel Als baby’s groot genoeg zijn om te gaan kruipen, gaan ze op onderzoek uit. Voor veilig gehechte kinderen een hele logische volgende stap. Voor kinderen met een verstoorde hechting niet per se. Zij ervaren de wereld niet als veilig en vertrouwd. Waarom zou je dan op onderzoek uit willen gaan? Veel te eng. Veel kinderen met hechtingsproblemen gaan daarom ook niet op onderzoek uit, exploratiegedrag noem je dit. Het is eigenlijk een heel paradoxale situatie waar onze kinderen in zitten. Aan de ene kant kunnen zij de nabijheid van hun moeder niet verdragen. Maar aan de andere kant voelen zij niet de veiligheid die zij nodig hebben om de wereld te gaan ontdekken. Mijn dochter wilde dus altijd in mijn buurt blijven, ging nooit op onderzoek uit. Ik kan mij ook bijna niet herinneren dat ik haar heb zien kruipen. Ze zat de meeste tijd op mijn heup. Feestjes of andere sociale settings waren helemaal een drama, dan kon ze urenlang aan mijn been vast zitten. Spelen, ik weet niet of dit voor alle kinderen met een verstoorde hechting geldt maar ik heb mijn kind nog nooit echt zien spelen. Ik had natuurlijk van alles voor haar aangeschaft. Ze heeft er nooit echt iets meegedaan. Wat ze wel soms deed was alles op kleur of op een rijtje leggen. Mijn zoon kon daarentegen heel goed spelen, je gaf hem één autootje en je hoorde hem niet meer. Urenlang zat hij dan in de box en had hij het prima naar zijn zin. Mijn dochter begon al te gillen als ik met haar richting de box liep. Ik geloof dat zij nooit langer dan 5 minuten in die box heeft gelegen. Waarom spelen kinderen? Kinderen weten zelf niet waarom zij spelen, zij spelen gewoon. Het spel dient verder geen doel voor het kind. Wij als volwassen weten dat spelen belangrijk is voor kinderen. Doordat kinderen spelen kunnen zij de wereld ontdekken, beheersen en eigen maken. Het kind speelt op zijn of haar wijze na wat het meemaakt en krijgt daardoor greep op die wereld. Op deze wijze leert het kind zijn wereld ontdekken en te beheersen en vervolgens het ontdekte te integreren. Spelen hoort dus bij een kinderleven. Zij verwerken hun ervaringen in hun spel. Dit is heel belangrijk voor hun emotionele- en cognitieve ontwikkeling. [Bron: blz 54, Behandeling van hechtingsproblemen, Anniek Thoomes-Vreugdenhil.] Als onze kinderen niet spelen lopen ze een achterstand in hun ontwikkeling op. Mijn dochter wist echt niet wat ze met speelgoed aanmoest. Ze keek er even naar om er vervolgens niet meer naar om te kijken. Mijn dochter maakte ook nooit troep. Zoals mijn zoon het geweldig vond om als baby bijvoorbeeld een krant helemaal kapot te scheuren kwam het bij mijn dochter niet in haar op om daar iets mee te doen. Het leek wel alsof ze geen fantasie en creativiteit had. Alsof ze van binnen geen prikkels voelde om dingen te gaan ontdekken. Ik hoop dat ik met dit blog meer duidelijkheid heb gegeven over hoe je verstoorde hechting zo vroeg mogelijk kan herkennen. Ik zou het geweldig vinden als er een folder zou komen met deze symptomen en dat deze folder bij huisartsen, consultatiebureaus en ziekenhuizen in de wachtkamers te vinden zou zijn. Het zou ons en onze dochter in ieder geval veel ellende, schaamte en verdriet hebben bespaard. Help jij mij mee om deze informatie zoveel mogelijk te verspreiden?
Over de schrijver
Annemieke
Door

Annemieke

op 27 Apr 2015

Hoi Esther, Volgens mij heb je met dit blog die folder voor consultatiebureau's, wachtkamers e.d. over een 'hechtingsmonster in de wieg' al min of meer af ????. Beetje spelen met de layout, wat links naar en info over hulpverleners die (aantoonbaar) raad weten toevoegen en klaar is Kees/Esther. Dank weer voor je heldere tekst! Groet, Annemieke

Esther Groenewegen
Door

Esther Groenewegen

op 27 Apr 2015

Hoi Annemieke, Nou, bij deze heb ik de titel voor mijn folder ook al te pakken: Monster in de wieg! Geweldig! Mag ik hem van je gebruiken? Wie weet ligt die folder er inderdaad binnenkort, dat zou toch echt geweldig zijn!!! Dank je wel voor je reactie op mijn blog!

Anje
Door

Anje

op 27 Apr 2015

Auw. Wat een rot titel monster in de wieg!

Esther Groenewegen
Door

Esther Groenewegen

op 29 Apr 2015

Hoi Anje, Deze titel komt binnen hè? Als je deze titel op de voorkant van een folder ziet zal je hem zeker uit het rek pakken, erg pakkend! En de titel dekt ook gelijk de lading, het is ook heel heftig als je met deze problematiek te maken krijgt.

Annemieke
Door

Annemieke

op 20 May 2015

Hoi Esther, Geen dank :-) Het was een sigaar uit eigen doos, hoor, analoog aan de titel van je boekje "Monster in de klas". Overigens had ik daar wel hetzelfde gevoel bij als wat Anje uitspreekt. Het is wel een behoorlijk heftige titel. Zelf denk ik altijd aan mijn eigen 'ijskoningin', hoewel dat dan weer niet past bij het vuur dat ze kan spugen. Ze is zelf idolaat van Frozen, Elsa is het helemaal. Over analogieen gesproken... Zo verdrietig om te zien hoe ze vast zit in zichzelf en de kou ervaart.

Esther Groenewegen
Door

Esther Groenewegen

op 07 Jul 2015

Wat een mooie beeldspraak gebruik jij Annemieke! Ik heb zelf de hype van Frozen niet thuis meegekregen. Mijn dochter is nu 15 en ze heeft het op een of andere manier niet opgepikt. Alhoewel ze rustig nog Mega Mindy zit te kijken of K3. Dus het is niet omdat zij het niet leuk zou vinden.

Els Arnoldussen
Door

Els Arnoldussen

op 27 Apr 2015

Vandaag zag ik nog de symptomen van een hechtingsstoornis bij mijn pleegdochter van 21 maanden: Tijdens de bezoekregeling van L. en haar moeder, liep ze bij moeder weg en wil niet opgetild worden. Ze duwt moeder dan van zich af. Even later komen de ouders van ons andere pleegkindje en loopt ze naar de vader, steekt haar handjes naar hem uit en wil opgetild worden door hem. Hij dioet dat en ze geeft hem haar liefste glimlach. En dan te bedenken dat ze hem voor het eerst ziet. Ik weet nog een ander, zeer kenmerkend signaal van onthechting: als je een klein kindje oppakt, tillen ze zichzelf als het ware mee omhoog en doen hun beentjes om je middel, hoe klein ze ook zijn. Een onthecht kind werkt niet mee, houdt zich slap en de beentjes hangen naar beneden. Dit merk je ook bij het in de kinderwagen, kinderstoel of fietszitje zetten, het kost je veel moeite, want ze werken niet mee.

Carla
Door

Carla

op 06 Jan 2016

Hallo, Ik lees nu net deze reactie. Mijn zoons hebben allebei een diagnose in het autisme spectrum. Maar omdat er bij mij ook van alles aan de hand was tijdens de zwangerschap en in hun heel jonge leventje heb ik altijd gedacht dat het daarmee te maken zou hebben en niet met ASS. Ik ben hier veel over aan het nadenken. De een keer vind ik bevestiging voor ass en de andere keer voor een verstoorde hechting. Met bovenstaande reactie vind ik weer bevestiging voor verstoorde hechting. Mijn jongste liet zichzelf ook altijd "hangen", die kwam niet bij me om gemakkelijk zich op mijn heup te nestelen, waardoor het altijd loodzwaar was om hem te dragen ,want hij wendde zich van mij af. En zo zijn er nog veel meer voorbeelden, ook al weet ik niet alles meer omdat het al wat langer geleden is.

Esther Groenewegen
Door

Esther Groenewegen

op 06 Jan 2016

Hoi Carla, Dank je wel voor je reactie. Wat jij schrijft is heel herkenbaar. Ik heb zelf jarenlang moeten werken aan de acceptatie van de diagnose van mijn dochter. Bij mijn dochter werd al heel snel als conclusie getrokken dat zij niet veilig gehecht was. Ik vond deze diagnose verschrikkelijk. Zij ze nou helemaal betoeterd daar bij dat instituut! Gaan ze mij nou vertellen dat het mijn schuld is dat mijn dochter deze problemen heeft? Ik weet zeker dat ik altijd heel goed voor mijn dochter heb gezorgd. Nu ik mij heb verdiept in deze diagnose snap ik dat mijn dochter deze diagnose heeft gekregen, en sta ik hier ook achter. Maar toen wilde ik zo graag dat het autisme was, dan was het in ieder geval niet mijn schuld. Tijdens mijn event op 16 januari gaan wij daar uitgebreid op in. Dan komt Marian Beruijnzeels spreken over wat het verschil is tussen hechtingsproblemen en autisme. Veel te vaak krijgen kinderen autisme als diagnose terwijl dit niet juist is.

Laura
Door

Laura

op 27 Apr 2015

Dat laatste is mooi gezegd, Els. Mijn oudste heeft zeer waarschijnlijk hechtingsproblemen en soms vraag ik me af of mijn tweeling van 3 die kans ook loopt. Kun je stellen dat indien een kind wel erg meewerkt in het opgepakt worden, zich tegen je aannestelt (het liefst blote buik tegen blote buik in mijn geval;) dat de hechting in orde is? Of als een kind in je wegkruipt met zijn hoofdje geborgen in jouw nek? Of zich in je schoot nestelt om samen een boekje te lezen Of ligt het iets gecompliceerder? Misschien weet jij dat, Esther?

Esther Groenewegen
Door

Esther Groenewegen

op 29 Apr 2015

Hoi Laura, Dank je wel voor je reactie. Mmmmmm, ik denk niet dat je dit zo simpel kunt stellen. Hechtingsproblematiek is een complex probleem met 'allerlei gezichten'. Ik ben super blij dat Els dit signaal heeft gedeeld en ik ben dan ook heel benieuwd of andere moeders dit signaal herkennen bij hun kind? Nu Els dit heeft gedeeld komen de herinneringen weer terug van toen dit bij ons speelde. Pas toen wij de Differentiatietherapie en de Fasentherapie hadden afgerond werd het lichamelijk contact natuurlijker. Mijn dochter is nu voor mij te zwaar om nog op te tillen. Maar nu zij wel lichamelijk contact van haar vader accepteert en dus regelmatig zijn nabijheid opzoekt zie ik duidelijk dat zij nu wel op een natuurlijke manier aan hem vast hangt. Maar wie weet is dit wel het meest belangrijke signaal dat tot nu toe helemaal over het hoofd gezien wordt? Daarom ben ik ook zo benieuwd of andere moeders dit signaal ook herkennen bij hun kind?

Chris
Door

Chris

op 07 Jul 2015

Ik reageer op Laura 's bericht van 27 april. Een beetje laat. Volgens mij ligt het gecompliceerder. Mijn zoontje heeft serieuze hechtingsproblemen maar lag ook echt vaak lekker tegen me aan op mijn buik. Volgens mij kan je bij stress het beste zien op een kindje hechtingsproblemen heeft, zoekt het dan troost bij jou, kan het zich dan overgeven en kan je het rustig krijgen dan is er sprake van een veilige hechting. hechting is eigenlijk een soort van stress reductie systeem waaruit vertrouwen wordt opgebouwd over de wereld die veilig is en je ziet staan en over je eigen vermogen om met stress om te gaan. Dat laatst leer je in een veilige hechting. Soms zie je dat het kindje wel troost wil maar dat het toch niet genoeg helpt, en het dan de verzorger weer wegduwt en afwijst. Dan is er vaak sprake van gedesorganiseerde hechtingsproblemen ( een combinatie van angstige en afwijzende hechting vaak bij kinderen die veel wisselende verzorgers hebben gehad.) Als een kindje alleen maar troost afwijst zijn er hechtingsproblemen van de afwijzende soort. Als het kindje wel troost zoekt maar niet gemakkelijk getroost kan worden kan er sprake zijn van hechtingsproblemen (angstige gehechtheid). Mijn zoontje wil geknuffeld worden als hij het wil. dan kan hij zich er gemakkelijk aan overgeven. Maar hij wil het bepalen. Hij kan bij stress vaak lichamelijk contact zoeken en afwijzen binnen een minuut. Ik kan hem dan niet troosten. Tegenwoordig lukt het wel beter, maar enkele jaren geleden niet. Hij is nu dan ook veiliger gehecht. Hopelijk heb je hier wat aan.

Esther Groenewegen
Door

Esther Groenewegen

op 07 Jul 2015

Dank je wel voor je reactie Chris! Herkenbaar en weinig aan toe te voegen. Hechte groet, Esther

Chris
Door

Chris

op 28 Apr 2015

Ik herken alle symptomen, behalve die van het spelen. Mijn kind kan heerlijk spelen, maar samen spelen is wel erg moeilijk. Het liefst bepaalt hij alles dan. Wat natuurlijk lastig is bij samen spelen. Hij vertrouwt er niet op dat een ander rekening met hem zal houden. Wat ik zelf ook een symptoom van onveilige hechting vindt is het controle willen houden door onderliggende angst. Ik weet niet idee dat herkenbaar is?

Esther Groenewegen
Door

Esther Groenewegen

op 29 Apr 2015

Hoi Chris, Dank je wel voor je reactie. Fijn dat jouw kind wel goed kan spelen, dit is heel belangrijk voor een kind. Controle willen houden omdat het kind zelf geen basisveiligheid voelt is inderdaad ook een signaal van een verstoorde hechting. Ik heb mij in dit blog beperkt tot de symptomen van een verstoorde hechting bij baby's en hele kleine kinderen. Er zijn natuurlijk nog veel meer symptomen waarvan controle willen houden ook een hele belangrijke is. Dank je wel voor het delen Chris!

Esther Groenewegen
Door

Esther Groenewegen

op 29 Apr 2015

Hoi Els, Dank je wel voor je reactie op mijn blog! Het voorbeeld wat je omschrijft is zo herkenbaar. Zo ging het ook jarenlang met mijn dochter. Wat geweldig dat je het signaal omschrijft van het oppakken. Ik heb inmiddels al veel gelezen en gehoord over hechting maar dit voorbeeld is nog niet eerder voorbij gekomen. Maar inderdaad mijn dochter was ook altijd heel moeilijk op te pakken. Ze 'deed niet mee'. Mijn dochter hield zich niet slap maar was 'stijf' als je haar oppakte. Ze wist zich met haar benen ook nooit raad. Die bungelden onhandig om haar heen. Ik heb dit signaal niet eerder gekoppeld aan een verstoorde hechting maar ik weet nog wel heel goed hoe opvallend dit gedrag was. En hoe dit in contrast stond met het oppakken van mijn zoon. Die ging als van nature gelijk als een soort aapje aan mij vast hangen met zijn beentje om mij heen. Super bedankt voor het delen! Zijn er nog meer moeders die dit zelfde gedrag bij hun kind hebben ervaren? Ik ben heel benieuwd!

Els Arnoldussen
Door

Els Arnoldussen

op 29 Apr 2015

Nee, ik denk niet dat als een kind zich wel tegen je aan nestelt of meewerkt met het in de kinderstoel zetten, de hechting sowieso goed is. Er zijn veel factoren die aangeven dat het wel of niet in orde is. Wel heeft het, volgens mij, allemaal met vertrouwen te maken. Een goed gehecht kind vertrouwt er ´automatisch´ op dat je hem opvangt als hij dreigt te vallen, dat het goed gaat als je hem in het fietsstoeltje zet, dat je er altijd zult zijn voor hem. En een kind met een (reactieve) hechtingsstoornis heeft dat niet, als zal het bij het ene kind anders uitpakken dan bij het andere kind. Verschillende karakters, verschillende uitingen. En autistische kinderen kunnen dit gedrag ook vertonen, dat afwijzen en niet lichamelijke. Dus je kunt niet zomaar zeggen: zo en zo is het.

sanne
Door

sanne

op 22 Jul 2015

Euhm... Rijtjes maken? Allemansvrind? Niet spelen? Geen hechtingsprobleem maar ass (autisme)misschien ?

Esther Groenewegen
Door

Esther Groenewegen

op 29 Jul 2015

Hoi Sanne, Dank je wel voor je reactie. Inderdaad lijken symptomen van een verstoorde hechting vaak op die van autisme. Toen ik voor het eerst de diagnose van mijn dochter hoorde was ik er helemaal kapot van. Ik heb deze diagnose jaren lang niet kunnen accepteren. Ik heb toch altijd goed voor mijn dochter gezorgd? Ik heb zelfs een second option aangevraagd omdat ik de diagnose geen plekje kon geven. Toch kwam uit dat onderzoek dezelfde diagnose weer naar boven. Nu ben ik blij dat ik de juiste diagnose hebt gekregen voor mijn kind. Met de juiste behandelingen en therapieën voor mijn kind heb ik haar een heel stuk kunnen helpen met het helen van haar verstoorde hechting. We kunnen nu elkaar een handje geven als we over straat wandelen. We knuffelen dagelijks met elkaar. Dit was voor de behandelingen niet mogelijk. Daarom wil ik met mijn blogs duidelijk maken dat een uitgebreide anamnese zo belangrijk is voor onze kinderen. Als de anamnese niet goed wordt afgenomen is de kans heel groot dat onze kinderen een verkeerd label krijgen. En met dit verkeerde label kan niet de juiste hulp ingeschakeld worden en dit is natuurlijk een grote gemiste kans voor onze kinderen. Hechte groet, Esther

Tanya
Door

Tanya

op 25 Jul 2015

Ik heb zelf ontzettend veel gehad aan het boek "de taal van huilen" van aletha solter. Ik wil het iedereen aanraden. Hierin wordt omschreven hoe belangrijk het is voor een baby om te huilen, en hoe je een sterke hechting krijgt met je baby door het in je armen te nemen tijdens het huilen.

Esther Groenewegen
Door

Esther Groenewegen

op 29 Jul 2015

Hoi Tanya, Dank je wel voor je reactie. Ik ga dit boek gelijk opzoeken. Hechte groet, Esther

pk franssen
Door

pk franssen

op 10 Oct 2016

Deze blog is denk ik al wat ouder en toch haal ik er veel uit . dat event waar je over spreekt wanneer is dat en als dat afgelopen januari was (2016) is er dan een keer dat er weer zoiets word georganiseerd , ik zou dit graag willen bijwonen

Esther Groenewegen
Door

Esther Groenewegen

op 17 Oct 2016

Hoi, Het Als Hechten niet vanzelf gaat Event was op 16 januari 2016. Maar je hebt geluk! Ik ga een nieuwe Master Class geven op 7 januari. Je kunt daar nu al kaartjes voor kopen op https://balansacademy.nl/cursus/training-monster-in-huis Ik kijk er naar uit om je op 7 januari te ontmoeten! Hechte groet, Esther

Cindy
Door

Cindy

op 07 Mar 2017

Beste, ik ben een mama van een 7 jarig dochtertje met een hechtingsprobleem na een vechtscheiding, met haar borderline meemoeder. Mijn dochtertje verstoot bijna helemaal mij, mijn nieuwe partner en ons samengesteld gezin. Dit uit "zorg" voor haar meemoeder ( mijn ex partner) die heel erg op haar medelijden werkt en ook haar ongelooflijk bang maakt.ik woon in belgie, maar kan elke hulp gebruiken.groetjes cindy

Esther
Door

Esther

op 14 Mar 2017

Hoi Cindy, Wat goed dat je mijn site hebt gevonden! Als je wilt kan ik je ook toevoegen aan onze besloten Facebook groep. Als je mij een lidmaatschapsverzoek stuur dan kan ik je toevoegen! Ik kijk er naar uit om je daar te mogen ontmoeten! Hechte groet, Esther

Hetty stemerdink
Door

Hetty stemerdink

op 18 Apr 2017

Ik herken zo vreselijk veel dat ik nu tig jaren te laat lees over deze manier van hechtingstoring mijn zoon wou mij niet gilde op de vreselijkste manieren er werden meerdere diagnoses gesteld in de jaren 80'en nu zit ik met een zoon die mij. Nooit MEEER wil zien..

Esther
Door

Esther

op 20 Apr 2017

Hoi Hetty, Wat vreselijk om te lezen!! Ik leef zo met je mee Hetty!! Zou hij het interessant vinden om er iets over te lezen? Wie weet komt er dan iets van beweging in jullie contact? Ik wens je heel veel sterkte met het leven van deze ondraaglijke pijn!!! Esther

Cindy
Door

Cindy

op 23 Apr 2017

Heb net het mooiste meisje gekeken en pf wat een herkenning Ik zou graag in contact willen komen met je ivm mijn zoon.

Esther
Door

Esther

op 24 Apr 2017

Hoi Cindy, Dank je wel voor je reactie! Je kunt contact met mij opnemen via esthergroenewegen@me.com. Ik kijk er naar uit om iets van je te horen! Hechte groet, Esther

Caren
Door

Caren

op 20 Feb 2018

Hoi Esther, Hoe fijn, herkenbaar en pijnlijk tegelijk om je blog te lezen. Ik ben gelukkig al na 5 weken na de geboorte vertrokken, maar de stress blijft natuurlijk bestaan.. Mn meisje is nu bijna 9 maanden en laat zich ook niet troosten, klemt zich niet tegen mn aan en kan niet rusten bij mij. Heel pijnlijk en heel verdrietig om te zien. Hoewel we nu n eigen huisje hebben samen met dr broer van 2,5 en onze hond, merk ik dat ze nog veel tijd nodig zal hebben om de stress en de onveilige situatie toen te boven te komen. Daarvoor heb ik vele hulplijnen wel uitmoeten zetten. Zo krijg ik 2x p week therapie om t eea te verwerken en gaat mn meisje 4 dagen p week naar een pleeggezin, dit is gelukkig een vriendin die ik al langere tijd ken. Ik heb dit zelf aangevraagd en is dus vrijwillig. Deze vriendin helpt me met de ontwikkeling van mn meisje. Om n voorbeeld te noemen; we hadden eigenlijk nooit contact als ze bij mij dronk of de fles kreeg. Ik keek weg omdat ik te emotioneel was of ik viel van uitputting in slaap. Nooit gedacht dat dat zoveel schade zou geven :( Vorige week kwam ze terug en ik merkte op dat ze me ineens aankeek toen ik haar een fles gaf. Tranen nog steeds in mn ogen bij dat moment. Nu kijken we continu naar elkaar. Heerlijk! Zo gemist! Hoe die vriendin het voorelkaar heeft gekregen, geen idee, maar dankbaar ben ik haar wel! Ik hoop idd dat de folder er snel komt te liggen, want de hechting is toch wel heel belangrijk in t begin! De titel van "monster in de wieg". Spreekt me juist heel erg aan.. Want los van onze stressomgeving waar wij toen waren, had mn meisje ook verborgen reflux en een goeie koemelkallergie. En ik kan me voorstellen dat mamas door een inmense harde, continu huilende baby ook ongewild hechtingsproblemen kunnen krijgen. In ieder geval ben ik heel blij met je blog. Zo leert het mij, waar ik oo moet letten en waar ik extra aandacht aan moet geven. Liefs Caren

Esther
Door

Esther

op 22 Feb 2018

Beste Caren, Dank je wel voor je reactie. Wat fijn dat je mijn website hebt gevonden. Dank je wel voor het delen van jouw openhartig verhaal. Wat moedig dat je zo na de geboorte bent vertrokken en dat je al zoveel hulp hebt ingeschakeld. Wees daarin trots op jezelf! En inderdaad blij zijn met de kleine liefdevolle momenten zoals even elkaar 'echt' aankijken tijdens het voeden. Niet alleen je vriendin heeft dit voor elkaar gekregen, jij en je dochter ook! Jij omdat je de blikken van je dochter hebt ontvangen en je dochter omdat zij de moed had om dit contact met je aan te gaan... Wat geweldig voor je!! Hechte groet, Esther

Kirana
Door

Kirana

op 16 Apr 2018

Ik kamp zelf met een hechtingsstoornis maar wist pas op mijn 20e (ben nu 23) dat ik het had. Het legde volledig mijn verleden uit, waarom ik zo was zoals ik was. Ik weet echter tot op heden nog steeds geen antwoord te vinden op de vraag 'hoe nu verder?' Je hebt heel mooi beschreven hoe het gedrag van je kind er uit zag. Ik ben zelf van plan om zo veel mogelijk informatie te geven over RHS en misschien een praatgroep te starten.

Esther
Door

Esther

op 16 Jul 2018

Dank je wel voor je reactie. Een praatgroep voor volwassenen starten is echt een heel goed idee, als ik je daarbij kan helpen hoor ik het graag van je! Hechte groet, Esther

Esther
Door

Esther

op 15 Aug 2018

Hoi Esther, Bedankt voor je interessante openhartige verhaal. Vraagje: het op rij leggen van de blokken lijkt ook op Asperger/Autisme? Heb jij daar al eens ingekregen met relatie toe verstoorde hechting? Ben benieuwd, ik ga me nog verder verdiepen. Succes, en nogmaals dank. Esther

Esther
Door

Esther

op 22 Sep 2018

Geen idee Fiona, maar hopelijk gaat hij er nu snel komen!!! Hechte groet, Esther

Daphne
Door

Daphne

op 23 Aug 2019

Heel herkenbaar allemaal.. Ik was pas 19 toen mijn dochter van nu 9 werd geboren. Ik zat in een rot relatie waar ik het liefst van wilde vluchten en ook het ouderlijk huis was verschrikkelijk. Gevoelsmatig zat ik vast en kon ik nergens heen. Na de geboorte werden mijn angsten steeds groter. Mijn dochter overstrekte steeds als ik haar nabijheid opzocht. Ze wilde niet vastgehouden worden en ook niet aan mijn borst. De nachten huilde ze vol en ik kon haar niet troosten. Het was verschrikkelijk en héél angstig. Ook speelde en ontdekte ze nooit en bleef altijd aan mij plakken. Enerzijds zoals jij beschrijft, wil(de) ze niks van mij weten en anderzijds claimt(de) ze me om het leven. Dat geeft een onbehagelijk onderbuik gevoel. De geboorte van mijn 2e dochter (nu 4) is een wereld van verschil. Ze zoekt troost wanneer ze het nodig heeft, wilt knuffelen en kusjes geven, maakt oogcontact, speelt en ontdekt zelfstandig. Tot de dag van vandaag vind ik het heel moeilijk om het mezelf niet te veel te verwijten. Ik veroordeel me zelf vaak en ga handelen vanuit schuldgevoelens. Dit maakt dan dat ik het contact met mezelf verlies en juist meer afstand creëer. Het is ook niet echt een onderwerp die je al snel bespreekbaar maakt met moeders onderling en dat juist maakt de schaamte en het gevoel het verkeerd te doen nog groter..

Esther
Door

Esther

op 25 Aug 2019

Dank je wel voor je reactie en openhartig persoonlijk verhaal. Onze verhalen hebben veel overeenkomsten dus ik herken mijzelf heel erg in jouw verhaal. Ik herken de schuldgevoelens, ik herken het grote verschil met mijn eerste en mijn tweede kind. En inderdaad voor de buitenwereld blijft het een lastig onderwerp. Als moeder van een dochter van een kind met HP zou ik je het liefst een hele grote knuffel willen geven en je zeggen dat het niet jou schuld is dat jij je stinkende best hebt gedaan met alles wat jij in jouw macht had, had je beter geweten had je beter gedaan. En ook nu kun je steeds weer opnieuw beslissing om te juiste keuzes te maken het is nooit te laat. Misschien vind je het fijn om naar onze Master Class te komen op 21 september, dan kun je andere ouders ontmoeten die met dezelfde gevoelens zitten en met de zelfde dagelijkse uitdagingen aan de slag moeten. Wie weet zie ik je de 21ste. Hechte groet, Esther p.s. heb je mijn boek al besteld? https://alshechtennietvanzelfgaat.nl/hechtings-monster-in-de-klas/

ellen Van straaten
Door

ellen Van straaten

op 25 Nov 2019

Beste Esther, dank je voor je openhartige wijze waarop je deze info met ons deelt. Erg belangrijk dat men dit weet! Ik ben moeder van 3 kinderen, ook met hechtingsproblematiek door een scheiding maar ook gescheiden zijn direct na bevalling. Heel herkenbaar dus op veel vlakken. Ik ben al 18 jr kraamverzorgende en geef ook zwangerschapsbegeleiding en scholingen. Ik wil graag een scholing over hechting gaan geven. Zou ik informatie van u daarvoor mogen gebruiken?? Dit zijn zeer mooie voorbeelden. Ik hoor graag van u. Mvg ellen van straaten

Esther
Door

Esther

op 28 Nov 2019

Beste Ellen, Wat fijn dat mijn kennis ook bij kraamverzorgers terecht komt, daar begint het natuurlijk allemaal. En daar zou inderdaad al de juiste kennis over dit onderwerp te vinden moeten zijn. Het staat je vrij om de kennis die ik deel op mijn website te gebruiken voor eigen gebruik. Wat attent en netjes dat je dit toch even aan mij vraagt. Natuurlijk zou ik het dan fijn vinden als je ook even mijn naam of website noemt en wie weet kan ik ouders helpen als zij nog meer informatie of hulp met dit onderwerp nodig hebben. Heel veel succes met het organiseren van deze scholing. Hechte groet, Esther

Virrie V
Door

Virrie V

op 10 Jan 2021

Dankjewel Esther voor jouw post. Het geeft mij nieuw inzicht over mijzelf als onthechte dochter van mijn moeder. Ik heb altijd geweten dat er een soort afstand was ondanks ontzettend veel moeder liefde en toch kan ik niet oprecht knuffelen met haar. Wat ontzettend pijnlijk is. En begrijp het nu een beetje beter. Grtjes!

Esther
Door

Esther

op 15 Jan 2021

Dank je wel voor je bericht, wat fijn dat je het nu iets beter kunt begrijpen. De pijn van het gemis zal wellicht blijven maar er is ruimte voor begrip.

Reactie plaatsen