Hoe herken je de eerste symptomen van een verstoorde hechting?

Hoi Esther,
Volgens mij heb je met dit blog die folder voor consultatiebureau’s, wachtkamers e.d. over een ‘hechtingsmonster in de wieg’ al min of meer af ????. Beetje spelen met de layout, wat links naar en info over hulpverleners die (aantoonbaar) raad weten toevoegen en klaar is Kees/Esther.
Dank weer voor je heldere tekst!
Groet,
Annemieke

Vandaag zag ik nog de symptomen van een hechtingsstoornis bij mijn pleegdochter van 21 maanden: Tijdens de bezoekregeling van L. en haar moeder, liep ze bij moeder weg en wil niet opgetild worden. Ze duwt moeder dan van zich af. Even later komen de ouders van ons andere pleegkindje en loopt ze naar de vader, steekt haar handjes naar hem uit en wil opgetild worden door hem. Hij dioet dat en ze geeft hem haar liefste glimlach. En dan te bedenken dat ze hem voor het eerst ziet. Ik weet nog een ander, zeer kenmerkend signaal van onthechting: als je een klein kindje oppakt, tillen ze zichzelf als het ware mee omhoog en doen hun beentjes om je middel, hoe klein ze ook zijn. Een onthecht kind werkt niet mee, houdt zich slap en de beentjes hangen naar beneden. Dit merk je ook bij het in de kinderwagen, kinderstoel of fietszitje zetten, het kost je veel moeite, want ze werken niet mee.

Dat laatste is mooi gezegd, Els. Mijn oudste heeft zeer waarschijnlijk hechtingsproblemen en soms vraag ik me af of mijn tweeling van 3 die kans ook loopt. Kun je stellen dat indien een kind wel erg meewerkt in het opgepakt worden, zich tegen je aannestelt (het liefst blote buik tegen blote buik in mijn geval;) dat de hechting in orde is? Of als een kind in je wegkruipt met zijn hoofdje geborgen in jouw nek? Of zich in je schoot nestelt om samen een boekje te lezen Of ligt het iets gecompliceerder? Misschien weet jij dat, Esther?

Ik herken alle symptomen, behalve die van het spelen. Mijn kind kan heerlijk spelen, maar samen spelen is wel erg moeilijk. Het liefst bepaalt hij alles dan. Wat natuurlijk lastig is bij samen spelen. Hij vertrouwt er niet op dat een ander rekening met hem zal houden. Wat ik zelf ook een symptoom van onveilige hechting vindt is het controle willen houden door onderliggende angst. Ik weet niet idee dat herkenbaar is?

Nee, ik denk niet dat als een kind zich wel tegen je aan nestelt of meewerkt met het in de kinderstoel zetten, de hechting sowieso goed is. Er zijn veel factoren die aangeven dat het wel of niet in orde is. Wel heeft het, volgens mij, allemaal met vertrouwen te maken. Een goed gehecht kind vertrouwt er ´automatisch´ op dat je hem opvangt als hij dreigt te vallen, dat het goed gaat als je hem in het fietsstoeltje zet, dat je er altijd zult zijn voor hem. En een kind met een (reactieve) hechtingsstoornis heeft dat niet, als zal het bij het ene kind anders uitpakken dan bij het andere kind. Verschillende karakters, verschillende uitingen. En autistische kinderen kunnen dit gedrag ook vertonen, dat afwijzen en niet lichamelijke. Dus je kunt niet zomaar zeggen: zo en zo is het.

Euhm… Rijtjes maken? Allemansvrind? Niet spelen? Geen hechtingsprobleem maar ass (autisme)misschien ?

Ik heb zelf ontzettend veel gehad aan het boek “de taal van huilen” van aletha solter. Ik wil het iedereen aanraden. Hierin wordt omschreven hoe belangrijk het is voor een baby om te huilen, en hoe je een sterke hechting krijgt met je baby door het in je armen te nemen tijdens het huilen.

Beste, ik ben een mama van een 7 jarig dochtertje met een hechtingsprobleem na een vechtscheiding, met haar borderline meemoeder. Mijn dochtertje verstoot bijna helemaal mij, mijn nieuwe partner en ons samengesteld gezin. Dit uit “zorg” voor haar meemoeder ( mijn ex partner) die heel erg op haar medelijden werkt en ook haar ongelooflijk bang maakt.ik woon in belgie, maar kan elke hulp gebruiken.groetjes cindy

Ik herken zo vreselijk veel dat ik nu tig jaren te laat lees over deze manier van hechtingstoring mijn zoon wou mij niet gilde op de vreselijkste manieren er werden meerdere diagnoses gesteld in de jaren 80’en nu zit ik met een zoon die mij. Nooit MEEER wil zien..

Heb net het mooiste meisje gekeken en pf wat een herkenning
Ik zou graag in contact willen komen met je ivm mijn zoon.

Hoi Esther,

Hoe fijn, herkenbaar en pijnlijk tegelijk om je blog te lezen.
Ik ben gelukkig al na 5 weken na de geboorte vertrokken, maar de stress blijft natuurlijk bestaan.. Mn meisje is nu bijna 9 maanden en laat zich ook niet troosten, klemt zich niet tegen mn aan en kan niet rusten bij mij. Heel pijnlijk en heel verdrietig om te zien. Hoewel we nu n eigen huisje hebben samen met dr broer van 2,5 en onze hond, merk ik dat ze nog veel tijd nodig zal hebben om de stress en de onveilige situatie toen te boven te komen. Daarvoor heb ik vele hulplijnen wel uitmoeten zetten. Zo krijg ik 2x p week therapie om t eea te verwerken en gaat mn meisje 4 dagen p week naar een pleeggezin, dit is gelukkig een vriendin die ik al langere tijd ken. Ik heb dit zelf aangevraagd en is dus vrijwillig. Deze vriendin helpt me met de ontwikkeling van mn meisje. Om n voorbeeld te noemen; we hadden eigenlijk nooit contact als ze bij mij dronk of de fles kreeg. Ik keek weg omdat ik te emotioneel was of ik viel van uitputting in slaap. Nooit gedacht dat dat zoveel schade zou geven 🙁
Vorige week kwam ze terug en ik merkte op dat ze me ineens aankeek toen ik haar een fles gaf. Tranen nog steeds in mn ogen bij dat moment. Nu kijken we continu naar elkaar. Heerlijk! Zo gemist!
Hoe die vriendin het voorelkaar heeft gekregen, geen idee, maar dankbaar ben ik haar wel!
Ik hoop idd dat de folder er snel komt te liggen, want de hechting is toch wel heel belangrijk in t begin! De titel van “monster in de wieg”. Spreekt me juist heel erg aan.. Want los van onze stressomgeving waar wij toen waren, had mn meisje ook verborgen reflux en een goeie koemelkallergie. En ik kan me voorstellen dat mamas door een inmense harde, continu huilende baby ook ongewild hechtingsproblemen kunnen krijgen.
In ieder geval ben ik heel blij met je blog. Zo leert het mij, waar ik oo moet letten en waar ik extra aandacht aan moet geven.
Liefs Caren

Ik kamp zelf met een hechtingsstoornis maar wist pas op mijn 20e (ben nu 23) dat ik het had. Het legde volledig mijn verleden uit, waarom ik zo was zoals ik was. Ik weet echter tot op heden nog steeds geen antwoord te vinden op de vraag ‘hoe nu verder?’ Je hebt heel mooi beschreven hoe het gedrag van je kind er uit zag. Ik ben zelf van plan om zo veel mogelijk informatie te geven over RHS en misschien een praatgroep te starten.

Hoi Esther,

Bedankt voor je interessante openhartige verhaal.

Vraagje: het op rij leggen van de blokken lijkt ook op Asperger/Autisme? Heb jij daar al eens ingekregen met relatie toe verstoorde hechting?

Ben benieuwd, ik ga me nog verder verdiepen.

Succes, en nogmaals dank.

Esther

Jaaah die moet er zeker komen!! Naast de folders van ADHD en Autisme hoor deze er gewoon bij, maare waarom is hij er dan nog niet? 😉