Laat een reactie achter
42 comments
Hoi Esther,
Volgens mij heb je met dit blog die folder voor consultatiebureau’s, wachtkamers e.d. over een ‘hechtingsmonster in de wieg’ al min of meer af ????. Beetje spelen met de layout, wat links naar en info over hulpverleners die (aantoonbaar) raad weten toevoegen en klaar is Kees/Esther.
Dank weer voor je heldere tekst!
Groet,
Annemieke
Hoi Annemieke,
Nou, bij deze heb ik de titel voor mijn folder ook al te pakken: Monster in de wieg!
Geweldig!
Mag ik hem van je gebruiken?
Wie weet ligt die folder er inderdaad binnenkort, dat zou toch echt geweldig zijn!!!
Dank je wel voor je reactie op mijn blog!
Hoi Anje,
Deze titel komt binnen hè?
Als je deze titel op de voorkant van een folder ziet zal je hem zeker uit het rek pakken, erg pakkend!
En de titel dekt ook gelijk de lading, het is ook heel heftig als je met deze problematiek te maken krijgt.
Hoi Esther,
Geen dank 🙂 Het was een sigaar uit eigen doos, hoor, analoog aan de titel van je boekje “Monster in de klas”. Overigens had ik daar wel hetzelfde gevoel bij als wat Anje uitspreekt. Het is wel een behoorlijk heftige titel. Zelf denk ik altijd aan mijn eigen ‘ijskoningin’, hoewel dat dan weer niet past bij het vuur dat ze kan spugen. Ze is zelf idolaat van Frozen, Elsa is het helemaal. Over analogieen gesproken… Zo verdrietig om te zien hoe ze vast zit in zichzelf en de kou ervaart.
Wat een mooie beeldspraak gebruik jij Annemieke!
Ik heb zelf de hype van Frozen niet thuis meegekregen. Mijn dochter is nu 15 en ze heeft het op een of andere manier niet opgepikt. Alhoewel ze rustig nog Mega Mindy zit te kijken of K3. Dus het is niet omdat zij het niet leuk zou vinden.
Vandaag zag ik nog de symptomen van een hechtingsstoornis bij mijn pleegdochter van 21 maanden: Tijdens de bezoekregeling van L. en haar moeder, liep ze bij moeder weg en wil niet opgetild worden. Ze duwt moeder dan van zich af. Even later komen de ouders van ons andere pleegkindje en loopt ze naar de vader, steekt haar handjes naar hem uit en wil opgetild worden door hem. Hij dioet dat en ze geeft hem haar liefste glimlach. En dan te bedenken dat ze hem voor het eerst ziet. Ik weet nog een ander, zeer kenmerkend signaal van onthechting: als je een klein kindje oppakt, tillen ze zichzelf als het ware mee omhoog en doen hun beentjes om je middel, hoe klein ze ook zijn. Een onthecht kind werkt niet mee, houdt zich slap en de beentjes hangen naar beneden. Dit merk je ook bij het in de kinderwagen, kinderstoel of fietszitje zetten, het kost je veel moeite, want ze werken niet mee.
ReplyHallo, Ik lees nu net deze reactie. Mijn zoons hebben allebei een diagnose in het autisme spectrum. Maar omdat er bij mij ook van alles aan de hand was tijdens de zwangerschap en in hun heel jonge leventje heb ik altijd gedacht dat het daarmee te maken zou hebben en niet met ASS. Ik ben hier veel over aan het nadenken. De een keer vind ik bevestiging voor ass en de andere keer voor een verstoorde hechting. Met bovenstaande reactie vind ik weer bevestiging voor verstoorde hechting. Mijn jongste liet zichzelf ook altijd “hangen”, die kwam niet bij me om gemakkelijk zich op mijn heup te nestelen, waardoor het altijd loodzwaar was om hem te dragen ,want hij wendde zich van mij af. En zo zijn er nog veel meer voorbeelden, ook al weet ik niet alles meer omdat het al wat langer geleden is.
ReplyHoi Carla,
Dank je wel voor je reactie.
Wat jij schrijft is heel herkenbaar. Ik heb zelf jarenlang moeten werken aan de acceptatie van de diagnose van mijn dochter. Bij mijn dochter werd al heel snel als conclusie getrokken dat zij niet veilig gehecht was. Ik vond deze diagnose verschrikkelijk. Zij ze nou helemaal betoeterd daar bij dat instituut! Gaan ze mij nou vertellen dat het mijn schuld is dat mijn dochter deze problemen heeft? Ik weet zeker dat ik altijd heel goed voor mijn dochter heb gezorgd.
Nu ik mij heb verdiept in deze diagnose snap ik dat mijn dochter deze diagnose heeft gekregen, en sta ik hier ook achter.
Maar toen wilde ik zo graag dat het autisme was, dan was het in ieder geval niet mijn schuld.
Tijdens mijn event op 16 januari gaan wij daar uitgebreid op in. Dan komt Marian Beruijnzeels spreken over wat het verschil is tussen hechtingsproblemen en autisme. Veel te vaak krijgen kinderen autisme als diagnose terwijl dit niet juist is.
ReplyDat laatste is mooi gezegd, Els. Mijn oudste heeft zeer waarschijnlijk hechtingsproblemen en soms vraag ik me af of mijn tweeling van 3 die kans ook loopt. Kun je stellen dat indien een kind wel erg meewerkt in het opgepakt worden, zich tegen je aannestelt (het liefst blote buik tegen blote buik in mijn geval;) dat de hechting in orde is? Of als een kind in je wegkruipt met zijn hoofdje geborgen in jouw nek? Of zich in je schoot nestelt om samen een boekje te lezen Of ligt het iets gecompliceerder? Misschien weet jij dat, Esther?
ReplyHoi Laura,
Dank je wel voor je reactie.
Mmmmmm, ik denk niet dat je dit zo simpel kunt stellen. Hechtingsproblematiek is een complex probleem met ‘allerlei gezichten’.
Ik ben super blij dat Els dit signaal heeft gedeeld en ik ben dan ook heel benieuwd of andere moeders dit signaal herkennen bij hun kind?
Nu Els dit heeft gedeeld komen de herinneringen weer terug van toen dit bij ons speelde. Pas toen wij de Differentiatietherapie en de Fasentherapie hadden afgerond werd het lichamelijk contact natuurlijker. Mijn dochter is nu voor mij te zwaar om nog op te tillen. Maar nu zij wel lichamelijk contact van haar vader accepteert en dus regelmatig zijn nabijheid opzoekt zie ik duidelijk dat zij nu wel op een natuurlijke manier aan hem vast hangt.
Maar wie weet is dit wel het meest belangrijke signaal dat tot nu toe helemaal over het hoofd gezien wordt?
Daarom ben ik ook zo benieuwd of andere moeders dit signaal ook herkennen bij hun kind?
Ik reageer op Laura ’s bericht van 27 april. Een beetje laat. Volgens mij ligt het gecompliceerder.
Mijn zoontje heeft serieuze hechtingsproblemen maar lag ook echt vaak lekker tegen me aan op mijn buik.
Volgens mij kan je bij stress het beste zien op een kindje hechtingsproblemen heeft, zoekt het dan troost bij jou, kan het zich dan overgeven en kan je het rustig krijgen dan is er sprake van een veilige hechting. hechting is eigenlijk een soort van stress reductie systeem waaruit vertrouwen wordt opgebouwd over de wereld die veilig is en je ziet staan en over je eigen vermogen om met stress om te gaan. Dat laatst leer je in een veilige hechting. Soms zie je dat het kindje wel troost wil maar dat het toch niet genoeg helpt, en het dan de verzorger weer wegduwt en afwijst. Dan is er vaak sprake van gedesorganiseerde hechtingsproblemen ( een combinatie van angstige en afwijzende hechting vaak bij kinderen die veel wisselende verzorgers hebben gehad.) Als een kindje alleen maar troost afwijst zijn er hechtingsproblemen van de afwijzende soort. Als het kindje wel troost zoekt maar niet gemakkelijk getroost kan worden kan er sprake zijn van hechtingsproblemen (angstige gehechtheid).
Mijn zoontje wil geknuffeld worden als hij het wil. dan kan hij zich er gemakkelijk aan overgeven. Maar hij wil het bepalen. Hij kan bij stress vaak lichamelijk contact zoeken en afwijzen binnen een minuut. Ik kan hem dan niet troosten. Tegenwoordig lukt het wel beter, maar enkele jaren geleden niet. Hij is nu dan ook veiliger gehecht.
Hopelijk heb je hier wat aan.
Dank je wel voor je reactie Chris!
Herkenbaar en weinig aan toe te voegen.
Hechte groet,
Esther
Ik herken alle symptomen, behalve die van het spelen. Mijn kind kan heerlijk spelen, maar samen spelen is wel erg moeilijk. Het liefst bepaalt hij alles dan. Wat natuurlijk lastig is bij samen spelen. Hij vertrouwt er niet op dat een ander rekening met hem zal houden. Wat ik zelf ook een symptoom van onveilige hechting vindt is het controle willen houden door onderliggende angst. Ik weet niet idee dat herkenbaar is?
ReplyHoi Chris,
Dank je wel voor je reactie.
Fijn dat jouw kind wel goed kan spelen, dit is heel belangrijk voor een kind.
Controle willen houden omdat het kind zelf geen basisveiligheid voelt is inderdaad ook een signaal van een verstoorde hechting. Ik heb mij in dit blog beperkt tot de symptomen van een verstoorde hechting bij baby’s en hele kleine kinderen. Er zijn natuurlijk nog veel meer symptomen waarvan controle willen houden ook een hele belangrijke is. Dank je wel voor het delen Chris!
Hoi Els,
Dank je wel voor je reactie op mijn blog!
Het voorbeeld wat je omschrijft is zo herkenbaar.
Zo ging het ook jarenlang met mijn dochter.
Wat geweldig dat je het signaal omschrijft van het oppakken. Ik heb inmiddels al veel gelezen en gehoord over hechting maar dit voorbeeld is nog niet eerder voorbij gekomen. Maar inderdaad mijn dochter was ook altijd heel moeilijk op te pakken. Ze ‘deed niet mee’. Mijn dochter hield zich niet slap maar was ‘stijf’ als je haar oppakte. Ze wist zich met haar benen ook nooit raad. Die bungelden onhandig om haar heen. Ik heb dit signaal niet eerder gekoppeld aan een verstoorde hechting maar ik weet nog wel heel goed hoe opvallend dit gedrag was. En hoe dit in contrast stond met het oppakken van mijn zoon. Die ging als van nature gelijk als een soort aapje aan mij vast hangen met zijn beentje om mij heen.
Super bedankt voor het delen!
Zijn er nog meer moeders die dit zelfde gedrag bij hun kind hebben ervaren?
Ik ben heel benieuwd!
Nee, ik denk niet dat als een kind zich wel tegen je aan nestelt of meewerkt met het in de kinderstoel zetten, de hechting sowieso goed is. Er zijn veel factoren die aangeven dat het wel of niet in orde is. Wel heeft het, volgens mij, allemaal met vertrouwen te maken. Een goed gehecht kind vertrouwt er ´automatisch´ op dat je hem opvangt als hij dreigt te vallen, dat het goed gaat als je hem in het fietsstoeltje zet, dat je er altijd zult zijn voor hem. En een kind met een (reactieve) hechtingsstoornis heeft dat niet, als zal het bij het ene kind anders uitpakken dan bij het andere kind. Verschillende karakters, verschillende uitingen. En autistische kinderen kunnen dit gedrag ook vertonen, dat afwijzen en niet lichamelijke. Dus je kunt niet zomaar zeggen: zo en zo is het.
ReplyEuhm… Rijtjes maken? Allemansvrind? Niet spelen? Geen hechtingsprobleem maar ass (autisme)misschien ?
ReplyHoi Sanne,
Dank je wel voor je reactie.
Inderdaad lijken symptomen van een verstoorde hechting vaak op die van autisme. Toen ik voor het eerst de diagnose van mijn dochter hoorde was ik er helemaal kapot van. Ik heb deze diagnose jaren lang niet kunnen accepteren. Ik heb toch altijd goed voor mijn dochter gezorgd? Ik heb zelfs een second option aangevraagd omdat ik de diagnose geen plekje kon geven. Toch kwam uit dat onderzoek dezelfde diagnose weer naar boven. Nu ben ik blij dat ik de juiste diagnose hebt gekregen voor mijn kind. Met de juiste behandelingen en therapieën voor mijn kind heb ik haar een heel stuk kunnen helpen met het helen van haar verstoorde hechting. We kunnen nu elkaar een handje geven als we over straat wandelen. We knuffelen dagelijks met elkaar. Dit was voor de behandelingen niet mogelijk. Daarom wil ik met mijn blogs duidelijk maken dat een uitgebreide anamnese zo belangrijk is voor onze kinderen. Als de anamnese niet goed wordt afgenomen is de kans heel groot dat onze kinderen een verkeerd label krijgen. En met dit verkeerde label kan niet de juiste hulp ingeschakeld worden en dit is natuurlijk een grote gemiste kans voor onze kinderen.
Hechte groet,
Esther
Ik heb zelf ontzettend veel gehad aan het boek “de taal van huilen” van aletha solter. Ik wil het iedereen aanraden. Hierin wordt omschreven hoe belangrijk het is voor een baby om te huilen, en hoe je een sterke hechting krijgt met je baby door het in je armen te nemen tijdens het huilen.
ReplyHoi Tanya,
Dank je wel voor je reactie.
Ik ga dit boek gelijk opzoeken.
Hechte groet,
Esther
Beste, ik ben een mama van een 7 jarig dochtertje met een hechtingsprobleem na een vechtscheiding, met haar borderline meemoeder. Mijn dochtertje verstoot bijna helemaal mij, mijn nieuwe partner en ons samengesteld gezin. Dit uit “zorg” voor haar meemoeder ( mijn ex partner) die heel erg op haar medelijden werkt en ook haar ongelooflijk bang maakt.ik woon in belgie, maar kan elke hulp gebruiken.groetjes cindy
ReplyHoi Cindy,
Wat goed dat je mijn site hebt gevonden!
Als je wilt kan ik je ook toevoegen aan onze besloten Facebook groep.
Als je mij een lidmaatschapsverzoek stuur dan kan ik je toevoegen!
Ik kijk er naar uit om je daar te mogen ontmoeten!
Hechte groet,
Esther
Ik herken zo vreselijk veel dat ik nu tig jaren te laat lees over deze manier van hechtingstoring mijn zoon wou mij niet gilde op de vreselijkste manieren er werden meerdere diagnoses gesteld in de jaren 80’en nu zit ik met een zoon die mij. Nooit MEEER wil zien..
ReplyHoi Hetty,
Wat vreselijk om te lezen!!
Ik leef zo met je mee Hetty!!
Zou hij het interessant vinden om er iets over te lezen?
Wie weet komt er dan iets van beweging in jullie contact?
Ik wens je heel veel sterkte met het leven van deze ondraaglijke pijn!!!
Esther
ReplyHeb net het mooiste meisje gekeken en pf wat een herkenning
Ik zou graag in contact willen komen met je ivm mijn zoon.
Hoi Cindy,
Dank je wel voor je reactie!
Je kunt contact met mij opnemen via esthergroenewegen@me.com.
Ik kijk er naar uit om iets van je te horen!
Hechte groet,
Esther
Hoi Esther,
Hoe fijn, herkenbaar en pijnlijk tegelijk om je blog te lezen.
Ik ben gelukkig al na 5 weken na de geboorte vertrokken, maar de stress blijft natuurlijk bestaan.. Mn meisje is nu bijna 9 maanden en laat zich ook niet troosten, klemt zich niet tegen mn aan en kan niet rusten bij mij. Heel pijnlijk en heel verdrietig om te zien. Hoewel we nu n eigen huisje hebben samen met dr broer van 2,5 en onze hond, merk ik dat ze nog veel tijd nodig zal hebben om de stress en de onveilige situatie toen te boven te komen. Daarvoor heb ik vele hulplijnen wel uitmoeten zetten. Zo krijg ik 2x p week therapie om t eea te verwerken en gaat mn meisje 4 dagen p week naar een pleeggezin, dit is gelukkig een vriendin die ik al langere tijd ken. Ik heb dit zelf aangevraagd en is dus vrijwillig. Deze vriendin helpt me met de ontwikkeling van mn meisje. Om n voorbeeld te noemen; we hadden eigenlijk nooit contact als ze bij mij dronk of de fles kreeg. Ik keek weg omdat ik te emotioneel was of ik viel van uitputting in slaap. Nooit gedacht dat dat zoveel schade zou geven 🙁
Vorige week kwam ze terug en ik merkte op dat ze me ineens aankeek toen ik haar een fles gaf. Tranen nog steeds in mn ogen bij dat moment. Nu kijken we continu naar elkaar. Heerlijk! Zo gemist!
Hoe die vriendin het voorelkaar heeft gekregen, geen idee, maar dankbaar ben ik haar wel!
Ik hoop idd dat de folder er snel komt te liggen, want de hechting is toch wel heel belangrijk in t begin! De titel van “monster in de wieg”. Spreekt me juist heel erg aan.. Want los van onze stressomgeving waar wij toen waren, had mn meisje ook verborgen reflux en een goeie koemelkallergie. En ik kan me voorstellen dat mamas door een inmense harde, continu huilende baby ook ongewild hechtingsproblemen kunnen krijgen.
In ieder geval ben ik heel blij met je blog. Zo leert het mij, waar ik oo moet letten en waar ik extra aandacht aan moet geven.
Liefs Caren
Beste Caren,
Dank je wel voor je reactie.
Wat fijn dat je mijn website hebt gevonden.
Dank je wel voor het delen van jouw openhartig verhaal. Wat moedig dat je zo na de geboorte bent vertrokken en dat je al zoveel hulp hebt ingeschakeld. Wees daarin trots op jezelf! En inderdaad blij zijn met de kleine liefdevolle momenten zoals even elkaar ‘echt’ aankijken tijdens het voeden. Niet alleen je vriendin heeft dit voor elkaar gekregen, jij en je dochter ook! Jij omdat je de blikken van je dochter hebt ontvangen en je dochter omdat zij de moed had om dit contact met je aan te gaan… Wat geweldig voor je!!
Hechte groet,
Esther
Ik kamp zelf met een hechtingsstoornis maar wist pas op mijn 20e (ben nu 23) dat ik het had. Het legde volledig mijn verleden uit, waarom ik zo was zoals ik was. Ik weet echter tot op heden nog steeds geen antwoord te vinden op de vraag ‘hoe nu verder?’ Je hebt heel mooi beschreven hoe het gedrag van je kind er uit zag. Ik ben zelf van plan om zo veel mogelijk informatie te geven over RHS en misschien een praatgroep te starten.
ReplyDank je wel voor je reactie.
Een praatgroep voor volwassenen starten is echt een heel goed idee, als ik je daarbij kan helpen hoor ik het graag van je!
Hechte groet,
Esther
Hoi Esther,
Bedankt voor je interessante openhartige verhaal.
Vraagje: het op rij leggen van de blokken lijkt ook op Asperger/Autisme? Heb jij daar al eens ingekregen met relatie toe verstoorde hechting?
Ben benieuwd, ik ga me nog verder verdiepen.
Succes, en nogmaals dank.
Esther
ReplyJaaah die moet er zeker komen!! Naast de folders van ADHD en Autisme hoor deze er gewoon bij, maare waarom is hij er dan nog niet? 😉
ReplyGeen idee Fiona, maar hopelijk gaat hij er nu snel komen!!!
Hechte groet,
Esther
Heel herkenbaar allemaal..
Ik was pas 19 toen mijn dochter van nu 9 werd geboren.
Ik zat in een rot relatie waar ik het liefst van wilde vluchten en ook het ouderlijk huis was verschrikkelijk.
Gevoelsmatig zat ik vast en kon ik nergens heen.
Na de geboorte werden mijn angsten steeds groter.
Mijn dochter overstrekte steeds als ik haar nabijheid opzocht.
Ze wilde niet vastgehouden worden en ook niet aan mijn borst.
De nachten huilde ze vol en ik kon haar niet troosten.
Het was verschrikkelijk en héél angstig.
Ook speelde en ontdekte ze nooit en bleef altijd aan mij plakken.
Enerzijds zoals jij beschrijft, wil(de) ze niks van mij weten en anderzijds claimt(de) ze me om het leven. Dat geeft een onbehagelijk onderbuik gevoel.
De geboorte van mijn 2e dochter (nu 4) is een wereld van verschil.
Ze zoekt troost wanneer ze het nodig heeft, wilt knuffelen en kusjes geven, maakt oogcontact, speelt en ontdekt zelfstandig.
Tot de dag van vandaag vind ik het heel moeilijk om het mezelf niet te veel te verwijten.
Ik veroordeel me zelf vaak en ga handelen vanuit schuldgevoelens.
Dit maakt dan dat ik het contact met mezelf verlies en juist meer afstand creëer.
Het is ook niet echt een onderwerp die je al snel bespreekbaar maakt met moeders onderling en dat juist maakt de schaamte en het gevoel het verkeerd te doen nog groter..
Dank je wel voor je reactie en openhartig persoonlijk verhaal.
Onze verhalen hebben veel overeenkomsten dus ik herken mijzelf heel erg in jouw verhaal.
Ik herken de schuldgevoelens, ik herken het grote verschil met mijn eerste en mijn tweede kind.
En inderdaad voor de buitenwereld blijft het een lastig onderwerp.
Als moeder van een dochter van een kind met HP zou ik je het liefst een hele grote knuffel willen geven en je zeggen dat het niet jou schuld is dat jij je stinkende best hebt gedaan met alles wat jij in jouw macht had, had je beter geweten had je beter gedaan. En ook nu kun je steeds weer opnieuw beslissing om te juiste keuzes te maken het is nooit te laat.
Misschien vind je het fijn om naar onze Master Class te komen op 21 september, dan kun je andere ouders ontmoeten die met dezelfde gevoelens zitten en met de zelfde dagelijkse uitdagingen aan de slag moeten.
Wie weet zie ik je de 21ste.
Hechte groet,
Esther
p.s. heb je mijn boek al besteld?
https://alshechtennietvanzelfgaat.nl/hechtings-monster-in-de-klas/
Beste Esther, dank je voor je openhartige wijze waarop je deze info met ons deelt. Erg belangrijk dat men dit weet! Ik ben moeder van 3 kinderen, ook met hechtingsproblematiek door een scheiding maar ook gescheiden zijn direct na bevalling. Heel herkenbaar dus op veel vlakken. Ik ben al 18 jr kraamverzorgende en geef ook zwangerschapsbegeleiding en scholingen. Ik wil graag een scholing over hechting gaan geven. Zou ik informatie van u daarvoor mogen gebruiken?? Dit zijn zeer mooie voorbeelden. Ik hoor graag van u.
Mvg ellen van straaten
ReplyBeste Ellen,
Wat fijn dat mijn kennis ook bij kraamverzorgers terecht komt, daar begint het natuurlijk allemaal. En daar zou inderdaad al de juiste kennis over dit onderwerp te vinden moeten zijn. Het staat je vrij om de kennis die ik deel op mijn website te gebruiken voor eigen gebruik. Wat attent en netjes dat je dit toch even aan mij vraagt. Natuurlijk zou ik het dan fijn vinden als je ook even mijn naam of website noemt en wie weet kan ik ouders helpen als zij nog meer informatie of hulp met dit onderwerp nodig hebben.
Heel veel succes met het organiseren van deze scholing.
Hechte groet,
Esther
Dankjewel Esther voor jouw post.
Het geeft mij nieuw inzicht over mijzelf als onthechte dochter van mijn moeder.
Ik heb altijd geweten dat er een soort afstand was ondanks ontzettend veel moeder liefde en toch kan ik niet oprecht knuffelen met haar.
Wat ontzettend pijnlijk is.
En begrijp het nu een beetje beter.
Grtjes!
Dank je wel voor je bericht, wat fijn dat je het nu iets beter kunt begrijpen. De pijn van het gemis zal wellicht blijven maar er is ruimte voor begrip.
Reply