Help mijn kind zit in zijn reptielenbrein!

Hoi Jolanda, Dank je wel voor je reactie op mijn blog! Goed bezig daar bij jullie in het gezin! Ik kwam er van de week achter dat de trampoline ook heel goed voor mama's werkt. Er was iets gebeurd waar ik erg van slag door was en ik kwam er maar niet uit. Opeens dacht ik: zal IK eens op de trampoline gaan springen. Ik stuur nou wel altijd mijn eigen kinderen richting trampoline maar volgens mij kan ik nu zelf ook wel een dosis 'limbisch systeem activatie' gebruiken. Ik heb eerst de gordijnen maar even dicht gedaan. Toch vreemd om te zien een moeder die op de trampoline staat te springen rond etenstijd. Ik had de wekker van de oven op 10 minuten gezet en de TV aan. Voordat ik het wist was de 10 minuten om en ik voelde mij gelijk een stuk beter. Het werkt dus echt en ook voor mama's dus! Als de leerkracht bij jouw zoon op school iets van hechtingsproblemen zou weten zou hij je kind niet straffen. Getraumatiseerde kinderen en straffen gaan niet goed samen. Ja, dat is even lekker zal de leerkracht denken, dan heb ik niets meer om macht mee uit te oefenen. Ik denk vaak dat de leerkracht maar 1 tool heeft bij niet geaccepteerd gedrag en dat is straffen. Maar er zijn zo veel andere mogelijkheden om juist gedrag van een kind te krijgen. 1 daarvan is bijvoorbeeld humor. Daar is vaak heel veel mee te bereiken. Sommige leerkrachten begrijpen dit gelukkig. Een consequentie geven in plaats van een straf is vaak ook veel beter voor onze kinderen. Straffen zorgt er alleen maar voor dat onze kinderen in hun reptielenbrein of mensenbrein schieten. Echt logisch nadenken over hun gedrag gebeurd daar niet. De leerkracht wil dat het kind gaat leren van de straf maar het omgekeerde gebeurd. In mijn boek Monster in de Klas staan een aantal voorbeelden waar de leerkracht mee aan de slag zou kunnen gaan. Ook is het belangrijk dat de leerkracht eerst een vertrouwensband opbouwt met je kind zodat het zich veilig voelt. Is deze band niet opgebouwd dan heeft straffen al helemaal geen zin. Pas als er een gevoel van veiligheid is opgebouwd gaan onze kinderen pas naar hun potentie leren en zich gedragen. Hij heeft dus geen 'schijt' aan school, hij heeft eerst een gevoel van vertrouwen nodig om zich goed te voelen en zich goed te gedragen. Daar kan hij zelf niets aan doen, dat is nou juist zijn diagnose. Sommige leerkrachten snappen dit en dan heeft je kind weer een goed schooljaar is onze eigen ervaring. Onze kinderen liggen niet avonds in bed te denken: 'hoe kan ik er nou morgen weer een verschrikkelijk dag van maken voor iedereen?' Mijn dochter heeft mij nu al een paar maal verteld: 'mama ik zou zo graag normaal willen zijn net zoals de andere kinderen' Alleen kunnen onze kinderen dit niet zelf, ze zijn beschadigd en hebben hulp nodig om dit te leren. Hulp van ons als ouders en hulp van de leerkrachten. Maar dit staat niet op hun voorhoofd geschreven. Alleen het gedrag van onze kinderen wordt gezien. Dat is nou juist vaak het gene waar het mis gaat.

Hoi Jolanda, Wat goed dat je het e-boek hebt doorgestuurd en uitgeprint. En nu maar hopen dat de leerkracht het gaat lezen. Een juiste plek zoeken voor onze kinderen is zeker lastig. Eigenlijk passen ze niet goed op 'gewoon' onderwijs en ook niet goed op 'passend' onderwijs. Wij hebben in de loop der jaren eigenlijk alles wel gehad en eigenlijk was nergens DE ideale plek. Ik denk dat het voor iedereen puzzelen blijft. Vooral met al deze bezuinigingen van de afgelopen periode. Mijn dochter heeft het nog een poosje gered op 'gewoon' onderwijs. Dat was in de tijd dat er nog geld was voor een aantal uren per week ambulante begeleiding. Deze hulp werd langzaam weg bezuinigd. En daarmee ook de redelijk positieve resultaten van mijn dochter. Ik vind het geweldig om te lezen dat zijn meester het over het algemeen nog goed doet. En inderdaad fouten maken we allemaal. Als je maar met de leerkracht in contact kunt blijven over je kind en dat je het gevoel hebt dat de leerkracht je in ieder geval een beetje begrijpt.

Hoi Mariska, Dank je wel voor je reactie. Ongepast gedrag blijft ongepast en onacceptabel gedrag natuurlijk laat dat duidelijk zijn. Maar soms kunnen we vast zitten in oude patronen en denken wij dat wij onze kinderen iets moeten ontnemen zodat zij leren van de situatie. Maar is dat eigenlijk wel zo? We straffen immers steeds op dezelfde manier, maar het ongewenste gedrag blijft bestaan. Als onze dochter ongewenst gedrag heeft dan wordt zij daar natuurlijk op aangesproken. Maar daar koppelen wij een consequentie aan in plaats van een straf. Ik zal een voorbeeld met je delen: Onze dochter werd op school door een meisje gemanipuleerd dat zij geld mee moest nemen van thuis en dit aan haar moest geven. Mijn dochter had niet veel aansluiting op deze school, dit meisje was haar enige 'vriendin'. Dit resulteerde dus in geld wegnemen van ons. Natuurlijk totaal onacceptabel gedrag. Nu hadden wij haar een grote straf kunnen geven bijvoorbeeld 3 maanden geen telefoon of Ipad. Maar wat wij hebben gedaan was een lijst gemaakt met klusjes en voor elk klusje een bedrag afgesproken. Bovenaan de lijst stond het bedrag wat zij had weggenomen van ons, daaronder de verschillende klusjes met de verschillende bedragen. Bijvoorbeeld de auto uitzuigen 2,00 euro. Lege flessen weg brengen 1,50. Op deze manier heeft zij haar 'straf' uitgezeten. Misschien zou je zo iets ook kunnen bedenken voor je dochter. Ik ken jouw kind en haar situatie natuurlijk niet maar je kan bijvoorbeeld elke keer dat zij jou pijn doet haar ook klusjes voor jou kunnen laten doen. Helpen bij het eten koken, stofzuigen, de tafel dekken ik noem maar iets. Dit zijn sowieso dingen die fijn zijn om je kind te laten oefenen. Op deze manier voelen zij zich ook meer onderdeel van het gezin doordat zij er toe doen. Voor mijn dochter is het wel heel fijn als ik dingen visueel maak. Ik maak dus een 'overeenkomst' die ik aan de binnenkant van de kast plak. Zo is het voor haar heel duidelijk wat er nog moet gebeuren en wat ze zelf nog kan doen. Als je dochter andere gezinsleden pijn doet kan ze klusjes doen voor de gene die ze pijn heeft gedaan. Ik weet dat veel therapeuten in Amerika met deze behandelmethoden goede resultaten behalen. Voor ons is het een fijne manier van opvoeden en het heeft voor meer rust gezorgd. Wat we ook wel eens doen is aan onze kinderen zelf vragen wat zij nou een gepaste consequentie vinden. De grap is dat zij zelf vaak met gepaste consequenties komen waar jij zelf ook al aan had zitten denken. Wat een gepuzzel allemaal hè met dat opvoeden en dan helemaal met het opvoeden van onze 'bijzondere' kinderen. Ik ben heel benieuwd of je iets hebt aan mijn tips. Hou je mij op de hoogte? Dat zou ik fijn vinden!

Hoi Esther, Dankjewel voor je reactie. Wat ik me afvraag: wat doen jullie als jullie dochter weigert een klusje te doen? Helpen doet m'n dochter graag, dus dat zal ze 1, 2 keer doen. Maar de derde keer dus niet, dat weet ik zeker, daar heeft ze dan gewoon geen zin meer in. Lastig wat je dan doet? Hoop dat het vandaag goed gegaan is, de lezing! Groetjes mariska

Hoi Mariksa, Goeie vraag, moeilijk om daar zo 1,2,3 antwoord op te geven. Ik heb daar wel een aantal trucjes voor maar het hangt zo af van de situatie. Wat ik soms doe en dit klinkt misschien heel erg kinderachtig. Als mijn dochter een klusje weigert dan zeg ik daar op dat moment niets van. En dat is grappig om te zien want daarmee verbaas ik haar natuurlijk. En laat het dan zo. Als we vervolgens gaan eten zet ik drie borden op tafel en schep voor 3 mensen op. 'Heee, waarom krijg ik geen eten?' is dan de opmerking. Dan zeg ik: 'We leven hier met z'n vieren en we moeten allemaal onze klusjes doen, jij ook. Als je mama dan vervolgens niet wilt helpen mag je zelf je eigen bord met eten gaan pakken in de keuken'. Ik word dan niet boos en blijf gewoon met haar praten. Heel vaak gaat ze dan na het eten toch nog haar klusje doen. En daar beloon ik haar dan weer voor met een dikke knuffel: 'Dank je wel lieverd voor het helpen!' Mijn lezing is echt goed gegaan, ik heb echt de zaal kunnen raken met mijn persoonlijke verhalen over hechting. Zo fijn om dat te kunnen doen! En ik was niet eens heel erg zenuwachtig. Wel gespannen natuurlijk maar het voelde heel fijn en veilig in de ruimte. Echt voor herhaling vatbaar wat mij betreft!

Ow super, wat fijn om te lezen! Je kunt trots zijn op jezelf! Bedankt weer voor je tips. Ik neem aan dat er dus ook wel momenten zijn dat je dochter haar klusje alsnog niet doen, maar dan blijf je denk ik de dingen inzetten zoals je noemde. Geen bord op tafel, etc. Ga er s goed over nadenken. M'n dochter is ook pas 7....ga iig een planbord aanschaffen, jij noemde een bepaald merk Esther? Wellicht ga ik dit combineren met schema met soort beloning als ze 3 dagen niet geslagen en gegild heeft. Probeersel. Is wellicht ook niet helemaal handig...? We zijn momenteel volop in behandeling bij yulius, ben zo benieuwend wat hieruit komt......groetjes Mariska

Hoi Mariska, Het merk wat ik noemde was Brepols REF 805. Er zijn heel veel planborden, ik zou zeggen zoek er eentje die bij je kind past. Voor Yasmine is deze fijn omdat hij overzichtelijk is. Wat zij er fijn aan vindt is dat zij het hele jaar gelijk voor zich heeft. De kalender is van karton. Ik koop de kalender 2 maal zodat zij het hele jaar in 1 keer kan zien. Hij is verder helemaal niet mooi, het is een kantoor kalender. Ik plak de twee kalenders onder elkaar aan de zijkant van de kast. Mijn dochter staat er elke dag wel even op te kijken. De borden van het Kruitvat heb ik ook in huis gehad. Maar op een of andere manier vond mijn dochter daar geen houvast aan. Misschien omdat deze borden voor 1 week zijn. Probeer het uit zou ik zeggen. Het project met de klusjes werkt natuurlijk niet in 1 keer. Het is echt een proces wat een hele poos kan duren. Ik weet wel dat onze kinderen anders reageren met beloningen. Mijn dochter was totaal niet gevoelig voor beloningen. Maar het is het proberen waard. Toen mijn dochter nog klein was had zij geen goed gevoel van 'oorzaak & gevolg'. Daarom werkte de beloningen bij haar niet goed, ik heb heel wat stickers, knikkers en andere trucjes bedacht maar voor haar werkte deze niet. Alsof zij daar niet gevoelig voor was of omdat zij het ook niet zo goed begreep. Voor ons lijkt het simpel maar er komt toch nog heel wat inschattings-werk bij kijken. Dat vermogen had mijn dochter toen nog niet. Maar ik ken jou dochter niet dus wie weet. Wat fijn dat je bij Yulius in behandeling bent. Ik vind Yulius een ontzettend fijn instituut! Wij voelen ons ook zeer bevoorrecht dat wij door de mensen van dit instituut zo geweldig geholpen worden. Zonder dit instituut zouden wij er heel anders voorstaan. Hou je mij op de hoogte? Dat zou ik fijn vinden! Warme groet, Esther

Hoi Jolanda, Wat vervelend dat de week niet fijn is begonnen. Hopelijk snel een afspraak met de orthopedagoog op school. Wat fijn dat het thuis wel goed gaat. Zou je op een rustig moment, als je zoon niet in zijn reptielenbrein zit, dingen aan hem kunnen vragen? Bijvoorbeeld: 'wat maakt het dat jij'... Of: 'hoe komt het dat jij ervoor kiest om'... Wat bij ons helpt is om er op een rustig moment over te praten. Wat voor ons fijn werkt is het gebruiken van een 'praatstok'. Wij hebben een stok van het strand en een glitter stok die we gebruiken. Ik weet dat onze kinderen het fijn vinden als we op deze manier met hen praten. Als ze namelijk de praatstok in hun handen hebben voelen zij de rust en de veiligheid om ruimte in te nemen. Ze weten dan dat ze niet worden onderbroken in hun verhaal. Iets wat wij in het verleden wel steeds deden. Waarom voelt je zoon zich niet veilig? Andere vragen die je zou kunnen stellen zijn: 'Zou jij je gevoel van onveiligheid op school een cijfer kunnen geven?' 'Hoe kunnen wij ervoor zorgen dat jouw gevoel voor veiligheid op school een 10 wordt?' Misschien komt hij dan zelf met een oplossing die voor iedereen goed haalbaar is. Heel veel sterkte! Fijn dat je deze dingen met mij deelt op mijn blog! Hechte groet, Esther

Ik denk dat iedereen een manier zoekt die het beste past bij het kind. De ene is gevoelig voor het een en de andere voor het ander. Wij zoeken ook wat het beste past bij bepaalde gedragingen. Boos worden heeft idd erg weinig zin. Dingen wegnemen die hij heel graag heeft en terug laten verdienen werkt hier vooralsnog het beste. We hebben vandaag een gesprek gehad op school. Hierin geeft de orthopedagoog aan dat zijn meester de enige is die tot onze pleeg zoon doordringt op het moment dat hij "kortsluiting" heeft. Dat is op zich wel fijn om te horen. Tevens hebben we besproken om hem ook met behulp van therapie te gaan helpen. Het is weer even bellen en afwachten dus maar we gaan er ook op die manier binnenkort mee aan de slag.............. Gr Jolanda

Hoi Jolanda, Je hebt gelijk boos worden heeft weinig zin. Dingen weg nemen werkt voor ons ook soms. Toch wil ik daar niet te veel van gebruik maken bij onze dochter. Alhoewel ik soms echt wel denk: 'En nou krijg je een half jaar geen telefoon, ipad of laptop meer'. Zo boos ben ik dan omdat ze weer een aantal dingen stiekem heeft gedaan. Ik ben altijd zo van slag als ik er weer ergens achter kom. Ik voel mij dan zo in mijn vertrouwen geschaad. Zo bedonderd door mijn eigen kind. Al mijn zorgen komen dan weer naar boven. Gaat het wel goed komen met mijn meisje als ik er niet meer ben om haar te beschermen? Voor mij is het heel makkelijk om mijn 'macht', te gebruiken om deze apparaten weg te nemen maar wat doe ik dan met ons zo kwetsbare band die langzaamaan is opgebouwd? Daar worstel ik dan zo mee. Hoe ga jij daar mee om?

Hoi C, Dank je wel voor je reactie! Goed hoe jullie het doen met die kleuren. Zo zie je maar dat we elkaar kunnen helpen met mijn blogs. Van wie hebben jullie dit geleerd? Is er misschien een website van? Wat goed dat jij je man kunt vragen om de dingen te doen die jij lastig vindt. Ik heb ook het geluk dat mijn man veel geduldiger is dan ik. Op moeilijke momenten kan ik ook op hem terug vallen. Hele goede tip dat van afwachten. We moeten echt manieren zien te vinden dat onze kinderen uiteindelijk gaan leren dat zij opdrachten gewoon moeten uitvoeren. Daarmee leren ze hoe het later ook zal gaan in de 'grote mensen wereld'. Hoe we onze kinderen ook corrigeren, het meest belangrijk is dat wij ze niet in hun reptielenbrein laten schieten. Als zij daarin schieten leren ze niet van hun straf en worden zij alleen maar herinnerd aan de periode dat de omstandigheden niet veilig voor hen waren. "Boos worden is dus uit den boze"... Maar gelijkertijd de meest moeilijk opdracht. Onze kinderen weten feilloos onze pijnplekken te raken zodat je voordat je het weet toch weer geraakt wordt en daarop reageert. Dank je wel voor je tips! Esther

In het gesprek hebben we het nog over die andere jongen gehad. Hij is niet de rest van het schooljaar geschorst. Dan heeft hij verkeerd begrepen. Binnenkort komt hij dus terug op school. Ze gaan proberen om onze pleegzoon voor die tijd duidelijk te maken zijn eigen keuzes te maken. Zodat dat andere kindje zich niet meer gesterkt voelt in zijn gedrag. Ik ben alleen bang dat dat teveel gevraagd is. En hij dat niet kan. We zullen moeten afwachten. Wel zijn we bezig om een afspraak te krijgen op de poli in Barendrecht. Ik begreep dat ze met een wachtlijst zitten dus ik hoop dat deze niet te lang is. Wat lastig dat je thuis niet kan praten met jullie zoon.! Wij hebben eigenlijk redelijk veel geluk. Onze pleegzoon haalt het niet in zijn hoofd zo uit zijn stekker te gaan thuis. Waar dat aan ligt weten we ook niet. Ik hoop voor jullie dat er meer rust komt binnen jullie gezin. Afkoelen omdat hij moe is lijkt me prima. Maar wel frustrerend als je niet tot hem door lijkt te dringen. Ik heb begrepen dat sommige kinderen op de medicatie worden gezet om de scherpe randjes eraf te halen. Maar daar heb ik me nog niet in verdiept.... Gr Jolanda

Hoi Jolanda, Wat bij mij in mij op komt is het verschil tussen de Kalender-leeftijd en de Emotionele-leeftijd. Die liggen bij onze kinderen vaak een stuk uit elkaar. Waarschijnlijk is de kalenderleeftijd van je zoon oud genoeg om daar iets in te leren. Zijn emotionele leeftijd ligt misschien een stuk lager dat je dit nog niet van hem kunt vragen. Dat is dan te hoog gegrepen voor hem. Ik weet van mijn eigen dochter dat zij niet weerbaar is in deze situaties en zij is 15!!! Haar emotionele leeftijd is in die situaties 1/3 lager dus rond de 6. Daarom weet ik dat ik in contact met andere kinderen haar veel lager moet inschatten. En haar dus niet de dingen kan laten doen die andere meisjes van 15 doen. Als zij bijvoorbeeld naar de film wil met een vriendin dan ga ik mee naar de film. Ik zorg dat ik ze veilig afzet bij de film, meestal ga ik zelf dan ook naar die film. Of ik zorg dat ik er weer sta als de film af is. Haar alleen naar de stad laten gaan en de film is vragen om onveilige situaties. Ik hoop dat je iets hebt aan mijn commentaar. Esther

Ashley, Wat fijn dat je zo betrokken ben met andere moeders op mijn blog, dit had ik nou voor ogen toen ik de moed had verzameld om dit blog te beginnen. Een community creëren waar moeders onderling elkaar kunnen steunen en adviseren. Thanks Ashley!!!

Hoi Jolanda, ziet de leerkracht zijn gedag veranderen voor dat het ongewenste gedrag start. Zo ja dan kan het een optie zijn hem even uit de situatie te halen. De leerkracht van onze pleegdochter had hier een afspraak over met de directrice. En stuurde haar dan even naar de directrice om papier weg te gooien of zo. Dan moest ze even lopen en mocht ze even papier verscheuren. Daarna ging het meestal weer.groetjes Sandra.

Hoi Barth, Dank je wel voor je reactie op mijn blog. Zo, stoer alleen voor drie pleegkinderen zorgen! Petje af! Poe Barth, ik denk niet dat ik de juiste persoon ben om daar iets over te zeggen. Ik ben zelf een moeder van een biologisch kind met hechtingsproblemen. En bovendien ben ik geen professional. Ik kan wel iets met je delen vanuit mijn moederhart. Wat ikzelf heb ervaren in de loop van de jaren is dat mijn onderbuik gevoel altijd juist is geweest bij het maken van beslissingen. Dus als jij als papa van deze jongen in je onderbuik het gevoel hebt dat het geen juiste beslissing is kan het zomaar zijn dat jouw gevoel juist is. Een vraag die in mij naar boven komt is ook: Wat heeft het voor zin om hem maar voor 2 maanden op te nemen? Wat gaat daar dan uit komen wat je nu nog niet weet? Je weet immers toch al dat hij hechtingsproblemen heeft? Wat heeft de opnamen voor meerwaarde voor jouw zoon? Gaat het na 2 maanden dan weer bij jou terug geplaatst worden? Als dat zo is dan lijkt het mij geen goed idee. Ik denk dat je dan beter deze twee maanden kan gebruiken om met je drie jongens ergens in een tent in de natuur gaan zitten lekker vissen en kamperen met de jongens en op deze manier kan werken aan de hechting van je zoons. Ik draaf nu even door, weet ik. Maar ik denk dat je dan deze 2 maanden veel beter kan gebruiken om therapie op de hechting te gaan inzetten. Ik hoop dat ik je toch iets heb kunnen helpen. Wie weet zijn er andere pleegouders die jou een beter advies kunnen geven. Dus reacties van pleegouders zijn van harte welkom! Wat je ook kunt doen is lid worden van onze community op FB. Dit is een besloten FB groep waar je dit soort vragen kunt delen. Er zijn veel pleegouders in onze community die jou graag zouden willen helpen met dit moeilijke dilemma. Als jij mij een vriendschapsverzoek stuurt kan ik je toevoegen aan de groep. Ik hoop dat ik jou op deze manier toch verder kan helpen. Hechte groet, Esther

Beste Barth, Hierbij wil ik je mijn mening geven op t feit om je pleegzoon 2 mnd op te laten nemen ter observatie. Ik raad dit af, mijn zoon is (ivm "veiligheid" voor zichzelf maar ook voor de andere 2 hier in huis) gedurende 9 mnd het huis uitgeweest. Juist de 1e twee maanden heeft hij minimaal nodig gehad om te wennen... maar eenmaal nadat hij thuis terug was gekomen. (Ik heb m binnen t jaar terug gehaald ) Toen merkte je nog meer verschil, ik was de boosdoener, terwijl ik de enige in zijn leven ben die er in principe altijd was/is. Heel die geborgenheid, mijn liefde, knuffels, aandacht accepteerde hij niet. Inmiddels zijn we zo'n 3 jaar verder... nu pas begint hij er stap voor stap open voor te staan. Gr. Ashley Ps Op Google+ heb ik een beginnende community opgezet. https://plus.google.com/communities/101503588361073075562

Hoi Ashley, Dank je wel voor je mening op de vraag van Barth. Ik ben ook heel benieuwd wat de beweegredenen en doelstellingen zijn van de therapeuten voor deze opname. Ik kan je vertellen dat het bij mijn dochter 10 jaar heeft geduurd voordat zij mijn huidige man heeft geaccepteerd. Dat is bijna niet te geloven en toch is het zo. 10 jaar lang heeft mijn dochter mijn man totaal genegeerd. Als hij toenadering zocht kon hij een trap in zijn kruis verwachten of een krab in zijn gezicht. Ze accepteerde geen direct contact. Vroeg altijd: mama, wil je aan papa vragen of hij dit of dit wil doen. Als ik dan zei: papa zit ook gewoon aan tafel vraag het hem zelf maar dan zij zei: Ooo, laat dan maar. Pas toen wij de differentiatie en Fasen therapie bij Ilse Prins hebben afgerond begon heel langzaam en zeer verrast het contact met haar stiefvader. Nu is zij blijvend in contact met hem en zijn ze eindelijk na 10 JAAR!!! aan elkaar gehecht. Er is dus hoop maar je zult er heel veel geduld voor moeten hebben. Ik snap niet hoe mijn man dit heeft kunnen verdragen en ben daarom ook zo ontzettend trots op hem maar ook op mijn dochter! Hechte groet, Esther

Hoi Mirjam, Dank je wel voor je reactie! Het is inderdaad heel fijn voor kinderen om te snappen waarom ze doen zoals ze doen. Voor mij als ouder is het ook fijn om op deze manier met mijn kind om te gaan. Wat grappig dat jij het, het Dinobrein noemt! Deze naam is misschien nog wel veel toepasselijker!! Succes met het mooie en belangrijke werk wat je doet! Hechte groet, Esther

Hoi Karin, Dank je wel voor je reactie. Het maakt eigenlijk niet uit welke trampoline je kiest. Ik zou er wel eentje nemen die niet piept met zijn veren anders word je helemaal gek als deze in de woonkamer staat. Ik weet van een van mijn deelnemers uit mijn online programma dat zij hem van marktplaats heb gehaald. Maar het mag ook iets anders zijn waar jij je kind mee kan laten bouncen zoals een bouncy bal, een schommel of wip. Het gaat erom dat jij je kind op en neer laat bouncen zodat het brein weer 'online' komt. Succes! Hechte groet, Esther

Dank je wel voor je reactie, fijn dat je iets aan mijn blogs hebt om anderen te helpen! Hechte groet, Esther

Dank je wel voor je reactie. En dank je wel voor het delen van jouw verhaal. therapie met paarden is inderdaad iets magisch, deze dieren hebben een soort zesde zintuig als het gaat om onze emoties en blokkades. Ze laten feilloos zien wat er in jouw binnenwereld gebeurd. Prachtig om te zien. 2x gedopteerd, dat klinkt heftig.

Heeeey, dat is een goeie tip! Dank je wel!