Hechting en Huwelijk

In mijn vorige blogs heb ik jou uitgelegd hoe het brein van onze kinderen werkt en hoe wij onze kinderen daarbij zo goed mogelijk kunnen helpen. We willen dat onze kinderen zo weinig mogelijk in het reptielenbrein schieten en zoveel mogelijk in hun zoogdieren- en mensenbrein zitten. Daarom is het belangrijk om jezelf de volgende vraag te stellen: Hoe angstig is het voor onze kinderen als wij als ouders ruzie maken? Als ouders ruzie met elkaar maken is dit ontzettend angstig voor onze kinderen. We hebben nu geleerd dat als onze kinderen gevaar voelen en angstig zijn zij gelijk in hun reptielenbrein schieten. Onze kinderen raken uit balans als wij ruzie maken of juist helemaal niets tegen elkaar zeggen. En dit willen we nu juist voorkomen bij onze kinderen. Het is heel belangrijk om je daar bewust van te worden. Als wij als ouders onze kinderen willen helpen moeten we er voor zorgen dat wij energie en tijd over houden voor elkaar. Onze kinderen voelen zich niet veilig als zij het gevoel hebben dat wij als ouders geen team zijn. Onze kinderen hebben heel sterk het gevoel nodig dat er een stabiele, veilige leiding aan het hoofd van het gezin staat. Net zoals een kapitein met zijn stuurman de boot over de zeeën vaart zo willen onze kinderen het gevoel krijgen dat papa en mama samen over de ‘hechtingszeeën’ varen. Het geeft ze een gevoel van veiligheid en dat hebben ze zo hard nodig. Nu is dit makkelijker gezegd dan gedaan. Dat weet ik uit ervaring. Het is niet makkelijk om in een gezin waar het hechtingsmonster steeds de kop op steekt ook nog eens aandacht te geven aan je relatie. Maar als je dit te lang verzuimt dat kan het hele gezin omvallen en dit is ook niet de bedoeling. 

De twee gezichten

Een van de eerste dingen die je duidelijk moet krijgen is: Hoe is je kind tegen papa? En hoe is je kind tegen mama? Ik heb al eerder gesproken over de ‘twee gezichten’ die kinderen met hechtingsproblemen vaak gebruiken. Die twee gezichten gebruiken ze in allerlei situaties. Tussen ons als ouders. Of tussen de ouders en de andere gezinsleden. Of tussen de ouders en de opa’s en oma’s. En zelfs tussen de ouders en de leerkrachten. De twee gezichten kunnen zij zo feilloos toepassen dat je zo in die valkuil valt. Het zorgt voor heel veel spanningen en ruzies als je als partners geen goede communicatie hebt. Daar kan ik zelf heel over meepraten. Onze dochter was jaren lang ‘poeslief’ als zij bij opa en oma logeerde. Na elk weekend werd zij naar huis gebracht en kregen wij te horen hoe lief ze was geweest. Dit was in de periode dat het bij ons thuis bijna onhoudbaar was. Voor opa en oma en voor ons als ouders was dit best moeilijk en verwarrend. Wie mijn dochter ook feilloos tegen elkaar wist uit te spelen waren wij, haar ouders en de leerkrachten. Op school was zij een ‘engeltje’. De leerkrachten hadden nooit last van haar. Maar thuis kwam alles eruit en was er geen land met haar te bezeilen. Deze twee gezichten van onze dochter heeft voor veel ruzies bij ons gezorgd. Nu hebben wij ons aangeleerd dat wij alles eerst met elkaar checken. Dus alles wat zij over de een zegt wordt eerst met de ander besproken. Ik zal een voorbeeld delen over hoe het voorheen telkens ging: Ik kom ‘s middags thuis van een training en vraag aan mijn dochter: ‘Heb je al wat gegeten?‘ Antwoord: ‘Nee, ik mocht helemaal niets eten van papa. ‘ ‘Nou dat lijkt mij sterk’: antwoord ik. ‘Echt waar, mama’ Ik ga naar mijn man en vraag op ongeduldige toon: ‘Waarom hebben de kinderen nog helemaal niets gegeten???’ Boze reactie van mijn man: ‘@#%, Ik heb vanochtend uitgebreid met ze ontbeten met broodjes uit de oven en lekkere verse jus!!!’ Ik ga weer terug naar mijn dochter: ‘Waarom zeg je dat je nog helemaal niets hebt gegeten? Papa vertelt net dat jullie uitgebreid hebben ontbeten?’ Antwoord: ‘Oo, dat ben ik dan vergeten.’ Als je het leest lijkt het misschien niet eens zo heftig. De heftigheid zit hem in de herhaling van dit soort situaties. Als ouder voel je steeds dat je wordt getest. Het gevoel van: ik vertel jou nu een leugen en ik ben benieuwd wat jij daar mee gaat doen. Even kijken of ik de boel weer helemaal onderuit kan halen. Nou meestal lukt dat ook. Mijn man was boos dat ik hem ervan ‘beschuldigde’ dat hij de kinderen niets te eten had gegeven. En ik voelde mij ook boos naar mijn dochter dat zij dit veroorzaakte en ook afgewezen omdat mijn man boos tegen mij deed. Hups iedereen weer op zijn eiland. Zo funest voor een huwelijk. Dit heeft bij ons jarenlang geduurd. 

Opvoedstijlen 

Naast de twee gezichten van onze dochter hebben de verschillende opvoedstijlen ook voor veel ruzies gezorgd. Bij ons lag het vrij lastig. Mijn man kreeg geen kans om mijn kind op te voeden. Zij heeft hem jarenlang totaal genegeerd. Ze sprak niet tegen hem, wilde geen knuffels of ander lichamelijk contact. Dit zorge ervoor dat ik de opvoeding van mijn dochter grotendeels alleen deed. Achteraf kun je zeggen dat onze dochter haar zin kreeg. Zij bepaalde hoe het gebeurde in huis door mijn man zo af te wijzen. Het voelde zo ingewikkeld allemaal en in die tijd hadden wij nog geen hulp. Ik voelde mij verward. Boos naar mijn dochter toe: Nu hebben we eindelijk een hele lieve papa gevonden en nu reageer jij zo. En naar mijn man toe was het nog ingewikkelder: aan de ene kant voelde ik mij zo schuldig, hij deed zo zijn best en kreeg alleen maar afwijzing van mijn dochter op de meest pijnlijke manieren. Aan de andere kant voelde ik ook een soort teleurstelling omdat ik op een gegeven moment zag dat hij het opgegeven had. Ik dacht: als jij het opgeeft dan komt er helemaal niets meer van. Super pijnlijk en verwarrend. Dit heeft er regelmatig voor gezorgd dat iedereen op zijn eiland ging zitten. Daar is het veilig en voel je niet steeds al die verschillende en verwarrende gevoelens. Ook dit varkentje hebben wij in de loop der jaren gewassen. Wij hebben dit opgelost door heel veel met elkaar te praten. En dan niet te praten over de opvoeding zelf maar meer over wat het met je doet als je stiefdochter je jarenlang alleen maar pijn heeft gedaan en je alleen maar heeft afgewezen. En hoe dat dan voor mij was, omdat ik constant het gevoel had dat ik overal tussen in zat. Ik wilde het leuk hebben met mijn man. Ik wilde dat mijn dochter mijn man als papa zou zien. Ik wilde er iets moois van maken voor mijn hele gezin. Maar alles wat ik zag was ruzie, pijn en verwijdering. Gelukkig hebben wij dit weten om te buigen. Na 10 jaar hebben wij het toch voor elkaar gekregen dat mijn dochter mijn man heeft geaccepteerd. Een ongelofelijke mijlpaal in ons gezin. Ik blijf het nog steeds een wonder vinden dat mijn man het bijltje er al niet eerder bij neer heeft gegooid. Ik had het hem niet na kunnen doen. Nu kunnen wij goed afspraken met elkaar maken over de opvoeding. Heel essentieel bij kinderen met hechtingproblemen. Zij willen echt het gevoel krijgen dat papa en mama op een lijn zitten. Samen een team zijn. Dat geeft hen een ontzettend gevoel van veiligheid en dat hebben zij zo ontzettend nodig! Betekent dit dat wij nooit meer ruzie hebben over de kinderen? Nee natuurlijk niet, maar we hebben een manier gevonden om erover te praten zonder dat er een ruzie ontstaat. 

Praatstok 

Als wij over onze opvoeding gaan praten hebben wij ons zelf aangeleerd dat wij daar een rustig moment voor kiezen. Ga nooit in discussie over de kinderen op het moment dat er een stress situatie ontstaat. Net als bij onze kinderen schieten wij ook soms in ons reptielenbrein. Als wij in discussie gaan en wij in dit brein zitten, komt er gegarandeerd ruzie van. De discussie kan echt wel wachten totdat de situatie weer rustig is. Wij zoeken een rustig moment uit en gaan dan over de situatie praten. Dit doen wij met een praatstok. Het mag ook iets anders zijn. Het gaat er om dat degene die aan het woord is een voorwerp in zijn handen heeft. Dit voorwerp kan een stok zijn maar mag ook een zoutvaatje zijn. Als degene met de praatstok praat, luistert de ander. Dit geeft zoveel rust. Degene die praat weet; ik word niet onderbroken en ik kan rustig mijn verhaal delen. De ander blijft ook rustig want die weet: je mag niet onderbreken. Soms heel moeilijk want je bent, of beter gezegd: ik ben gewend, om overal doorheen te bulderen omdat ik vind dat ik gelijk heb. Het mes snijdt dus aan twee kanten. Voor ons is het echt de oplossing en het heeft er voor gezorgd dat wij ons weer gezien en gehoord voelen bij elkaar. Daardoor voelen wij ons veel minder afgewezen en hebben wij veel minder de behoefte om op ons eiland te gaan zitten. 

Plezier

Je voelt je weer meer verbonden met elkaar. Dit zorgt er vervolgens weer voor dat je meer plezier kunt voelen in je gezin. Er is ruimte om van elkaar te genieten en weer plezier te maken. Het is bewezen dat huwelijken met veel stress voor verhoogde kans op gezondheidsproblemen kunnen zorgen. Gelukkige huwelijken daarentegen zorgen voor een gelukkiger, gezonder en langer leven. Daar moeten we toch allemaal voor willen gaan? Hoe moeilijk het soms ook is met onze getraumatiseerde kinderen. Ik weet als geen ander hoe kinderen al het plezier uit een gezin kunnen wegzuigen met hun gedrag. Toch mogen wij dit niet gewoon laten gebeuren. Een eerste stap is ons daar bewust van te worden. De tweede stap is bewust grappige, lieve, leuke dingen bedenken. Just be creative, en je plezier en humor zal weer terugkeren in je gezin. Weet dat je dan te gelijkertijd het neocotex van alle gezinsleden aan het activeren bent. Het neocortex wordt namelijk geactiveerd door plezier en humor!

 Omschakelen naar thuismodus 

Hoe verwelkomde jij je man toen je hem net ontmoette? Waarschijnlijk niet zoals jij hem nu gedag zegt. Toen ik mijn man net ontmoette kon ik niet wachten tot hij weer thuis kwam. Als een jonge puppy rende ik naar de deur als ik zijn auto hoorde aankomen. In de moeilijke jaren met onze dochter kon er bijna geen hallo meer vanaf. Binnen een paar seconde kreeg hij al het gedoe van wat er die hele dag was gebeurd over zich heen. Waar hij vervolgens een oplossing voor wilde zoeken. Niet wetende dat ik alleen maar een luisterend oor wilde en vooral geen oplossingen. Dit zorgde dan weer voor spanningen. Omdat we allebei niet begrepen wat er gebeurde, voelde wij ons allebei niet gezien en begrepen. Nu wij dit systeem beter snappen proberen wij elkaar daar in te ontmoeten. Ik laat mijn man weten dat ik blij ben dat hij weer thuis is. Ik gooi hem niet gelijk van alles voor zijn voeten. Ik laat hem eerst even schakelen naar de ‘thuismodus’. Als ik wel iets wil vertellen zeg ik erbij: Ik wil dit even aan je kwijt, ik hoef geen oplossingen. Mijn man vind dit fijn om te horen en blijft relaxed. Daarna kan mijn man zijn verhaal kwijt en luister ik. Ik luister naar mijn man zonder dat ik hem steeds onderbreek of hem van advies voorzie. Dat heb ik dan weer geoefend met de gesprekken met de praatstok. Geloof mij ook jij kunt het!! 

Knuffelen 

En knuffel elkaar. Het is zo belangrijk dat je elkaar blijft aanraken. Geef elkaar een knuffel als je weggaat, geef elkaar een knuffel als je weer thuiskomt. Knuffels zijn gratis, zorgen voor een betere gezondheid en ze brengen je recht naar het mensenbrein. Geef je partner een knuffel als je ziet dat hij of zij een knuffel nodig heeft. Als je zelf een knuffel nodig hebt vraag er dan gewoon om. Je kunt jezelf soms helemaal voelen ontspannen als iemand je een knuffel geeft. In de periode dat wij voornamelijk op ons eiland zaten hebben wij elkaar veel te weinig geknuffeld en nu wij elkaar weer gevonden hebben kunnen wij weer enorm genieten van knuffels. Het zorgt voor intimiteit, verbinding en ontspanning. 

Ga weer op date met je partner

Zorg dat je weer tijd vrij maakt voor elkaar. Het hoeft niet gelijk een weekendje Parijs te zijn. Wat wij zijn gaan doen is wandelingen maken met elkaar. Het klinkt misschien een beetje suf maar het voelt fijn. Je bent met z’n tweeën, je bent lekker buiten en je kunt even rustig met elkaar praten. Ik vind het nu fijn om gearmd een stuk te gaan wandelen met mijn man. Iets wat we jarenlang niet hadden gedaan. Natuurlijk wel met de kinderen maar dat is toch anders. Als je dan tijd hebt voor elkaar probeer deze tijd dan wel goed te besteden om fijne gesprekken aan te gaan die er toe doen. Probeer de kwetsbaarheid van elkaar te ontmoeten. Het ligt een beetje op de loer om te denken: Ik wil dit moment niet verpesten dus ik hou het maar veilig. Laat juist op deze momenten je verlangens en behoeften naar boven komen en deel deze met je partner. Dit zal er voor zorgen dat je deze intieme momenten steeds meer gaat koesteren. En op deze manier bouw je aan een ijzersterk team om het hechtingsmonster bij je kind te overmeesteren. Ik ben heel benieuwd wat jij doet om jouw huwelijk fijn te houden...